We zijn helemaal in de sferen van Vestrock met een interview met programmeur Marcel Verhaar en een interview met de magistrale Bill Ryder-Jones.
Eerder doken we al met de redactie in het festival om onze muzikale tips voor het festival uit de klei te trekken, die lees je hier nog eens. Met Warhaus, Close Talker, Swedish Death Candy, Joep Beving, Eefje de Visser, Palace Winter, Whispering Sons, Otherkin en WHITE zijn er genoeg fijne smaakjes om je in vast te bijten in het weekend van vrijdag 2 juni.
Winnen? Op onze redactie liggen 2×2 felbegeerde combitickets voor Vestrock. Wil je deze winnen? Mail dan vóór 30 mei naar ricardo@thedailyindie.nl waarom jij wilt genieten van de line-up van Vestrock, in de idyllische omgeving van de Zeeuwse vestigingsstad Hulst.
Tegen de contouren van onze Zeeuwse landsgrenzen ligt het prachtige vestigingsstadje Hulst, waar al jaren het kleinschalige festival Vestrock wordt georganiseerd. In deze idyllische eilandomgeving is het dit jaar opnieuw raak tijdens het eerste weekend van juni: want dan komt er nationaal en internationaal talent samen om bezoekers te verrassen: dat gaat van beeldschone liedjes tot stampende krautrock en duistere postpunk.
Vestrock is een boutiquefestival ‘waar je de liefde vindt en de vriendschap viert’. Een weekend lang genieten muziekliefhebbers niet alleen van allerlei toffe live-artiesten, maar ook van speciaalbiertjes en het diverse aanbod aan gerechten dat met liefde bereid is. Dan hebben we het nog niet eens over gehad over het aanbod op het gebied van theater, lezingen (o.a. Dimitri Verhulst) en het complete kinderprogramma Vestrock Junior. Of het university-programma: waar prof. Katrien Kolenberg, dr. Pieter Thijssen en prof. Karel van Acoleyen komen vertellen over een ‘kosmisch orkest’, virtual reality en survivaltips geven voor tijdreizigers.
Er is overdag genoeg te doen om ’s avonds weer terug te kruipen van het festivaleiland naar de buitenvest van Hulst. Wat onze absolute muzikale aanraders zijn naast andere ook-de-moeite-zijnde-bands als Warhaus, Close Talker en Swedish Death Candy? Dat lees je hieronder!
Whispering Sons De eerste EP Endless Party kwam officieel uit in december 2015, maar werd in 2016 al opnieuw uitgebracht wegens de goede ontvangst. De band liet het er niet bij zitten en won datzelfde jaar ook nog eens Humo’s Rock Rally: de meest prestigieuze muzikale talentprijs van België. De postpunkers die schuil gaan onder de naam Whispering Sons komen namelijk uit ons gezellige buurland en staan 2 juni in het nabijgelegen Hulst. De band sleurt de bezoekers mee in een onheilspellend bos vol donkere gitaarmuren en stroboscopische synths. De vergelijking met Joy Division is al snel gemaakt, liefhebbers daarvan zitten in ieder geval goed bij Whispering Sons.
Eefje de Visser Niet zo lang geleden stond ze nog in Carré en op 3 juni staat Eefje de Visser gewoon lekker in Zeeland. Wat dat betreft is De Visser zeker een juweeltje op de line-up: in Nederland speelt De Visser al jaren op de mooiste podia en festivals van ons land, ook in België rijgt ze de ene na de andere mooie show aan haar tour-CV. Onlangs bracht ze nog een nieuw nummer genaamd Pi uit, voor jeugdserie Het Klokhuis. Wat ze allemaal tijdens Vestrock gaat spelen is nog spannend, maar er zal vast wel wat nieuw werk bij zitten. Al is dat eerdere werk ook fenomenaal, eerder schreven we daar al over: “Eefjes muziek is zo intens intiem, knus en vertrouwd, dat de rillingen door je lijf heen gieren en tintelend resoneren met haar tokkelende gitaar, de overweldigende synths en haar zang die naar binnen schiet als een vurig verloren gewaande liefde die licht schijnt op duistere plekken.”
The Graveltones Veel blues en een hoop rock-‘n-roll is het eerste weekend van juni te vinden in de vorm van The Graveltones. Het duo is inmiddels alweer een aantal jaartjes bezig en voelen elkaar tot in de puntjes aan. Voorbeeldje: de livevideo van World On A String, dat de band twee jaartjes geleden speelde. Een beetje John Bonham in de drums, wat Jack White in de gitaren en een doorleefde stem om het dicht te smeren: niets meer aan doen zeggen wij. En wat veel Australische bands op een of andere manier hebben, heeft The Graveltones zeker ook: zo’n heel vuig en smerig randje dat over alles heen ligt. Doe daar nog een dot gezichtshaar, dikke Royal Blood-achtige riffs en wat muzikale gekheid van Captain Beefheart bij en je zit helemaal geramd op de vrijdag.
WHITE Door NME werd WHITE al ‘the most exciting Scottish band right now’ genoemd en door ons al eens de makers van ‘misschien wel het beste debuut van het jaar‘. Het Schotse vijftal WHITE is namelijk een stuk kleurrijker dan zijn naam doet vermoeden. Het kwintet maakt experimentele pop en volgt met zijn dansbare discopunk in de voetsporen van LCD Soundsystem en stadsgenoten Franz Ferdinand. Na die kekke indierock-EP Cuts That Don’t Bleed, heeft de band net zijn debuutalbum One Night Stand Forever uitgebracht. Liefhebbers van Talking Heads en Bowie: luister deze plaat en check de band ook vooral live!
Joep Beving De klassieke wereld moet niet veel hebben van Joep Beving, de popwereld des te meer! De Amsterdamse pianist was voornamelijk betrokken bij reclames en moest door vrienden worden overgehaald om zijn composities als albums uit te brengen. Hij debuteerde in 2015 met Solipsism, dat hij ’s nachts in de keuken opnam als vrouw en kinderen sliepen en in eigen beheer uitbracht. Dit jaar brak Beving compleet door met Prehension. De plaat behaalde sensationele streamingcijfers en plaatste Beving in een ademteug met moderne pianopingelaars als Nils Frahm. Beving noemt zichzelf een beperkte pianist, maar met simpele akkoordenschema in de linker- en een even magische als minimalistische melodie in de rechterhand, heeft de Amsterdammer goud in beide handen.
Otherkin Een otherkin is een persoon die zichzelf beschouwt als een reïncarnatie van een mythisch wezen, zoals een elf, vampier of draak. Wat dat precies te maken heeft met de Ierse band die onder die naam op Vestrock speelt? Niet zo veel, behalve dan dat de band bestaat uit muzikale beesten! Met hun ruige rock-‘n-roll heeft het viertal uit Dublin in korte tijd vele potten gebroken. De bandfoto van de jonge honden doet denken aan die van de vroege Libertines en hoewel Ierland officieel gezien geen onderdeel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk, heeft Otherkin dezelfde Britse branie. Wat de piepjonge posterboys ook delen met Pete Doherty en de zijnen: ze zijn verdacht goed in het schrijven van verslavende liedjes.
De goed gelaarsde frontvrouw van Black Honey dwingt het publiek tot een sitdown, Otherkin nodigt de gehele zaal op het kleine podium uit en bij AUTOBAHN zit er niets anders op dan onbekommerd te headbangen. London Calling is begonnen en hoe!? Wij doken met papier en pen het vrijdaggedruis in en noteerden het volgende verslag.Amber Arcades.
Tekst Ruben van Dijk & Wies van der Heijden
Foto’s Sabrine Baakman
Vanavond vertegenwoordigt Amber Arcades (foto boven) – samen met last-minute toevoeging Moon Tapes – het vaderland. De internationale allure is bij Amber Arcades wel degelijk aanwezig; nadat ze de bovenzaal van Paradiso heeft ingepakt met haar onweerstaanbare retropop, vliegt Annelotte de Graaff met haar band naar Austin, Texas. SXSW, jazeker. Terug naar het heden, want de band staat te trappelen en juist die band maakt vanavond het verschil. Zo lieflijk en dromerig als de songs in de New Yorkse studio geklonken moeten hebben, klinken ze live op het podium niet helemaal. Gelukkig is De Graaff gezegend met een kundige band en geeft die extra dimensie enkel meer schwung aan het geheel: het zomerse sixtiespopgeheel krijgt dankzij de levendigere gitaren en percussie soms een onvervalste post-punkvibe mee; songs als Turning Light blijken opeens veel ingenieuzer en spannender in elkaar te zitten. Amber Arcades: een sensatie op plaat én dus ook eens sensatie op het podium.
The Vryll Society The Vryll Society trapt af met het nummer Beautiful Faces, maar alleen het mooie gezicht van zanger Michael Ellis is te zien. De rest van de band zit verstopt achter zijn lange lokken. De energie op het podium is net zo. Ellis staat energiek en beweeglijk op het podium, hij trekt de kar. De rest van de band staat er nogal doods bij. Terwijl ze wel heel strak spelen. De psychedelische rock doet soms aan Pink Floyd, soms aan The Stone Roses denken. Toch verliest de band naarmate het optreden vordert de aandacht. Het recept van de constante baslijn met daaroverheen vloeiende gitaarriffs kent niet genoeg variatie. Wanneer Ellis halverwege het laatste nummer het podium al verlaat, proberen de andere mannen met extra veel headbangen de aandacht er nog bij te houden, maar zonder de frontman is er niet zo veel te zien.
Otherkin Is er brand? Worden we aangevallen? Otherkin kondigt zichzelf aan met een luchtalarm. Dat zet de toon voor het optreden: schakel de hulpdiensten maar vast in, hier kunnen gewonden vallen. Op de Facebook-pagina van de band staat dat de mannen pop grunge maken. Dat klinkt als tegenstrijdige combinatie. Maar eigenlijk is het heel slim: ze combineren poppy melodieën met een hard randje. Dat maakt de band geschikt voor de radio, maar kunnen ze ook de kleine zaal van Paradiso veranderen in één grote moshpit. Nadat er bij het nummer ‘Ay Ay’ flink gecrowdsurft wordt, nodigt de band het publiek uit om bij ze op het podium te komen. Dat doet het met liefde. En als zanger Luke Reilly nog even het publiek in duikt, is het helemaal los. Deze band heeft het.
Black Honey Izzy B Phillips betovert. Met haar glijdende stem en haar sierlijke armgebaren heeft ze de zaal in haar greep. De vloeiende zanglijnen à la Lana Del Rey wisselt ze af met hartverscheurend geschreeuw. Het publiek eet uit haar hand, dus als ze iedereen vraagt om op de hurken te gaan zitten, doen de bezoekers dat braaf. Black Honey is een band om tegelijkertijd bij weg te dromen en om op te dansen. Het voelt melancholisch, maar ook energiek. De band is te groot om in de kleine zaal te spelen. Er staat een rij op de trap met mensen die wanhopig proberen zichzelf de overvolle zaal binnen te drukken. En terecht.
Kid Wave We bekijken het tijdschema nog maar eens: ja, dit is daadwerkelijk Kid Wave! Maar waar is dat zomerse, speelse, luchtige randje dat we kennen van het vorig jaar verschenen ‘Wonderlust’? De band die vanavond de grote zaal mag afsluiten, speelt de smerigste en strakste grunge rock denkbaar. Elke nieuwe song begint luid, laait dan op en eindigt drie keer luider. Stuk voor stuk zijn het kolossale vloedgolven van gitaargeweld die zich onderling vooral weten te onderscheiden door de subtiele verschillen, gitaareffecten, publieksinteractie en spontane mini-drumsolo’s. Pas halverwege de set klinkt Kid Wave weer enigszins zoals we ze kennen als de melodie zijn intrede doet en de band in haar optima forma lijkt te zijn. De Londenaren stippen zo onbewust een interessante kwestie aan: moet je live niet ongeveer hetzelfde klinken als op plaat? Hell no, want als je live-sound staat als een villa valt er niets te klagen.
AUTOBAHN Weken aan opgekropte woede lijkt zanger Craig Johnson van AUTOBAHN kwijt te moeten. Als een bezetene schreeuwt hij zich de onverdeelde aandacht van de bovenzaal toe, terwijl de rest van de band snoeihard speelt. De enige rustmomenten zijn de onheilspellende intro’s. Zo is daar Missing In Action met zijn langzaam aanzwellende snaredrum, die zowel dit optreden als debuutplaat ‘Dissemble’ inluidt. Het biedt een laatste ademmogelijkheid voordat de hel losbarst. De band gaat diep, al zijn couplet, refrein en bridge in het heetst van de strijd niet of nauwelijks te ontwaren. Dat geldt, afgezien van de sporadische ‘motherfucker’ ook voor de tekst. Zelden was een bak klereherrie zo imposant en zo interessant. Een man met krullen die van een meter afstand in je gezicht schreeuwt; het heeft, hoe vreemd ook, iets intiems.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
