ALBUM REVIEW: together PANGEA – The Phage EP

Net als het supercontinent waar de band zich ooit naar vernoemde, is together PANGEA constant aan het evolueren, maar dan aanzienlijk sneller. Voordat het ‘together’ in de bandnaam kwam, werden huis- en tuinfeestjes plat gespeeld en was het onderbroekenlol en rammelpunkrock dat de klok sloeg. Inmiddels kent het trio relatieve wereldfaam en heeft het zich een doortimmerd en zelfverzekerd rockgeluid aangemeten, zo ook op nieuwste wapenfeit ‘The Phage EP’.

Sinds de release van hun derde langspeler hebben de Amerikanen vrijwel voortdurend opgetreden in binnen- en buitenland. Niemand die ze ongelijk zal geven, want ‘Badillac’ is een moshpitplaat pur sang. Op ‘The Phage’ ligt het tempo onverminderd hoog en de zang van William Keegan is even nerveus als altijd. Toch lijkt er iets te zijn veranderd. Na twee ouderwets vlijmscherpe meeblêrliedjes komt met Blue Mirror – misschien wel de beste track die together PANGEA ooit maakte – het kantelpunt. Ingeluid met een Byrds-achtig gitaartje, lazert Keegan in één haal al zijn furie over de luisteraar. “You planned it all, goddammit!”. Ook het slotstuk, de slepende ballade ‘She’s A Queen’, is verrassend robuust én, ja, theatraal.

Met behulp van rockveteraan Tommy Stinson (The Replacements, Guns ‘n Roses) is het de band gelukt zijn kenmerkende klank te  conserveren én te optimaliseren. Met dezelfde essentie en hetzelfde gevoel is een beduidend nieuw geluid ontstaan. Op ‘The Phage EP’ hangt de akoestische gitaar aan de wilgen en staat de ‘rock’ in ‘punk rock’ dikgedrukt. Er is geen losse steek te bekennen, terwijl de band blijft schudden en schuren en het speelplezier er andermaal vanaf spettert. Een EP van piramidale proporties.

 

 

​