Feature

Wij gingen een dagje op stap met The Howl & The Hum in een kolkende London Scala


29 november 2019

Oktober 2018. The Howl & The Hum wordt kort na zijn eerste optreden op het vasteland bekroond tot hoogtepunt van London Calling. De kleine zaal staat propvol en vrienden van de band moesten via de backstage de zaal binnen komen.

Tekst & foto’s Tess Janssen

Mei 2019. Dat The Howl & The Hum terugkeert naar London Calling is niet echt een verassing, dus. Er is een upgrade naar de grote zaal, die opnieuw vol staat. In de tussentijd heeft het viertal niet stilgezeten: ze speelden op onder andere SXSW, werkten aan hun debuutalbum dat in 2020 moet verschijnt, brachten een aantal singles uit en toerden heel Groot-Brittannië door.

Oktober 2019. In het verlengde van ‘ze tourden heel Groot-Brittannië door’ mocht ik met de mannen een dagje mee voor hun show in Londen, de laatste van de tour. Ik ontmoet ze in de Scala, een poppodium vlakbij King’s Cross en St. Pancras. In een smalle, brede en elegante zaal hebben zij het podium al ingenomen voor de soundcheck. Gitarist Conor Hirons is in de backstage nog druk bezig met het artwork ter promotie voor de avond – deze maakt hij altijd zelf- terwijl bassist Bradley Blackwell de laatste hand legt aan alle elektronica. Zanger en gitarist Sam Griffith trekt zich even terug voor een kleine dosis van The Simpsons voordat het all business is. Drummer Jack Williams bekijkt het hele spektakel vanachter zijn drumstel met een kleine glimlach.

 

 

 

Zenuwen
Het viertal is nerveus voor hun show. Het is niet uitverkocht, maar er zijn wel ruim zeshonderd kaarten verkocht. Veel bezoekers schrikt ze echter niet zozeer af: ze trokken een groot publiek tijdens Lowlands in de India. Waar ze wél de zenuwen van krijgen, is het feit dat zo’n honderd man van de pers op de show afkomt. “Het gaat goed. Heel goed zelfs”, zegt Blackwell daarover. “En het is super dat we deze aandacht krijgen, alleen dat maakt het wel spannend.” Griffith lijkt koel van de buitenkant, maar ook hij bekent het best spannend te vinden. “Het geeft je wel een enorme kick. Zoveel mensen, zoveel aandacht. Dit is waarvoor we het doen.” De toenemende aandacht is snel duidelijk. Voor de show geven Griffith en Hirons nog een interview en de cameraman mag backstage blijven om nog wat extra beeld te schieten. Maar aan alles zit een andere kant. Dat mensen naar je kijken en je beoordelen. Griffith: “Ik heb niet zo’n last van om beoordeeld te worden, maar er ligt wel een bepaalde druk op.” Hij benadrukt dat het te gek is en ontzettend blij zijn. “We are truly so, so grateful.”

 

 

 

Grote grijnzen
De avond verloopt wat rommelig en een kwartier voor de show moeten de setlists nog worden uitgeprint. Ondanks een paar kleine foutjes aan het begin, weten de mannen een sterk optreden neer te zetten dat het publiek weet te pakken. Er wordt meegezongen en gedanst, de set is ondertussen uitgebreid met nieuwe nummers die zullen verschijnen op het debuutalbum. Onder luid gejuich en applaus verlaten de mannen na ruim een uur spelen het podium met grote grijnzen op het gezicht. Veel tijd voor knuffels en genieten is er niet: de mannen schenken snel een drankje voor zichzelf in en snellen dan naar de hal om zich achter de merchtafel nuttig te maken, fans te woord te staan en vrienden te spreken.

 

 

Nieuwe single
Een van de nieuwe nummers die de band speelde is zijn nieuwe single: The Only Boy Racer Left On The Island. Het nummer gaat over de keer dat het viertal in het hoge noorden een optreden had en tijdens hun reis een tijd lang herhalend werd ingehaald door iemand in een raceauto. De single is vanaf vandaag te horen op Spotify. In januari staat een Nederlandse tour op het programma: op donderdag 16 januari speelt de band op ESNS, om vervolgens door te gaan naar Nijmegen, Rotterdam en Amsterdam.