Bij de gasten van together PANGEA hoef je nooit bang te zijn dat ze zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn. Wie de heren uit Santa Clarita (dat uiteraard in Californië ligt) de afgelopen jaren een beetje heeft gevolgd weet dat ze altijd precies doen waar ze zin in hebben, wanneer ze er zin in hebben.

Met exact dié houding kwamen ze de afgelopen jaren een heel eind, en de trein lijkt maar voort te denderen. Waarheen? Geen idee, maar de rit is in ieder geval wel heel leuk. De band begon een aantal jaar geleden met een smerige combinatie van bluesrock en garagepunk, om het vervolgens in de afgelopen twee jaar iets rustiger aan te doen. Inmiddels is er een nieuw nummer uit en lijkt de band langzaamaan weer een beetje een andere koers te pakken. De track heet Better Find Out en doet in de eerste seconden gelijk denken aan de Ramones. Zodra de zang erbij komt verandert de vibe en belanden we tussen de vroege hardcorebands uit de late jaren ‘70 en de prille jaren ‘80.

Het nummer is in tegenstelling tot eerder werk van de band nog geen twee minuten lang: een verrassende wending, maar die wending zorgt er wel voor dat we ook meteen ontzettend nieuwsgierig zijn naar de rest van het album, en zo doen de gasten van together PANGEA toch weer precies waar ze zin in hebben.

Clips van together PANGEA hebben vaak een (te) hoog DIY gehalte. Bij deze is dat dan ook niet veel anders. De buddies van Mozes and the Firstborn lopen door een zonnig L.A. en playbacken er gretig op los. Drummer Erik laat er geen twijfel over bestaan dat het hier niet om een livevideo gaat en mist zijn snare met elke slag. Special effects en chromakeys worden niet geschuwd. Maar dan wel heel DIY.

Hier wat er in de clip gebeurt:

0:46 Een vierluik van de muzikanten, met elk een kleurige achtergrond. Allemaal met hun instrument. Lekker nonchalant.

1:27 De kleurige muren kunnen natuurlijk ook als greenscreen gebruikt worden!

1:58 Daar liggen ze dan, op een mooi groen stukje zode, hoofdjes bij elkaar, alsof ze tienermeisjes zijn die meezingen met hun favoriete track.

2:17 Exploderende koppies & vonkjes.

We zien dit echter graag door de vingers. Want wat is My Head Is On Too Tight weer een lekker nummer. Oordeel zelf.

Na een onstuimig, rusteloos 2014 én 2015 hadden we verwacht dat de uit Los Angeles afkomstige garagepunkrockers van together PANGEA wel genoeg haddden gehad van al dat touren. Maar toen was daar ineens de EP ‘The Phage’, die net zoals zijn voorgangers de hemel in werd geprezen. Daar hoort natuurlijk een tour bij, die deze week heel Nederland aandoet. Bovendien heeft together PANGEA een knallend goede live-reputatie hoog te houden.

Een half gevuld Rotown met een gevuld glas bier kijkt achteloos toe wanneer de inmiddels welbekende garagerockers van Iguana Death Cult, het podium betreden voor de support-act. Te zien aan de brakke koppies van de gasten hebben ze het erg naar hun zin gehad op hun korte tour met PANGEA, maar de band speelt er niet slechter om. Integendeel, Iguana Death Cult weet zich zelfs als support-act te profileren als een van de meest energieke en beweeglijke bands van Nederland. Maar wanneer een kleine moshpit wordt gestart, blijft het grootste deel van het Rotterdamse publiek stoïcijns op haar plek staan. Hopelijk brengt together PANGEA daar verandering in.

Rond een uurtje of tien betreedt onder de openingstune van ‘Flodder’ de band uit LA het podium en zet meteen de toon voor de avond, met het energieke Looked In Too van de ‘The Phage’. Het duurt even, maar bij hitje Sick Shit weet de frontman William Keegan het publiek zo ver te krijgen uit zijn plaat te gaan. De band speelt strak en alsof het geen enkele moeite kost, serveren ze het publiek een set die track na track op een nonchalante doch geperfectioneerde manier wordt gebracht. In het nieuwe, nog niet uitgebrachte werk dat de band speelt horen we hints naar Cloud Nothings en Wavves: zeker niet slecht. De riffjes kloppen, de teksten zijn wat liever en de band is duidelijk opgelucht dat het aansluit bij het publiek.

together PANGEA’s optreden kent geen inkakkers. William Keegan ontpopt zich niet tot een ware frontman deze avond, maar de performance heeft hij absoluut. De temperatuur stijgt tot een zomers niveau, wat het publiek van Rotown weer een beetje leven geeft. Regelmatig wordt een crowdsurfer door de zaal gedragen: precies wat nodig is. Maar hé, jongens op de voorste rij, na twintig mislukte pogingen tot crowdsurfen is het toch wel duidelijk dat het niet gaat lukken? Het bederft de opgetogen sfeer in ieder geval niet. De set wordt afgesloten met meeschreeuwer Too Drunk To Come, gevolgd door River, het weergaloze Snakedog en toegift Gates Of Heaven. together PANGEA houdt zijn reputatie hoog.

Net als het supercontinent waar de band zich ooit naar vernoemde, is together PANGEA constant aan het evolueren, maar dan aanzienlijk sneller. Voordat het ‘together’ in de bandnaam kwam, werden huis- en tuinfeestjes plat gespeeld en was het onderbroekenlol en rammelpunkrock dat de klok sloeg. Inmiddels kent het trio relatieve wereldfaam en heeft het zich een doortimmerd en zelfverzekerd rockgeluid aangemeten, zo ook op nieuwste wapenfeit ‘The Phage EP’.

Sinds de release van hun derde langspeler hebben de Amerikanen vrijwel voortdurend opgetreden in binnen- en buitenland. Niemand die ze ongelijk zal geven, want ‘Badillac’ is een moshpitplaat pur sang. Op ‘The Phage’ ligt het tempo onverminderd hoog en de zang van William Keegan is even nerveus als altijd. Toch lijkt er iets te zijn veranderd. Na twee ouderwets vlijmscherpe meeblêrliedjes komt met Blue Mirror – misschien wel de beste track die together PANGEA ooit maakte – het kantelpunt. Ingeluid met een Byrds-achtig gitaartje, lazert Keegan in één haal al zijn furie over de luisteraar. “You planned it all, goddammit!”. Ook het slotstuk, de slepende ballade ‘She’s A Queen’, is verrassend robuust én, ja, theatraal.

Met behulp van rockveteraan Tommy Stinson (The Replacements, Guns ‘n Roses) is het de band gelukt zijn kenmerkende klank te  conserveren én te optimaliseren. Met dezelfde essentie en hetzelfde gevoel is een beduidend nieuw geluid ontstaan. Op ‘The Phage EP’ hangt de akoestische gitaar aan de wilgen en staat de ‘rock’ in ‘punk rock’ dikgedrukt. Er is geen losse steek te bekennen, terwijl de band blijft schudden en schuren en het speelplezier er andermaal vanaf spettert. Een EP van piramidale proporties.

​

Normaal verwacht je van together PANGEA snoeiharde beukmuziek waar je een blauw oog van krijgt, maar uit deze nieuwe single blijkt dat ze ook een lieve kant hebben. Vrolijk, melodieus en bij vlagen ontroerend, de blauwe ogen zijn haast vervangen door natte ogen. Gerag op de gitaren maakt plaats voor getokkel.

Gelukkig brengt de nonchalante, recalsitrante stem van frontman William Keegan altijd iets rebels met zich mee. De ware aard van de beukers van Burger Records hoor je wanneer Will een gefrustreerde ‘goddamnit’ eruit perst. Moshpitten doen we maar weer bij het volgende nummer.

De Californische garagerockers van together PANGEA zijn weer bezig: verandering van bandnaam, een uitgebreide wereldtour en de band wordt massaal geboekt voor alle zomerfestivals. 

Na enkel wat singles uitgebracht te hebben, heeft het trio drie jaar na hun tweede plaat ‘Living Dummy’ weer een album op hun naam: ‘Badillac’.

Ruig en duister
Alive is het eerste nummer van de plaat, en kickt er gelijk lekker in. Een ruige, duistere ondertoon wordt gezet voor de rest van het album. De vocalen van zanger en gitarist William Keegan worden ietwat zeurderig overgebracht, maar de snelle en poppy gitaarriffjes brengen de boel weer in evenwicht.

Gedurende single Badillac en het lome Why wordt het geheel gelijk weer over een compleet andere boeg gegooid en gaan we van een wild bierfeest naar een relaxed stranddagje. Of dat erg is? Totaal niet. De band weet namelijk als de beste hoe een afwisselende plaat precies in elkaar moet zitten en houdt overduidelijk niet van genres: ‘Badillac’ gaat van van lo-fi garagepop naar gruizige, opzwepende skatepunk.

Tekstueel gezien is ‘Badillac’ zeker geen uitschieter. Maar toch heeft elk nummer van together PANGEA een aanstekelijke factor en, zeker met een paar biertjes op, kan het niet anders dat het trio eindelijk haar naam internationaal gaat vestigen dit jaar.
Jente Lammerts