Het kabbelende klankentapijt van Lael Neale op Acquainted With Night
1 maart 2021
Terug naar de essentie, naar de ware kern van het liedje. Dat was de opdracht waar Lael Neale zichzelf mee op pad stuurde na de nodige omzwervingen en de queeste naar dat geluid. Ze liet haar hang naar perfectionisme varen en besloot vooral te gaan voor puurheid. Die benadering betaalt zich uit op het betoverende, breekbare Acquainted With Night. Een plaat die gedreven is door een in de vergetelheid geraakt instrument: de omnichord.
Dat instrument, een in de jaren tachtig door de firma Suzuki gefabriceerd tooltje, geeft een synthesizer- of orgelachtig geluid. Artiesten als Brian Eno, David Bowie en – meer recent – Taylor Swift maakten er ook gebruik van. Bij Neale zorgt het instrument ervoor dat haar vocalen op een soort klankentapijt zweven. Het voelt alsof het hier gaat over een afgestofte plaat uit een oude doos op zolder. Maar het gaat gewoon om een vrouw die ruim een decennium in Los Angeles bivakkeerde, maar onlangs terugkeerde naar de rust en sereniteit van de ouderlijke boerderij in Virginia
Op zoek naar iets van verbinding
De pandemische tijd zorgde er bij Neale voor dat ze afmaakte wat eerder maar niet af raakte. Daar herontdekte ze ook haar oude Sony handycam van haar high schoolperiode, om zodoende in de rustieke omgeving van haar geboortestaat video’s te maken bij de nummers die ze schreef in de schijnbaar permanente urbane onrust. Zo gaat Every Star Shivers In The Dark júist ook over dat uitgestrekte Los Angeles en het gevoel van vreemdelingen die allemaal toch op zoek zijn naar iets van verbinding. Zo zet ze een bijzondere sfeer neer, bijna alsof je een duik in archiefmateriaal geboden wordt. Een blik van veraf op die metropool.
Acquainted With Night heeft een aanzienlijk poëtisch en romantisch verlangen in zich. Het stemgeluid van Neale brengt je in dromerige, rustgevende sferen. De plaat staat vol met gedachten, verwonderingen en verlangens, gedompeld in de puurheid van een intrigerende imperfectie die diverse snaren raakt. Als een kabbelend beekje door haar gedachtenwereld, waarin ze als een poëet alleen het bitter noodzakelijke overeind laat. Wat een aanwinst is deze feeërieke plaat van Lael Neale. Zoals ze bezingt in het door haarzelf tot persoonlijke anthem gebombardeerde Blue Vein: ‘Some say the truth springs for reservoir seekers, but I think the truth sings to whoever listens.’
