In première: dansen in een kleurrijke horrorfilm met Komodo
28 oktober 2020
Een kleurrijke en ietwat beangstigende dansvloer als metafoor voor het rauwe en destructieve randje van het uitgaansleven, dat is wat Zig Zag biedt. Dansen op het gekartelde randje, precies dat wat in het hier en nu net even niet kan. Komodo, de band van frontman Tommy Ebben, laat je weer even zin krijgen in dansen en in dicht opeen gepakt genieten van een band. Ergens tussen droom en werkelijkheid, in een zaaltje of in een festivalsetting. Kortom, iets om naar vooruit te kijken.
In 2018 verraste Komodo al door uit te pakken met kleurrijke muziek die gespekt was met invloeden uit alle windstreken. De uitdossing was al niet minder fleurig. Veel excentrieker dan we gewend waren van Ebben vanuit zijn bestaan als singer-songwriter. Hij ruilde het niet in, maar laat de twee verschijningsvormen parallel aan elkaar lopen. Naast Komodo speelt hij daarom momenteel ook een aantal shows met liedjes van zijn held Bob Dylan. Een mooi tegenwicht voor de excentriciteit van Komodo. De band maakte een aantal mutaties door, maar de exotische tinten zijn onmiskenbaar gebleven. Reden genoeg om een aantal vragen af te vuren op Tommy Ebben en je daarna de kans te geven je even te verliezen in een uitbundig dansje.
Zig Zag gaat over de destructieve kant van het uitgaansleven. Breng je die clip juist nu bewust uit, nu dat alles nét even niet kan?
“Ja, omdat het nu even niet kan, vertel ik mezelf gewoon dat het slecht is. Dan is het wat minder zwaar (lacht). Nee, net zoals iedereen mis ik het ongegeneerd en uitbundig feesten op festivals en het hutjemutje naar optredens kijken heel erg. Maar de keuze voor Zig Zag als nieuwe single staat daar in principe los van, dat vonden we gewoon een lekkere track!”
De bandbezetting is gewijzigd, de typerende sfeer is gebleven. Kun je uitleggen wat er gewijzigd is en waar je naar op zoek was voor de nieuwe nummers?
“De meest ingrijpende wijziging is dat Gino Bombrini niet meer in de liveband zit. Met hem heb ik Komodo opgericht en samen hebben we alle nummers geschreven. Hij speelde gitaar, bouzouki, conga’s en zong veel. Het viel dus niet mee om een geschikte vervanger te vinden. Maar gelukkig hebben we die gevonden in Menno Roymans. Daarnaast heeft Joris Ram de rol van bassist overgenomen van Janneke Nijhuis. Gelukkig blijf ik nog wel songs schrijven met Gino, waaronder dus Zig Zag. Vandaar dat onze sound overeind is gebleven. We maken eigenlijk nooit songs met een vooropgezet plan of een specifiek einddoel. We zijn tijdens het schrijven en opnemen vooral op zoek naar iets dat ons beiden een kick geeft.”
Als tegenwicht aan deze uitbundigheid ga je binnenkort optredens doen met nummers van Bob Dylan. Dat is wel even andere kost?
“Klopt! Naast Komodo heb ik meerdere muzikale projecten lopen en de Bob Dylan-tribute is er een van. Dylan is een van mijn grootste helden en zijn muziek ligt heel dicht bij mijn hart. Ik vind het ook supertof om daar een eigen invulling aan te geven. De muziek van Komodo is gemaakt om op te dansen en het kan een anticlimax zijn om die te moeten spelen voor een zittend publiek. Maar die corona-maatregelen werken eigenlijk best prima voor singer-songwriter-achtige muziek en die shows geven enorm veel voldoening.”
Kun je vertellen hoe de clip tot stand is gekomen? Je spreekt over een aantal filmreferenties die je met de clip aantikt, kun je die toelichten?
“In de songtekst wordt de dansvloer afgeschilderd als een set in een horrorfilm. Een metafoor voor de valstrik die het uitgaansleven kan zijn. De film waar twee keer specifiek naar verwezen wordt, is The Shining van Stanley Kubrick. De knielende vent in een berenpak en de spooktweeling, die beelden popten op in mijn hoofd tijdens het schrijven van de tekst. De clip is in samenwerking met regisseur Tijmen Hobbel tot stand gekomen. We wilden een recht-toe-recht-aan-clip die de vibe van de muziek versterkt, zonder moeilijke verhaallijnen en dergelijke.”
Hoe ben je de afgelopen periode doorgekomen en hoe zie je de komende maanden nu optreden lastiger is? En wat wil je mensen meegeven met je muziek?
“Het hoofddoel van de clip is: mensen zin laten krijgen om te dansen. Dat kan nu even niet op de manier waarop dat het leukste is, namelijk omringd door andere mensen die óók zin hebben om te dansen. De song en de clip belichamen nu vooral iets om naar uit te kijken: nog even volhouden, de tijd komt wel weer dat we met zijn allen kunnen feesten. Zo staan we er ook in met de band. We focussen ons nu op nieuwe nummers en het uitbreiden en repeteren van de live-set, zodat we – wanneer het weer kan – er weer vol in kunnen duiken!”
