Wegdromen bij de muzikale kijkdooservaring van Iris Penning
15 maart 2021
Even een ander venster op de wereld, dat is wat muziek je bieden kan. Momenteel vooral thuis, verzonken in je eigen afspeellijsten en muzikale media. Maar soms is er opeens toch een kans op een tijdelijke ontsnapping. Zoals afgelopen zaterdag in Eindhoven, toen Iris Penning samen met celliste Mirthe de Jonge even het gordijn opengooide voor een luisterervaring die juist net wel past binnen de grenzen van het mogelijke.
Afhaaltheater in een muzikale kijkdoos, zo noemden ze het in de aankondiging. En precies zo is het. Samen met mijn vriendin en onze eveneens muziekliefhebbende dochter van vier, namen we plaats op een bankje, wachtend tot het gordijn van het geïmproviseerde podium openzwiert. Met koptelefoons op ons hoofd en paraplu’s daarboven, om ons enigszins te beschermen tegen het storm- en regenachtige weer van deze middag. Ondanks – en misschien ook wel dankzij – dit decor is muziek een mooie manier om even te ontsnappen. Het past in het credo van Iris Penning: ‘Liever vieze voeten dan altijd schoenen aan.’ Maar ook bij de tekst die ze tijdens de heftigste windvlagen subtiel richting onze oren stuurt: “Vandaag wil ik alleen maar dat het dondert, dan pas stopt de storm / Morgen wil ik vast wel weer de zon terug, dan pas breekt het los.”
Foto: Iris Penning
Even daarvoor was de politie al een kijkje komen nemen en luisterde zelfs kort even goedkeurend mee. Maar de setting past prima binnen de strikte regels. Een privéconcert, vanaf het bankje aan de vijver naast de al maanden muisstille Effenaar. Met de artiesten veilig achter het glas en de koffie en thee binnen handbereik. Dichter bij een concertervaring komen we momenteel niet.
Een kinderhand is snel gevuld. Penning – ook stadsdichter van Eindhoven – benadrukt ook precies die kinderlijke manier van genieten. Van poëtisch omdenken. En onze dochter beaamt die als geen ander, want die zit ademloos te genieten, de ervaring te absorberen en maalt nog het minste om de neerkletterende regendruppels. Ruim twintig minuten, inclusief het hoopvolle gedicht dat ze eerder maakte en voordroeg voor en over Eindhoven in coronatijd, vliegen voorbij. Het voert ons even weg van het hier en nu. Hopend op en dromend van meer van dit. Net voor het verstrijken van de sessie vormt ze de letters die ‘Maak iets beters van iets lelijks’ vormen op het venster nog om naar ‘Lelijk bestaat niet meer’. Opdat we de zon achter de onstuimige wolken blijven zien.
