The Daily Indie Presents
Wand – 21 juni

Volgende week woensdag komt Wand naar Rotterdam om een The Daily Indie Presents-show te spelen in Rotown. We roepen al jaren waarom je deze band absoluut zou moeten kennen en ook al spreekt de waanzinnige waanzinmuziek van de band voor zich, we lichten Wand toch nog graag wat verder voor je uit. In de psychedelische garagehoek vind je je bandjes namelijk niet zó kleurrijk, divers, hard, muzikaal en dynamisch.

Alweer sinds 2014 schrijven wij over deze band uit Californië, onder meer over de platen 1000 Days en Golem. Wand is een band die al jaren wordt gevonden door liefhebbers van onder meer Ty Segall, Temples, Meatbodies en Tame Impala. Wand is een soort kind in een muzikale snoepwinkel, die zijn eigenzinnige inspiratie uit de gekste hoeken haalt. Toch spraken we nog nooit met mastermind Cory Hanson, die je mogelijk ook wel kent uit zijn tijd met Meatbodies, together PANGEA, Mikal Cronin en vorig jaar als een van de Muggers van Ty Segall. Tot vandaag! De laatste weken trekt hij namelijk weer ouderwets met Wand door Europan en The Daily Indie mailde met de muzikant over wat hem allemaal bezighoudt.

Hallo Cory! Kun je ons vertellen waar je bent en wat er allemaal om je heen gebeurt?
“Hoi Ricardo. We rijden op dit moment door Spanje, we zijn onderweg naar NOS Primavera in Porto. Het uitzicht vanuit de bus is – ik heb er geen ander woord voor – epic. Net reden we door een prachtig berggebied waarna we in woestijnachtig gebied kwamen, omringd door een paarse zonsondergang en vanuit daar gleden we door weelderige, groene heuvels. Uit de radio klinkt een liveplaat van James Brown, het is moeilijk om de liedjes te horen omdat er zoveel meisjes doorheen gillen. We zitten nu chorizo en olijven te schransen en ik ruik alleen maar de geur van olijfolie die uit het potje komt zetten. Ik ben moe. Het is moeilijk om wakker te blijven in de bus, vooral met dit soort lange ritten.

Wat is het fijne aan touren in de zomer?
“Het is een hectische tijd voor ons. Er zijn namelijk zo veel festivals om te spelen, we vliegen van de ene naar de andere en vliegen is voor ons toch wel de meest vermoeiende vorm van touren. Maar het heeft ook voordelen, want er zijn wel veel vrije dagen tussen de shows, daardoor kunnen we lekker wandelen, relaxen en zwemmen. Vooral zwemmen eigenlijk. Daar word ik erg blij van.”

“Als je vijf hyperneurotische en belachelijk kritische muzikanten over hun kater heen wil zien komen die helemaal losgaan, dan moet je zeker komen.”

Wat is het leukste aan het spelen in Wand?
“Ik denk dat we een goed gehumeurde band zijn en we passen goed op elkaar. We passen ons makkelijk aan de situatie aan die we nacht na nacht tegenkomen. En het meest belangrijke: we luister naar elkaar. Zowel muzikaal als anderzijds. We proberen nog meer met elkaar in harmonie te komen met elkaar, waardoor we uiteindelijk beter samen kunnen spelen en waardoor het touren in de loop der tijd nog soepeler gaat.”

Hoe vermaken jullie jezelf tijdens zo’n tour? Ik zag van de week wat serieuze midgetgolf-activiteiten!
“In Lausanne hebben we inderdaad minimalistische minigolf gespeeld. We zijn met zijn vijven en dan is het soms moeilijk om beslissingen te maken of een bepaald script te volgen, daarom proberen we maar zo veel mogelijk te improviseren aan de hand van onze omgeving. Het is makkelijk om de tijd door je vingers te laten glippen en het is vaak lastig om naar buiten te gaan en iets te ondernemen. Daarom ben ik ook wel verbaasd over het feit hoeveel we gedaan hebben tot nu toe. Ik ben wel een echt buitenmens en ik vind het verschrikkelijk om binnen opgesloten te zitten, daar kan ik erg gedeprimeerd en angstig van worden. Daarom probeer ik dus veel te lopen en te zwemmen.”

Wat is het beste tourverhaal tot nu toe?
“Zojuist hebben we een show gespeeld in een plattelandsdorpje in het midden van Frankrijk. Daar hebben we een paar serieuze freaks ontmoet, die kwamen overal ter wereld vandaan en hadden elkaar daar ontmoet. We hebben met ze gedanst en cloudy liquor en moonshine (zelfgemaakte sterkedrank, red.) met ze gedronken. Het was echt fantastisch. Soms als we een show spelen denk ik weleens: “wat als ik nou eens hier zou gaan wonen?” What if I let the whole silly game slip away?”

Ik zag dat jullie Riff Raff tegen zijn gekomen onderweg. Ik kende hem niet, maar dat is nogal een figuur…
“Tijdens de tweede dag van tour kwamen we hem tegen bij een tankstation waar hij Haribo-snoep aan het kopen was. Hij was aardig genoeg om met ons op de foto te gaan, wat hij normaal gesproken ‘nooit doet’ volgens zijn manager. He was overly-in shape. Well sculpted like an action figure.”

“Soms als we een show spelen denk ik weleens: “wat als ik nou eens hier zou gaan wonen?”

Spelen jullie deze tour wat nieuwe nummers?
“Zeker, het is half nieuw, half oud materiaal. Op dit moment hebben we zo veel nummers dat we echt creatief kunnen zijn met onze setlist elke avond, wat we nooit eerder hebben gedaan. Elke show is anders en heeft daardoor een uniek gevoel. We zijn allemaal vrij gevoelig voor de manier hoe mensen reageren op de muziek die we spelen. Deze tour gaat vooral om deze incarnatie van Wand de wereld in te krijgen. Er zijn zo veel uren en uren geweest waarin we in het geheim samen hebben gespeeld, het is fijn om dan externe goedkeuring te krijgen.”

Je hebt door de jaren heen met ontzettend veel goede muzikanten gespeeld. Stel je voor dat je een nieuw project begint: met welke artiesten zou je dan graag willen werken?
“Ik zou zeker nog met een hoop mensen samen willen werken: popmuzikanten, jazzmuzikanten, het zou tof zijn als iedereen ervoor openstaat om op een onbekend punt uit te komen. Ik heb geen specifieke namen in mijn hoofd en ik steek sowieso de meeste tijd in Wand, maar ik zou absoluut een niet-rock-georiënteerde samenwerking zien zitten.”

Op Instagram zei je: “Wand hop on a big jet plane to Europe today. Here are most of the dates. Expect surprises.”
“Er komt in juni nog een verrassing aan. Ik kan nog niet vertellen wat, maar ik beloof je: het is een heel mooie.”

Waarom moeten mensen zeker naar Rotterdam komen de 21ste?
“Als je vijf hyperneurotische en belachelijk kritische muzikanten over hun kater heen wil zien komen die helemaal tot het gaatje gaan, dan moet je zeker komen. Je zult het nooit vergeten. Ik geef het five balls of fire: “* * * * *” “The show of a lifetime!” – Cory Hanson.”

Jij bent inmiddels al een paar weken op tour én expert: ben jij toevallig nog iets moois aan het lezen dat wij mee moeten nemen in onze roadtripkoffers deze zomer?
“Ik ben The Book aan het lezen van Alan Watts. Het gaat over het neerhalen van de fascistische realiteit van het kapitalisme, toepassing, waarde en productie, maar ook over in contact komen met de altijd aanwezige verbondenheid met het universum. Het is een hippie-boek uit het hippie-tijdperk, van de enige echte Engelse goeroe. Iedereen zou dit moeten lezen.”

Laatste vraag: heb je toevallig ook je soloplaat The Unborn Capitalist Of Limbo bij je op deze tour?
“Jazeker, ik heb mijn solo-album bij mij op CD en LP. I’ll save a copy for you.”

De grootste kracht van Homeshake ligt in zijn zwoele, sexy, haast erotische sound. Hier is Pete Sagar zich maar al te goed van bewust. Maar behalve muziek die het goed doet in de slaapkamer, maakt Sagar vooral gewoon walgelijk goede muziek, die toevallig ook de naam bedroom R&B toebedeeld heeft gekregen. Vorige week verscheen ons interview met Sagar, waar we dieper indoken op onder andere deze kenmerkende sound. 

De grootste hit van het voorprogramma Aldous RH heet Sensuality. We waren dus vanaf de eerste seconde kansloos, verleid om een paar uur met de heupen te wegen dat het een lieve lust is. Met deze zwoele vibes wist Sagar Rotown afgelopen vrijdag te bedwelmen tijdens onze The Daily Indie presents avond.  Onze fotograaf Jasper Mol legde het tafereeltje vast!

Aldous RH

Aldhous RH

Aldhous RH

Aldhous RH

Homeshake

Homeshake

Homeshake

Homeshake

Homeshake

Homeshake

Homeshake

Homeshake

Dit soort shows met korting bijwonen? Word lid van The Daily Indie! 

The Daily Indie Presents
12 mei

Peter Sagar maakt alweer een paar jaar furore met zijn vleiende kruisbestuiving tussen bedroom R&B, wietrock en jazzy slackerseksmuziek. Met invloeden van Sade, J Dilla, Curtis Mayfield, Broadcast en Angelo Badalamenti, vulde hij dit jaar weer een hallucinerend chillwave-album vol flikflooiende bas- en drumpartijen, stonede vocalen, goedkope synths en gitaren die klinken alsof ze ingespeeld zijn op een elastisch ballondier. Op 12 mei speelt Sagar met zijn band (en support van Aldous RH) tijdens een The Daily Indie Presents-avond in Rotown. Tijd voor een gesprek met Mr. Homeshake.

In 2013 brengt Sagar met The Homeshake Tape zijn eerste werk uit, toen nog als gitarist in Mac DeMarco’s liveband. Na een tijd de hele wereld over te reizen, heeft hij het al vrij snel gezien met al dat eindeloze gehang in busjes en backstages. Sagar besluit te stoppen, trekt zich terug in Montreal om een rustiger leven te leiden en zich te richten op zijn eigen project. Met succes: debuutalbum In The Shower (2014) en Midnight Snack (2015) worden al snel door alle hippe blogs opgepikt en inmiddels reist hij opnieuw (op zijn eigen tempo) de wereld rond.

Illustratie: Wolter Dreissen

The red boat!
We leggen contact met de mobiel van Sagar in Montreal, die net even een broodje aan het eten is. Al kauwend vertelt hij ons dat de laatste Rotterdam-show hem nog wel bijstaat. “Oh yeah, I can remember the show on the red boat. Good show”, lacht hij. “We hebben daar goed gegeten weet ik nog.” Deze keer mag de gladde R&B-bende van Sagar zich melden aan de Nieuwe Binnenweg, waar het grotere Rotown op de planning staat. “Naar de komende tour kijk ik zeker uit, vooral omdat we op veel plekken spelen waar we nog nooit geweest zijn.”

Broedplaats Montreal
Een van de belangrijkste dingen in het leven van Sagar is de stad Montreal, de plek waar hij vanuit Edmonton jaren geleden naartoe is verhuisd. Hij zou zich geen betere plek voor kunnen stellen dan deze Canadese stad. En dat is belangrijk voor de chillwaver, want Sagar is definitely a homebody kind of guy”. Het is tenslotte een van de redenen dat hij stopte als livegitarist van Mac DeMarco, dat doe je ook niet zomaar. Hij is graag thuis, waar hij lekker kookt met zijn vriendin en films kijkt met vrienden. “Ik kan de balans nu zelf bepalen, dat is ontzettend fijn. Ik vind touren leuk, maar het is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. It’s a bit tricky for me…  Maar in een kleine dosis kan ik het nog wel aan.” Wat ook zijn voordelen heeft, want zo houdt hij zijn shows ook een beetje speciaal. “Dat denk ik ook, ja. I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full. Al krijg ik regelmatig klachten dat we niet where ever people live komen spelen. Terwijl we toch nog behoorlijk wat shows doen in een jaar, maar goed. Ik zie het maar als iets positiefs, ze bedoelen het goed”, lacht de muzikant.

“I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full.”

Zelf zegt de muzikant dat de stad een flinke impact heeft gehad op zijn muziek. “Destijds kwam ik vanuit een kleine ons-kent-ons-scene naar Montreal en hier is zoveel meer aan de hand. Hier zijn allerlei groepen met van alles en nog wat bezig en iedereen ondersteunt elkaar. Daarin voelde ik mij ook veel vrijer om te doen wat ik wil. Bovendien is de stad ook nog eens veel goedkoper dan alle andere steden in Canada. Je hoeft niet zoveel te verdienen om rond te komen en dat geeft een hoop creatieve vrijheid.” In de grote en culturele indiehotspot die Montreal is, heeft Sagar zijn eigen bubbeltje in de vorm van zijn studio The Drones Club. “Het is een DIY-venue, studio, oefenruimte en plek om te pingpongen. But it’s about to die”, zegt hij met een beetje verdriet in zijn stem. “Ik vind het echt jammer dat we daar weg moeten, er gebeuren veel toffe dingen en ik heb daar al mijn albums opgenomen. Vanaf nu ga ik denk ik maar thuis opnemen, in juli verhuis ik gelukkig naar een nieuw appartement. Op de nieuwe plaat zullen dus waarschijnlijk geen livedrums komen.”

De stad Montreal produceert een hoop muzikaal talent: van TOPS tot Majical Cloudz, Suuns, Alex Calder, Grimes, Ought, Sheer Agony, Blue Hawaii en Sean Nicholas Savage. Wat zijn op dit moment de hete bands in Montreal?! “Zelf vind ik Un Blonde en Guys Number heel tof. De muziek van Un Blonde is een soort spiritual awakening, zijn nieuwste album Good Will Come To You maakt mij zó blij, dat is echt bizar. En dat is geen compliment dat ik snel of makkelijk geef, dus die moet je echt even checken”, raadt Sagar ons aan. “Guys Number zijn wat vrienden van onze band, we doen later dit jaar ook een paar shows met de band. Die gasten hebben pas één nummer op Soundcloud. But it’s a hit, that’s for sure!”

Het verdrietige Homeshake-thema
Sagar zijn nieuwe plaat klinkt als ideale yachtrock voor gruizige AM-radiostations. Met vocalen die soms heliumhoog gaan en teksten die soms depressief laag gaan. Een groot thema op Sagars platen is dan ook ‘droevigheid’, in een ander interview zei hij ‘alleen goede muziek te schrijven als hij sad is’. Met vier goede platen op rij: is hij dan altijd droevig? “Nee, nee dat valt wel mee”, zegt Sagar. “Althans, dat is echt een stuk minder. Het maken van muziek heeft namelijk wel degelijk een therapeutische werking op mij, ik kan daar veel in kwijt. Maar ik probeer positiever te zijn, want je kunt in je omgeving geen positieve verandering teweegbrengen als je altijd maar down bent.”

“Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase”

Zijn laatste plaat Fresh Air klinkt ook meer majeur dan in voorgaand werk. “Absoluut, al is dat ook al bijna een jaar geleden dat ik aan dat album werkte. Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase.” Mist Sagar het direct publiceren van zijn muziek nog weleens? “O, zeker! Een paar jaar geleden kon ik meteen iets online zetten als het af was, waardoor ik kon reageren op bepaalde ontwikkelingen in mijn leven of zaken waar ik iets over wilde vertellen. En dat voelde zó goed. Mensen luisteren dan naar je muziek terwijl het nog helemaal vers is en je krijgt ook direct reacties. Dat gaf onwijs veel voldoening.” Al kan hij dat nog wel op andere manieren doen, zo bracht hij met Alex Calder een single uit voor het Internationale Refugee Assistance Project. “Daarom, dat wil ik ook zeker vaker gaan doen.”

Fresh Air
Via Sinderlyn is afgelopen februari de derde langspeler Fresh Air van Homeshake uitgekomen. Als je de albums na elkaar beluistert, is er een duidelijke evolutie te horen. Sagar laat de gitaar namelijk steeds vaker links liggen. Bewust? “Ik ben inderdaad meer nummers vanuit synthesizers gaan schrijven, daardoor vormen de liedjes zich op een totaal andere manier. Al sinds mijn achttiende schrijf ik liedjes op gitaar en het is weleens goed om dat systeem overhoop te gooien. Met een synthesizer heb je heel andere opties en meer mogelijkheden”, vertelt de muzikant. “Alhoewel, ik heb vrij goedkope synths, die hebben geen oneindige sounds en opties”, grinnikt hij. Wat vindt Sagar het meest geslaagd aan het album? “Waarschijnlijk de verbetering in mijn songwriting. Ik vind het beter dan mijn eerdere werk, dat is ook het hoogste doel wat mij betreft.”

The Daily Indie DJ Team
Het DJ Team van The Daily Indie is er vrijdag 12 mei ook gezellig bij in Rotown. Heeft Sagar nog nummers die hij graag wilt horen? “Geen specifieke artiesten, draai vooral relaxte muziek. Whatever makes you happy. We hebben voor de zekerheid altijd wel een iPod bij ons als de DJ er echt een potje van maakt”, grapt Sagar. We zijn gewaarschuwd!

WEBSITE ROTOWN | FACEBOOK-EVENT

Word lid van The Daily Indie en ontvang vijftig procent korting op een Homeshake-kaartje op 12 mei in Rotown. Lid worden doe je hier!

Het was rennen en vliegen om gisteren alle acts mee te pakken die we graag wilden zien (dat waren er behoorlijk veel namelijk), maar het is ons gelukt! Zo zagen we op één avond onwijs veel verschillende acts die ons allemaal op een andere manier wisten te raken.

Tekst Ricardo Jupijn, Jente Lammerts & Reinier van der Zouw.

Happyness
De Britse jongens van Happyness brengen precies vandaag hun nieuwe album Write In uit en een goedgevulde WORM wordt dus getrakteerd op flink wat nieuw materiaal. De band klinkt als het liefdeskind van Weezer en The Jesus And Mary Chain: dat zorgt voor een prettige sound, maar de meeste songs missen net wat te veel pit om echt te kunnen beklijven. Al maakt de charmante voordracht een hoop goed. De vier heren staan relaxed op het podium, maken grapjes met het publiek en hebben het duidelijk naar hun zin, waardoor het geheel nooit vervelend wordt om naar te kijken. Als ze in de vorm van het nummer Weird Little Birthday Girl vervolgens ook nog een erg fijne afsluiter in huis blijken te hebben, concluderen we toch dat Happyness een band is om lekker te blijven volgen. (RvdZ)

Gurr
Gurr is een Berlijnse formatie met op de voorgrond de twee jubelende meiden Andreya en Laura. Rotown is al flink afgeladen wanneer de band hun eerste slackergarage-nummer inzet. De Burger Records-waardige songs lijken vooral te gaan over het millennialleven en hebben absoluut hitpotentie. Dat Gurr de vervloekte titel van ‘girlband’ draagt (wanneer stoppen we daar nou eens mee?) weet de band in de eerste minuten van de set al te ontkrachten: Gurr ragt er direct flink op los. Tussen de nummers door komt er nog een cover van Hollaback Girl langs, die abrupt overvloeit in het opzwepende Rollerskate van de net uitgekomen plaat In My Head. Hier en daar is de band nog niet helemaal strak qua spel, maar dat is Gurr vergeven, want het spelplezier compenseert dat volledig. Single #1985 wordt ingezet en hier en daar lichten er in het publiek wat gezichten op: een ‘bekende’. Zangeres Andreya geeft zonder verdere toelichting aan dat het nummer over Instagram Stories gaat. Nog wat bouwen aan de liveset en Gurr, is klaar voor het grote publiek. (JL)

Thundercat
Steven Bruner alias Thundercat, bracht met Drunk al een van de beste platen van het jaar tot nu toe uit en tekent vanavond ook voor een van de beste shows van het jaar. Bruner is een enorm veelzijdige muzikant, die de Schouwburg een uur lang in vervoering brengt door al zijn verschillende stijlen moeiteloos in elkaar over te laten vloeien. Dus gaan we van gladde soul naar woeste, instrumentale jazz, soms afgewisseld met een vleugje elektronisch gefreak. De setlist put natuurlijk rijkelijk uit materiaal van Drunk, vooral A Fan’s Mail (Tron Song II) is een uitblinker, maar opvallend genoeg komen de voornaamste hoogtepunten juist van zijn vorige plaat Apocalypse (2013). In de bijzondere afsluiter Lotus And The Jondy, gooien Bruner en zijn tweemansband nog even alle remmen los en zien we een wervelende show van een van de artiesten van het moment prachtig tot zijn eind komen. (RvdZ)

serpentwithfeet
Nadat ALA.NI elke centimeter van de Paradijkskerk heeft gevuld met haar overweldigende en bitterzoete stem, zijn we in de tussentijd buiten even op adem aan het komen. We zijn namelijk in afwachting van de meest excentrieke artiest van de vrijdag: serpentwithfeet. De melancholische en (digitaal) orkestrale muziek van Josiah Wise gaat van héél klein tot héél bombastisch en eenmaal binnen in de kerk stijgt de spanning: wat gaat er zo gebeuren?! We zien alleen een keyboard en een microfoon staan. Geen spoor van een dertigkoppig orkest in ieder geval. Om elf uur komt de muzikant voorzichtig het podium opgelopen, gekleed in felrode pumps die doorlopen in zijn geknoopte en gezwachtelde broek, met daarboven een zwarte glitterblouse. Een opmerkelijk detail is de pop die hij bij zich draagt tijdens de show. Naast de pop, wordt Wise vanavond alleen bijgestaan door zijn geluidsman die op de juiste momenten op play drukt. Maar dat is ook het mooie: Wise heeft verder helemaal niemand nodig. Hij is een performer pur sang en bouwt hele werelden met zijn mimiek, een enkele uithaal en zijn eigenzinnige frasering. Zijn nummers zijn niet gebouwd op structuren van coupletten en refreinen: serpentwithfeet vertelt korte verhalen van voor tot eind en de muziek volgt hem waar hij gaat. (RJ)

Shame
Jonge jochies zijn het nog, die jongens van het Britse Shame. Met z’n vijven is de band: de één gekleed in de laatste skatemode, de frontman in een pak dat hij van zijn vader geleend lijkt te hebben en de rest in een jaren negentig normcore-outfit. De band maakt rauwe muziek die doet denken aan Joy Division meets Sleaford Mods. Met een gemiddelde leeftijd van amper twintig jaar weet Shame een overdonderende set neer te zetten; voor het eerst op Motel Mozaique 2017 wordt er flink met bier gegooid en komt er een waardige moshpit aan te pas. Naarmate het optreden vordert worden er steeds meer kledingstukken uitgetrokken en staat gitarist Eddie Green zelfs met zijn zaakje half uit zijn broek, een attitude die we kennen van Fat White Family of Black Lips. Maar zelfs zonder deze showelementen weet Shame een ijzersterk optreden neer te zetten die voor de rest van Rotowns bestaan littekens achter zal laten. De band lijkt nergens een fuck om te geven: pas drie singles uit, niet naar school gaan en voor je twintigste al door heel Europa touren. Deze jongens worden groot. (JL)

Grandaddy
De indierockband rond zanger Jason Lytle, pakt vanavond uit in de Schouwburg. Op een enorm videoscherm zien we prachtige beelden van een Amerikaans landschap, afgewisseld met beelden van desolate industrieterreinen. Dat alleen zorgt al voor een hoop sfeer en de muziek doet de rest. Na Hewlett’s Daughter als fabuleuze opener, wijst alles erop dat we een memorabele rockshow voorgeschoteld gaan krijgen. Maar hoewel de band zeer vakkundig zijn werk doet, slaat de vonk nooit echt over. Dat komt vooral omdat de heren hun setlist vrij stoïcijns staan af te werken, het speelplezier spat er niet bepaald van af. Zo komt de enige vorm van publieksinteractie als Lytle wat verzoekjes uit het publiek routineus afwijst (“you keep calling ‘em out, I’ll keep saying no”). Door uitstekende uitvoeringen van nummers als het noisy Levitz en het epische He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot, is het toch een prima show, alleen wel eentje waar meer in had gezeten. (RvdZ)

Klangstof
Dit is voorlopig een van de laatste shows waarbij Klangstof nog in het Nederlands met het publiek kan communiceren, aangezien de band volgende week op Coachella in Californië speelt en daarna nog wat Amerikaanse en Europese tours gaat doen. Maar voordat het zover is, wordt het in Arminius nog eens duidelijk waarom de band zo populair is. Er is geen speld tussen de dynamiek in de nummers, de opbouw van de set en het muzikale samenspel te krijgen. Daarbij lijkt Arminius haast wel gebouwd voor het geluid van de band: alle details komen schitterend naar voren, het klinkt puntig en alle muzikale lagen dansen synchroon en harmonieus door de kerk. Richting het einde van de set komt de band helemaal los en straalt de continue glimlach van frontman Koen van de Wardt door de volle zaal. Wat wil je ook? Hun debuutplaat loopt als een trein, de liveshow staat als een huis, de band gaat binnenkort op avontuur naar Amerika en heeft iets heel bijzonders te pakken. En dat voelt Klangstof vanavond. Het is alsof dat geluksmomentje hier in Rotterdam in volle glorie tot de muzikanten komt. Dat maakt deze bijzondere show nog nét even iets specialer dan hij al was. (RJ)

LVL UP
Voor het New Yorkse LVL UP is het de eerste keer in ons kikkerlandje. Die eerste keer begint helaas niet zo soepel: de eerste twee nummers van de set beginnen met veel technische problemen, hoewel de band hier zelf niet zo’n last van lijkt te hebben. Rotown is stilletjes; LVL UP speelt in de late uurtjes en het is een lange dag geweest. Met een discografie van vier platen, waarvan de laatste (Return To Love) in 2016 voor een ‘doorbraakmoment’ zorgde. De vier mannen hebben het er maar druk mee: hun zelfopgerichte label Double Double Whammy loopt lekker en er werd laatst een supergroup van leden van LVL UP en Porches aangekondigd: Cende. Na een tijdje komt de band goed op gang, en de show steekt dynamisch in elkaar: rustige zang wordt afgewisseld met zware gitaarpartijen en zowel lange drones als snelle nummers komen voorbij. Bij het laatste nummer Hidden Driver horen we de drummer een melodietje spelen op een synth en die hadden we wat vaker willen horen: waar de prachtige plaat heel gelaagd is met akoestische gitaren, synths en orgels, komt de live-set nog wat vlak over. De potentie is er zeker, en we hopen de band snel terugkomt met een clubshow. De songs zijn er, de platen zijn er: alleen live moet LVL UP  het nog naar een iets hoger niveau tillen. (JL)

Motel Mozaique 7 april:

Mutual Benefit is het project van Jordan Lee. Inmiddels heeft hij al een behoorlijk oeuvre aan albums, EP’s en ‘’12’s opgebouwd, allemaal gehuld in albumhoezen die tussen realiteit en fantasie in lijken te schommelen. De muziek hierop schiet heen en weer tussen tedere freakfolk en orkestrale sprookjespop, waarmee hij op vergelijkingen met zowel Sufjan Stevens, Elliott Smith als Villagers stuit. Hier is afgelopen jaar Skip A Sinking Stone aan toegevoegd.  “It takes more than just a fleeting dream to set us free”, fluistert hij ons hierop toe. Maar dit dromerige album geeft ons het laatste duwtje in de rug.

Dat, of een liveshow van Mutual Benefit!  Zin om een avondje weg te dromen? Wij hebben 2×2 kaartjes liggen voor de TDI PRESENTS show in Rotown, aankomende dinsdag! Mail naar mabel@thedailyindie.nl waarom jij hier graag bij wil zijn.

Pak even je agenda en je lievelingspen erbij. Ready? Alright, want we hebben weer een hele reeks gigs voor je klaarstaan in de prachtigste poppodia van Nederland en daar hoef je als TDI-lid niet eens de volle prijs voor te betalen! Jawel, alle shows waarover we je nu gaan vertellen zijn 50% goedkoper voor abonnees en dat scheelt.  

Zo kun je in Haarlem op 20 oktober met de voeten van de vloer wanneer de energieke psychrockers van Indian Askin het Patronaat betreden. Met kneiters als Really Wanna Tell You en Answer in the pocket en live-ervaring in het voorprogramma van De Staat en Go Back To The Zoo moet dat wel de moeite zijn. Hoe anders is het als de eigenzinnige klanken van I Am Oak een maandje later, op 5 november, door diezelfde zaal schallen. Het Utrechtse indiefolkgezelschap is op nieuwe plaat OUR BLOOD als herboren en zal dat ongetwijfeld laten zien.

Ook op voormalig lichtschip V11 is het de komende maanden flink raak, om te beginnen met Spring King, de megalomane rock-‘n-fucking-rollband uit Manchester die op 24 september gaat bewijzen dat het niet alleen op debuutplaat Tell Me If You Like To inslaat als een doos dynamiet. Nazomeren kan deze herfst ook in V11 met Beach Baby op 26 oktober. De jingle jangle zomermiddagpoppers hebben inmiddels een flink repertoire van onweerstaanbare singles en elpees.

En er is meer: in de Sugarfactory presenteren wij u Jagd. De indierockers uit Amsterdam vieren de release van hun EP op 10 september met muziekvrienden Pure Muna en Phoam. Op 8 oktober kun je in Studio/K terecht voor Brabantse glorie en Californisch goud met de combinatie Nouveau Vélo + Levitation Room. Tenslotte is ’t op 15 november ongetwijfeld goed toeven in Rotown, wanneer Mutual Benefit de ontroerende droomfolk van zijn laatste plaat Skip A Sinking Stone live zal vertolken.

Alles genoteerd? Mooi, dan zien we je daar!

Ook met korting naar al deze shows? Word lid van The Daily Indie!

Poeh, het was ons het avondje wel, bij de allereerste ‘The Daily Indie presents’-show in Rotown afgelopen zaterdagavond. Drie maal intens gitaargeweld van Lookapony, St. Tropez en het weergaloze Crows, plus onze eigen DJ’s, die tussen en na de bands het publiek wegbliezen met platen uit ons grote TDI-archief. Fotograaf Ad was aanwezig om het feest op de gevoelige plaat vast te leggen. En het bleef nog lang onrustig. Check voor alle ‘The Daily Indie presents’-shows onze agenda op Facebook!

Lookapony

St. Tropez

Crows

The Daily Indie DJ Team

The Garden is een heerlijke obscure band die bestaat uit een aantrekkelijke, androgyne tweeling die bizarre liedjes schrijven en daar de hele wereld mee over touren. Afgelopen vrijdag speelde het energieke duo – dat naast het muzikantenbestaan ook een modellencarrière heeft en werkt voor niet geringe merken – in V11 te Rotterdam. Het schip kantelde bijna van de enthousiasme die in de lucht hing tijdens de show en hobbelde mee op de vele en korte nummers van de neo-punkers. Fotograaf Rudy Sablerolle was erbij en schoot een potje heerlijke foto’s van de jongemannen. 

Gisteravond was het weer raak in Rotown! De Britten van Superfood kwamen namelijk naar de havenstad om een potje werk te knallen van hun zeer aangename debuut ‘Don’t Say That’.  Maar zo lekker als het van tevoren klonk, zo fijn was het live helaas niet… Er waren weinig strakke noten te horen, de bassist wist niet op welke planeet hij zich bevond en meer dan dertig minuten speeltijd zat er niet in. Fotograaf Rudy Sablerolle stond desondanks vooraan en schoot de volgende platen. 

Het lijkt wel gisteren dat we de jaarlijstjes van 2014 online knalde, nu is het alweer februari. Which means, we zitten al op iets minder dan 1/12de van het jaar. Ook deze maand komen er weer veel nieuwe pareltjes van albums naar boven drijven, wij zetten de toppers alvast op een rijtje voor je!

Tekst: Mabel Zwaan

Hiss Golden Messenger – Southern Grammar EP (2 februari)

Nee, Hiss Golden Messenger is niet meer de minste in het circuit. Toch was zijn vijfde album ‘Lateness of Dancers’ met het schitterende Lucia een van de meest onder-de-radar-pareltjes van 2014. Maar, na drie gigs als Ben Howards  voorprogramma in de Heineken Music Hall, krijgen jullie in 2015 een herkansing met het drie nummers tellende Southern Grammar. Daarnaast zal hij zijn giga-oeuvre ten gehore brengen in Rotown (14/2) en EKKO (15/2).

SHINIES – Nothing Like Something Happens Anywhere (2 februari)

Ergens in 2013 kwamen deze shoegazers voor het eerst in ons vizier met een aantal meeslepende en pakkende EP’s en singles. Nu is het tijd voor het echte werk en brengt SHINIES uit Manchester deze maand hun debuutalbum ‘Nothing Like Something Happens Anywhere’ uit. Reken maar dat dat een plaat is die je wilt horen. De C, klinkt puntgaaf en weet een perfecte balans te vinden tussen allerlei door elkaar heen bewegende instrumenten die trillen op een licht zenuwachtige synth. En o ja, de plaat is geproduceerd door MJ van Hookworms.

Father John Misty – I Love You, Honeybear (9 februari)

Huh? Amerikaanse familie van broeder Dieleman? Neen, alhoewel ook deze Father John Misty zijn liedjes in een fraai folk-jasje hijst. J. Tillman, de man achter Father John Misty, was onder andere drummer van indiefolkers Fleet Foxes. In 2012 bracht hij al een prachtig debuutalbum uit en zo aan het einde van 2014 mochten we twee nieuwe singles ontvangen, nu is het tijd voor album número dos.

Peace – Happy People (9 februari)

SPOILER ALERT: ‘Happy People’ gaat vooral over unhappy people. Bands zoals Swim Deep, Temples en Peace hebben de kracht van het positief denken teruggebracht in de indiewereld en hebben zich met deze blije vibes tussen de boze bands als Fat White Family en Bass Drum of Death weten te wringen. Tenminste, zo bleek op debuutalbum ‘In Love’. De paar singles die het licht al hebben gezien verraden een twist in de manier van denken. Gelukkig zijn deze nog wel even heerlijk als we gewend zijn.

Vision Fortune – Country Music (9 februari)

Vision Fortune: een groter contrast met ‘Country Music’ is er niet. Deze albumtitel slaat dan ook meer op de prachtplaats waar het album is opgenomen. Een villa met zwembad in een uitgestrekt landschap die Google Maps’ig van de albumcover afstraalt. Met een beperkte collectie dvd’s, vergeten bordspelletjes en het ontbreken van enig talent voor paardrijden, zat er voor de Britten niks anders op dan zich volledig te gooien op hun tweede album.

The Districts – A Flourish And A Spoil (9 februari)

The Districts timmert al behoorlijk aan de weg. Met één EP in de merchandise, een plekje op de posters van onder andere Motel Mozaïque, Lowlands en London Calling en twee bijzonder veelbelovende singles Peaches en 4th And Roebling voor het album. En met John Congleton (o.a. St. Vincent, Angel Olsen) als producer kan het bijna niet misgaan. The Districts kent veel stuwende lagen waar bands als Spoon en Cold War Kids ook zo heerlijk mee kunnen spelen. De band weet de spanning ultiem beet te houden met op- en afbouw van sound en volume, zoals Pixies dat ook kan.The Districts musiceren met grote zorg en een bijzonder uitgekiende timing.

Ibeyi – Ibeyi (16 februari)

Ooit gehoord van Yoruba? Geeft niet. Volgens Google is dit een Nigiriaanse taal die zich via slaven naar Cuba heeft verplaatst in de achttiende eeuw. Maar de bloedmooie tweeling Lisa-Kaindé en Naomi Diaz spreekt het vloeiend. Ibeyi (ee-bey-ee) zingt ons toe in het Engels en de inheemse taal. Door de magische combinatie van deze twee talen is de sfeer rondom de plaat een mengeling van een traditioneel stamfeest in de Afrikaanse woestenij en James Blake, King Krull en FKA twigs. Intrigerend op z’n minst.

A Place To Bury Strangers – Transfixation (16 februari)

We kijken al een tijdje reikhalzend uit naar nieuw werk van shoegazetrio A Place To Bury Strangers a.k.a. ‘The Loudest Band From New York’. Het is alweer ruim twee jaar geleden dat de band ons met EP ‘Onwards To The Wall’ en langspeler ‘Worship’ voor het laatst ondersteboven blies. Met de nieuwe single Straight doet de band nog harder verlangen naar dit nieuwe album, deze klinkt als een strak gespannen elastiek, dat stuiterend losschiet en je frontaal in je bakkes raakt.

Cheatahs – Sunne EP (23 februari)

Binnen een jaar na je debuutalbum met nog een EP komen: nee, Cheatahs zit niet stil. De ingrediënten zijn in de tussentijd grotendeels hetzelfde gebleven. De combinatie van een simpele maar goede song, gruizige gitaren en kekke hook werken in ieder geval nog steeds als een trein! De bas in de recent uitgebrachte single Controller klinkt elektronischer dan wat we van de band gewend zijn. Experiment voor een volgend album?

Spectres – Dying (23 februari)

Spectres refereert naar een geest, een Runescape-aspect of naar een groovy disco band in Beatles-pakjes. Maar nee, deze Spectres komen uit Bristol. Dat zegt al genoeg. De band wordt bestempeld als een gazy noise band, dus even kort door de bocht; ze zijn luid. Twee EP’s en flink wat fuzz rondom de band is daar dan eindelijk het debuut ‘Dying’.

Verder in februari

Two Gallants – We Are Undone (2 februari)

California X – Nights In The Dark (2 februari)

H Hawkline – In The Pink Of Condition (2 februari)

Title Fight – Hyperview (2 februari)

The Amazing – Picture You (16 februari)

The King Khan & BBQ Show – Bad News Boys (23 februari)

The Pop Group – Citizen Zombie (23 februari)

Dutch Uncles – Oh Shudder (23 februari)

The Pop Group – Citizen Zombie (23 februari)

Dan Deacon – Gliss Riffer EP (23 februari)

De band uit Portland, die dit jaar het zeer geslaagde album ‘Bazaar‘ uitbracht, stond afgelopen week weer eens op Nederlandse planken. Ditmaal was de V11 te Rotterdam aan de beurt voor Wampire en vertrok fotograaf Rudy Sablerolle naar Rotterdam om de band vast te leggen, fe foto’s zie je hieronder! Volgende week zondag (14 december) speelt de band ook in Paradiso, waar The Daily Indie een DJ-set rond het concert zal geven! Je hebt dus nog een fijne herkansing als je niet geweest bent!