ALBUM REVIEW: Wand – 1000 Days

Drie albums maken in ongeveer dertien maanden tijd. Het blijkt dat Wand goed heeft meegekregen van aanverwante artiesten als Ty Segall en Thee Oh Sees hoe je hyperproductief kan werken. Na de bij vlagen steenharde en ontzettende goede psychgarage-platen ‘Ganglion Reef’ en ‘Golem’ is het de vraag of Wand zo snel al weer genoeg materiaal van hoge kwaliteit heeft.

Het is de jonge band uit Los Angeles in ieder geval gelukt om weer een interessante plaat te maken, die net weer een andere kant van het al veelvuldig uitgediepte veld tussen garage en psychedelische muziek belicht. Op ‘1000 Days’ doet de band dat voornamelijk door de eerdere weggestopte en vervormde vocalen meer naar de voorgrond te halen, helder te laten klinken en meer folk-invloeden mee te nemen. Af en toe, bijvoorbeeld op Lower Order, blijken de zangkwaliteiten in de hoge passages wel erg matig, maar op het titelnummer levert dit samen met de onversterkte instrumentatie prachtige psychfolk op.

Deze nieuwe aanpak zorgt ook voor iets meer adem op de plaat. Geen eindeloos geëmmer in instrumentale jams of een overload aan keiharde riffs, maar juist een gebalanceerde sound gevangen in compacte en zeer afwisselende nummers. Die paar matige nummers die er op staan, waarschijnlijk door hun absurd hoge productiviteit, kun je dan voor lief nemen. Het blijft altijd de vraag of je als band beter lang aan één topalbum kunt werken of er drie uitbrengt die allen goed zijn, maar ook hun mindere punten hebben. Wand kiest duidelijk voor het laatste en daar zijn wij – in dit geval – in ieder geval erg blij mee.

Luister het volledige album hieronder!