Uit de hele wereld komen de mooiste klanken richting Doornroosje gewaaid voor Upon the My-O-My (7 december)
28 november 2019
Nijmegen, Doornroosje, zaterdag 7 december: het is aan! Tijdens Upon the My-O-My wordt er een ongehoord programma uit de kast getrokken. Van supergroep L’Épée, de voor een Grammy genomineerde band Altın Gün, het fijnste ‘zootje ongeregeld’ van de afgelopen jaren: Fat White Family. Maar ook acts als Scalping, Trupa Trupa, Go Go Machine Orchestra, Liraz en Dollkraut met zijn band. Wij nemen je door het programma met onze tips.
Mocht je nu al denken: wat een lekker programma! Wij hebben een ticketactie lopen voor het festival en je moet wel een verdomd goede reden hebben als je hier niet bij kunt zijn. Meer over het festival kun je overigens in dit interview lezen, want een tijdje geleden spraken we programmeur Robert Meijerink over het ontstaan van Upon the My-O-My, de ideeën voor het indoorfestival en de artiesten die hij naar Nijmegen haalt.
Zo komt onder meer de superband L’Épée naar Nijmegen. De band die bestaat uit Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre, The Limiñanas plus model en actrice Emmanuelle Seigner. Daar gaan we niet verder over uitweiden, want we hebben het van de week al uitgebreid over dit project gehad met Newcombe zelf. Voor degenen die meer willen weten over Fat White Family en het wonderbaarlijke verhaal rondom dat laatste album Serfs Up!: eerder dit jaar spraken we met de broers Nathan en Lias Saoudi en het lekker chaotische verhaal van de band.
En niet te vergeten: de Turkse psychfolksynth-sterren van Altın Gün, waar we tweeënhalf jaar geleden al eens op bezoek gingen om te ontdekken waar die spannende sound vandaan kwam en we namen al eens een videosessie mee op in de zomer van 2017.
Het zijn slechts een aantal acts die op het programma staan. In de tussentijd de rest van de programmering van Upon the My-O-My ontdekken aan de hand van een overzichtelijke Spotify-playlist? Die is er en die vind je hier, het tijdschema is hier te vinden. Verder de diepte in? Scrollen maar!
Goed, over naar de rest van de line-up, want my-o-my: er is een hoop te ontdekken! Te beginnen met de Georgische Ariel Pink. Toen we die bijnaam hoorden, gingen onze wenkbrauwen direct omhoog. We hebben het hier over Murman Tsuladze, een man die is geboren in het land tussen de Zwarte en de Kaspische Zee en er gaan over deze Tsuladze allerlei wilde verhalen rond.
De elektronische crooner die zijn dagen vult met post-Sovjet-ballades en Zwarte Zee-disco, zou naast verkoper van vliegende tapijten, boef, astronaut ook redder én kidnapper zijn van vrouwen langs de Zijderoute. Laten we het erop houden dat het een bijzondere vent is met twee even bijzondere medemuzikanten aan zijn zijde, waarvan er eentje ooit speelde in La Femme. Er zullen een aantal werelden voor je opengaan tijdens zijn show.
Een van de belangrijkste hedendaagse componisten zien? Dat kan ook tijdens Upon the My-O-My. De Palestijnse Faraj Suleiman doet het festival aan om daar klanken uit een piano te toveren die je waarschijnlijk nog niet eerder hebt gehoord. Deze muzikant mengt Arabische melodieën en oosterse ritmes in een bezwerende omgeving waar klassiek en jazz aan de oppervlakte glinsteren. Zijn composities klinken zoals Suleiman achter de piano zit: op het puntje van zijn kruk. Zijn stukken zijn schitterend gespeeld, zitten vol spanning en hij plukt moeiteloos 1.001 noten uit de lucht die allemaal een ander verhaal vertellen.
Het is niet zozeer het een óf het ander bij Suleiman, het lijkt eerder of hij vier paar handen heeft die alles tegelijkertijd spelen. Arabische motiefjes ondersteunt hij met een oude jazzpartij, een tango laat swingt alsof het in een Parijs café uit vervlogen tijden wordt gespeeld. Een combinatie van melancholie, een diepe connectie met zichzelf en creatieve krachten die hem een unieke pianist maken. Als je het tof vindt wat hieronder allemaal gebeurt tijdens zijn show op het Montreux Jazz Festival, dan raden we je zeker zijn dit jaar uitgebrachte album Second Verse aan.
We hadden het al even over, maar Dollkraut is ook uitgenodigd en komt met zijn band naar Doornroosje. Pascal Pinkert heeft met zijn project nogal wat (mee)gemaakt door de jaren heen. Hij produceerde industriële koudheid, elektro-postpunk, experimentele wave en noem het op. Het ding is juist dat je het nooit weet met Pinkert. De altijd wat nostalgische sferen die rondom Dollkraut hangen, zijn mogelijk nog het enige dat consistent zijn aan de act.
Over de hele wereld wordt de Amsterdammer gevraagd om zijn muziek te komen spelen. Zoals die sicke Boiler Room-sessie hieronder in het Libanese Beiroet. Waar hij nu mee bezig is nadat zijn laatste album Holy Ghost People in 2017 verscheen? We gaan het horen tijdens Upon the My-O-My.
Zo, het muziekmagazine Loud and Quiet weet hoe je een deur in moet trappen als het over Deliluh gaat, want die noemt het viertal ijskoud ‘de beste postpunkband uit Canada van dit moment’. Die kunnen de muzikanten uit Toronto in hun zak steken. Goed, niet dat daar veel woorden aan gelogen zijn, want Deliluh neemt geen gijzelaars. Om het zo maar te zeggen.
Op de net verschenen en goed ontvangen plaat Beneath The Floors is te horen waar het allemaal over gaat. Het is het resultaat van een band die ontstond in een periode dat Toronto werd getroffen door een hoop venues die achter elkaar de deuren sloten. De DIY-mentaliteit van de band kwam tot leven en Deliluh speelde in verlaten metrostations en organiseerde illegale shows in hun eigen appartementen. Die attitude hoor je nog steeds terug op het experimentele en Bladerunner-achtige punkwerk van Deliluh. Eerder dit jaar brachten de productieve Canadezen trouwens nog eens de EP Oath of Intent uit, dat maakt het voorbereiden op het festival wel érg leuk!
Een tijdje terug ontdekten we deze band ergens op het web en slingerden we SCALPING zonder twijfel in onze playlist. We hoorden een soort uit de hand gelopen combinatie tussen Hookworms en Raketkanon, die je prima zou kunnen bestempelen als technopunk. De band uit Bristol komt oorspronkelijk uit de postpunk-hoek en weet met noise en techno een nieuw genre tot behoorlijke hoogtes te brengen.
SCALPING wordt links en rechts zelfs wel eens een audiovisuele EBM-band genoemd, eentje die tijdens liveshows geen stiltes inlast en in één keer doorblaast zodat je jezelf echt kunt verliezen in de muziek. In interviews wordt regelmatig Sunn O))) aangehaald als inspiratie-bron, dus je bent gewaarschuwd. De band pakt je vast bij je kraag en sleept je onder het genot van trippy scifi-visuals mee naar zijn duistere hol.
In de rest van het programma vind je onder meer Liraz, een actrice en muzikante die haar Iraanse en Israëlische wortels aaneen knoopt in haar schitterende muziek die werd geïnspireerd op wat er voor de Iraanse revolutie in 1979 werd gemaakt. Prachtig georkestreerde en hypnotiserende melodieën die met een hedendaagse twist tot leven komt en waar de kleuren van het Midden-Oosten door de heldere stem van Liraz schijnen.
De Doornroosje-programmeur van het festival omschrijft De Lorians zelf als: “Een jazzrockband. Al klinkt het afschuwelijk als je dat zo zegt (lacht). Maar het zijn Japanse twintigers die op een zekere manier Zappa spelen en een ongelooflijk overtuigende show neerzetten.” Dit Japanse collectief zit met zijn hoofd verder in de wolken van de Canterbury-scene, waar ze acts als Soft Machine, Gong, The Wilde Flowers en Caravan vonden op de golven van het internet. Hoe het dan precies klinkt? Ja, dat is zo’n lekkere vraag waar je eigenlijk niet zoveel mee kunt. Je moet het toch vooral zelf ervaren.
WEBSITE UPON THE MY-O-MY | FACEBOOK-EVENT | TICKETS