Big Red Machine sluit op How Long Do You Think It’s Gonna Last niemand buiten

Stel je voor: je favoriete speciaalbier bundelt zijn krachten met je favoriete poppodium. Voortaan kun je tijdens ieder concert een enorme hoeveelheid aan soorten speciaalbier drinken, vers van de tap, terwijl je danst op de muziek van allerlei bands die na twee jaar eindelijk weer in Nederland optreden. Op zich al genoeg, zou je zeggen. Maar stel je nu ook nog eens voor dat al je vrienden erbij zijn, om die avond samen met jou te beleven.

Zo is het ook met Big Red Machine. De samenwerking van Aaron Dessner van The National en Justin Vernon AKA Bon Iver onder de naam Big Red Machine is an sich al geweldig. Als dan blijkt dat op het nieuwe album How Long Do You Think It’s Gonna Last maar liefst tien gastartiesten, van Ben Howard tot Taylor Swift, zich aansluiten, schieten woorden haast tekort. Dat is simpelweg ge-fuck-ing-weldig.

37d03d
De plaat is uitgekomen op het Amerikaanse label van de heren zelf. 37d03d is heel nadrukkelijk meer dan een platenlabel: het is een community, een familie waar genre en bekendheid ondergeschikt zijn aan iemands kwaliteiten. De tien gastartiesten op deze plaat maken duidelijk dat Big Red Machine daarvan in het verlengde ligt: van de nog vrij onpopulaire hiphopheld Naeem op het nummer Easy To Sabotage, tot de gerenommeerde popster Taylor Swift op Birch en Renegade. Wie de kleinere lettertjes bekijkt ziet nog veel meer bijdragen, van hele blazerssecties op Phoenix, tot de drumbeat van Birch die werd gemaakt door Bryan Devendorf, de drummer van The National.

De opener Latter Days is een van de drie nummers die eerder uitkwam als single en we destijds al meer over schreven. Met rustige pianobegeleiding brengt het nummer een vraag naar voren die we allemaal kennen: hebben we wel genoeg gedaan? Of hadden we meer moeten doen in ons leven of voor andermans leven? Hoewel de Amerikaanse singer-songwriter Anaïs Mitchell de tekst al ver voor de pandemie schreef, geeft corona het thema een schijnende lading. Het blijft bij nostalgie, bij vragen. ‘How long is what you asked / How long do you think it’s gonna last’ opent Mitchell. Een vraag zo wezenlijk dat het de titel van het album geworden is.

Jeugdige onschuld
Dat thema, volgens Dessner een nostalgisch verlangen naar vroeger en de jeugdige onschuld die daarbij hoort, is op meer plekken terug te vinden. Op Magnolia, geschreven door Dessner, gaat het om de schaduwzijde van die onschuld. Voor je het weet beland je namelijk tussen mensen met foute intenties, of verongeluk je jezelf in bijvoorbeeld het verkeer, nog altijd de nummer één doodsoorzaak wereldwijd voor jongeren tussen de vijf en 29 jaar. Ook hier stelt Big Red Machine vooral vragen. ‘Did you forget? / Did you grieve yet? / Did you regret? / Did you heal yet’, zingt Dessner (de eerste keer in zijn carrière dat hij zingt) terwijl heerlijke gitaarloopjes tussen de tekst door vliegen.

Het is mooi om te horen hoe Dessner en Vernon zijn beïnvloed door de gastartiesten en hoe die een waardige rol hebben gehad bij het creëren. Op Easy To Sabotage horen we hoe Bon Iver zich, op aanvoeren van Naeem, haast als een rapper met autotune door de tekst stoeit. Op June’s A River horen we de drumcomputer en het monotone dat ook veelvuldig op Ben Howards laatste album te horen is. Of neem de liedjes met Anaïs Mitchell: die grijpen meteen naar de keel en hebben minder van de nonchalante folkrock van Big Red Machine.

Hoewel op sommige plekken van het album de eentonigheid overheerst, valt op de andere plekken de kunde op waarmee ze het constante met het variabele combineren. Op Brycie bijvoorbeeld, een ode van Dessner aan zijn broer Bryce Dessner (net als Aaron gitarist bij The National). Daar horen we een herhalend gitaarmotiefje met daaroverheen allerlei elektronische en percussieve tierelantijntjes. De gepolijste productie lijmt die twee aan elkaar. Alles past zoals enkel dat ene dekseltje past op dat ene, specifieke potje. Een knap staaltje vakwerk.