Ron Gallo: “Voor buitenstaanders moet het lijken alsof we van een andere planeet komen”

Er zijn weinig mensen die een klassiek rockgeluid op zo’n goede manier nieuw leven inblazen als Ron Gallo. Zijn combinatie van een kritische blik en absurdistische humor verrijkt en vernieuwt een genre dat soms vastgeroest lijkt. In Nederland wordt dit maar al te goed beseft, zo speelde de Amerikaan al op London Calling, in Bitterzoet en in het Stroomhuis. Ook de grotere Eindhovense zalen zijn klaar voor Gallo, zo bleek wanneer Redacteur Bram van Duinen hem aan de tand voelde tijdens Fuzz Club in de Effenaar over zijn nieuwe album Stardust Birthday Party dat vandaag uit is gekomen via New West Records.

 

Ron Gallo is iemand die je meteen opvalt. Hij is lang, heeft een afro, een bijzondere kledingstijl en zijn mix van classic rock en punk is nou ook niet bepaald timide. Toch is hij verbazingwekkend rustig als je hem spreekt. Natuurlijk, die humor is er niet van af en samen met zijn band doet hij graag z’n best om je af en toe op het verkeerde been te zetten, maar de Amerikaan praat bedachtzaam, weegt zijn woorden goed en nuanceert veel.

Of ik diezelfde Gallo voor me zou hebben als ik hem anderhalf jaar geleden zou spreken weet ik niet. Rond die tijd kwam zijn debuutalbum Heavy Meta uit, een album dat zich kenmerkt door maatschappijkritiek en de daarbij horende frustratie. Ook de opvolgende EP Really Nice Guys heeft een venijnige ondertoon en staat bol van het cynisme ten opzichte van de muziekindustrie – ja, ook de journalistiek – en alles daar omheen.

Hoe anders is Stardust Birthday Party, waar Gallo zijn analyses tot nu toe altijd op de buitenwereld heeft losgelaten kijkt hij nu al bij de albumopener Who Are You? (Point to it!) naar zichzelf.

Vanwaar ineens die ommekeer?
“Op een gegeven moment besefte ik dat ik het probleem niet bij de buitenwereld moest zoeken maar bij mezelf. Ík was het probleem. Als je je er bewust van bent hoe je bepaalde dingen ziet, kun je ook beter bepalen hoe je er mee om moet gaan en hoe je je erover wilt voelen. Alles is een keuze en op het moment dat je dat beseft, kun je alles makkelijk in perspectief plaatsen. Op dit album neem ik zelf de verantwoordelijkheid voor alles, in plaats van het van me af te schuiven.”

Wat is het proces geweest in de zoektocht naar jezelf?
“De existentiële zoektocht is altijd wel een onderdeel van mij geweest op verschillende manieren. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat er meer is in het leven dan je op het eerste gezicht ziet. In de laatste jaren heb ik meer onderzoek gedaan naar dat gevoel. Op dat moment ga je jezelf volledig deconstrueren en kom je erachter wat echt belangrijk is. In mijn geval dus dat ik zelf invloed heb op het effect dat zaken van buitenaf op mij hebben. Het is een heel persoonlijk proces. Sommige mensen stellen zichzelf de vraag ‘wie ben je?’  en nemen als antwoord genoegen met ‘oh, mijn naam is Jeff en ik werk in de marketing.’ Mensen praten over hun naam en hun beroep, maar als ik erover nadenk is er veel meer. Het is veel dieper. Ik denk trouwens niet dat het per definitie een goed ding is, want die zoektocht heeft niet perse iets met geluk te maken. Veel mensen zullen liever gewoon op de oppervlakte blijven en hun leven leiden. But here I am.”

Dus je was ook al bezig met die existentiële gevoelens in de Heavy Meta-periode, ondanks je focus op de buitenwereld destijds?
“Ik heb sowieso altijd de behoefte gehad om alles in twijfel te trekken. In die periode was ik meer bezig met hetgeen om mij heen te bevragen, terwijl ik me nu realiseer dat die focus op jezelf moet liggen. Hierdoor kan ik de sameness in everything zien en mezelf zo bevrijden van veel frustraties. Dat opent de deur voor veel meer liefde, zorg en compassie naar andere mensen, omdat je beseft dat iedereen met hetzelfde bezig is.”

Vond je het eng om zo’n persoonlijke plaat op te nemen en je gedachtes zo te delen met iedereen?
“Niet echt. Het voelde voor mij als het enige natuurlijke om te doen. Ik heb veel angsten in mijn dagelijks leven als persoon, maar bijna geen als muzikant. Dat is de vrijheid die ik vind in het schrijven. In mijn muziek wil ik praten over wat er gaande is, waar ik zelf heen ga en waar ik over nadenk. Zo ben ik altijd al geweest. In mijn muziek reflecteer ik op de gebeurtenissen op het moment dat ik aan het schrijven ben. Ik vond het dus niet moeilijk om het in mijn muziek te verwerken, het brengt me juist comfort. Als je een nummer maakt dan is het strak omlijnd. Het gaat over een bepaald onderwerp en dat is het. Ik vind het soms moeilijker om er persoonlijk over te praten.”

In je vorige projecten speelt humor een grote rol. Wat was de rol van humor in de zoektocht naar jezelf?
“Humor is alles voor mij. Het is goed voor een miljoen verschillende dingen. Het maakt alles verteerbaar. Soms neem je dingen te serieus op, maar uiteindelijk is niets serieus als je je innerlijke kind levend houdt. Voor mij is dat de beste manier om mijn leven te leiden, want niets is het waard om serieus te nemen. Als je iets serieus neemt, kan het je alleen maar kwaad doen. Het leven is een mysterie en je moet er gewoon om lachen, ‘cause why not?”

Dus het is eigenlijk een manier om jezelf te beschermen?
“Op een bepaalde manier wel. De manier waarop wij als band met elkaar omgaan is totale nonsens. . Ik vind dat prachtig, want voor mij voelt het niet gekker dan mensen die alles veel te serieus nemen. Een humoristische houding is gezonder dan een hele serieuze waar je alles probeert te begrijpen, want dat is gewoon niet te doen.”

Bij de EP Really Nice Guys, waar Ron Gallo kritisch is op de muziekindustrie, hoort een absurdistische documentaire waar de humor in de omgang tussen Ron en zijn band goed te zien is.

Het nummer OM voelt als een keerpunt op het album, je gaat van negativiteit op tracks als Always Elsewhere en “You” Are The Problem naar de positieve instelling van It’s All Gonna Be OK. Wat betekent OM voor je?
“OM is een bepaalde kreet die veel in de meditatie gebruikt wordt. Het representeert de stilte die overal achter verscholen ligt en het helpt je om tot je eigen middelpunt te komen. Als je OM zegt creëer je een bepaalde vibratie in je lichaam waardoor je automatisch tot rust komt. In het nummer vormen allerlei fragmentjes uit het dagelijks leven de achtergrondruis. Soms probeer je te mediteren,  maar lukt het niet omdat er zo veel gedachten door je hoofd vliegen. Dit nummer staat voor het gevoel wat we allemaal hebben. Ja, je gedachten zijn overal tegelijk, maar wij zijn hier en nu.”

 

*Bassist Joe Bisirri onderbreekt vanaf de gang het verhaal van Gallo om te roepen dat drummer Dylan Sevey het gezicht is van de nieuwe seksuele bevrijding *

OM is een belangrijk mantra in het Boeddhisme en Hindoeïsme. Ben je geïnteresseerd in die religies?
“Ja. Ik haal dingen uit allerlei verschillende religies, in het bijzonder de oosterse. Ik haal er losse dingen uit, maar hang niet één specifieke religie aan. Ik vind dat er moois te vinden is in alle religies. Het probleem ontstaat wanneer mensen ze verkeerd interpreteren en er rampen ontstaan. Toch zijn alle religies in de kern mooi en kun je er naar mijn mening heel veel van leren.”

Laatste vraag, in de Really Nice Guys-documentaire zei je al dat dat je laatste rockalbum ging worden en je daarna een carrière als groots jazzmuzikant of prof-skateboarder ging nastreven. Dat is er toen niet van gekomen. Wat heeft nu je voorkeur, jazz of skateboarden?
Ron lacht: “Ik denk dat jazz mijn lot is. Skateboarden is onrealistisch, want ik kan het mij niet veroorloven om geblesseerd te raken. Ik ga voor jazz dus.”