Concertverslag: Subbacultcha! The Sound Of The Dutch Underground

FOTO: WOLVON

Alleen de titel van het evenement al, het is iets wat ons bij The Daily Indie enorm aanspreekt. Ondergronds en Nederlands, gevalletje één plus één is drie. Ruim twintig underground en/of indie acts in korte tijd opeen gepakt in vier zalen: ‘The Sound Of The Dutch Underground’. Let’s go.

Tekst: Wessel van Hulssen
Foto’s: Anne van der Zanden

En de programmeurs van Subbacultcha! doen de naam van het evenement meer dan eer aan, ondanks dat hier de crème de la crème van de Nederlandse Underground staat ken ik ongeveer de helft van het programma niet bij naam. Complimentje naar de programmeurs en tegelijkertijd een persoonlijke zweepslag om voortaan dieper te graven in het ondergrondse. Starting today, in de Melkweg.

De avond start in de Theaterzaal bij Spilt Milk. Een band in de klassieke Velvet Underground-sfeer: extreem rustige en soms zelfs lome gitaarsongs waar de poëtische teksten voorop staan. Teksten die geïnspireerd zijn door of direct komen van de Amerikaan Wallace Stevens. Fijne muziek en sound, maar de zang zit er vaker naast dan dat deze zuiver gezongen is. Kan bij het poëtische karakter van de band horen, sfeer had het zeker. Maar na de show van een krap half uurtje was het wel even genoeg.

In de Oude Zaal hebben ze een creatieve manier gevonden om snel van de ene naar de andere act te switchen. Om en om staat een band om het podium, en de act daarna treed op vanaf een verhoging die voor het podium gezet wordt. Een verhoging die niet groot genoeg leek voor Bismuth.

FOTO: Bismuth

Bismuth is eigenlijk geen muziek te noemen, en dat is iets positiefs. De heren Arnold van de Velde en Yuri Landman maken composities met zelfgemaakte instrumenten. Instrumenten variërend van bekkens op ijzeren stokken, naar verschillende buizen waar op geslagen wordt, tot een enkele snaar die de breedte inneemt van het volledige podium. De klanken die ze maken zijn vooral ritmisch en experimenteel. Alles bij elkaar heb je niet gevoel naar een concert te kijken, maar naar kunst. Muzikale kunst die voor je eigen ogen gecreëerd wordt. Boeiend tot aan de laatste seconde.

FOTO: Bismuth

Tussen de platen en foto’s in de Gallery staat vanavond een act die het best beschreven kan worden als een echt cultfiguur. Harry Merry maakt in zijn eentje synthesizerpop met een hoge dosis circus en kinderlijkheid, tel daarbij op dat Harry steevast in een matrozenpak optreedt en gekke dansjes doet en gekke bekken trekt tijdens het spelen. Als publiek weet je niet of je nou moet lachen of meedansen. Is in het begin het overgrote deel nog verbaasd over wat ze zien, binnen een half uur krijgt ieder lied na afloop een oorverdovend applaus. Voor de liedjes zal het niet zijn (die zijn soms absurd lang zonder enige afwisseling en qua sound niet om over naar huis te schrijven), maar vooral de performance en charme waar Harry zijn songs mee vertolkt wekt bewondering.

 

FOTO: Vox Von Braun 

Terug in de Oude Zaal is Vox Von Braun al begonnen aan hun set. Lekkere fuzzy rock met een vintage randje, die live erg goed overkomt. Met een goede brok energie worden de songs van hun laatste (en goed ontvangen) plaat ‘Rich & On Wheels’ gespeeld. De tweede helft van de set worden de langere nummers gespeeld, die geen seconde vervelen of te lang lijken. Alles zit erg sterk in elkaar, niets meer en niets minder. Want ondanks de energie en goede songs was de performance wat stijf, echt los kwam het niet.

 

 FOTO: Vox Von Braun 

Vlak voor een festival als dit een sterke single uitbrengen kan alleen maar goed werken. WOLVON bracht paar dagen hiervoor de extreem goede song Heliotropics uit, en dat resulteert in een overvolle zaal voor de Groningse noise-rockband. De snelle en strakke songs, die meerdere keren per nummer van tempo en stemming wisselen, wordt op de grond van de Oude Zaal met verve gespeeld. Tussen de songs balanceren de praatjes van de frontman tussen grappig en wat ongeïnteresseerd, iets wat precies bij hun stijl past en de show net dat stukje luchtigheid geeft die wel in de songs zitten maar niet altijd naar boven komt. Hoogtepunt voor liefhebbers van harde en gruizige gitaren.

 

 FOTO: WOLVON

De headliner spot van The Sound Of The Dutch Underground is deze eerste editie voor zZz, die tussen alle nieuwe en jonge acts als echte veteranen gezien kunnen worden. De simpele opzet van drums en orgel werkt nog steeds als een trein. Stuwend en beukend is de Oude Zaal in een mum van tijd één grote dansende menigte. Ze kunnen het nog steeds, een volledige zaal laten ontploffen met een simpele en doelgerichte aanpak. Er wordt zelfs een nieuwe song gespeeld. Geen wereldschokkende verandering in sound en song, gewoon de vertrouwde zZz-formule. Petje af.

 

FOTO: zZz

Deze eerste editie van The Sound Of The Dutch Underground maakt heel erg duidelijk dat de Nederlandse ondergrondse scene aan variatie en niveau geen gebrek heeft. Volgend jaar weer?