Jabu: “Dit album was als het sluiten van een nieuwe vriendschap: organisch”
30 november 2020
Jabu heeft net een vers album afgeleverd: Sweet Company is een van die releases waar we naar uitkeken sinds het begin van de coronacrisis. Jabu host bovendien de radioshow Music 4 Lovers op NTS en is onderdeel van het hippe muziekcollectief Young Echo, een groep producers, zangers en andere creatievelingen die bij elkaar komen in de studio én daarbuiten. Goede redenen om eens bij te kletsen met het trio uit Bristol.
Tekst Meike Jentjens
We ontmoeten de drie vaste leden van Jabu via een ontzettend pixelige en haperende Zoom-verbinding vanuit hun studio in Bristol. De verbinding is zo slecht dat we al snel moeten overschakelen op een ouderwets telefonisch interview. Het mag de pret niet drukken. Het is even zoeken wie wat zegt, als de drie Britse, even melodisch klinkende stemmen door elkaar heen galmen. Goed, er is maar een dame, Jasmine Butt, wat het makkelijker maakt haar warme, zachte stem te onderscheiden van de rest. Ze is al jaren vaste zangeres voor Jabu. De twee heren, zanger Alex Rendall en producer Amos Childs, zijn bij vlagen zo eensgezind in hun boodschap dat het soms lastiger is om ze uit elkaar te houden zonder hun haperende gezichten in beeld. Dit soort technische mankementen, op een moment waarin je juist connectie zoekt met mensen, zijn dingen die ik zou scharen onder de minder prettige dingen aan deze tijd, maar laat het maar aan Jabu over om het positieve in een pandemie te zien.
Koortsdroom
Het is een terugkerend thema op het tweede album Sweet Company en direct ook de hele mood die de plaat kenmerkt: romantisch, hopeloos optimisme. Dat is een wereld van verschil met de vorige plaat, Sleep Heavy, verschenen op het hippe Londense label Blackest Ever Black. Deze plaat ging over rouw, direct zichtbaar in teksten maar ook dieper voelbaar in de algehele vibe. Dit keer is de boodschap veel warmer. Luisteren naar de plaat Sweet Company is alsof je tussen een koortsdroom en een euforische fantasie in hangt. Je moet ervan houden en in de juiste stemming zijn, maar dan voel je het album binnenkomen Het album is dan ook meer een ervaring dan een paar nummertjes die je op zou zetten in de sportschool of mee zou zingen onder de douche. Rendall zegt dat het voornamelijk geschikt om te luisteren bij een goed glas van een fijn drankje of tijdens een lange herfstwandeling. Dus, een mood op zich. Zie Sweet Company als een concept en je wordt niet teleurgesteld, zeker niet als je het netjes integraal afspeelt.
Toch blijft het lastig om je eigen bevindingen te projecteren op het werk van een ander. Bij de vraag hoe dit album is ontstaan en elke vraag die zou volgen, begint Rendall als eerst te vertellen. “Vier jaar geleden begonnen we met het schrijven van nummers, maar toen wisten we nog niet dat het deze vorm zou aannemen. Us Alone was het eerste liedje dat langere tijd bleef hangen, het voelde altijd al als een heel speciaal nummer. Twee jaar geleden gingen we pas echt van start met het concept van dit album. We hadden elkaar ook weer teruggevonden tegen die tijd.”
Geen ongemak maar liefde
Rendall vertelt dat hij het een tijdje terug echt niet zag zitten: nieuwe muziek maken, buiten plaatjes spelen in de radioshow om. Pandemie, andere afleidingen in het leven: als hij maar niet meer hoefde op te nemen. “Amos luisde me er echt in. Hij zei tegen me dat hij gewoon wilde langskomen om te chillen, maar vervolgens haalde hij me toch over om die avond samen thuis muziek te maken. Nu ben ik er heel dankbaar voor, maar toen kon ik het even niet waarderen. Gelukkig heeft hij me wel weer motivatie gegeven om toch verder te gaan. Toen we het vorige album hadden afgerond, hadden we echt even rust nodig. Het idee dat er nóg een keer een album moest komen, was toen een beetje veel. Je hebt een soort intrinsieke, dieperliggende reden nodig om weer muziek te gaan schrijven en een album uit te brengen. Het hele circus moet dan weer opnieuw beginnen. Dat moet je voelen. Het is net als een nieuwe vriendschap sluiten: dat moet vanzelf ontstaan.”
Is het dan wel leuk om in deze tijd een album uit te brengen? Er is natuurlijk geen feest om te vieren, er zijn geen fans om het te ontvangen en geen liveshows om het onder de aandacht te brengen. “Als je weer muziek gaat schrijven nadat je net een album hebt uitgebracht, voelt het inderdaad net alsof jij die ene wanhopige persoon bent op een feestje, die koste wat kost met iemand naar huis wil. Je probeert gewoon zoveel”, lacht Butt. Het ongemak dat nieuwe muziek vormde, moest weg. Daarvoor in de plaats kwam liefde. De radioshow op NTS wordt vaak door de drie genoemd als reden voor het uitbrengen van nieuw werk. De beats die Childs ervoor componeerde, de selecties van Butt en Rendall: het zijn precies die positieve aspecten waardoor ze weer voelden dat muziek iets geweldigs is en niet slechts werk. Rendall vervolgt: “Voor elk creatief persoon geldt dat als je iets maakt, je ook wil dat het waarde heeft. Dat maakt het proces ook zo intens. Het haalt het beste in je naar boven, maar als je ergens te veel werk van maakt, vergeet je soms ook waarom je er in eerste instantie verliefd op werd. Onze radioshow heeft ons dat weer weten te herinneren.”
Do less
Als gastzangeres is op Sweet Company is Daniela Dyson te horen. De zwoele stem van de Brits-Afro-Colombiaanse past goed bij de vibe van de nummers op de plaat. Childs: “Muziek wordt interessant als er een tegenstelling in te vinden is. De liefdevolle stem van Daniela contrasteert met de scherpe teksten van Alex. Ik ben niet muzikaal geschoold, ik doe gewoon wat goed voelt en goed klinkt, maar ik gebruik snel te veel woorden. Manonmars, ook van Young Echo, gebruikt bijvoorbeeld precies genoeg woorden in zijn raps, altijd op het goede moment. Ik wilde dat ook kunnen: niet overcompenseren. Hoe meer ik met hem omging, hoe comfortabeler ik me hierbij voelde. ‘Do less.’ Dat was wat ik voor ogen had voor deze plaat.”
Butt voegt hard lachend toe dat de teksten op deze plaat ver voor de lockdown zijn geschreven, maar ze bijna té toepasselijk zijn in deze tijd. Bijvoorbeeld: ‘Just don’t touch my hand’, tja: maak daar maar eens iets anders van. Muziek maken is voor Jabu een manier om contact te blijven maken met de wereld. Rendall: “Ik moet dit doen. Het moet. Mijn leven is een veel eenzamere ervaring als ik geen muziek kan delen.” En laat dat nou een prachtige boodschap zijn voor deze gekke tijd van isolatie.
