Zonder geheugen: Yo La Tengo en het muzikale nergens van We Have Amnesia Sometimes
4 augustus 2020
Wat moet je nog bewijzen? Vierentwintig jaar na debuut Ride The Tiger komt Yo La Tengo in rampjaar 2020 met het album We Have Amnesia Sometimes. Amnesie dus, of: ‘een stoornis van het geheugen die wordt veroorzaakt door hersenletsel, ziekte of psychotrauma.’ [1] De stoornis komt blijkens de titel van het trio zijn nieuwste alleen soms voor. Wat houd je over? Een vrolijk gekleurde, gevlekte schijf.
Naast wat goed gevulde titels op de plaat zijn er verder weinig referentiepunten, We Have Amnesia Sometimes telt vijf instrumentale tracks, in één take opgenomen, rond één microfoon. Bewust of niet, na de slaapzucht van There’s A Riot Going On is het logische resultaat: een gruizig testsignaal. De slaap zelf. Middenstuk van de single James Gets Up And Watches Mourning Birds With Abraham (Wednesday), is weinig meer dan een nasaal harmonium dat halverwege bijval krijgt van een bijna-melodie.
James staat op en bekijkt treurende vogels met Abraham; de band trekt de luisteraar een droom in die toch een stuk aangenamer is dan Yo La Tengo’s toch wel tergende drone-exercitie van vijf jaar terug, Electric Eye. Op We Have Amnesia Sometimes is alle ‘tergendheid’ verdwenen en ingeruild voor een muzikaal niemand-en-nergensland.
Als een kind op een fietsje dat zijn handjes lostrekt van het stuur en gilt: KIJKZONDERHANDEN! is dit Yo La Tengo’s kijk zonder geheugen; nu dan zonder statement, uitroepteken, noodzaak, urgentie of bewijsdrang.
[1] Wikipedia/Gazzaniga, M., Ivry, R., & Mangun, G., Cognitive Neuroscience: The biology of the mind. W.W. Norton & Company, New York (2009).
