My Brightest Diamond
Maandag 26 november

 

Bij My Brightest Diamond weten we haast niet waar we moeten beginnen. Zo is Shara Nova opgeleid tot operazangeres, maar rockt ze haar kunstzinnige muziek op 1.001 manieren sinds haar debuutalbum Bring Me The Workhorse uit 2006. Op 23 november verschijnt haar nieuwe album A Million And One, de eerste volledige plaat sinds This Is My Hand uit 2014. De maandag na de release van haar fonkelnieuwe plaat doet ze Utrecht aan tijdens haar tour. The Daily Indie zorgt goed voor je, want bij ons kun je kaarten winnen.

Niet dat ze in de tussentijd niets gedaan heeft, zo was ze nog regelmatig op het podium te vinden en wordt ze veelgevraagd. onder meer Sufjan Stevens, The Decemberists, Justin Vernon van Bon Iver, Bryce Dessner van The National en David Byrne wilden graag met haar opnemen. Nu is het weer tijd voor eigen werk met het nieuwe album A Million To One, dat via Rhyme & Reason Records uitkomt en geschreven is als een ode aan de Detroit. De stad waar ze in haar jeugd woonde en in 2008 is teruggekeerd.

De plaat nam ze op met producer Anthony Khan die onder meer met Gorillaz en Kanye West werkte en engineer Andrew Scheps die achter de knoppen zat bij artiesten als Adele en Lana Del Rey. Een behoorlijk team dat zich onder meer over de onderstaande single heeft gebogen, een track waarover Nova het volgende vertelt : ‘I wanted to write a dance song that wasn’t about hooking up with someone, or looking outside myself for something, but about finding myself through movement, exploring my own body. Sometimes I will go to a club and don’t want to be distracted by everyone else’s energy, but I want to dance hard, so I face the wall, playing with what shadows I can create, not caring if other people watch, or don’t watch.‘

 

Champagne EP
Vorig jaar zagen we My Brightest Diamond nog tijdens Cross-linx, waar we het volgende over haar schreven: ‘Ergens tussen de muzikale ruimte van St. Vincent, Bat For Lashes en Zola Jesus vind je een van de meest eigenzinnige artiesten van dit moment: Shara Nova van My Brightest Diamond. De Amerikaanse multi-instrumentalist weet de undergroundinvloeden van haar woonplaats New York te combineren met de ervaringen van haar klassieke muziekopleiding.’

Dat is precies terug te horen op haar nieuwe EP Champagne die in april van dit jaar verscheen. My Brightest Diamond is nooit voor één gat te vangen en ook deze EP gaat ze weer een andere kant op. Ze zet haar stem en instrumentarium in voor de meest funky liedjes die ze tot nu toe heeft gemaakt.

 

Ian Chang komt mee als support
Bij de show in TivoliVredenburg wordt de support verzorgd door Ian Chang, een drummer die elektronische muziek ‘fysiek’ maakt. Hij is op zijn zachtst gezegd een behoorlijke virtuoos die onder meer speelt in Son Lux en werkt met artiesten als Dave Douglas, Landlady, Woodkid en Moses Sumney. Om goed voorbereid naar de show te gaan, de in Hong Kong geboren muzikant bracht vorig jaar zijn EP Spiritual Leader uit via Kowloon Records. Hieronder check je een toffe sessie met Chang bij The Blue Room.

 

Kaarten winnen?
Maar goed: wil jij nou graag naar die show van My Brightest Diamond in de Pandora van TivoliVredenburg op 26 november? Mail dan even waarom je dat wilt naar ricardo@thedailyindie.nl en doe dat wel vóór 23 november. Bij een leuke mail zorgen wij ervoor dat jij een avondje kunt genieten van deze heerlijk kunstzinnige popartiesten.

---

 

WEBSITE TIVOLIVREDENBURG | FACEBOOK-EVENT

Destroyer
Donderdag 30 augustus

 

Je leest het goed, wij zorgen er gewoon voor dat je 30 augustus naar een van de mooiste shows van de maand kunt! Als je dertigste nog niet geblokt had in je agenda voor deze schitterende Destroyer-show (waarbij er dan toch van een kleine schande mag worden gesproken), dan vertellen we je nog even wat meer over het project van Dan Bejar en over supportact Elsa Lester.

De fabuleuze reeks Destroyer-albums (ondertussen alweer elf) van Bejar begonnen in 1998 alweer met City Of Daughters en spande zich via jazzy pop, glam, barokke pop, synthprojecten uit tot het ‘lynchiaanse’ en jaren tachtig klinkende new wave-album Ken dat vorig jaar verscheen.

Een plaat die overal lovende recensies ontving en waarover wij nog schreven: “Een van de redenen waarom Ken zo toegankelijk klinkt is dat Bejar terugvalt op de jaren tachtig, met zijn schaamteloze melodieën en bezwerende baslijnen. Het resultaat is een geluid vol glitter en glamour dat tegelijkertijd al tekenen van verval vertoont, net als nostalgie naar tijden waarvan je wist dat ze niet voor altijd zouden duren. Ken is, kortom, een zorgvuldig in elkaar geknutseld zoekplaatje. Maar wie door zijn wimpers kijkt en een poosje niet knippert zal, tussen de regels van dit rijke document door, de contouren van Dan Bejar terugvinden.”

Luister hieronder naar een van de prachtige singles van het album: Tinseltown Swimming In Blood.

 

Support van Elsa Lester
Dan nog even over de opener van de avond: Elsa Lester. Deze muzikante houden we sinds dit jaar in de gaten en specifiek toen we haar single Pretty Bad Man in première mochten laten gaan in juni. Toen schreven we onder meer over de DIY-artieste: “Ze speelde eerder al met Big Thief, Yungblud en Chemtrails en laat zich inspireren door acts als Twin Peaks, Her’s, Hockey Dad en The Lemon Twigs. In drie minuten gaat deze garagepopper als een speer in de slipstream van acts Courtney Barnett en Pip Blom. Gitaar in de overdrive, soepel door de akkoordjes wandelen, mooi refrein erop schroeven: niks meer aan doen.” Wil je nog meer weten over Lisa van Kampen (zoals ze echt heet)? Check dan die première waarin we haar ook nog interviewden.

 

Winnen?!
Hallo-hallo: je bent nog steeds aan de lijn, dus jij wilt naar die show van Destroyer! We kunnen je geen ongelijk geven, want dat wordt een schitterende avond in de Pandora van TivoliVredenburg. Wat je moet doen voor de tickets? Dat zullen we je eens vertellen! Stuur vóór 28 augustus een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl met daarin simpelweg de reden waarom jij graag naar het optreden wilt. Doe het, want voordat je het weet sta jij met een vriend of vriendin vooraan bij deze prachtige gig.

---

 

WEBSITE TIVOLIVREDENBURG | FACEBOOK-EVENT

Als geen ander festival weerspiegelt Le Guess Who? dit jaar de tijdsgeest. Verrassend is het dus geenszins dat de vrijdag van de Utrechtse vierdaagse niet bepaald een vrolijke bedoeling belooft te worden. Intiemer, intenser en interessanter des te meer. Op een avond van uitersten tonen getergde artiesten aan in hoeveel verschillende vormen verdriet en de daaruit voortvloeiende vechtlust zich kunnen uiten. De een dompelt zijn publiek onder in diep persoonlijke rouw, de ander maakt zich boos om racisme en de derde waarschuwt voor de gevaren van rechtsextremisme. Die diversiteit wordt in de hand gewerkt door het feit dat het festival geen headliners heeft: elke act is hier een must see. Vooraf omcirkelen we ons hele blokkenschema, vanavond blijkt dat verdwalen in het muzikale vliegveld dat TivoliVredenburg heet vaak de beste optie is. Op naar hogere sferen.

Tekst Dirk Baart, Roelof Schipper en Ricardo Jupijn

Tijdgeest, zeitgeist, het presenteren van de ondervertegenwoordiging, een dwarse stem tegen de monocultuur, een dwingende vraag als antwoord op datgene wat al tig keer is gezegd – en zie daar:  Abdel Karim Shaar in de Jacobikerk, als vleesgeworden dwarse vraag. Wie zegt u? Veertig jaar muziek, nul platen en evenzoveel streams.  Van de minaret als muezzin, als koorknaap in een christelijk koor en nu als leadsinger van een vierkoppig ensemble in het schip van de Jacobi. Radwan Ghazi Moumneh van Jerusalem In My Heart deed Karim en zijn orkest overkomen uit Libanon, waar de man een levende legende is. Pitchfork? Geen idee. Spotify? Niet in mijn Discover Weekly. YouTube? Slechts met keywords buiten mijn toetsenbord om. Hoe hard de programmering van Abdel Karim Shaar precies is geweest: degene die er bij was weet het. Degene die het heeft moeten missen blijft zitten met giswerk en nog meer vraagtekens. (RS)

 

Het festival komt bepaald niet langzaam op gang vandaag, om acht uur is het al direct volle bak bij Protomartyr, de onheilspellende band uit Detroit (waar je hier een uitgebreid interview mee kunt lezen). Waar we het viertal de laatste jaren vooral in kleinere zalen zagen, staat frontman Joe Casey vanavond met zijn kompanen een uur lang in de massieve Ronda en we moeten zeggen: deze zaal gaat minstens zo hard voor de bijl. Er zijn geen visuals, hallucinerende lichtprogramma’s of andere trucjes voor nodig: gewoon vier muzikanten die vol overgave hun nummers zonder poespas spelen. Want ook al staat Casey zijn teksten met zijn hand in zijn broek de zaal in te spuwen of met een blikje Jupiler in zijn hand, de energie komt zoals altijd vanuit zijn tenen en wordt hij opgezweept door het vurige spel van de band. Protomartyr is vanavond bijzonder helder, scherp, in opperste concentratie en beter dan ooit. Tel daar een overzichtelijke zaal en goed geluid bij op en ineens zie je de volledige potentie van Protomartyr. (RJ)

 

Van de kerk naar Patrick Higgins met het Netherlands Chamber Orchestra, waar we gedurende een half uur moeten stilstaan bij de aanstaande climate collapse. Heftig op papier, onoorbaar in uitvoering. Jonny Greenwood die het strijkkwartet mechanisch kielhaalt. Het strijkkwartet spartelt, huilt, krijst en geeft na een half uur de geest. Plezant is anders. De persoon naast mij illustreert: met interesse voorover gebogen – hoofd rust op vuist (denkstand). Begint na het eerste strijkersgehuil om zich heen te kijken. Fluistert iets tegen de oude man naast haar. Stopt de oren toe na de eerste machinale fluittoon – pijnlijke blik. Gaat aan haar lip pulken, fluistert het vertreksignaal naar links, staat op en vertrekt. Tien minuten later eindigt het stuk, schrapend, traag en in een langzaam leeggelopen zaal. (RS)

 

Na een verbluffende opening van de dag, willen we vervolgens naar boven voor Weyes Blood. Willen inderdaad, want we komen keihard in de rij te staan, wat deze avond een terugkerend ritueel blijkt te zijn. Eenmaal boven komen we met moeite de veel te volle zaal in en zien we een zweterige massa genieten. Want  van wat er boven de hoofden naar ons toe komt aan geluid, dat is dan ook wel paradijselijk mooi. Maar hoeveel parels Natalie Mering met haar band ook speelt van Front Row Seat To Earth, we vinden het stiekem ook wel fijn om iets te zien van een show en tegelijkertijd engiszins te kunnen ademen en besluiten lekker naar Kelly Lee Owens te gaan in Cloud Nine. Haar zelfgetitelde debuutalbum is een warm bad van ambient techno en dromerige pop. Toch komt het live beter tot zijn recht dan op plaat, de muziek van Owens dringt meer binnen door het harde, lage en overdonderende geluid. Ze heeft maar één nummer nodig om je te bezweren en je te ontvoeren naar ‘haar kant’ van de kosmos. (RJ)

 

De wie-zegt-u-vraag blijft vanzelfsprekend achterwege: het is immers de oude man/levende legende Thurston Moore himself. Als voorman van de Thurston Moore Group is de man vanavond verantwoordelijk voor een ouderwets avondje rock & roll-gezelligheid. Drummer, basgitaar, gitaar één, gitaar twee.  Dan begint de machine te lopen en spinnen de composities zich zeven, acht, negen, tien minuten over het publiek uit. Thurston Moore is behoorlijk blij, maakt zich vrolijk om een gitaar die het laat afweten, babbelt nog wat meer, trekt de grootst mogelijke herrie uit zijn gitaar, wijdt een nummer aan Han Bennink, neemt na compositie twee rustig de tijd voor een teamoverleg en zet nonchalant de volgende tien-elf-twaalf-minuten in. Drumman Steve Shelley (rood overhemd, asblond haar) straalt als een kind dat voor het eerst op een skelter zit, en dat is eigenlijk wel aandoenlijk. Ook gehoord uit een stem van links: “die William Basinksi, zo’n avant-garde gast, wat een lul”. De opmerking wordt al snel kapot vernietigt door nog een haal op de gitaar van Moore. (RS)

 

Na de rockende legendes, kruipen we ons een weg door de overladen Pandora voor Jenny Hval. Bij Hval weet je van tevoren dat je niet naar een doorsnee show gaat, maar dat er altijd van alles gaande is op het podium en het voor de helft bestaat uit perfomance-art. We zien op links een soundman die lekker met al zijn tools aan het spelen is om het geluid de zaal in te toveren, terwijl  Hval op rechts continu in een vermakelijke worsteling is met een tweede dame. Ze hangt op Hval haar rug, plukt bladeren van rozen en drapeert die over de zangeres, gooit die de zaal in of streamt met haar smartphone rechtstreeks naar de projectie achter het podium. Naast een dozijn aan visuals, is er daardoor continu wel weer iets gaande op het podium en elk nummer staat de bezoeker weer iets anders te wachten. Niet alleen zijn de ogen vastgeplakt aan het podium, de oren worden niet overgeslagen, want de muziek komt vanavond diep binnen en slaat als golven door de deinende zaal heen. De langgerekte nummers van het laatste album Blood Bitch geven je weinig ademruimte en zorgen ervoor dat je wilt blijven kijken en luisteren wat er gaat komen. Een typische LGW?-show: je weet niet precies wat je moet verwachten, maar binnen een uur heb je ineens een favoriete artiest erbij en ga je de volgende dag eens naar de lokale platenboer, om even te kijken of ze die laatste plaat ergens hebben liggen. (RJ)

 

Wie zoals geadviseerd op tijd aanwezig is bij Mount Eerie, mag op audiëntie bij Phil Elverum. De muzikant zelf zit namelijk zijn zo moeilijk verkrijgbare merchandise te verkopen achter een tafeltje in de Jacobikerk. Verbaasd en vereerd drommen mensen om hem samen, Elverum zelf spreekt slechts zacht. Of hij zijn albums wil signeren? In principe wel, maar het album dat het meest over zijn toonbank gaat niet. Uitleggen waarom hoeft hij niet, zowel maakt de sacrale stemming die om hem heen hangt duidelijk. De treurnis van A Crow Looked At Me, dat Elverum schreef na de dood van zijn vrouw Geneviève, is al tastbaar voor zijn concert begonnen is. Alhoewel, concert? Zeker in de context van de volle Jacobikerk voelt de aanwezigheid van Mount Eerie meer als een mis dan een show. In doodste stilte drinken de kerkgangers uit hun blikjes bier.

 

Vanaf de eerste ademteug volgt een uur van absurde intimiteit en intensiteit, even prachtig als pijnlijk. Surrealistisch is het, hoe Elverum in al zijn zinnen – hoe specifiek ze soms ook zijn – een samenvatting lijkt te geven van zijn leven met en zonder zijn vrouw, die overleed aan kanker. De Amerikaan opent met de eerste drie nummers van zijn recente album en bezingt daarin dingen die niet voor onze oren benoemd zijn. We kijken rouw gezamenlijk recht in het gezicht als Elverum praatzingt over het pakketje dat zijn vrouw stiekem had besteld voor hun dochtertje, het huis dat ze samen zouden bouwen op een eiland en haar kleren die hij weggaf aan de dorpelingen. Hij herinnert zich uitvoerig de kampeertripjes die ze samen ondernamen en drinkt tussendoor uit een gouden veldfles die hij wellicht toen ook bij zich droeg.

 

Romantiseren doet Elverum echter niet. Telkens als hij dat dreigt te doen, corrigeert hij zichzelf: ‘Death is real, somebody’s there, and then they’re not.’ De daarop volgende zin maakt het geheel meta: ‘It’s not for singing about, it’s not for making into art.’ Voor Elverum zelf voelt het net zo vreemd om deze nummers te zingen op een festival als het voor het publiek voelt ze te horen. In een tweetal nieuwe nummers vertelt Elverum over ervaringen op een festival in de VS, waar hij tegen de tourbus van Skrillex over songwriting stond te praten met Father John Misty, net nadat hij liedjes over de dood van zijn vrouw had gezongen voor een publiek van drugsgebruikende jongeren. Tussen alle tranen door is er op die momenten ruimte voor een voorzichtige glimlach. Voor Elverum vormen zulke nummers, zo benadrukt in de afsluiter van de avond, een manier om zijn vrouw en de herinnering aan haar bij zich te houden, al is het maar een beetje. ‘I sing to you, Geneviève.’ Men staat op, klapt de handen rood en snikt nog na: Le Guess Who? heeft er tegelijkertijd een legendarische ode aan het leven bij. (DB)

 

Op een normaal festival zouden we na Mount Eerie meteen thuis onder een dekentje zijn gaan liggen met een flinke bak Ben & Jerry’s. Maar Le Guess Who?, dat is natuurlijk geen normaal festival. De kans dat je een briljante show misloopt, is bijna net zo groot dat je er een meemaakt. Toch lukt het om de stemmige sfeer te bewaren. Bij de meditatieve ambient van Dedekind Cut bijvoorbeeld. Mensen staan vlak voor het podium, liggen languit op de grond of doen in een hoekje bewegingen waarvan we aannemen dat het tai chi of iets dergelijks moet voorstellen. In een donkere Cloud Nine zweven we langzaam maar zeker weg, tot niemand minder dan Elvis met het zoete en zwoele Can’t Help Falling In Love een verrassend passend einde aan een van de meest meeslepende shows van de avond maakt. (DB)

 

In de Pandora schreeuwt Prurient zich ondertussen een weg naar het andere einde van het spectrum. Wie hier zijn ogen sluit, ervaart al snel de fysieke sensaties die Dominick Fernows niets ontziende noise teweeg brengt. Minstens zo luidruchtig is Moor Mother even later. Camae Ayewa begint nog in uiterste concentratie achter haar laptop, maar al snel grijpt ze de microfoon en begint ze als een bezetene te preken over beats die bij vlagen zo hard zijn dat Prurient er nog een puntje aan kan zuigen. Ayewa is een orakel aan wie je geen moment twijfels als ze de Apocalyps voorspelt, zo overtuigend is haar steengoede show vanavond. Laverend tussen spannende hiphop en elektronica preekt de muzikante uit Philadelphia: ‘The end of the world has already happened, and every day somebody figures it out.’ Als punk dood is, graaft Moor Mother de geest van dat genre hier eigenhandig op. Zelden zagen we een artiest die een publiek om drie uur ’s nachts zo wist te bezielen met zulke moeilijke muziek. Een ijzingwekkend a capella wordt begroet met gejuich, dat door Ayewa in de kiem wordt gesmoord. Inderdaad, iemand praatte erdoorheen, en die motherfucker moet de zaal uit. Lang duurt het ongemak niet. Moor Mother duwt haar stoel weer achteruit, staat op en spuwt weer vuur: “Let’s go!”  (DB)

---

 

Andere hoogtepunten van de vrijdag:

Thurston Moore Group

 

Pissed Jeans

 

Lili Boulanger performed by Radio Philharmonic Orchestra 

 

William Basinski

 

Greg Fox

 

Abdelkarim Shaar

 

Ibaaku

Op woensdag 17 mei staat alweer de vierde editie van de kleurrijke, muzikale conceptavond DiCE gepland. De avond die TivoliVredenburg in samenwerking met Friendly Fire en EKKO organiseren rondom internationale showcasefestivals als Reeperbahn Festival en The Great Escape. DiCE plukt deze keer de glanzende vruchten uit de muzikale boom van het laatstgenoemde festival in Brighton.

Onder meer The Magic Gang, Miya Folick, Gordi en Harrison Brome maken half mei hun debuut in Utrecht. De line-up barst haast uit elkaar van het muzikale talent, dus de redactie van The Daily Indie vond het hoog tijd om eens wat dieper in de bands te duiken, zodat je optimaal voorbereid naar de show kunt.

Gordi
Te beginnen met Gordi, die vanuit Australië in komt vliegen voor een Europese tour. Gordi kunnen we aan de hand van haar debuut-EP Clever Disguise van harte aanbevelen bij fans van Hazel English, Ásgeir en The Shins. Tussen het maken van haar in-scherven-gevallen-folkpop door, schijnt ze overigens ook nog met een opleiding geneeskunde bezig te zijn. Geen idee hoe deze 23-jarige dat allemaal doet, maar knap is het wel. Inmiddels is ze ook nog getekend op Jagjaguwar (o.a. Preoccupations, Foxygen, UMO en Sharon Van Etten) en o ja, waren we trouwens bijna vergeten te melden: ze is ook al eens met Bon Iver op tour geweest. Niet slecht, maar ook niet zo vreemd.

 

Miya Folick
Miya Folick is wat dat betreft ook een mooie artiest om eens in te duiken, met name omdat haar muziek ongelooflijk veel kanten opvliegt. De muzikante uit Los Angeles maakt het wat dat betreft vrij bont, want ze maakt net zo makkelijk rammende garage, galmende surfpunk en Florence And The Machine-achtige grootsheid met een nummer als God Is A Woman. Uiteindelijk kom je ergens uit in een hoekje waar PJ Harvey-fanaten zich ook goed vermaken. Ze zit nog een beetje onder de radar, maar daar komt zeker verandering in nadat ze hier een uitgebreide Europese tour heeft gedaan, let maar op.

 

The Magic Gang
Nog meer gitaarwerk komt er van de vrienden van The Magic Gang: makers van bonte en Britse indiepop uit Brighton. Deze kustmuzikanten brengen al een tijdje puike singles en EP’s uit, tourde met Courtney Barnett en Wolf Alice en brachten in maart nog EP Three uit. Die overigens werd geproduceerd door Hugo White (je weet wel, die gozer van The Maccabees) en uitkwam op het label Yala Records van Felix White (je weet wel, die broer van die gozer van The Maccabees). We volgen De Magische Bende al een paar jaar en de band heeft ons niet teleurgesteld met zijn vrij ambitieuze instelling van de beginjaren, door te claimen dat hij muziek maakt voor ‘mind, body, spirit en soul’. Tegenwoordig noemen de heren zich melody makers en vibe crafters. Ook mooi gevonden en ook zeker waar; de frisse pop zal op 17 mei een frisse bries door je hoofd waaien in Utrecht. (Nog meer weten? Lees dan nog eens dit interview met DIY.)

 

Harrison Brome
De singles van Harrison Brome vinden gretig aftrek op Spotify, waar al zijn singles miljoenen keren zijn gestreamd inmiddels. Ook tikt hij in Noord-Amerika het ene na het andere grote festival binnen, dat zal waarschijnlijk al snel een unicum worden dat je Brome nog in een relatief ‘kleine zaal’ aan het werk kunt zien. De Canadees bracht vorig jaar zijn EP Fill Your Brains uit, waarop de jonge crooner muzikaal flink aan de haal is gegaan met synthesizers en drumcomputers. Brome heeft iets heel fijns te pakken, maar je hoort dat hij nog niet precies helemaal is waar hij wil zijn. Het is ontzettend interessant om een artiest met zijn potentie in de gaten te houden tijdens de genre- en grensverleggende fase. Check ook zijn laatste single Body High trouwens even.

 

Tom Prior
Het is de beurt aan Tom Prior om zich te melden. De muzikant die, dat hoor je al redelijk snel, uit Londen afkomstig is. Achter zijn Nord-keyboardje haalt hij de laatste tijd de ene na andere glinsterende popparel omhoog. Hij is al meer dan tien jaar serieus bezig met zijn muziek en sinds laatste EP The Sunday Scene van vorig jaar gaat het lekker met Prior. Hij reist tegenwoordig van dikke naar nog dikkere studio met zijn band, waar hij allerlei kekke producers aan zijn zijde heeft. Zeker eentje om rekening mee te houden op 17 mei.

 

Rhys Lewis
Nog zo’n youngster die barst van het talent: de 23-jarige Rhys Lewis ging vorig jaar helemaal Spotify-viral met zijn single Waking Up Without You. Daarna bracht hij nog Living In The City uit en daarmee wist hij al het prestigieuze platenlabel Decca voor hem te winnen. Hij heeft wel wat weg van indiefavorieten Nick Waterhouse en Leon Bridges, met een nog iets duisterder geluid. Goede kop + goede nummers = dat komt wel goed!

WEBSITE TIVOLI | FACEBOOK-EVENT | TICKETS (15,00 euro)

 

Parquet Courts bracht in vijf jaar tijd vijf albums, twee ep’s en een liveplaat uit, zelfs dat is niet goed genoeg voor ons. De rammelende punkrock heeft langzaamaan al onze playlists en must-see lijstjes overgenomen met hun rammelende punkrock. Bij jou ook? Dan is dit je kans!

Eind deze week staat Parquet Courts in TivoliVredenburg en wij mogen 3×2 kaarten weggeven voor deze show! Mail naar mabel@thedailyindie.nl waarom jij hier bij moet zijn.

 

Het gaat hard met Christopher Duncan, AKA C. Duncan. De schotse componist en muzikant is al vanaf zijn geboorte doordrenkt met muziek dankzij zijn klassiek geschoolde ouders. Hij begon al vroeg met piano en viool waarna hij in zijn tienerjaren ook de gitaar, basgitaar en drums oppakte. Zijn toelating tot het befaamde Schotse Conservatorium kwam dan ook voor niemand als een verrassing.

In zijn muziek mengt C. Duncan deze klassieke invloeden met meer moderne sounds, met een geluid dat vergelijkbaar is met Grizzly Bear, Fleet Foxes en Sufjan Stevens als gevolg. Nadat zijn album Architect werd genomineerd voor de Mercury Music Prize begon het balletje keihard te rollen.

C. Duncan staat op 19 april in TivoliVredenburg, gehost door EKKO. Wij mogen 2×2 kaarten weggeven voor deze show! Mail waarom je hier graag heen wil naar mabel@thedailyindie.nl voor 18 april.

Voor The Daily Indie Magazine Issue 22 hebben wij C. Duncan gesproken. Benieuwd? Bestel ‘m hier!

 

 

 

Inmiddels zijn we wel aan het idee gewend: geen Le Guess Who? Mayday dit jaar. Gelukkig hoeven we niet met lege handen de zomer door tot het in november weer tijd is voor Le Guess Who? dankzij One Night In Pandora! De naam zegt het al: gedurende één avond zullen zes bands met een veelzijdigheid zoals alleen dit festival kan flikken onze oren verblijden. Lees hieronder wanneer je beter niet naar de rookruimte kunt gaan!

Tekst Ricardo Jupijn & Mabel Zwaan

 

 

 

Morgan Delt – 19:00

De psychedelische muziekstroming is niet meer weg te denken uit het muzieklandschap. Daarbinnen is Morgan Delt een uitblinker om bij stil te staan. Zijn impressionistische psychpop staat garant voor aangename droomvluchten naar erogene zones in je brein waarvan je het bestaan nog niet kende. Dat het talent uit Californië zijn debuutcassette ‘Psychic Death Trip’ noemde en geweldige songs op zijn vorig jaar uitgebrachte plaat (via Trouble In Mind Records) voorzag van titels als Make My Grey Brain Green en Beneath The Black And Purple zegt genoeg. Delt zweeft lekker rond in de underground, maar bleef niet lang onopgemerkt, want hij brengt zijn tweede plaat namelijk uit bij het legendarische Sub Pop Records. Een frisse, geestverruimende tip en begrijpelijke naam in de line-up van deze Le Guess Who?!

Kevin Morby – 19:50

Misschien is Kevin Morby nog geen heel bekende naam, hij is wel een bekend muzikant. Als liefhebber van indie is de kans vrij groot dat u wel eens – op een blauwe maandag – muziek van hem in uw oren heeft gehad. Morby is namelijk de voormalige bassist van Woods en frontman van the Babies samen met Cassie Ramone, bekend van Vivian Girls. Zijn debuutplaat ‘Harlem River’ is een ode aan New York, zijn laatste plaat ‘Still Life’ is een album over verloren liefde, over verloren tijden die niet meer bereikt kunnen worden. Een prachtig album voor het hier en nu, dus dat wordt wegdromen en genieten op 23 mei!

Noura Mint Seymali – 21:10

Le Guess Who? zou Le Guess Who? niet zijn zonder een flinke wereldmuziek-duit in het zakje. Hier was de uit Mauritius afkomstige Noura Mint Seymali de perfecte kandidate voor. Dit wonderkind begon haar carrière al op haar dertiende als ondersteundende zangeres van haar stiefmoeder Dimi Mint Abba. De transitieve cultuur waar geluiden vanuit de Sahara, de Magreb en de West-Afrikaanse Griot werden haar dan ook letterlijk met de paplepel ingegoten. Begeleid door psychedelische gitaarlijnen een ritmesectie waar je ‘U’ tegen zegt neemt ze deze traditie van de Griot – een rondreizende, muzikale verhalenverteller – mee naar TivoliVredenburg.

Pallbearer – 22:30

Nadat miss Mint Seymali de zaal in extase heeft achtergelaten zal er ook ruimte zijn voor de headbangers en moshende monsters onder ons. De Amerikaanse doom metal band uit Arkansas zal dan namelijk het podium tot zich nemen. De band bestaat inmiddels zeven jaar, maar heeft zich voornamelijk in de befaamde metal-underground bewogen. Dat de muziek bovengronds ook perfect tot zijn recht komt heeft Pallbearer al diverse keren in Nederland mogen bewijzen; maar nooit in een zaal met formaatje Pandora. Dit belooft dan ook een gig te worden die je niet snel zal vergeten.

Wand – 23:50

Zoveel bands. Zoveel heerlijkheid. Maar af en toe wordt het je te veel. Wie zijn er nu echt relevant? Wees niet getreurd, Wand maakt het leven enigszins makkelijker voor je, want daar komen ze al aan met het zand nog onder hun slippers. Waar anders dan in Los Angeles, waar de palmbomen slechts een weerspiegeling zijn van wat er daadwerkelijk telt in het leven: muziek. Ongeveer een jaar geleden bracht de band zijn debuutpareltje ‘Ganglion Reef’ uit op God? Records, het label van Ty Segall. Nu is de band alweer terug met opvolger ‘Golem’, (die review lees je in ons nieuwe magazine!) die opnieuw een felgekleurde en heerlijk psychedelische toverbal is. Wand is een muzikale kameleon, die zowel kleurrijk als duister uit de hoek kan komen.

Thee Oh Sees – 01:20

Het lekkerste voor het laatst bewaren: zo gaat dat. De hyperactieve garagerockband Thee Oh Sees draait al een tijdje mee in het circuit en werken zichzelf steeds meer toe naar een legendarische status. Dit komt onder meer doordat het schrijven, opnemen en optreden de mannen  en vrouw nooit is gaan vervelen. Zo hebben zij

– alleen al onder de naam Thee Oh Sees – acht albums, negen EP’s en tien singles onze oren de afgelopen achttien jaar laten verwennen. Twee jaar geleden stond Thee Oh Sees al op Le Guess Who? Mayday, een mooiere manier om de allereerste (en hopelijk niet de laatste) Le Guess Who? One Night In Pandora is dan ook haast niet voor te stellen.

Het donkerbruine onderbuikgevoel hadden we al een tijdje, maar bij dezen is ons vermoeden bevestigd: geen Le Guess Who May Day dit jaar, maar we hoeven niet tot november droog te staan! Het festival heeft namelijk aangegeven dat op 23 mei ‘One Night in Pandora’ plaats zal vinden.

Het prachtzaaltje in het Utrechtse TivoliVredenburg zal gedurende één avond omgetoverd worden in een waar muziekparadijs. Zo zal onder andere de hyperactieve garagerockband Thee Oh Sees een exclusieve Nederlandse show geven, psychedelica expert Morgan Delt optreden, Noura Mint Seymali vanaf Mauritius afreizen, Wand de zaal omver blazen, Pallbearer een feestje bouwen en Kevin Morby (Ja, die ene van The Babies en Woods) het Pandora-podium betreden.

Klinkt als een avond om vlinders van in de buik te krijgen, maar waar is May Day gebleven? Organisator Johan Gijsen legt het gelukkig even uit: “Het vierdaagse Le Guess Who? in november was een ongekend internationaal succes, getuige de overweldigende reacties van bezoekers en pers. Om deze kwaliteit hoog te houden, focussen we ons op dit moment primair op Le Guess Who? 2015.  We besluiten geen May Day te organiseren, maar bieden met het intiemere One Night in Pandora een viering met onze fans en Thee Oh Sees; zowel een van de favorieten van het publiek als de organisatie. Uiteraard vieren we deze avond ook het winnen van de twee IJzeren Podiumdieren voor Beste Festival van Nederland en Beste Programmeur.”

Tickets zijn vanaf nu verkrijgbaar voor €29,50 op de Le Guess Who website, tot die tijd geven wij je een snel toertje door de line-up!

THEE OH SEES

PALLBEARER

MORGAN DELT

KEVIN MORBY

WAND