TDI Radar: The Slaughter House Band schreef dit intense klaaglied over TV-kijken
29 augustus 2019
Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan The Slaughter House Band. Wie had gedacht dat een maraca-speler zo hard kon rocken?
Wie of wat is The Slaughter House Band?
Deze jongens hebben nog maar één nummer uit, maar ik was na dertig seconden luisteren al verkocht. De track I Hate TV But… begint als een typisch punknummer, gaat dan met een tenenkrommende tempo-verandering over naar langzame blues en pakt razendsnel het tempo weer op voor het harde refrein dat gepaard gaat met bijna pijnlijk geschreeuw. De single is daarmee net wat interessanter dan de gemiddelde headbanger, maar toch simpel genoeg om lekker hard mee te gaan.
The Slaughter House Band bestaat uit zes jongens uit Brighton die stuk voor stuk helemaal los gaan op hun instrument. De leadzanger en gitarist Raz Hyland valt duidelijk het meest op met zijn onmisbare stem en de karakteristieke bekken die hij trekt. Maar onze favoriet is toch wel Callum O’Driscoll, die volgens de band zelf officieel de synthesizer en tiny maraca’s speelt. (Niet te verwarren met maraca’s van middelmatige grootte). Hij rockt overigens zijn tiny maraca’s als geen ander als we de band zijn live-performance op DistillerTV mogen geloven!
Voor fans van:
Ty Segall, Brian Jonestown Massacre en Shame, maar dan met een tikkeltje jailhouse-blues.
Fun Fact:
De band is zelf helemaal weg van hun tambourine-speler die we nog niet gezien hebben, maar die blijkbaar al hun aankomende live-shows helemaal af gaat maken. “He’s wonderful, so that’s what you’ll see – a tambourine player going mental.” Zegt bassist Luke Davies. Maar verder no pressure voor de tambourine-speler in kwestie, nemen we aan.
Voor je playlist:
I Hate TV But… is een klaaglied waar we allemaal wel over mee kunnen zingen. Zanger Raz Hyland schreef het nummer terwijl hij John Wick 2 aan het kijken was en bleef de film maar pauzeren om wat regels te schrijven over zijn haat-liefde-relatie met de TV. We weten allemaal hoe het is om je compleet te ergeren aan wat je kijkt, maar toch ergens wil verder kijken. Maar de regel die ongetwijfeld het hardst aankomt is toch wel deze: “I used to have my own dreams, now all I have is someone else’s.” Een beetje te pijnlijk Raz, ik ga de TV maar weer aanzetten.
Voor je agenda:
Check de band op 15 november tijdens Don’t Tell Mummy Festival in Amstelveen!
