In première: Démira verzamelde alle indie-sterren aan de hemel voor New Voodoo
12 februari 2021
Als je ons mailt dat je aan je nieuwe muziek hebt zitten schaven in Electric Lady Studios, je een team om je heen hebt dat met figuren als met Björk, Frank Ocean en Blood Orange werkt: dan klikken wij sneller dan het licht op de luisterlink. Démira heeft niet lang nodig om ons te overtuigen met haar single New Voodoo.
En wij mogen deze elektronische track en bijbehorende videoclip vandaag in première laten gaan. Démira werkte aan deze analoge elektro-track in onder meer Londen, Parijs, New York en Amsterdam, waar het nummer langzaam en via vele paden tot stand kwam. Een nummer dat niet alleen een urgente en volstrekt eigen sound laat horen, het zit ook nog eens vol anekdotes over toevallige ontmoetingen, poolparty’s, modieuze journalisten, filmcomponisten, het schrijven van een tienerboek en muzikale vrienden die in bands als Ash en MGMT spelen. Het klinkt een beetje alsof je in een of andere muziekdocumentaire beland bent, waar de ene na de andere ‘nee, joh’ van je lippen rolt.
Toeval bestaat niet, dus wij konden daarom ook niet wachten om onze vragen voor te leggen aan Démira. Om erachter te komen wat ze allemaal doet, hoe dit toch allemaal gelopen is en over die roze en opgejaagde scifi-clip.
Na vier jaar ben je terug: wat heb je in de tussentijd allemaal gedaan?
“De afgelopen jaren was ik niet zo goed te traceren, maar meestal ben ik te vinden in Parijs, Londen, Amsterdam of New York. In 2017 bracht ik voor het laatst een single uit onder Démira en vertrok in juni van dat jaar naar Parijs om inspiratie op te doen. Ik bezocht iedere avond liveshows en ontmoette Charline LeCarpentier, een muziekjournalist voor Liberation en Vogue die mij meenam naar een ondergrondse poolparty van hotel Les Bains waar onder andere Dream Wife speelde. Toen ik die avond thuiskwam schreef ik New Voodoo. De tekst was geïnspireerd op het schilderij Le Lit van Franse kunstschilder Henri Toulouse-Loutrec uit 1893, die ik eerder die dag had gezien in Musée d’Orsay. Het lied sloeg nergens op en dat voelde goed: ik wilde iets nieuws maken. Minder verdrietig en depressief dan voorheen en ik ging maffe, alledaagse geluiden opnemen op mijn telefoon en toevoegen aan mijn demo’s om als het ware een tijdscapsule te maken.”
“In de herfst van 2017 zocht ik een vriendin op die in New York woonde. Ik had drie demo’s meegenomen maar ik probeerde mij eigenlijk bezig te houden met het schrijven van een tienerboek. Ik ontmoette bij een storytell-event in The Jane Hotel een bekende van Lee Foster, de operationeel manager van Electric Lady Studios. Ik wist dat toen nog niet, maar toen ik hem vertelde dat ik eigenlijk muzikant was op zoek naar hulp om mijn muziek naar een groter publiek te brengen, antwoordde hij: “You may have found the right person.” Mijn vlucht terug naar Nederland werd gecanceld door een storm boven IJsland en ik besloot in New York te blijven. Een paar dagen erna werd ik uitgenodigd in de studio om mijn werk aan Lee te laten horen en sindsdien maakte ik deel uit van de ELS-familie.”
“In de wachtrij voor een werkvisum om naar de Verenigde Staten te verhuizen, ging ik naar Londen om met filmcomponist Ilan Eshkeri te werken aan de muziek van tienerserie The Athena. Hij kende mij via Tim Wheeler (de zanger van Ash, red.), met wie ik in een groep songwriters zit waarbij we wekelijks een hele dag zoveel mogelijk songs schrijven. Aan deze song challenge doet onder meer Simon Doom mee, die in MGMT speelt, Keith en Chris van We Are Scientists en Annie Hart van Au Revoir Simone. In Londen ontmoette ik later Marli Wren, de zoon van Reni van The Stone Roses, met wie ik goed bevriend raakte. We gingen in de weekenden samen knoeien aan New Voodoo. Terug in Amsterdam werkte ik graag met Sam van Hoogstraten die mijn ideeën perfect kon vertalen. Hij triggert iets, snapte wat ik wilde maken en gaf het de juiste muzikale impuls om de muziek alleen maar authentieker te maken. In 2018 verhuisde ik naar New York waar ik bij Electric Lady Studios alleen achter de console ging zitten. Met wat hulp van in-house engineer Gosha Usov, ontwikkelde ik mijn sound zoals die nu te horen is.”
Waar houd je je nu allemaal mee bezig?
“Ik woon weer in Amsterdam en ben student kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Ik produceer soms muziek voor documentaires en online commercials. Ik focus mij nu op het maken van videoclips, een album en wat creatieve branding. New Voodoo is vandaag uitgekomen en – primeur – op 12 maart breng ik de single Da Vinci uit met een videoclip waarin ik samen met kunstenares Julia Kiryanova bloot te zien ben.”
Je hebt het opgenomen in Electric Lady Studios en gewerkt met mensen die op hun beurt werkten met Frank Ocean, Blood Orange en Björk. Hoe is dat allemaal zo gelopen?
“Vooral door die uitnodiging van Lee, die mij wilde helpen bij mijn ontwikkeling als producer en artiest en petitioner werd voor mijn werkvisum voor de VS. Het is best wonderbaarlijk hoe het gelopen is. Ik werk hard, probeerde alles in te zetten en Lee geloofde denk ik in mijn discipline. Hij bracht mijn pre-mixes via Tom Elmhirst naar zijn ex-assistent Joe Visciano, die een fantastisch resultaat leverde zoals ik voor ogen had: een ruimtelijke audio-capsule met veel panning en beweging. Ik had Lee gevraagd of Heba Kadry het kon masteren. Ik wil voor mijn muziek geen enkele concessie doen. Dit is wat ik in mijn hoofd hoor, zó moet het gaan klinken.”
Hoe is de videoclip tot stand gekomen?
“De videoclip is in de herfst van 2019 geschoten in een verlaten hotel in de buurt van mijn ouders aan de Duitse grens en terug in New York in een penthouse. Esthetisch is het geïnspireerd op fotografische werken van Sally Mann, Erwin Olaf en Roger Ballen die ik vlak daarvoor zag in Parijs. Ik wilde graag een music-videogame maken, uit een schutter-perspectief zoals in schietspellen. In de video geef ik het startschot van het multiplayer-spel, waarbij de kijker van de video door mijn ogen kijkt en uiteindelijk als laatste mijzelf vindt. Het plot zou te lezen kunnen zijn als: ‘Everything I’ve been searching for, is myself.‘
2021 zal opnieuw een lastig – in ieder geval totaal anders – jaar worden voor muzikanten: hoe ga jij het aanpakken?
“Ha, goede vraag. Ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik een enorme drang voel om die muziek uit te brengen als een soort panacee dat het leven niet stilstaat en ik weer ruimte in mijn hoofd krijg om nieuw werk te maken. Live spelen is het leukste onderdeel voor mij bij het releasen van muziek en ik merk sinds anderhalf jaar dat ik ook een beetje een spiraling spotlight syndrome heb gekregen, door altijd maar als een einzelgänger te werken. Ik denk dat kunsten in deze tijd heel belangrijk zijn voor mensen: het geeft inspiratie, steun, begrip, herkenning. Het vult de stilte. Omdat alle labels en grote artiesten wat minder actief lijken te zijn, denk ik dat dit een kans kan zijn voor onafhankelijke artiesten om opgemerkt te worden. Zodra de deuren van de clubs weer opengaan, hoop ik dat er boekingen binnenkomen. Tot dan probeer ik thuis mijn creatieve ideeën uit te werken, goede resultaten te halen op de universiteit en dat enorme elan voor een muzikale carrière wat minder serieus te nemen.”
