New Music

Tiempos Raros: de langverwachte debuutplaat van Mexicaanse garagerockers El Shirota


25 juli 2020

Tijdens onze wekelijkse digitale wereldreis bezochten wij eerder dit jaar Mexico, waar we je voorstelden aan de ongepolijste garagerock van El Shirota. Vandaag keren we terug naar deze band, want zeven jaar nadat debuut-EP Chiluca No Es Satélite verscheen, is er nu een echte volwaardige langspeler van dit Mexicaanse gezelschap: Tiempos Raros.

Tiempos Raros heeft eigenlijk alles wat je van een garagerock-album verlangt. Het is hard, ongepolijst en bij vlagen genadig genoeg om je even op adem te laten komen. Het werd na zeven jaar en drie EP’s onderhand ook wel tijd dat er eens een compleet album op tafel werd gelegd, maar het was het wachten meer dan waard. Wat er vooral uitspringt op deze plaat, is hoe goed alle nummers opgebouwd zijn. Het is ruw, maar er is geen sprake van ‘gewoon raggen’, er lijkt overal een fijnzinnig idee achter te zitten.

Alles of niets
De plaat begint na een kort intro, waarna overgegaan wordt op het Weezer-achtige No Sé Todo, wat als een zweterige zomerdag voorbij kruipt met zijn zware, fuzzy-gitaren. Je wordt vervolgens via een instrumentaal intermezzo van drie minuten langs de singles Más de una vez en La Ciudad geloodst, om vervolgens uit te komen bij het meest experimentele nummer van de band tot nu toe: RTL. Een nummer van ruim twaalf minuten dat zich in de eerste zes minuten opbouwt van een funky riff tot een alles-of-niets aanpak van snerende gitaren. Hierna ontvouwt het nummer zich tot een minutenlange ruis van gitaarfeedback, waarin na een aantal keer luisteren nog steeds de nodige melodie in verstopt blijkt te zitten.

Tenslotte kom je via het relatief rustige Cuanto Falta en het shoegaze-achtige A Donde Voy (Revamp) uit de bij de ultieme finale van de plaat: El Bob Rosendo. In de categorie: ‘goed hard is niet lelijk’, gooit de band het tempo gedurende een kleine anderhalve minuut met acht versnellingen omhoog en is ook van zingen al snel geen sprake meer!