In première: met Bye Bye Little House maakt Ella van der Woude een tastbare herinnering van een bijzondere plek
3 januari 2020
Mooi nieuws in de ‘indie-community’ vandaag: filmcomponiste, voormalig Houses-frontvouw en Amber Arcades-bandlid Ella van der Woude brengt op 14 februari haar nieuwe album Solo Piano uit via Snowstar Records. Bij ons gaat vandaag het eerste stuk Bye Bye Little House en de bijbehorende video in première.
Noem het een soort requiem dat de Zwitsers-Nederlandse muzikante maakte over haar oude hofhuisje in Amsterdam. Zoals de albumtitel al doet vermoeden, is Bye Bye Little House een akoestisch werk geworden met niets meer of minder dan Van der Woude achter haar piano. Een werk vol dromerige klanken waar een nostalgische wereld in de schaduwen doorheen schemert.
In 2017 spraken we de componiste voor het laatst in de vorige verschijning van haar soloproject, vandaag spreken we Van der Woude over haar nieuwe werk, de videoclip en het album dat eraan zit te komen. “Het was wellicht overdreven romantisch, maar ik vond het fijn om de tijd te nemen en een tastbare herinnering van deze periode en plek te creëren.”
Het is alweer een tijdje geleden dat we elkaar gesproken hebben. Waar ben je muzikaal en non-muzikaal de laatste tijd allemaal mee bezig geweest?
“Hi! Goed om jullie weer te spreken! Ondertussen is er best veel gebeurd, met als grootste muzikale verandering dat ik de bandjeswereld ingeruild heb voor de filmwereld. In 2014 begon ik al met het componeren voor korte films en daarna steeds langere films. Ik kreeg veel werk en het werd lastig om dat te combineren met optredens en tours. Eind 2017 besloot ik mijn volle aandacht in de films te steken, met als resultaat veel inspirerende samenwerkingen. Ik heb onder meer de scores gemaakt voor Take Me Somewhere Nice van Ena Sendijarevic, Instinct van Halina Reijn en Paradise Drifters van Mees Peijnenburg.”
“En non-muzikaal gezien, tja.. als ik niet met muziek bezig ben, ben ik bezig met ‘hoe ik ervoor kan zorgen dat ik geïnspireerde muziek kan maken’. Dit jaar heb ik een lange tijd vrij genomen om te reizen en heb veel in de bergen gelopen. Heerlijk.”
Kun je ons iets meer vertellen over de totstandkoming van jouw nieuwe album?
“Tussen 2012 en 2017 woonde ik met veel plezier in een hofje in de Jordaan. Als Zwitsers Alpenmeisje vond ik het soms lastig om in Amsterdam te aarden, maar daar lukte dat goed. Het was een soort dorp, waarin elk inwoner een stripfiguurtje was. Het was fijn om te voelen dat ik een bepaalde connectie had met de mensen om mij heen, terwijl ik volledig in mijn eigen ruimte kon verdwijnen. Voor het eerst had ik een eigen woonruimte waar ik mij helemaal vrij voelde om muziek te maken wanneer ik wilde, vooral ’s nachts.”
“Ik heb daar ook mijn eerste worstelingen gevoerd met het muzikantenbestaan en ik kon er heerlijk schuilen voor de soms overweldigende buitenwereld. Voor mijn vertrek wilde ik de plek nog eren; ik sloot mij een laatste keer daar op, en heb tien dagen lang ontdekt wat voor vorm dit afscheidsproces nam. Ik wist van tevoren niet zo goed wat ik ging doen. Uiteindelijk nam ik veel omgevingsgeluiden op en kroop vervolgens achter de piano, die ik met veel moeite in die vijftien vierkante meter had gekregen. Ik liet mezelf intuïtief en objectief leiden door wat ik hoorde.”
Over het stuk Bye Bye Little House dat vandaag bij ons verschijnt: wat betekent deze compositie voor jou?
“Bye Bye Little House is een mooie vertegenwoordiger van de gehele plaat. Het stuk is bitterzoet: het weerspiegelt de melancholie die ik bij mijn vertrek voelde en zit vol dankbaarheid. Het geeft troost en kracht dat ik muziek als expressiemiddel altijd bij mij heb, dat ik het heb mogen ontdekken en ontwikkelen dankzij een hoop mensen die mij geïnspireerd, gesteund en onderricht hebben. Ook dat zit in Bye Bye Little House. En ook mijn dankbaarheid naar alle bewoners van het hofje, die zichzelf waren en mij mezelf lieten zijn. Voor alles wat we wel en niet gedeeld hebben.”
Je wilde er een hoofdstuk in je leven op een mooie manier mee afsluiten: hoe is dat gelukt?
“Het is beter gelukt dan ik had gedacht, dit album is mijn meest persoonlijke en dierbare document geworden tot nu toe. Waarschijnlijk omdat ik met mezelf had afgesproken om niet te veel te oordelen en geen enkel idee weg te gooien. Het was een heel fijn proces en nu is het een mooie herinnering. Het was wellicht overdreven romantisch, maar ik vond het fijn om de tijd te nemen en een tastbare herinnering van deze periode en plek te creëren.”
Hoe gaat het inmiddels met het ‘nieuwe hoofdstuk’?
“De nieuwe hoofdstuk is boeiend en beweeglijk. Ik onderzoek veel existentiële vraagstukken, zoals ‘waar wil ik zijn’, ‘wat wil ik doen’ en ‘met wie’. Maar goed: wie niet? Het leidt tot constructieve, persoonlijke veranderingen en daarnaast blijft mijn filmwerk zich verdiepen en ontwikkelen. Ik mag niet klagen.”
Wat zijn de plannen voor 2020?
“In 2020 hoop ik veel tijd vrij te kunnen maken om te werken aan mijn eigen muziek, en meer piano te studeren. Ik ben van plan om terug naar de Alpen te verhuizen, of in ieder geval deels, en ik heb daar een klein dorpje op het oog. Het orgel van de plaatselijke kerk wordt niet meer bespeeld en ik hoop daar verandering in te brengen. Er komen daarnaast een aantal mooie filmprojecten aan en de piano-plaat komt in februari uit. Dat zijn allemaal mooie dingen om naar uit te kijken. Maar vooral: meer wandelingen in de bergen en hopelijk meer tijd door brengen met mijn familie. Dat wens ik jullie ook!”
