ALBUM REVIEW: Wild Beasts – Boy King

Enige verwondering viel ondergetekende ten deel bij het eerste aanschouwen van de platenhoes van Boy King. De fonts en kleuren doen namelijk denken aan een macho jaren 80 hairmetalband, met leden die met erect lid in de leren broeken op een berg dode draken staan. Of aan de mechanische spierballensynthesizers van een willekeurige act van het Ed Banger-label tien jaar geleden. In elk geval niet aan het vijfde wapenfeit van vier bleke jongens uit het Noord-Engelse Kendal.

Nu was het ter discussie stellen van machoïsme, genderrollen in het algemeen en de mannelijke in het bijzonder altijd al populaire thematiek bij Wild Beasts. Het feminine en de ingehouden seksualiteit op voorgaande platen als Present Tense en Smother golden als een protest tegen de geforceerde masculiniteit van de hooligans en arbeiders waar de bandleden tussen opgroeiden.Alleen een blik op de tracklist van Boy King verraadt al dat Wild Beasts deze thematiek op dit album heeft aangedikt: de eerste drie songs labelen Big Cat, Though Guy en Alpha Female. Ook verder zijn de verwijzingen naar seksualiteit en de rol die man en vrouw daarin spelen nooit ver.

 

 

Muzikaal is Boy King wat – bij gebrek aan een beter woord – lomper dan de uitgeklede sound van zijn voorgangers. Wel gebleven is de interne muzikale strijd tussen frontmannen Hayden Thorpe en Tom Fleming. De eerste helft van de plaat wordt gedomineerd door Thorpes hoge stem en de elektronische funkgrooves, met geslaagde songs als Though Guy en Celestial Creatures. Met Flemings bariton op 2BU, een song die overigens zo op Present Tense had kunnen staan, doet ook zijn intentie om een gore gitaarplaat te maken zijn intrede.Boy King is, voor Wild Beasts-begrippen, een plaat met destructieve, bijna apocalyptische spierballenmuziek. Een waarschuwing voor het gevaar dat schuilt in het gedrag van de macho die de band al zo vaak beschreef, de macho die zich alleen laat leiden door zijn driften, maar dan gestript van de subtiliteit en emotie die we op eerdere platen nog wel hoorden.Wild Beasts doet, wat dat betreft, zijn naam eindelijk eer aan. Geslaagd? Half. Boy King moet dreigend zijn, maar is vooral een beetje sleazy en viezig. That said, het is ook een extreem dansbare plaat in de beste Kavinsky-traditie (snap je de albumhoes nu?), van een band die zichzelf steeds opnieuw uit lijkt te vinden. En lekker viezig is niet smerig.