The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Chili
15 september 2020
The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel en het is alweer tijd voor onze volgende bestemming. Na een aantal weken binnen Europa steken we vandaag de oceaan weer over: we gaan naar Chili!
In 2016 stelden we je al voor aan een aantal acts uit dit Zuid-Amerikaanse land die volgens ons niet langer mochten ontbreken in je playlist. Vier jaar is in muziektermen een eeuwigheid, dus besloten wij met onze digitale wereldreis terug te keren naar dit langgerekte land aan de Zuid-Amerikaanse westkust om te kijken hoe de vlag er momenteel bij hangt en vier frisse acts uit te zoeken.
Foto: Isidora Palma
Fanny Leona
We zitten momenteel weer midden in een mini-hittegolf en dat vraagt om de heerlijk dansbare elektropop van Fanny Leona. Deze Chileense betrad de scene in eerste instantie als zangeres van indierock-band Playa Gótica. Vlak voordat deze band ermee ophield, bracht ze onder eigen naam haar debuutplaat Ningen uit met een tiental frisse tracks waarvoor ze haar inspiratie zowel uit de j-pop als de postpunk haalde.
Deze verschillende invloeden zijn op Ningen, dat in 2018 uitkwam, beide goed te horen. Zo voelt Kyosai erg j-pop-achtig aan, maar wordt er in de intro van het daaropvolgende Casa Secreta meteen een soort donkere, dromerige sluier opgeworpen waarin juist de postpunk-invloeden nadrukkelijk naar voren komen. Het lijkt op het eerste gezicht een vreemde combinatie van stijlen, maar muzikaal weet Leona er een kloppend geheel van te smeden.
Foto: Nadi Gallardo
Adelaida
We trekken door richting Valparaíso om kennis te maken met de de indierock meets grunge meets shoegaze van Adelaida. Een muzikaal trio dat in 2015 ten tonele verscheen met de release van debuutalbum Madre Culebra en sindsdien nog twee knallende langspelers toegevoegde aan zijn discografie. De band heeft een sound gecreëerd waarin de rustig golvende distortion van shoegaze afgewisseld wordt met agressieve Nirvana-esque drumpartijen.
Na dit debuutalbum in 2015, werd in 2017 het vervolg gebracht in de vorm van Paraiso. Daarna werd het een tijdje stil, tot halverwege april het volgende hoofdstuk ingeluid werd met de release van album nummer drie: Animita. Een album waarop de energie nog wat verder opgeschroefd is en er ook de nodige punk-invloeden hoorbaar zijn, bijvoorbeeld in de tweede track van het album Kraken. Daarnaast is er geen enkele taal die meer geschikt lijkt te zijn ter ondersteuning van shoegaze-riffs dan Spaans.
Foto: Valentina Palavecino
Chini and the Technicians
We gaan van de snoeiharde shoegaze van Adelaide over op de ingetogen en overwegend akoestische indiefolk van Chini And The Technicians. De band, die in eerste instantie bestond uit het duo Roberto Gonzalez en Chini Ayarza, bracht in 2015 in deze samenstelling zijn debuut-EP En el Fondo Todo Va Bien uit. In 2018 werd het gezelschap uitgebreid naar een voltallige vijfkoppige band, waarmee in datzelfde jaar debuutplaat Arriba Es Abajo uit werd gebracht.
Chini And The Technicians is een band die laat zien dat als je een aantal talentvolle creatievelingen bij elkaar zet, deze zich veelal niet in een specifiek hokje laten duwen. De band is zowel in staat gebleken om ingetogen folk te maken, zoals El Otro, als hardere indierock zoals sommige passages op Te Vienen A Ver. Het is dit contrast dat de band zo interessant maakt, de band laat zich leiden door zijn eigen artistieke visie waardoor de nummers authentiek aanvoelen.
Maxwell Morales
We trekken voor onze laatste stop een stukje naar het zuiden en leggen aan in Concepción, de thuishaven van solo-artiest en soundscapekunstenaar Maxwell Morales. Met slechts een gitaar en een scala aan effectpedalen weet Morales emoties en muzikale vergezichten te vangen in zijn muziek. Sinds 2016 heeft de artiest acht singles en twee EP’s gereleased, die naar onze mening een stuk meer aandacht zouden mogen opleveren dan tot nu toe het geval is.
De ruwe en soms ronduit griezelige composities van Morales vertolken het woeste terrein van het Chileense landschap en zijn eigen kijk op zijn identiteit. Soms is het groovy en psychedelisch, dan is het weer hard, schel en agressief. Vorig jaar bracht hij met Somos en Leviathan wederom twee interessante singles uit, maar wat nog altijd uitsteekt is de Anxiety EP uit 2018. Met de nummers Worry Because I Chill, Chill Because I Worry en Abyss Of Hope vertolkt Morales het gevoel van constante irrationele angsten tot in de puntjes. Met name van die laatste lopen de rillingen je vrijwel meteen over de rug.
