Amen Dunes neemt met Freedom een heel flink voorschot op de zomer

Borden, bestek, water. Het is zomaar een avond en ik doe de afwas. Het is routine – met beide handen in het sop. Soms doe ik daar een muziekje bij, gewoon, om het wat draaglijker te maken. Dan hoor je me toonloos mee neuriën. Prettig voor de mensen in de woonkamer. Het is zomaar een avond en ik pak het digitaal vooruitgestuurde exemplaar van Amen Dunes’ nieuwste erbij: Freedom. Een kindje kraait. Dan knalt Blue Rose dwars door het sop en servies heen. Ik wordt gevloerd.  

Ik ben niet het kraaiende kindje dat klinkt bij aanvang van Freedom en iets galmt als: ‘this is your time / their time is done / it’s over! I’m sick and tired of.., om vervolgens in die galm te verzuipen. Blue Rose is het blinde paard dat met vier gestrekte benen door de kamer raast. Bloed en snot voor de ogen. Dave McMahon zingt dan: ‘We play religious music / Don’t think you’d understand, man.’ Misschien niet. Maar je voelt dat het hem bittere ernst is. Dat hij al zijn ledematen strekt om in de buurt te komen. 

Op een nacht is het stervenskoud
Op zomaar een nacht is het stervenskoud en ik struin met het hoofd diep in m’n hoodie over straat. Gevoelstemperatuur minus vijfenveertig graden Celsius. De weg over, langs een bakstenen muur. De kou trekt dwars door m’n joggingbroek. Buiten is alles donker, de ramen van de huizen zijn donker. In m’n hoodie huivert Dave McMahon over een beweging die niet op kan houden – Time. Vijf minuten dreint het nummer vooruit. Dan struin ik niet langer over straat. Ik ben gearriveerd; in het witbleke licht van de supermarkt voor de acht uur-boodschappen. 

Tien minuten later loop ik weer over straat en ik bedenk dat ik iets wil schrijven in de geest van: ‘buiten is het stervenskoud, maar in de muziek van Amen Dunes is het warm’. Tegelijk beloof ik aan mezelf dat Freedom de absolute zomerplaat van 2018 wordt. Moet worden. Zoals Oasem van I Am Oak dat was in de zomer van 2013; de strandplaat, Italië, de zee, het zand, de zomerhitte.

Freedom neemt alvast een heel flink voorschot. Een plaat die broeit, die gloeit van binnenuit. Als een hoofd dat te lang in de zon heeft gelegen. Dan ontstaan vanzelf de gedachten: een moeilijke vader op Blue Rose, een surfende crimineel op Miki Dora. Dan gaat er een blik gestrande vrienden open: mannelijk en mislukt tegelijk. Nu is het dromerige, het nachtelijke van voorganger Love verdwenen. Op Freedom bevindt het meeste zich in het licht. Een hard en glanzend licht.  

Misschien is het de vrijheid waar McMahon over zingt: de vrijheid waarin dingen zichtbaar worden. Ineens krijgen de dingen een omtrek. Soms worden ze tastbaar. Soms krijgen ze een naam: de keizer van Rome, Jezus Christus, Dave McMahon. 

Niet voordat het gedaan is met de zomer
Op de titeltrack krijgt Dave McMahon de focus dan zo krankzinnig scherp dat het resultaat bijna verblindend is. Of ten minste ontroerend. Of wonderschoon. Het dwingt zichzelf naar de voorgrond, het eist alle aandacht op. Het wil alle ruimte vullen. Dan zingt Dave McMahon op de brug van het lied ‘love will come here, love will come here’. En hij strekt al zijn ledematen om in de buurt te komen. 

Tegen die tijd zit Freedom al diep, diep onder de huid. Voorlopig weg van alle erosie van tijd, mixtapes en alle digitale aanbevelingen. In ieder geval niet totdat het gedaan is met de zomer van 2018. Niet voordat ik het laatste strandzand uit mijn schoenen heb geklopt.