Het harmonieuze plastic boeket van Marlon Williams en Kacy & Clayton
20 januari 2021
Velen van ons snakken er nu naar om andere werelden te ontmoeten, nieuwe culturen te ontdekken en gelijkgestemden te treffen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat dat nog kon. Plastic Bouquet is een resultaat van die ontmoeting van twee werelden, van toen het nog redelijk eenvoudig kon allemaal. Marlon Williams vloog rond de kerstdagen van 2018 van thuisland Nieuw-Zeeland naar Canada om de festiviteiten te vieren met Kacy & Clayton en hun entourage in het ijzig koude Saskatoon, in de staat Saskatchewan.
Ook al woonden ze werelden apart van elkaar, ze koesterden dezelfde liefde voor ouderwetse deuntjes en voor het ambacht van de troubadour. Oude zielen in jonge lichamen, ze vonden elkaar in de liefde voor types als Merle Haggard en Bob Dylan. In drie weken tijd werd in Canada een album in elkaar geschroefd. Hun gezamenlijke doel was om de halfronden samen te smelten. Het contact werd ooit gelegd toen Marlon Williams tijdens zijn Europese tour Springtime of the Year van Kacy & Clayton hoorde en ze daarna direct een berichtje stuurde. Een uitvoerig contact ontvouwde zich en op een gegeven moment werd het idee gedropt een gezamenlijke plaat te construeren.
Twee werelden apart
Dat is wat er gebeurde rond de kerstdagen. Williams – die in die periode net zijn break-up met Aldous Harding had verwerkt met het prachtige Make Way For Love – transformeerde naar eigen zeggen in Saskatoon. De door hem zelf bezongen party boy was nu bij uitstek een country boy. Hout hakken bij min twintig, terwijl het thuis in Christchurch hartje zomer was. Wat het oplevert, dat is een plaat met nummers die kort en bondig zijn, maar die ook allerlei roerselen van de drie zielen blootleggen. Verhalen, uitdagingen die ze aan elkaar voorlegden, maar vooral ook gewoon de essentie van het ambacht. Twee werelden apart, allebei ooit ontstaan vanuit Britse expansiedrift, maar ook allebei met een verschillende melange van invloeden.
Het plastic boeket uit het bluegrassgetinte titelnummer ligt aan de kant van de weg, als stille herinnering aan een fataal ongeval. De stemmen van Williams en Kacy Anderson vinden elkaar, ondersteund door het gitaarspel van Clayton Linthicum. Met name Williams toont daarbij zijn enorme diversiteit. Mocht er ooit nog iemand twijfelen waarom de Nieuw-Zeelander met Roy Orbison vergeleken wordt (en die kans is klein), luister dan eens naar het wonderschone I Wonder Why. Ook in Arahura schittert de warme stem van Williams, zij het dan meer ingetogen, met een verhaal over een rivier in zijn thuisland waar gezocht werd naar en gevochten om poanamu (een groene steen).
Een verhaal dat net zo goed verteld zou kunnen worden over een rivier aan de andere kant van de Stille Oceaan. Twee werelden die zo ver uit elkaar liggen, maar tegelijkertijd stiekem akelig veel gemeen hebben. Zo bundelt dit Plastic Bouquet de fraaie verhalen van drie muzikanten met een enorme voorliefde voor klassieke folk. Terug naar de basis, met liedjes zonder opsmuk. Een plaat vol harmonie waarop het knapperende haardvuur bijna voelbaar is en het opkomende kippenvel nooit ver weg.
