Album Review

Iguana Death Cult brengt met The First Stirrings Of Hideous Insect Life de moshpit naar je huiskamer


16 februari 2017

Geen scene zo springlevend in Nederland als die van Rotterdam, maar laat dat geen nieuws voor u zijn. Het nieuws betreft enkel wie er nu weer de vaandeldrager mag zijn, want dat lijkt met iedere ademteug te veranderen. Werp één blik op het blokkenschema van Grasnapolsky, afgelopen weekend in Radio Kootwijk, en het begint al te duizelen. De Likt, The Sweet Release Of Death, Crying Boys Cafe, The Jerry Hormone Ego Trip. Nee, bovenop de Maastoren staat Iguana Death Cult, in ieder geval vandaag.

The First Stirrings Of Hideous Insect Life heet het langspeeldebuut van de band, en die ligt nu, in ordinair zwart óf pimpelpaars, in de schappen van ’s lands betere platenzaken. Daarop horen we precies wat we van Iguana Death Cult hadden verwacht, en meer. Garage rock in de essentie, ingekleurd met een beste scheut surf & rock-‘n-roll, verpakt in een jasje van kraut. Luister enkel naar Mutterschiff 308, het magnum opus van de band tot dusver, en je hoort het allemaal voorbij komen. De klappen zijn hard, de riffs niet te versmaden en het swingt als John Travolta na een dubbele dosis xtc. Die ene track is alsof iemand al het mooi aan Thee Oh Sees in drie minuten versneld heeft afgespeeld, en dat is dus pas één van de vele kanten die deze plaat in het verschiet heeft.

Scherp door de bocht gieren kan Iguana Death Cult namelijk ook, zoals op de vrolijke stuiterbal Seven Tongues, of smerig schuren en schuifelen, zoals op het laid-back The Dreamer. Man, de heren kunnen zelfs onversneden surf pop maken, al is daar de spanningsboog wel érg kort. Binnen honderd seconden ontspoort de olijke hekkensluiter Jellyfish – over kwallen, niets meer en niets minder – volledig en stommelt, dreunt en hamert de plaat richting een gruizig einde.

“WHUUAAAAAAAAHHHHHHHHHH!!!! Jelly, jelly, jelly, jelly, jelly, jelly, jelly, jelly…”

Maak een lijstje met alles wat je verlangt van een garagerockplaat en vink een eind weg. “Verslavend”, check. “Moshpitmateriaal,” check. “Goede productie,” dubbelcheck – de analoge benadering van engineer Chris van Velde heeft zich driedubbel en dwars uitbetaald. Dat enkel het tabje “vernieuwend” open blijft mag geen schande heten. The First Stirrings Of Hideous Insect Life, een moshpit in je huiskamer.

De band speelt vanavond (16 februari) een releaseshow in Rotown en speelt de komende week ook nog in Bitterzoet, Patronaat en ACU