Verwarring en tegenstelling: Amen Dunes daalt de berg af met de vreemde swing van Feel Nothing
19 juli 2021
Kingdom, kingdom, kingdom, be a prophet. Ik blader mijn schetsen nog eens terug om te kijken hoe het ook alweer zat met mijn primaire reactie op ouder werk van Amen Dunes. Blijkens het stukje over Freedom was ik de spirituele extase – op het gênante af – nabij. Overzichtelijk opgeborgen in het verleden, destijds in de aanloop van de zomer naar 2018. Heimwee.
Dan Feel Nothing, de verrassende nieuwe single van Amen Dunes. Geen woord van een nieuwe plaat, dus tot zover een eiland, een los signaal. Waar het destijds vooruit gestuurde Blue Rose aankwam als een mokerslag, heeft Feel Nothing behoorlijk wat meer tijd en geduld nodig.
De open achterkant
Zelfs al wapent Dave McMahon zich met dansbare ritmes en de heren van Sleaford Mods, nog is het aftasten, zoeken naar een hook die niet komt, spanning die het onderhuidse niet overstijgt. Feel Nothing is dan het moeilijke broertje van Miki Dora, of het muzikale gevolg van L.A., dat met haar dreinende ritmes en bijna toonloze melodie de open achterkant van Freedom vormde.
‘Keep going up the mountain, yeah / From the mouth don’t come a kingdom.’
In tekst stapelt McMahon tegenstelling op tegenstelling, totdat de opgebouwde verwarring een bevreemdende uitweg zoekt op de dansvloer. De profeet daalt de berg af met een tekstvel vol antitheses. En dan: schuchter dansen, vreemde swing. Ook dan is de zaak nog lang geen uitgemaakte. Die wordt er alleen maar vreemder van.