The Daily Indie Presents Death Valley Girls Vrijdag 22 februari
De tekst voor je nummers schrijven net voor je de studio in trekt, dat is wat we bedoelen met een rock-‘n-roll-lifestyle, toch? Geen probleem voor Death Valley Girls. De Amerikaanse garagerockers staan binnenkort in Patronaat, maar in de tussentijd lees je hier alvast veel meer over de band. Want wat is nou precies de link tussen Iggy Pop en Death Valley Girls?
We moeten even terug de tijd in, maar het was Iggy Pop die Death Valley Girls in 2017 ‘a gift to the world’ noemde in zijn programma op BBC Radio 6. Regisseur Kansas Bowling kwam achteraf met het idee om een videoclip te maken waarin Iggy Pop de rol van Andy Warhol op zich nam in het iconische filmpje van de kunstenaar die een hamburger eet. En zo geschiedde…
Whopper? In de videoclip van Disaster (Is What We’re After) – afkomstig van de band zijn album Darkness Rains – zien we The Godfather of Punk rustig een hamburger verorberen. In de film 66 Scenes of America van Jørgen Leth doet Warhol er ruim vier minuten over een befaamde Whopper-hamburger, die hij overigens niet eens volledig op eet. Verkoos Warhol dan toch de McDonalds-burger boven die van Burger King zoals altijd wordt beweerd? Afgelopen weekend ging het er weer over, toen Burger King een fragment van de video gebruikte tijdens de Super Bowl-finale.
De burger is een soort gemene deler waarbij de sociale klasse van de consument niet uitmaakt. Daarmee kunnen we een parallel trekken naar muziek, want ook daar maakt je plek op de onzichtbare, maar onbewust zeer aanwezige, sociale ladder niet uit.
Of er verder een link is tussen het iconische filmpje van Andy Warhol en de single van Death Valley Girls betwijfelen we. Anderzijds is het al een behoorlijk statement om een legende als Iggy Pop in je videoclip te hebben. Met een hamburger en een fles Heinz-ketchup.
Lilith Goed nieuws voor mensen die niet alleen willen feesten bij Death Valley Girls, als support speelt Lilith die avond! Goede poppunk uit Noordwijk door een trio dat wordt geïnspireerd door de vurige riot grrrl-beweging uit de jaren negentig. De band beschrijft zijn muziek als de liefdesbaby uit de lesbische relatie tussen Brody Dalle en Taylor Swift.
De eerste songs zijn vorig jaar verzameld op de EP Good Girls Swallow, volgende maand komt het tweede deel Bad Girls Spit uit. Benieuwd hoe dat klinkt? Kom dan 22 februari lekker op tijd naar Patronaat en ga het checken!
Wil je naar deze show toe? Deze Patronaat-avond met Death Valley Girls wordt gepresenteerd door The Daily Indie, dus als je lid bent van ons, maak je dikke vette kans op kaarten! Hoe dan? Nou, als je nou voor een tientje per jaar lid wordt van The Daily Indie, stuur ons een mailtje en we gaan het regelen voor je!
The Daily Indie Presents Death Valley Girls & Chupame El Dedo Vrijdag 22 februari & woensdag 17 april
Maar liefst twee krakend verse The Daily Indie Presents-shows erbij in Haarlem! Zo presenteren we de gore garagerock van Death Valley Girls en de freakfunk van Chúpame El Dedo. Hieronder stellen we de bands nog even aan je voor.
De programmeurs van Patronaat zijn zo lief geweest om Death Valley Girlsonderdak te bieden op 22 februari, aangezien de band zijn show anders zou komen te vervallen in de gesloten Sugar Factory. Dat is een geluk bij een ongeluk, want de Amerikaanse band komt zijn laatste album Darkness Rains live komt laten horen, hieronder een gierend voorproefje.
Zoals Clash Music al over het album schreef: ‘Practising grunge, with ear-splitting riffs at neck-break speed, the LA psych-rock band hone down – guitar music isn’t just for the long hair dudes who don’t shower.‘
Over een andere boeg gaat het op 17 april bij Chúpame El Dedo, de band uit Bogota met Eblis Álvarez van Meridian Brothers en Pedro Ojeda van Romperayo. Met een bandnaam die zoveel betekent als ‘zuig mijn vinger’ is de muziek minstens zo desoriënterend. Alsof black metal in een tropisch LSD-drankje is gemikt, check hieronder La Maté en je begrijpt wat we bedoelen.
Van cumbia, currulao en raggaeton: dit wordt een heerlijk geflipte show die waarschijnlijk helemaal uit de klauwen gaat lopen in Haarlem. Luister op Spotify nog eens de knettergekke en zelfgetitelde debuutplaat uit 2016 van de band en noteer de zeventiende van april in je agenda.
Wil je naar deze shows toe? Deze Patronaat-events worden gepresenteerd door The Daily Indie, dus als je lid bent van ons, maak je dikke vette kans op kaarten! Hoe dan? Nou, als je nou voor een tientje per jaar lid wordt van The Daily Indie, stuur ons een mailtje en we gaan het regelen voor je!
The Daily Indie Presents
Tony Clifton & Mexican Surf Zaterdag 17 november
Afgelopen zaterdag ging het dak eraf in Patronaat, waar wij de homecoming-show van de lokale trots mochten presenteren: Tony Clifton! Van de week spraken we de band er nog even over en daarna besloten we fotografe Leonie Jansen de gevarenzone in te sturen om deze vuige garage-avond eens goed vast te leggen.
Zij kwam er nog maar net heelhuids uit, want de Tony’s kwamen niet alleen! Nee-nee, de bandleden hun vrienden van Mexican Surf waren eveneens van de partij. Dat resulteerde in een avondje gitaarvuurwerk. Hieronder vind je alle foto’s van de avond.
The Daily Indie Presents
Tony Clifton & Mexican Surf Zaterdag 17 november
Deze zaterdag spelen de heerlijk vieze rockers van Tony Clifton met hun vriendjes van Mexican Surf een homecoming-show in Haarlem. In Patronaat gaat er dit jaar nog één keertje hard geblazen worden en wij mogen met The Daily Indie deze show organiseren. Daarom besloten we eens even te chatten met de jongens, om te kijken waar ze allemaal mee bezig zijn en te vragen naar die show van zaterdag.
Wil je naar de show toe met je beste vriend of vriendin? Word dan lid van The Daily Indie voor een tientje per jaar en dan regelen we het.
Het was een lekker jaartje voor het trio met onder meer shows op Sleazefest, Misty Fields, Psycho Mind, Left of the Dial en het uitbrengen van een debuutalbum (check hier nog ons verslag van de opnames daarvan). Op 17 november komt de band weer thuis om deze periode af te sluiten en doet dat met een knal in Patronaat.
Waar zijn jullie de afgelopen tijd allemaal druk mee geweest?
“We zitten nu midden in onze najaarstour door Nederland samen met Mexican Surf. Ook spenderen we veel tijd in de oefenruimte om te werken aan nieuw materiaal en hebben we een videoclip gemaakt voor Wake Up, die komt binnenkort uit!”
Wat was 2018 voor jaar voor jullie?
“2018 was voor ons het jaar van Love Nordic Women. Na vier jaar lang schrijven en spelen konden we eindelijk ons eerste album met de wereld delen. Het onbetwiste hoogtepunt was natuurlijk de release daarvan, er is niets zo vet als voor een uitverkocht Paradiso spelen met mensen die alleen voor jou komen.”
Zijn jullie blij met hoe alles rondom jullie debuut is verlopen?
“Wij zijn erg tevreden met het eindproduct, ook is het album goed ontvangen en hebben wij uit verschillende hoeken veel goede reacties gehad. We hebben er ook een fijn albumtourtje aan overgehouden, dus je zou kunnen zeggen dat het goed is verlopen.”
Wie kwam er op het idee om een homecoming-show te doen?
“Dat was er eentje van onze boeker.”
De boys van Mexican Surf zijn er ook bij, wat vinden jullie zo tof aan ze?
“Het is een sicke band met een hele eigen sound en energie en het zijn fucking lachen gasten.”
Hebben jullie nog iets speciaals in petto voor de show?
“Zeker, zeker, maar dat mogen we allemaal nog niet verklappen, daarvoor zul je toch echt langs moeten komen.”
Willen jullie de mensen thuis nog iets meegeven?
“Er komen nog veel spannende dingen aan! And don’t do drugs, drugs are bad mmkkay.”
Acid Mothers Temple landt volgende week dinsdag in Patronaat. Voor deze psychrock/gaze-formatie zijn muziek komt spelen in Haarlem, duiken wij alvast in het bijzonder veelkleurige universum van de groep. Want dat er is eentje waar je heerlijk in kunt verdwalen.
Wie voor het eerst in deze band duikt, kan de hoeveelheid materiaal tegelijkertijd ook nogal overweldigend zijn. Vier verschillende groepsnamen, tal van verschillende bezettingen en meer dan honderd albums. Tja, waar begin je dan? Dat vroegen ook wij ons af en dus zochten wij het uit!
Geestelijk vader Kawabata Makoto
De oprichter van AMT is de in Osaka geboren Kawabata Makoto, die al sinds de jaren zeventig in tal van bands speelt. De bekendste daarvan is de noiserock-band Mainliner, die in 1995 werd opgericht door Makoto en bassist Asahito Nanjo.
Foto: Kawabata Makoto
De droom
Makoto zijn wil om muziek te maken ontstond in een droom die hij had op tienjarige leeftijd. Hij zag en hoorde in zijn droom een orkest op mythische instrumenten spelen. Een geluid dat zo prachtig was: dat had de jonge Makoto nog nooit gehoord. Het waren geluiden die hij naar eigen zeggen uit de kosmos oppikte en hij was er dan ook van overtuigd dat buitenaards leven met hem probeerde te communiceren.
Dat onverklaarbare wat hij in zijn hoofd hoorde, herkende hij later in de muziek van de Duitse elektronica componist Karlheinz Stockhausen. Ook was Makoto toen al een groot rockfan, zijn ultieme droom was dan ook om die twee stijlen – het experimentele van Stockhausen en het rockactige van Deep Purple – te combineren met elkaar. Hij richtte in 1978 daarom zijn eerste band op: Ankoku Kakumei Kyodotai, wat Het Duistere Revolutionaire Collectief betekent. Net als in zijn droom, creëerde hij zelf instrumenten. Niet omdat dat het nou het makkelijk was, maar omdat het heel lastig was om aan instrumenten te komen. Alles om de geluiden te maken die hij oppikte uit de kosmos, want dat is hem tot de dag van vandaag nog niet gelukt. In een interview met Pitchfork beloofde hij dat als ’t hem lukt, hij zal stoppen met het maken van muziek.
De geboorte van Acid Mothers Temple Laten we hopen dat dat laatste niet gaat gaat gebeuren. Het is namelijk een van de redenen dat Acid Mothers Temple werd geboren. Het was het jaar 1995, nog geen jaar na de oprichting van Mainliner, kwam Makoto samen met een groep vrienden, muzikanten, vissers en andere mensen met een bijzonder talent in zijn geboorteplaats. Naast het oppikken van geluiden uit de kosmos, was het ook Makoto’s doel om artiesten een plek te geven die normaliter niet op een album zouden verschijnen. Dat blijkt ook wel als je de credits op het allereerste album, een zelfgetitelde release van Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. bekijkt. Mensen werden genoemd voor het bespelen van een ‘kosmische ring modulator’ of het ‘leveren van een erotische basis’.
Acid Mothers Temple in 1997
Een verzameling van zielen
Je zou de band dan ook eerder een collectief noemen, maar ook dat is het niet volgens Makoto, zo verklaarde hij aan de website Important Records. Wat is het dan wel? “Een beschrijving van de zielen die zich verzameld hebben onder onze slogan en een levenshouding. Acid Mothers Temple is een plek om te vluchten, een thuishaven voor allen die buitengesloten zijn door de mainstream maatschappij en die zich geroepen voelen door de slogan: ‘Doe wat je wilt doen, doe niet wat je niet wilt doen'”, aldus de frontman. Door dat motto hebben ze volgens hun eigen website veel geld verloren alsmede het vertrouwen in de maatschappij als geheel, maar hebben ze daar veel vrijheid voor terug gekregen.
Naast het doel om dus kosmische muziek te maken met een collectief aan getalenteerde mensen, is een ander doel van de muziek om zichzelf, maar ook zeker de luisteraar, te laten trippen zonder de in de naam verwerkte drug. Daar doet Makoto namelijk niet aan. Het allereerste album werd volgens hem de extreme tripmuziek waar hij altijd al van droomde. De ‘soul collective’ bestaat volgens de band zijn website uit ongeveer dertig leden van beroemde en onbekende artiesten, boeren en dansers. Een officiële line-up heeft de band ook nooit gehad.
Bandnamen
De groep heeft meerdere toevoegingen aan zijn naam gehad door de jaren heen. De toevoeging zegt wat over de bezetting en de stijl. Iedere toevoeging heeft dan ook ieder weer zijn eigen albums.
Acid Mothers Temple & The Melting paraiso U.F.O. Dit was het eerste project dat Makato oprichtte met Acid Mothers Temple erin. Opgericht in hetzelfde jaar als AMT (1995) werd deze variant van AMT opgericht met als doel om toekomstmuziek te maken. Er werd in deze samenstelling in 1996 een zelfgetitelde cassette uitgebracht (die tevens genoteerd staat als het eerste AMT-album), waarna het meer dan tien jaar zou duren voordat de opvolger zou komen. Zoals Pitchfork het eerder ook al benoemde: het kan best lastig zijn om AMT en de adjectieven uit elkaar te houden. Volgens het medium bereikt Makoto en co. in deze samenstelling het hoogste niveau van improvisatie. In 2016 werd het nog eens een tandje complexer gemaakt, door de toevoeging ‘next generation’, die aangeeft dat het hier gaat om een nieuw hoofdstuk met nieuwe leden.
Acid Mothers Temple SWR Dit smaakje van SWR (Stone, Women & Records) ontstond in 1996 met de toevoeging van bassist Tsuyama Atsushi van de Japanse band Ruins. Naast die toevoeging weten we dat SWR betekent dat het ‘soul collective’ meer jazzy klinkt in deze samenstelling. Luister hier het album SWR.
Acid Mothers Temple & The Cosmic Inferno Makoto wilde iets veel zwaarders creëren dan Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. en richtte daarom in 2005, tien jaar na de oprichting van AMT, de band Acid Mothers Temple & The Cosmic Inferno op. The Melting Paraiso U.F.O. was volgens de frontman teveel hetzelfde geworden als AMT. Het was in dat jaar dat deze band ontstond en dat Makoto vond dat de vrije gemeenschap van zielen verloren was gegaan door het intensieve touren en muziekmaken.
Er was geen balans en het was tijd om de ‘dinosaurus’ die AMT was geworden weer tot leven te wekken. Om het interview met Important Records nog maar eens aan te halen: “Ik had iets nodig dat tegen die overleden dinosaurus van Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O kon opboksen. Iets dat het weer zou doen leven. Alles in het universum bestaat uit twee elementen. Zoals de oude Chinese yin-yang vijf elementen van filosofie beschrijft, is in alles twee tegengestelde krachten nodig. Zonder de balans tussen deze twee, zou de beweging uit het universum verdwijnen.” Er was meer kracht nodig en dus verving Makoto de originele line-up met (ex-)leden van onder andere de Japanse rockbands The Boredoms, Zeni Geva, Mainliner en Ghost.
Acid Mothers Temple & Space Paranoid Dit is de meest recente toevoeging aan het AMT-universum. Het bracht een zelfgetiteld album en een livealbum uit. Het ontstond toen AMT het verzoek kreeg van zijn Spaanse boekingsagent om Black Sabbath te coveren en daar zag Makoto wel wat in. Hoewel hij het eerst een ‘one of’ wilde maken, besloot hij de naam te houden, omdat de andere AMT toevoegingen volgens hem voorbij zijn roots zijn gegaan. Het idee was om de Britse blues uit de jaren zeventig te mengen met de psychedelische muziek van AMT. ‘Black Sabbath spelen, maar dan zwaarder en spacier’, aldus Makoto.
Door de jaren heen hebben we over honderden, dan wel niet duizenden bandjes en artiesten geschreven. Maar er gaat natuurlijk nog een hele wereld schuil achter al die albums, video’s, foto’s, festivals en shows. Van boekers, (tour)managers, programmeurs en fotografen, tot videomakers, marketeers, publishers en labels. Er komen een hoop mensen bij kijken om al die artiesten, letterlijk en figuurlijk, een podium te bieden en in jouw oortjes te laten belanden. Wij lichten in deze serie muzikale smaakmakers voor je uit!
Eerder las je al over het leven van Eva van Netten, Marije van Veen, Lisa Moree, Petra Randewijk, Marlies Waters en Eef van der Vliet deze keer is het de beurt aan Lisa de Jongh. Iemand die we al wat langer kennen, want in de begindagen van The Daily Indie interviewde Lisa regelmatig artiesten voor ons platform. Daar is ze inmiddels te druk voor, want als Hoofd Programma & Marketing van Patronaat heeft zij hele andere zaken aan haar hoofd.
Met wat voor spannende dingen ben jij op dit moment bezig? “Ik ben druk bezig met de programmering van Patronaat. Het najaar staat vol, nu is het weer de uitdaging om een mooi voorjaar te boeken en alvast vooruit te kijken naar nieuwe projecten, of nieuwe locaties. En ik ben ook nog aan het nagenieten van een hele mooie zomer.”
Wat heb je (samengevat) hiervoor allemaal gedaan?
“Op mijn twintigste was ik afgestudeerd, daarna ben ik direct de muziek ingerold als publiciteitsmedewerker bij Paradiso. Daarnaast heb ik gewerkt als muziekjournalist voor onder meer Nu.nl, KindaMuzik en The Daily Indie en heb ik mijn eigen boekingskantoor gerund. De marketing- en communicatiekant vond ik erg boeiend, maar rond mijn vijfentwintigste wist ik dat ik wil programmeren. Na diverse kleine concertreeksen in Amsterdam ben ik toen voor een paar festivals begonnen, en daarna aan mijn eerste échte programmeursbaan bij Sugarfactory. In 2016 begon ik bij Patronaat, waar ik momenteel Hoofd Programma & Marketing ben.”
Hoe ziet een ‘gemiddelde’ week van jou er ongeveer uit? “Veel mensen denken dat ik altijd in de avonden op pad ben, maar ik zit ook gewoon vijf dagen per week tijdens kantooruren achter mijn computer. Dat combineer dan met het bezoeken van de concerten in de avond, plus het bezoeken van andere zalen, festivals, feestjes en evenementen om een beetje rond te kijken wat er allemaal gebeurt. Ik woon in Amsterdam en dat is een prima uitvalsbasis om bijna elke dag van de week wel een band live te zien of inspiratie op te doen. Maar gemiddeld ben ik ook twee tot drie avonden per week in Patronaat. Zoals je begrijpt, ben ik niet veel thuis!”
“Wat programmeren voor mij zo dankbaar maakt, is dat je soms naar wel duizend blije gezichten kijkt bij een concert”
Waarom doe je wat je doet en wat vind je er het leukst aan?
“Wat programmeren voor mij zo dankbaar maakt, is dat je soms naar wel duizend blije gezichten kijkt bij een concert. Die daar anders, zonder jouw werk, niet waren geweest. Natuurlijk moeten alle credits ook naar de artiest en de boeker gaan, want je doet dit absoluut niet in je eentje, maar je bent wel degene die de exacte locatie en faciliteiten voor de avond heeft geregeld. Dat is een enorme eer. Als een band dan terug wil komen, omdat het zo goed beviel op jouw locatie, is dat het grootste compliment dat er is.”
Wat is een recent project/event waar je aan hebt gewerkt en waar je erg trots op bent?
“Met pijn in het hart moet ik wel antwoorden dat dit Camp Moonrise – A Boutique Weekender is geweest. Het festival dat uiteindelijk een maand van tevoren werd afgelast, maar wat een fantastisch nieuw fenomeen in de Nederlandse festivalwereld had moeten zijn. Ik had mezelf enorm uitgedaagd en in korte tijd heel erg veel geleerd; er stonden bijna negentig acts op het affiche met een groot pallet aan dance-artiesten, live-dj’s, soul- en reggae-artiesten, pop en allerlei nieuw talent. Een wereld ging voor mij open. Op alle vlakken had ik mezelf ontwikkeld en was ik mega trots met de programmering. Nou ja, dat ben ik nog steeds, alleen eeuwig zonde dat ons een mooie editie werd ontnomen.”
Hoe houd je jezelf scherp en blijf je leren? “Dat gaat vanzelf. In dit vak geldt echt: ‘never a dull moment‘. Nét als je denkt, nu gaat alles soepel en op z’n gemak, geen wolkje aan de lucht, dan maak je weer iets mee en kom je in een nieuwe situatie terecht en sta je oog in oog met een nieuw probleem. Of maak je iets mee waarvan je nooit had gedacht dat je het mee zou maken. Ik heb dit jaar al een tourbus gehad die onder een viaduct zichzelf vast had gereden, een concert dat door noodweer afgelast moest worden en een drumclinic waarbij de volledige bagage van de drummer kwijt was geraakt op Schiphol. En ga zo maar door… En op dat moment is dan vervelend, maar je leert er wel van. Rustig blijven en snel schakelen!”
Wat vind je het mooiste aan muziek? “Ik vind het mooi hoe tijdloos muziek kan zijn, dat een hele generatie bijvoorbeeld met een bepaalde artiest kan opgroeien en dat die artiest weer een nieuw publiek vindt zodra de boodschap weer relevant wordt. Bijvoorbeeld Talking Heads, Patti Smith of Iggy Pop. Een jongere generatie ontdekt de kracht van deze ‘oude’ muziek en dat fascineert mij.”
Wat is je favoriete nummer van dit moment?
“Percy Faith van Damien Jurado. Op een gedeelde eerste plaats met Number 10 van Interpol.
Favoriete album van dit moment? “Constant Image van Flasher.”
Favoriete artiest van dit moment “Flasher, Bodega en Moaning.”
Hoe ontdek jij nieuwe muziek?
“Online en op festivals. Ik ben wel koppig wat betreft ‘new release-playlists’ en dat soort dingen. Ik heb liever een bekende of vriend of een betrouwbare bron die mij muziek tipt.”
Hoe blijf je op de hoogte van alles wat er speelt in de bizz?
“Ik merk dat in het poppodia-circuit de meeste zalen wel met zichzelf bezig zijn, terwijl er veel meer informatie uitgewisseld kan worden en iedereen er sterker uit kan komen. Dus dan probeer ik het gesprek aan te gaan, op te bellen, brutale vragen te stellen: ‘Hoe doen júllie dit nou?’ Het levert mooie inzichten op.”
“Voor de instrumentale postrock, postpunk en noise van eigen bodem, is het volgens mij nog nooit zo moeilijk geweest. Zodra het even géén kaartjes verkoopt, komt het op de zwarte lijst”
Zijn er bepaalde shows/festivals waar je dit najaar erg naar uitkijkt?
“Jazeker, ik ben heel blij dat Doe Maar weer in Patronaat staat, dat wordt legendarisch. Ook het Take Me To Church Festival, in drie kerken in Haarlem, heeft weer een mooi programma.”
Hoe staat de Nederlandse muziekscene er op het moment voor volgens jou? “Er is veel nieuwe muziek, maar ik denk wel dat de underground-muziek steeds meer platformen en podia mist. Zodra je een aanstekelijke hit schrijft, staat iedereen voor je in de rij. Maar voor de instrumentale postrock, postpunk en noise van eigen bodem, is het volgens mij nog nooit zo moeilijk geweest. Zodra het even géén kaartjes verkoopt, komt het op de zwarte lijst. Gelukkig zijn er nog een paar overblijfselen van het bloeiende Nederlandse underground-circuit die zich uitsloven – Subroutine, Black Rice Bookings, Black Current Magazine, et cetera. Maar daar zou veel meer steun en geld en energie en aandacht voor moeten komen.”
Is er een opmerkelijke/interessante trend die jij ziet in de muziekwereld?
“De crisis lijkt – even – voorbij, mensen zijn bereid weer iets meer uit te geven aan een avondje uit. Dat zie je in de voorverkoop, maar ook op de avond zelf. Ik moet zeggen dat het de sfeer enorm bevordert, zo’n cultuur waarbij iedereen eigenlijk een fantastische avond wil beleven en niet te veel na gaat denken over geld, of consumpties, of ‘waar kan ik nog gratis een kaartje of blikje bier bietsen’. En uiteindelijk komt het allemaal ten goede van de artiest, die kaarten en platen verkoopt.”
Heb je nog andere toffe aanraders: op het gebied van film, kunst, websites, boeken, theater, series, noem het op? “Bezoek weer eens een museum. Zal je goed doen! Stedelijk Museum, Bonnefantenmuseum en De Pont in Tilburg als ultieme tips.”
Wie zouden we hierna echt moeten vragen voor deze rubriek?
“Ik zou gaan voor Ruby van den Brink!”
Herman Brood Academie uit Utrecht meets Haarlem, surfrock meets psychrock, heupgedraai meets moshpits, Palmsy meets Mantra, Palmtra meets Patro! Dat is de avond van 28 december in een notendop. De twee bands hebben in de korte tijd dat ze spelen en studeren aan de HBA Nederland zo goed als veroverd. Mantra sleepte de Rob Acda Award binnen en Palmsy kreeg de insigne ‘Oor Talent’ opgespeld.
Dit killerjaar sluiten beide bands af met een heuse bandclash in het Patronaat in Haarlem, en wij mogen hier 2×2 kaarten voor weggeven! Mail snel naar mabel@thedailyindie.nl en leg ons haarfijn uit waarom jij getuigen moet zijn van dit geweld.
Palmsy
Mantra
Dat Thijs Kuijken, frontman van I Am Oak, qua optredens niet stil heeft gezeten het afgelopen jaar is wel duidelijk. Van Grasnapolsky tot Into The Great Wide Open, daartussen een clubtour, veel festivals en optredens met zijn andere band Black Oak: het was een volle agenda. Maar het jaar is nog niet om en dus kijken we, in een café in zijn woonplaats Utrecht, vooruit naar de aanstaande clubtour. I Am Oak speelt eind oktober en begin november op acht verschillende plekken door het land, waaronder de The Daily Indie Presents: I Am Oak, in Patronaat in Haarlem.
I Am Oak is, voor een band die nauwelijks airplay krijgt, behoorlijk bekend bij het grote publiek. “We zijn nooit echt gehypet”, beaamt Kuijken. “Over de laatste 5 à 6 jaar werd het steeds langzamer iets groter. Bij iedere nieuwe release bouwen we ons territorium weer een beetje uit. Ik vind het fijn dat het zo op deze manier, gestaag en behapbaar, groeit.” Dit zorgt er ook voor dat Kuijken de muziek kan blijven maken die hij wil maken. Er is weinig druk van buitenaf, geen verwachtingen waar hij aan moet voldoen of hits die hij moet schrijven. “Ik denk dat het belangrijk is om bij jezelf te blijven en authentieke muziek te maken, die dan toch wel wordt opgepikt door mensen die dat kunnen horen en waarderen. Muziek die iets te zeggen heeft” aldus Kuijken.
Evolueren Op het podium is er geen standaard manier waarop de muziek van I Am Oak gespeeld wordt. Dat kan ook niet, want I Am Oak is begonnen als opnameproject, waarbij Kuijken in eerste instantie geen rekening hield met hoe het live gebracht zou moeten worden. Uiteraard spookt deze gedachte bij het maken van nieuwe muziek nu meer door zijn hoofd, zegt Kuijken. Toch probeert hij zich hier niet door te laten remmen: dat zou hem in zijn vrijheid beperken.
Het omzetten van de muziek op de plaat naar versies die de band live kan spelen, is dan ook een geheel andere dimensie: “Dat is ook het leuke aan de liedjes, dat ze heel organisch zijn”, zegt Kuijken. “Dat ik ze schrijf op akoestisch gitaar en zang, dat ik ze opneem en aankleed. Uiteindelijk komt het op de plaat. Daarna proberen we het in eerste instantie één op één live en dat werkt dan niet altijd. Dan kan die gitaar opeens omgebogen worden naar keyboards, bijvoorbeeld. Bij een nieuwe tour bekijken we het dan weer opnieuw. Dan kan het nummer op die manier door blijven evolueren. Dat vind ik fijn. De muziek is niet af als het op de plaat komt, dan krijgt het juist gewoon weer een nieuw leven.”
Welke wel, welke niet Dat ombuigen naar de live-versie is, in tegenstelling tot het maken en opnemen, ook echt een proces samen met de band. Zo is Kuijken met zijn gevolg voor de komende clubtour weer druk op zoek naar hoe ze dat gaan aanpakken. “We zijn nu druk aan het repeteren om weer nieuwe liedjes te proberen. Liedjes van de nieuwe plaat, maar ook oudere liedjes die we dan weer een nieuw jasje geven. We nemen een lijst met liedjes en dan gaan we kijken welke we wel willen spelen en welke echt even niet meer. Over dat laatste zijn we meestal wel unaniem, want sommige hebben we zo vaak gespeeld. Er zijn natuurlijk een aantal standaard liedjes die er eigenlijk altijd inzitten, omdat ze leuk zijn om te spelen en omdat we uit ervaring weten dat ze goed werken. Daar omheen zijn er heel veel liedjes die we continu kunnen rouleren. Dat houdt het uitdagend voor mij en voor de band.”
Na de Nederlandse clubtour gaat I Am Oak ook nog touren door Italië. Maar ook in Duitsland, België, Oostenrijk en Zwitserland heeft de band al eens opgetreden. “Nederland is klein”, zegt Kuijken. “We doen nu acht shows en begin van het jaar hebben we ook acht shows gedaan. Dan heb je wel een beetje de hoofdplekken gehad. Het buitenland biedt dan weer oneindig veel nieuws om te ontdekken. En in deze tijd is muziek beschikbaar voor iedereen over de hele wereld. Er zijn daar ook mensen die het leuk vinden als we bij hun in de buurt komen spelen. Er zijn gelukkig genoeg mensen die ons weten te vinden, ondanks dat we niet muziek maken die veel op de radio wordt gedraaid. Zo wordt bijvoorbeeld ons nieuwste album Our Blood ook in Japan uitgebracht, hoe mooi is dat!”
Op 5 november staat I Am Oak met band in Patronaat in Haarlem voor The Daily Indie Presents: I Am Oak, met als voorprogramma The Avonden.
Pak even je agenda en je lievelingspen erbij. Ready? Alright, want we hebben weer een hele reeks gigs voor je klaarstaan in de prachtigste poppodia van Nederland en daar hoef je als TDI-lid niet eens de volle prijs voor te betalen! Jawel, alle shows waarover we je nu gaan vertellen zijn 50% goedkoper voor abonnees en dat scheelt.
Zo kun je in Haarlem op 20 oktober met de voeten van de vloer wanneer de energieke psychrockers van Indian Askin het Patronaat betreden. Met kneiters als Really Wanna Tell You en Answer in the pocket en live-ervaring in het voorprogramma van De Staat en Go Back To The Zoo moet dat wel de moeite zijn. Hoe anders is het als de eigenzinnige klanken van I Am Oak een maandje later, op 5 november, door diezelfde zaal schallen. Het Utrechtse indiefolkgezelschap is op nieuwe plaat OUR BLOOD als herboren en zal dat ongetwijfeld laten zien.
Ook op voormalig lichtschip V11 is het de komende maanden flink raak, om te beginnen met Spring King, de megalomane rock-‘n-fucking-rollband uit Manchester die op 24 september gaat bewijzen dat het niet alleen op debuutplaat Tell Me If You Like To inslaat als een doos dynamiet. Nazomeren kan deze herfst ook in V11 met Beach Baby op 26 oktober. De jingle jangle zomermiddagpoppers hebben inmiddels een flink repertoire van onweerstaanbare singles en elpees.
En er is meer: in de Sugarfactory presenteren wij u Jagd. De indierockers uit Amsterdam vieren de release van hun EP op 10 september met muziekvrienden Pure Muna en Phoam. Op 8 oktober kun je in Studio/K terecht voor Brabantse glorie en Californisch goud met de combinatie Nouveau Vélo + Levitation Room. Tenslotte is ’t op 15 november ongetwijfeld goed toeven in Rotown, wanneer Mutual Benefit de ontroerende droomfolk van zijn laatste plaat Skip A Sinking Stone live zal vertolken.
Daar is ‘ie: de eerste ‘The Daily Indie Presents-show’ in samenwerking met Patronaat in Haarlem! En we beginnen met niemand minder dan Bewilder! Het begon voor Bewilder met een stapel liedjes die frontman Maurits Westerik liet luisteren aan zijn vrienden. Niet veel later vormden zij deze vijfkoppige band, die zich de laatste maanden op elk gebied bewezen heeft als een formidabele band.
Debuutalbum Dear Island verscheen vorig jaar en is vol lof ontvangen, terecht. Folk slaat een spannende weg in bij de band, geen nummer eindigt zoals je zou verwachten. En zo gaat het er live ook aan toe. “Tot op heden hebben we nog niet één optreden hetzelfde gedaan”, zegt de band. En er is maar één manier om daar achter te komen!
Wij geven 5×2 kaarten weg voor de show van Bewilder in Patronaat, op 7 april. Mail voor 4 april naar mabel@thedailyindie.nl waarom jij daar graag bij wil zijn!
Mooi nieuws! We werken tegenwoordig samen met het Patronaat in Haarlem. We zullen dus vanaf nu regelmatig onze favoriete bands aan je presenteren bij een van de leukste podia van het land. We beginnen volgende maand met Bewilder (7 april) en The Indien (15 april).
Informatie over de shows vind je op de site van het Patronaat: hier voor Bewilder en hier voor The Indien. Hou deze site in de gaten voor meer informatie over shows die we presenteren!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
