Interview

Fat White Family: “Hoe zou je je moeten ontspannen als je nooit weet wat er om de hoek schuilgaat?”


19 april 2019

Niets in het leven is zeker. Als er één band een uiting van dat gegeven is, is het misschien wel Fat White Family. Al voor de band begon, leefden de broers Nathan en Lias Saoudi in financiële onzekerheid en van bank op bank. De band zelf was ook allesbehalve een zekere factor. In acht jaar tijd gingen er meer leden dan dat er kwamen, laaiden spanningen onderling regelmatig hevig op en werden er bijzonder veel drugs gebruikt. In de tussentijd werd er toch het nieuwe album Serfs Up! gemaakt en speelt de band in juli tijdens Dour Festival.

Tekst Midas Maas
Beeld Tess Janssen

Eigenlijk waren die afgelopen drie jaren niet anders, zoveel jaren zijn er verstreken voor het nieuwe album het levenslicht zag. Gitarist Saul Adamczewski verliet in 2016 de band, wederom om een ruzie. Enkele maanden later voegde hij zich toch weer bij de band. Nathan en Lias verlieten London en trokken naar Sheffield, om daar hun eigen ChampZone Studio’s op te richten. De bedoeling was om een goede studio op te zetten waar bands voor relatief weinig geld een plaat konden opnemen. Van die bedoeling is weinig over, aangezien de studio is stopgezet en ze terug verhuisd zijn naar Londen. Vorig jaar sloot de band treurig af: Dale Barclay, frontman van The Amazing Snakeheads overleed aan hersenkanker. Barclay was een vriend van de band en kwam bij Fat White Family toen Saul afwezig was. Wederom bleek: niets in het leven is zeker.

Wat heeft Barclay jullie gebracht?
Lias: “Hij heeft ons veel geleerd. Hij was een goede vriend van ons. Zijn ziekte en overlijden gingen heel snel. We hoorden erover en het volgende moment was hij weg. Het is de eerste persoon die dichtbij ons stond die overleden is, you know. Het is als een eerste wond, je hebt je eerste kameraad verloren. Dat verschuift je perspectief. We realiseerden ons hoe fragiel dit leven is en hoe snel het gaat. Ik had daarvoor veel ruzietjes met Lias, maar dit liet ze klinken als iets heel kleins. Deze gebeurtenis maakte dat we dat dus wilden veranderen. Je voelt je minder geneigd om tijd te verspillen in de vorm van pijn, misbruik en ruzies met mensen. Het is iets dat destijds lastig te verwerken was.”

Hoe is de financiële situatie op dit moment?
Lias: “Ongeveer hetzelfde als voorheen: ik huur een kamer van een rijk kind dat zijn eigen flat heeft, you know. Het is niet het beste scenario in de wereld. We zijn een aantal weken geleden uit de studio getrokken. We zaten daar alleen om een album te schrijven en op te nemen, dus dat hebben we nu gedaan. We hadden nooit echt het plan om voor altijd in Sheffield te blijven wonen. Het was gewoon een goede plek om te werken: het is goedkoop, vriendelijk en vrij van afleidingen, dus het was destijds gewoon logisch.”

“Daarnaast was Londen te duur geworden voor de hoeveelheid geld die wij verdienden met de band. Het gaf ons niet de tijd om de groep weer op te bouwen na de burn-out van vijf jaar touren. We hadden financiële issues, last van fysieke uitputting en drugsfixaties. Kortom: al de gebruikelijke stereotypes van een band als de onze. We moesten ons door die problemen heen zien te worstelen. Dat had tijd nodig en daar zouden we niet toe in staat zijn in Londen zonder een baan ernaast te gaan doen en ons aan te sluiten bij het proletariaat waar wij uit voortkomen.”

“We hebben nog geen geld verdiend, aangezien we het album nog niet hebben uitgebracht. Geld is niet het belangrijkste. Ik denk dat het een kwestie is van het opbouwen van geloofwaardigheid, zodat mensen met je gaan samenwerken. Het is van belang dat we interessante projecten blijven doen. Ik ben daar gelukkig genoeg mee. Ik bedoel: deze generatie moet wat minder verwachten, doesn’t it. Dat bedoel ik op een materiële manier. Er is minder geld, zeker in de muziek. Muziek is een leven van onzekerheid.”

Nathan: “Ik slaap soms op zijn vloer. Ik leef bij hem. Ik heb mijn huur in Sheffield opgezegd. Ik dacht: fuck that shit. Het maakt mij niet uit dat ik een nomade ben. Ik ben altijd al van plaats naar plaats getrokken zonder enige vorm van zekerheid.”

Wat doet een leven van financiële onzekerheid met je?
Lias: “Het helpt niet, haha. De eerste levensbehoefte is onderdak en de tweede is voedsel. Zonder deze dingen ben je een soort beest. Het is de basis van de menselijkheid. Hoe zou je je moeten ontspannen als je nooit weet wat er om de hoek schuilgaat? Er is geen vangnet waarin men kan vallen. It’s shitty voor de logische redenen. Natuurlijk denk je er weleens aan om wat anders te doen, maar in dit stadium is de vraag: wat ga je doen? Ik denk er weleens aan om een boek te schrijven, maar je stuit op hetzelfde probleem: daar is ook niet veel geld te verdienen. Als je een kunstenaar bent, moet je het principe van geld vergeten. Als het wel komt is dat geweldig, maar als het niet komt is dat ook prima. Wij waren vijf jaar voor deze band begon al platzak en berooid. We waren best een tijdje dakloos, leefden jarenlang in kraakpanden en surften van bank naar bank. Dat we hier zitten met een cocktail met een brandend kaneelstokje terwijl we met iemand praten is al een stap omhoog.”

“Ik kan niks anders dan dit en werken bij de McDonalds. I can’t do shit. Ik zit vast”

Wat doet dat nomadenbestaan met je liefdesleven?
Nathan: “Ik heb er geen. De laatste relatie die ik had was meer een vertoning van praal dan wat anders. Het was een transactie-achtig iets, waar eigenlijk het gros van mijn relaties op neerkwam. Zij willen een beetje dirt en ik wil een beetje glamour. En het is misschien een seksueel iets, maar niets van enige substantie in de afgelopen tien jaar.”

“Natuurlijk hebben we daar wel behoefte aan! We offeren die shit op voor deze baan, man. Ik kan niks anders dan dit en werken bij de McDonalds. I can’t do shit. Ik zit vast. Maar dat boeit mij geen fuck. Ik doe tenminste iets waar ik van geniet. Ik zie andere mensen die de vrijheid hebben om te doen wat ze willen. Ze gaan op vakantie of whatever. Maar dat zijn miserable cunts en ik geef geen fuck om hen.”

“Of het het waard is?” Lacht:Who the fuck knows man! Je doet het niet omdat je het bewust doet, je doet het omdat je het doet. Het is een natuurlijk iets. Zoals sommige mensen kok zijn. Ik schrijf nummers en zing ze, you know.”


Jullie hielden je al sinds jullie jeugd bezig met kunst. Wanneer werd het jullie doel in jullie leven om je te richten op muziek?
Nathan: “Toen we besloten een band te beginnen was ik zestien. We waren in mijn vaders huis in Cambridge. We zaten in een park toen het plan ontstond om een band te beginnen. Vanaf daar zijn we dat na gaan streven. Lias speelde altijd al muziek, dus het is gestart zodra hij met de suggestie kwam.”

Lias: “Ik studeerde kunst en wilde schilder worden. Ik raakte gedesillusioneerd door de kunstacademie. Ik vond het doordrenkt van privilege en vriendjespolitiek en zag niet hoe ik daar doorheen kon komen zonder patronage, iemand in voorkeurspositie. Het was ook de tijd dat ik drank, drugs en vrouwen ontdekte, wat betekende dat ik heel de tijd in de bar wilde zijn. Ik wilde dus een kunstvorm gaan maken die ik in de bar kon uitoefenen. Het spelen in een band laat je precies dat doen. Ik zou zeggen dat het doel om erkend te worden voor het uitdrukken van mezelf en de wil om een stem te hebben die luider is dan die van ieder ander, nooit is veranderd sinds ik zeven was. Soms wilde ik een kunstenaar zijn, de andere keer een muzikant en de andere keer een schrijver. Het is praktisch dezelfde impuls: ik ben belangrijker dan de rest en mijn stem zou als eerste gehoord moeten worden.”

Nathan: “Ik ben als Dionysos (Griekse god van de landbouw, vruchtbaarheid, natuur, wijn, plezier, dans en het leven, red.). Ik hou van gezelligheid, gemeenschap, mensen die het naar hun zin hebben om zo de pijn van het leven te verwerken. En dat door middel van kunst. Ik hou ook enorm van het optreden en de support. Ik heb altijd van muziek gehouden, maar ik dacht nooit dat ik het kon tot twee jaar geleden, toen Saul de band had verlaten. Ik was lichtelijk ontmoedigd en toen was er iemand die echt in me geloofde. En toen dacht ik: alright, misschien kan ik dit echt. Iemand heeft de band verlaten en iemand moet deze taak op zich nemen. Het was een vrouw van wie ik hou. Of het een relatie is? Ik wil er geen label aanhangen. Who gives a fuck about that shit?”

“Heel mijn leven maak ik muziek, en ik werd altijd verpulverd. Nu probeer ik niet verpulverd te worden”


In het verleden hebben jullie het regelmatig gehad over de worstelingen met drugs en mentale gezondheid. Is daar iets aan veranderd?
Nathan: “Iedereen worstelt. Het is de worsteling van het begrijpen van jezelf in de muziek, wat soms erg lastig kan zijn. Heel mijn leven maak ik muziek, en ik werd altijd verpulverd. Nu probeer ik niet verpulverd te worden. Ik ben niet meer fulltime aan enige substantie, wat ik gedurende tien jaar wel geweest ben. So that’s a change. Het is een goede verandering, maar ik weet niet waarvoor. Ik denk wel dat het wat op gaat leveren, waar ik weet niet wat. Ik hoop het in ieder geval. Je doet iets waarvan je hoopt dat het naar het goede leidt, zoals het vervaardigen van veel goede nummers. Ik denk dat het niet continu gebruiken van drugs leidt naar meer. Twee maanden geleden ben ik afgekickt. Die maanden waren shite. De slechtste twee maanden van mijn leven, really.”

Lias, ik hoorde je lachen. Is dit de herkenning van zijn worsteling?
Lias: “Wel, ik herkende de struggle altijd wel. Het is alleen dat we pas recent de wil hebben gevonden om ermee om te gaan. We zijn het serieuzer gaan nemen, omdat de katers ons serieuzer zijn gaan nemen. We wisten altijd al dat het zo zou eindigen. We wisten dat al vanaf de start, maar we deden het alsnog. No regrets.”

Over worstelingen gesproken: op social media vertelden jullie recent dat jullie vroeger te maken hadden met racisme. Op wat voor manier werden jullie daarmee geconfronteerd?
Lias: “We brachten onze jeugd door in een Ierse stad met de naam Cookstown. Een stad die nog steeds voor een deel vastzit in middeleeuwse vooroordelen. Het is dus een vrij onverdraagzame en racistische plek. Er waren geen oosterse mensen, er waren geen zwarte mensen en geen Aziatische mensen. Mijn broer en ik waren de etnische minderheid. Er was niemand anders. Dus, hoewel we er misschien uit zagen als Italianen in Londen of Birmingham, waar we niet zouden opvallen, viel ons uiterlijk daar mensen wel op. We gingen daar naar de basisschool, waar ze mij ‘sand nigger’ en Nathan ‘sir nigger lot’ noemden. Waarom? Omdat alle Ieren racistische poëten zijn.”

Recent haalden jullie uit naar IDLES en Sleaford Mods. Wat is er precies fout aan de houding van IDLES of Sleaford Mods?
Lias: “Ik heb niks tegen Sleaford Mods. Ik ben fan van die band. Het was gewoon een grap. Jason is een vriend van mij. We moesten er om lachen. Jason doet dat continu. IDLES weet ik niet. Ik ben er zeker van dat het leuke kerels zijn. Ik denk dat het een symptoom is van een culturele malaise en een pc-cultuur (politiek correcte cultuur, red.) dat het op de een of andere manier wordt gezien als vooruitstrevende muziek. En dat is het niet. Het is spreken voor eigen parochie. Het is juist het symptoom van een zwakke mentaliteit. Het is een verzadigde waarneming van goed of fout. Ik vind het neerbuigend en saai, dus waarom zou ik er geen fucking grap over maken? Het maakt een aantal IDLES-fans boos, maar dat boeit mij geen fuck. Ik verwacht ook niet dat muzikanten heel de tijd super aardig tegen elkaar zijn en continu respectvol zijn. Sinds wanneer is dat waar het allemaal om draait? Wat is er gebeurd met het goede oude in de zeik nemen? Het is precies wat ik zou zeggen in de pub. Ik deel dat met het publiek, dus ze zouden mij fucking dankbaar moeten zijn. Ze zouden op hun knieën moeten gaan om me te bedanken, smekend om meer. Voor hen is het een beetje entertainment in de middag. Ik moet de shit nemen die ik ervoor terug krijg.”

Vinden jullie het een saaie band?
Lias: “Het is minder dan saai. Wat ik bedoel met prekerige betweterij, is dat het het braaksel van nep-linkse liberale media opnieuw moraliseert. That’s not what it’s about man! Er is niks mis met je als je uit de arbeidersklasse, middenstand of uit de hogere klasse komt. Het boeit mij niet. Er is niks mis met het omschrijven van iemands standpunt als overduidelijk middenstand. Ik denk dat dat zeurderige preken een middenstandsgewoonte is. Het is een manier waarop ze zichzelf inprenten en beschermen tegen hun eigen schuldgevoelens over het verneuken van andermans levens. De campussen van de scholen waar ze naartoe gingen waren niet genoeg voor deze mensen en nu willen ze dat heel de wereld is zoals hun thuishavens.”

“Er is altijd iets in hun omgeving dat de schuld krijgt. Of het nou de banenmarkt, de media of de politici zijn. Ze vinden altijd wel iets. Ze verwachten dat de staat een beschermende vader is én een verzorgende moeder op exact hetzelfde moment, wat schizofreen is. Ik verwacht niet dat mensen dat zien als ik iets zeg in een Facebook-post, maar het geeft me een reden om dit aan te snijden in interviews. Het is een kleine steiger waarop ik mijn retoriek kwijt kan. Je kan me een slang noemen, maar ik doe mijn werk en best aardig ook, voor zover ik mij ervan bewust ben.”

Nathan: “Ik denk gewoon dat de muziek niet erg goed is. Het is gewoon saaie muziek. Je kunt er niet op dansen, het is geen achtergrondmuziek, je kunt er niet op neuken, je kunt er niet op zoenen, je kunt er niet op koken, je kunt er niet op eten en je zult het zeker niet opzetten als je een voetbalwedstrijd in de ruimte gaat spelen. Het is gewoon voor jonge, stomme kinderen.”

Lias: “Het gaat mij niet om IDLES. Het oneerlijke zou zijn om hen het symbool te laten zijn voor iets. Als je jezelf tot symbool maakt van je moraal, wat je doet als je je boodschap overbrengt naar het publiek, zou je niet verbaasd moeten zijn als je ook als een symbool behandeld wordt. Het zijn eerder de hardcore-fans die het probleem zijn, maar zij moeten toch opnieuw onderwezen worden en dat is mijn plicht.”

“Links is in oorlog met zichzelf over betekenissen, minderhedenproblemen en identiteitspolitiek”


Wat is jullie eigen kijk op de huidige staat van Groot-Brittannië?
Lias: “Wij hebben onze mening over de opstanding van rechts jaren geleden al duidelijk gemaakt. Ja, er is de Brexit en Trump. En ja, het is afschuwelijk. Maar tegelijkertijd wordt de ware aard van het kolkende broeinest van de hypocrisie tenminste zichtbaar voor dat wat het is. Je hebt Labour die wint op plaatsen als Kensington en de conservatieven die winnen op plekken waar Labour meestal won. Dat is een goede verbeelding van het schisma waarin de politiek zich begeeft. Links is in oorlog met zichzelf over betekenissen, minderhedenproblemen en identiteitspolitiek. Dat is een verraad van de werkende mensen die er geen fuck om geven welk toilet ze mogen gebruiken. Het is goed bedoeld, maar politiek is de kunst van het mogelijke. Als we er nog niet achter zijn hoe we om moeten gaan met een jonge generatie die nergens kan wonen en geen kans heeft op een fucking baan, dan zouden we misschien onze energie ergens anders in moeten steken.”

“Serfs Up! gaat ook over deze mensen die nu voor zichzelf opkomen en voor zichzelf kiezen. Het is een humoristische kijk op de Brexit en deze nieuwe vorm van nationalisme. De politiek correcte middenklasse wil een wereld bouwen zoals die volgens hen zou moeten zijn. En dat kan in Londen, binnen de privéscholen en de universiteiten waar ze rondlopen. En helaas kunnen we ons niet allemaal dat imago permitteren. We zullen altijd op cultureel, materieel en spiritueel vlak tekortkomen. Vandaar het verschil tussen mensen uit de stad en van het platteland. Er is een volledige scheiding.”

“Er zijn mensen die denken dat kunst gemaakt zou moeten worden door iemand met een diploma, wat complete onzin is”

Is het politieke correctheid die doorgeslagen is?
Lias: “Ik denk dat het allang te ver is gegaan. Het sijpelt door naar kunst. Er zijn mensen die denken dat kunst gemaakt zou moeten worden door iemand met een diploma, wat complete onzin is. Kunst heeft niets te maken met politieke correctheid en heeft niks te doen met moraliteit. Kunst is het enige dat mensen hebben waarmee ze zich daadwerkelijk kunnen identificeren en scheiden van de natuur. Het is de enige manier waarop we ons kunnen onderscheiden. Het is het enige naast voetbal dat de werkende klasse heeft om uit de shit te kruipen. Als je hen gaat vragen of ze wel het juiste voornaamwoord hebben gebruikt en ze beschuldigt van misogynie, belemmer je hen ook in hun vrijheid. Onze maatschappij is bij zijn basis chauvinistisch. Je kunt niet van de een op de andere dag veranderen. Het is het soort one-size-fits-all-politiek die de liberale media nu uitspuwt. Naar mijn mening is het medicijn dodelijker dan de ziekte. Je vervalt vrij makkelijk in cultuurmarxisme als je het gaat hebben over het uitsluiten van bepaalde mensen omdat ze een mening hebben waar je het niet mee eens bent.”

Nathan was bang dat de band misschien ooit zou stoppen. Hoe is dat nu?
Lias: “Ik durf te stellen dat we nu zekerder zijn dan ooit. We zijn op een heel goed punt met elkaar en met de muziek. Iedereen heeft zijn eigen projecten. We werken meer samen en praten over dingen. Het is zeker makkelijker geworden nu we ouder zijn. Er heerst niet echt dezelfde angst als toen. I’ve kinda had the worst of it really. De kern van de ruzies blijft hetzelfde, maar het ermee omgaan is makkelijker.”

“Het waren ook ruzies die ervoor gezorgd hebben dat Saul ons enkele maanden heeft verlaten. Dat is lastig uit te leggen. A straw breaks the camels back, is het Engelse gezegde. Er was gewoon niet een specifiek moment. Het was niet alsof ik thuiskwam en Saul in mijn moeder vond of zo. Het was geen oorlog van verraad. Op een gegeven moment breekt er iets. Dat gebeurt continu als je onder druk staat. Het is makkelijker om helderheid te creëren als niet iedereen continu aan de crack en smack zit. Daarmee gezegd te hebben dat dat allemaal relatief is. De drugsinname is enorm verminderd, maar er zijn nog steeds problemen.”


WEBSITE DOUR | FACEBOOK-EVENT | TICKETS