We zijn nauwelijks nog in staat om op onze benen te staan na Complexity Fest in Patronaat
17 februari 2020
Afgelopen weekend was Patronaat het decor van alweer de vijfde editie van Complexity Fest, een festival voor creatieve muziek binnen de hardere genres. Een perfecte mogelijkheid voor The Daily Indie om in Haarlem op zoek te gaan naar oude bekenden en nieuwe parels.
Tekst Jurriaan Hupjé
Foto’s Leonie Jansen
Aan trio Our Oceans de eer om de avond van het festival af te trappen. Al een half uur nadat de deuren open zijn gegaan staat de Nederlandse band op STAGE 2 in de kelder. De band zijn geluid is vrij dromerig te noemen, waar invloeden van shoegaze, postrock en altrock in te horen zijn. De stem van de frontman doet ergens denken aan Jeff Buckley. De band is goed op elkaar ingespeeld, maar toch ligt de verveling snel op de loer. Gelukkig wordt zo nu en dan het tempo iets opgeschroefd en worden we enigszins wakker geschud uit onze roes.
Een veel spannender optreden is te vinden op de mainstage, waar het Japanse viertal Goat een zeer naar ritme gevormd geluid presenteert. De band, bestaande uit twee drummers en twee gitaristen, bouwt zijn nummers zeer nauwkeurig op naar vaak indrukwekkende climaxen. Opvallend hierbij is dat de gitaren ook een puur ritmische functie hebben: er wordt aan de snaren getokkeld zonder akkoorden te spelen. Een voor ongeveer tweederde gevulde grote zaal hangt driekwartier minuten aan de lippen van de Japanners, kijkt aandachtig en beweegt soms zelfs voorzichtig mee. Goat weet zichzelf uitstekend te presenteren als een band die intensiteit vindt in herhaling.
Terug op de main is het tijd voor jazzy mathrockgroep Thank You Scientist. Op plaat voelt de muziek van de Amerikanen als het muzikale equivalent van het drinken van een hele tray Red Bull. De nummers zijn chaotische composities waarop bandleden iedere tien seconden een nieuw nummer lijken beginnen te spelen. We zien een band die duidelijk plezier heeft in het spelen van hun muziek, maar deze niet met genoeg overtuiging kan brengen. Het feit dat nummers tussen elkaar weinig dynamisch zijn en veel op elkaar lijken helpt daar ook niet bij.
In het toch vrij harde programma van Complexity, is synthy jazzband STUFF. een beetje een vreemde eend in de bijt. De muziek van de Belgen lijkt totaal niet te vallen onder wat de meeste mensen als ‘hard’ beschouwen. We worden ondergedompeld in trippy synthlijnen, hakkerige drums, groovy bas, hier en daar een hiphopsample en een soort elektronische klarinet genaamd EWI. Er zijn momenten waar distortion bezit neemt van dit instrument en drummer Lander Gyselinck net wat harder op zijn drumstel slaat, waar het opeens compleet duidelijk wordt waarom de band hier staat. Het is broeierig, hypnotiserend, vervreemdend en vooral bijzonder intens. STUFF. sluit zichzelf op in een zelfbedachte droomwereld. Het gemak spat eraf. Compleet overdonderend.
Nog steeds wat wankelend van de tour de force die we net hebben meegemaakt, begeven we ons weer naar de mainstage, voor wat waarschijnlijk het optreden van de avond waar het meest naar wordt uitgekeken: de Jettison-set van postrockgroep And So I Watch You From Afar. Vanaf het moment dat het optreden begint, krijgen we een spektakel van formaat te zien. Een bombastische en melodische vorm van postrock wordt gepresenteerd met indrukwekkende visuals die niet achter, maar voor de band worden geprojecteerd. Deze visuals, bestaande uit haast videogame-achtige beelden van zwevende mensen en berglandschappen, vormen een sterk geheel met de muziek. Toch overtuigt het niet volledig. De visuals ogen soms wat cliché en de muziek is vaak te uitgesponnen voor zijn eigen goed. Het overrompelt niet, en dat is jammer want daartoe had het de potentie zeker.
Noiserockband Raketkanon is een gevestigde naam in België en ook in Nederland hebben de muzikanten flink naam voor zichzelf gemaakt. Des te jammer dus dat dit heel goed de band zijn laatste concert in Nederland zou kunnen zijn. Frontman Pieter-Paul Devos is in een goede bui en brabbelt tussen de nummers door dingen over Krezip en hoe fijn hij het wel niet vindt om in Rotterdam te zijn. Hoe grappig dit ook is, men is toch voor de muziek gekomen. Gelukkig zit het daarmee, zoals altijd eigenlijk, helemaal goed. De manische zang van Devos stroomt over zijn vervormde gitaar en heftige drums heen. De band straalt een compleet absurde energie uit en zuigt het publiek daarin volledig mee, met zelfs de eerste moshpit van de dag als resultaat. Raketkanon profileert zich wederom als een van de gestoordste bands uit de Belgische muziekscene. En geen zorgen: dit is toch niet het laatste optreden van de band in Nederland. Dat was een marketingtruc van Complexity volgens Devos (de band speelt nog in Gebr. de Nobel deze week, red.). Wij besluiten hem te geloven.
Na Raketkanon is de energie grotendeels uit ons lichaam verdwenen en besloten we, typisch eigenlijk, de tweede set van And So I Watch You From Afar van een afstandje vanaf het balkon te bekijken. Het contrast met show één kon niet duidelijker zijn. De visuals werden voor dit optreden compleet achterwege gelaten en de muziek staat volledig op de voorgrond. Deze show is vele malen concreter en dringender dan bij de Jettison-set en links en rechts ontstaan enkele moshpits. Maar ook hier is het probleem dat, hoewel het technisch allemaal goed in elkaar zit en dat zeker bewonderenswaardig is, de Ieren af en toe wat weinig gevoel hebben.
Voor wie Raketkanon saai en sloom vond (hoe dan?), heeft Complexity een oplossing. De Japanse punkband Otoboke Beaver mag het festival afsluiten en gooit vanaf minuut één het tempo op honderd en smijt er in driekwartier minuten maar liefst negentien nummers doorheen. Tegelijkertijd worden we vermaakt door frontvrouw Accorinrin die doet alsof ze iemand neerschiet met haar microfoon, diezelfde frontvrouw die haar middelvinger opsteekt naar iedereen die ook maar haar kant op durft te kijken en, een klassieker, de gitariste die haar gitaar met haar tanden bespeelt. Otoboke Beaver is no nonsense en laat dat ook duidelijk weten. Zo wordt de band op enig moment op een bierdouche getrakteerd en wordt, na een korte rant, door Accorinrin een ander glas bier vol over uw reporter heen gegooid die daar, eerlijk waar, niets mee te maken had. Maar we vergeven het de band. Daarvoor was het optreden simpelweg te goed.
Complexity Fest laat zien dat ‘heavy’ echt niet alleen maar metal hoeft te zijn. De diversiteit in genres waarin het festival heeft weten te programmeren is zeer indrukwekkend te noemen. Voldaan door een fantastisch festival, maar nauwelijks nog in staat op onze benen te staan, strompelen we de Haarlemse nacht in.
