Wát een naam dropte Rotown in januari. Thee Oh Sees kwam voor een exclusieve show naar Nederland, en dan ook nog eens in de Rotterdamse Maassilo: een onverwachte en spannende plek voor livemuziek. Alsof dat allemaal nog niet feestwaardig genoeg was, bombardeerde het podium de avond tot een heus minifestival. Met vijf Nederlandse acts als voorprogramma, een platenmarkt, burgers en genoeg speciaalbier bij de bar, kon het niet anders dan dat het een goed gevulde avond zou worden.

 

De deuren van de Maassilo openen vroeg: om half 8 staan de eerste bands van de avond al in de startblokken. De aftrappers zijn twee acts van uitersten. Cultheld van Rotterdamse bodem Harry Merry is met zijn weirdo-keyboard pop al vanaf de eerste toon heerlijk vervreemdend. Misschien lijkt het allemaal wel een geïmproviseerd optreden, en zeker met nog een fel schijnend daglicht op het podium is de setting niet helemaal ideaal. Maar wie echt goed luistert naar wat Harry Merry ten gehore brengt, snapt dat deze man een genie is. Ariel Pink heeft al gezegd groot fan te zijn van deze Rotterdammert, we geven hem geen ongelijk.

Aan de andere kant van het doolhof van een pand is Charlie & the Lesbians, vanzelfsprekend, het rookhok van de Maassilo compleet aan het afbreken. De punkers vallen duidelijk in de smaak: als de show voorbij is racet menig bezoeker naar de labelmarkt om bij de stand van het nieuwe label Osso Crosso een cassettebandje van de band op te kop te tikken. Niet veel later wordt er een streep door de prijslijst gezet: uitverkocht!

Op de labelmarkt valt er tussen de shows door ook lekker te cratediggen. De platen speciaalzaak Grey uit Breda heeft een collectie meegenomen, De befaamde Rotterdammer Hans Tweedehands bracht zijn koffer mee, waar Thee Oh Sees frontman John Dwyer ook van lijkt te genieten. Met zo’n vijf platen onder zijn arm verdwijnt hij naar de backstage. Ook zijn naast het label Osso Crosso Mink Records (the Stangs, the Mighty Breaks, the Hazzah) en Coaster Records (Mountain States, Bounty Island, Goodnight Moonlight) aanwezig om hun releases te promoten.

Na een galmende zZz op het hoofdpodium is het de beurt aan Korfbal en J.C. Thomaz & the Missing Slippers. Minpuntje: de supportacts beginnen telkens op hetzelfde tijdstip. Voor veel mensen heen-en-weren dus. De band Korfbal was daar ineens. De band die als een ‘grap’ ontstond uit o.a Yuko Yuko en Creepy Karpis doet het toch beter dan zij in eerste instantie verwacht hadden. De eerste EP getiteld Hitkrant verschijnt dit najaar op cassette bij Subroutine Records, en is de band ook nog eens terecht geselecteerd voor de Popronde dit jaar. De band vult een dik half uur met catchy tunes die van pop naar garage schieten en met veel riffjes uit onverwachte hoeken.

Rond half tien lijkt men genoeg gewacht te hebben: vooraan bij het podium beginnen zich al flinke rijen te vormen om zo veel mogelijk van de de legendes Thee Oh Sees mee te kunnen krijgen. Wanneer om tien uur de drummers Dan Rincon en Paul Quattrone aftikken lijkt die moeite gelijk tevergeefs te zijn: bier vliegt binnen no-time in het rond en een kolkende moshpit weet Rotterdam flink te laten dansen. Thee Oh Sees zegeviert vanavond: met een discografie van bijna twintig(!) studio-albums weet de band rondom John Dwyer wel hoe ze een concert zonder dieptepunten in elkaar moeten zetten. Met bekende nummers als the Dream en Web is het bijna een hitjes-set. Maar nadat de band pakweg anderhalf uur speelt en het publiek anderhalf uur danst kunnen wij wel concluderen dat Thee Oh Sees bij elke show wel zegeviert, maar vanavond heeft het met de industriële setting van de Maassilo nét een tikkie extra.

 

 

Afgelopen zaterdagavond was een bijzondere: excentriekeling Yokocola lanceerde namelijk haar eerste album, met mede-excentriekeling Harry Merry en Mr. Marcaille in het voorprogramma. Het was, zoals zij had beloofd: ‘obstructive, hysterical & honest.’  Bekijk de foto’s hieronder!

Harry Merry

 

 

Mr. Marcaille

 Yokocola

 

 

 

 

 

 

FOTO: WOLVON

Alleen de titel van het evenement al, het is iets wat ons bij The Daily Indie enorm aanspreekt. Ondergronds en Nederlands, gevalletje één plus één is drie. Ruim twintig underground en/of indie acts in korte tijd opeen gepakt in vier zalen: ‘The Sound Of The Dutch Underground’. Let’s go.

Tekst: Wessel van Hulssen
Foto’s: Anne van der Zanden

En de programmeurs van Subbacultcha! doen de naam van het evenement meer dan eer aan, ondanks dat hier de crème de la crème van de Nederlandse Underground staat ken ik ongeveer de helft van het programma niet bij naam. Complimentje naar de programmeurs en tegelijkertijd een persoonlijke zweepslag om voortaan dieper te graven in het ondergrondse. Starting today, in de Melkweg.

De avond start in de Theaterzaal bij Spilt Milk. Een band in de klassieke Velvet Underground-sfeer: extreem rustige en soms zelfs lome gitaarsongs waar de poëtische teksten voorop staan. Teksten die geïnspireerd zijn door of direct komen van de Amerikaan Wallace Stevens. Fijne muziek en sound, maar de zang zit er vaker naast dan dat deze zuiver gezongen is. Kan bij het poëtische karakter van de band horen, sfeer had het zeker. Maar na de show van een krap half uurtje was het wel even genoeg.

In de Oude Zaal hebben ze een creatieve manier gevonden om snel van de ene naar de andere act te switchen. Om en om staat een band om het podium, en de act daarna treed op vanaf een verhoging die voor het podium gezet wordt. Een verhoging die niet groot genoeg leek voor Bismuth.

FOTO: Bismuth

Bismuth is eigenlijk geen muziek te noemen, en dat is iets positiefs. De heren Arnold van de Velde en Yuri Landman maken composities met zelfgemaakte instrumenten. Instrumenten variërend van bekkens op ijzeren stokken, naar verschillende buizen waar op geslagen wordt, tot een enkele snaar die de breedte inneemt van het volledige podium. De klanken die ze maken zijn vooral ritmisch en experimenteel. Alles bij elkaar heb je niet gevoel naar een concert te kijken, maar naar kunst. Muzikale kunst die voor je eigen ogen gecreëerd wordt. Boeiend tot aan de laatste seconde.

FOTO: Bismuth

Tussen de platen en foto’s in de Gallery staat vanavond een act die het best beschreven kan worden als een echt cultfiguur. Harry Merry maakt in zijn eentje synthesizerpop met een hoge dosis circus en kinderlijkheid, tel daarbij op dat Harry steevast in een matrozenpak optreedt en gekke dansjes doet en gekke bekken trekt tijdens het spelen. Als publiek weet je niet of je nou moet lachen of meedansen. Is in het begin het overgrote deel nog verbaasd over wat ze zien, binnen een half uur krijgt ieder lied na afloop een oorverdovend applaus. Voor de liedjes zal het niet zijn (die zijn soms absurd lang zonder enige afwisseling en qua sound niet om over naar huis te schrijven), maar vooral de performance en charme waar Harry zijn songs mee vertolkt wekt bewondering.

 

FOTO: Vox Von Braun 

Terug in de Oude Zaal is Vox Von Braun al begonnen aan hun set. Lekkere fuzzy rock met een vintage randje, die live erg goed overkomt. Met een goede brok energie worden de songs van hun laatste (en goed ontvangen) plaat ‘Rich & On Wheels’ gespeeld. De tweede helft van de set worden de langere nummers gespeeld, die geen seconde vervelen of te lang lijken. Alles zit erg sterk in elkaar, niets meer en niets minder. Want ondanks de energie en goede songs was de performance wat stijf, echt los kwam het niet.

 

 FOTO: Vox Von Braun 

Vlak voor een festival als dit een sterke single uitbrengen kan alleen maar goed werken. WOLVON bracht paar dagen hiervoor de extreem goede song Heliotropics uit, en dat resulteert in een overvolle zaal voor de Groningse noise-rockband. De snelle en strakke songs, die meerdere keren per nummer van tempo en stemming wisselen, wordt op de grond van de Oude Zaal met verve gespeeld. Tussen de songs balanceren de praatjes van de frontman tussen grappig en wat ongeïnteresseerd, iets wat precies bij hun stijl past en de show net dat stukje luchtigheid geeft die wel in de songs zitten maar niet altijd naar boven komt. Hoogtepunt voor liefhebbers van harde en gruizige gitaren.

 

 FOTO: WOLVON

De headliner spot van The Sound Of The Dutch Underground is deze eerste editie voor zZz, die tussen alle nieuwe en jonge acts als echte veteranen gezien kunnen worden. De simpele opzet van drums en orgel werkt nog steeds als een trein. Stuwend en beukend is de Oude Zaal in een mum van tijd één grote dansende menigte. Ze kunnen het nog steeds, een volledige zaal laten ontploffen met een simpele en doelgerichte aanpak. Er wordt zelfs een nieuwe song gespeeld. Geen wereldschokkende verandering in sound en song, gewoon de vertrouwde zZz-formule. Petje af.

 

FOTO: zZz

Deze eerste editie van The Sound Of The Dutch Underground maakt heel erg duidelijk dat de Nederlandse ondergrondse scene aan variatie en niveau geen gebrek heeft. Volgend jaar weer?