Album Review

Stap met Alice in de waanzinnige fuzz-achtbaan van Meatbodies


15 februari 2017

Omdat King Gizzard & The Lizard Wizard dit jaar maar liefst vijf platen op de planning heeft staan, lijkt het misschien alsof 2017 al tot de nok toe gevuld is met fuzzy garagerock. Dat er nog ruimte is voor minstens één enorm goede plaat in het genre, bewijst Alice. Het nieuwe album van de Californische helden van Meatbodies

Al is de vergelijking met King Gizzard nog maar het topje van de ijsberg, op het album putten frontman Chad Ubovich (de bassist van Fuzz) en zijn mannen uit een, op zijn zachts gezegd, eclectische bron van invloeden. Zo horen we net zo vaak psychedelische pop à la Tame Impala (het titelnummer) als een dreigende gitaarsound die aan niets minder dan Black Sabbath doet denken (Count Your Fears). Die wirwar van stijlen levert een nogal chaotische, maar ook continu vermakelijke plaat op.

 

 

Het openingsnummer The Burning Fields zet meteen de toon. Vredig klinkende natuurgeluiden moeten al snel plaats maken voor een allesverwoestende gitaarriff, die overgaat in een waas van elektronische noise. Vervolgens gaat dat – net niet helemaal soepeltjes, maar wel lekker – over in de woeste en lompe wereld van Meatbodies. Op deze plaat klinkt niets gelikt en zit je vanaf de drumroffel van het nummer Kings in een felroze gekleurde achtbaan die Alice heet. In de negen nummers die daarop volgen, schotelt de band de luisteraar een bonte mengelmoes aan garagerock voor, die ieder moment over de kop kan gaan of vol in een duister en diep gat duikt.

Dat het geheel nooit uit de bocht vliegt, is te danken aan het feit dat Ubovich al deze waanzin weet te verpakken in stuk voor stuk ijzersterke liedjes. Ieder nummer heeft wel een hook die na een paar luisterbeurten moeiteloos mee is te zingen. Hoogtepunt is het bijna zeven minuten durende epos Gyre, waar genoeg ideeën in zitten voor minstens vijf verschillende liedjes. Het wordt op deze plaat haast achteloos verpakt worden in één waanzinnige trip. Alice is geen album om eindeloos op repeat te zetten, dan wordt het al snel vermoeiend. Wie echter bereid is om er de tijd voor te nemen, wordt beloond met nu al een van de fijnste rockplaten van het nog jonge jaar 2017. Your move, King Gizzard.