We beginnen het verslag van deze alweer zevende editie van Best Kept Secret met een biecht: de echte pareltjes staan onderaan op de poster, vinden wij. Want de reden dat we écht enthousiast zijn over line-up van het door water omgeven festival, zijn niet enkel de grote namen. Ja: Spiritualized, Mac DeMarco, Kurt Vile en Interpol zijn top, maar de kwaliteit van de namen met de kleine letters op BKS ligt ook erg hoog. Onze redacteurs Midas Maas, Bente Hout en Maren van der Burght doen dit weekend verslag van het festival in Hilvarenbeek.
Tekst Bente Hout & Midas Maas
Foto’s Maren van der Burght
Uiteraard lag de focus richting de aanloop naar het festival op de zaken die voor de buitenwereld meteen in het oog springen: het nieuwe podium genaamd Seven (op het water!), het feit dat het festival een weekend eerder plaatsvond dan voorheen en die toch wel frappante headliner Carly Rae Jepsen. En, de factor die een festival kan maken of breken: het fantastische weer. Zoals we inmiddels gewend zijn, wordt ook daar goed rekening mee gehouden door de organisatie: de lege drinkfles mag mee het terrein op en op veel plekken is voor niks die fles bij te vullen met koud water. Het festival was in 2013 dan ook al opgezet met meer oog voor kwaliteit. Dat is dit jaar dan ook onveranderd: gewone, schone toiletten, veel zitplaatsen, enorme keuzes aan goed eten en het feit dat je gewoon kan pinnen op het festival. Geen gedoe met munten of chips. Al die factoren tezamen zorgen voor een erg relaxte rit richting het Brabantse festival.
Wat organisatorisch ook erg fijn gedaan is, is de relatief weinige overlap die de acts hebben, afgezien van de vele dj-sets. Het enige waar we van balen, is het feit dat we de Australische Angie McMahon net hebben misgelopen. De Australische heeft nog maar een paar nummers, maar is nu al één van de meest gedraaide artiesten van de zender Triple J (je weet wel: de zender die ons vele mooie coverversies geschonken heeft in zijn programma Like a Version). Ik zie haar later deze dag vijf minuutjes, wanneer ik haar nummer Pasta op afstand hoor en de laatste minuten van haar 3FM-sessie aanschouw. (MM)
Op Stage One trapt Blossoms de vrijdag af. Het zestal uit Stockport, UK, is volledig gekleed in wit en een prima openingsact met hun energieke synthpop. Echt spannend is het niet, overigens. Nu is de One natuurlijk best een lastig podium, zeker zo halverwege de middag, met publiek dat al snel meer aandacht heeft voor de bar of het wegkapen van een picknickbank aan de oever van het meer. En dat is hier dan ook het geval; waardoor Blossoms voornamelijk fungeert als fijne achtergrondmuziek. (BH)
Zullen we het eens hebben over artiesten met pakkende en bluesrijke nummers? Julien Baker. Ze staat als eerste van die dag op Stage Two. Daar heb ik zin in! Dit jaar noemde onze hoofdredacteur haar nog een sadrock-titaan en dat onderteken ik bij deze volledig. Nu komt de maar: dit concert komt gebrekkig over. Baker maakt een vermoeide indruk en weet, ondanks haar pogingen, niet echt een connectie te maken. Ze zit er een aantal momenten flink naast qua timing, ook bij haar bekendste nummers als Appointments, Sour Breath en Sprained Ankle. De extra uithaaltjes die ze tussen haar nummers plaatst zijn prachtig, maar willen niet baten. Daarnaast heeft ze te maken met een factor buiten haar macht: een ratelende en alles overstemmende bas. Wat ook wel mist op de setlist, zijn nummers van het fenomenale Boygenius en het gevoelige nummer All I Want. Uiteraard zijn het nummers van samenwerkingsprojecten, maar die waren toch wel welkom geweest. (MM)
Als je echt nog meer country wilt dan Baker, is er Faye Webster in de Five. De introvert toont rustig haar charme, door haast in gesprek te gaan met haar publiek. In wijde sportkleding en grote zonneklep speelt ze verrekte ontspannende indie-country. Het is melodieus en zacht, wat ongetwijfeld komt door haar gitaarspel en de pedal-steel gitaar van ‘Pistol Pedal Steel’, een man die zo uit een western lijkt weggelopen te zijn. Het is nooit écht explosief, maar doet je zeker wegdromen. (MM)
Wat wel écht explosief is, is Miya Folick. Ze doet het wéér: een hele tent het zwijgen opleggen. Het is theater à la Kate Bush, inclusief de danspasjes. Het is popperfectie als Madonna (maar dan zuiver) en Christine and The Queens, maar het kan zomaar als een alternatieve rock-act klinken in de trant van Placebo op een track als Stock Image. Op die momenten rockt het echt de tent uit, misschien nog wel het meest door de gitaarsolo’s die ze zelf speelt. En dan komt er een song als Thingamajig waar ze even laat horen dat Joni Mitchell één van haar inspiratiebronnen is. Het is misschien cliché, maar ze speelt alsof ze voor honderdduizend man staat op te treden. Die zojuist genoemde popperfectie zit hem echt niet alleen in de dynamische en memorabele songs, maar ook de act: die klopt van begin tot eind. De danspasjes, de ongelofelijk straffe band en zelfs de empowering speech halverwege de set zit erin. Het is nu alleen wachten op de massale erkenning, zodat deze act het podium krijgt die het verdient. (MM)
John Grant wordt met een warm applaus verwelkomd op Stage Two. Hij draagt een pet waar een masker van glitters onder vandaan priemt. Zijn start is wat tammetjes, maar niet veel later grijpt Grant zijn microfoon uit de standaard en manoeuvreert hij zich met gekke bewegingen over het podium. Als de backingtrack vervolgens vastloopt en de drummer panikerend het nummer een halt toeroept, wordt er gelachen. Zonder er verder veel woorden aan vuil te maken wordt een volgend nummer ingezet en wat volgt is een prachtige, bij vlagen dansbare set, waarin Grant zich een begaafd zanger en innemende persoonlijkheid toont. (BH)
Met Psychedelic Porn Crumpets neem ik een gokje. Deze act staat namelijk tegelijk met Spiritualized, dus de inleg is groot. Ik weet namelijk dat de nieuwe plaat, And Now for the Whatschamcallit, waar Bill’s Mandolin op staat, een erg aanstekelijke single is. Om precies te zijn: als ik in Five sta, is het album volgens de frontman precies vijf uur uit. De band is een misschien nog meer psychedelische variant van King Gizzard and the Lizard Wizard. Het is de eerste hardere act van vandaag en daar komt dan ook gelijk de eerste moshpit van de dag uit voort. (MM)
Tja, bij Charlotte Gainsbourg is het allemaal net wat minder memorabel. Om de Franse parttime muzikant, parttime actrice, staat een hele stellage met lichtbuizen heen gebouwd en een act met een eenduidige kledingstijl. Zijzelf lijkt niet echt in die act verwerkt te zitten. Haar stem komt met weinig kracht over, die overladen is met effecten en soms overheerst wordt door de zanger die de backing-vocals doet. Het is de eerste paar nummers aardig, maar de dynamiek die nodig is om je bij de les te houden, ontbreekt. Dat zit hem trouwens ook in de muziek, hoor. Het blijft electropop die buiten de zang niet veel heeft om echt in het geheugen te blijven kleven. (MM)
Het moment waar veel bezoekers lang naar uitkeken breekt op deze eerste festivalavond al aan, als Bon Iver anderhalf uur mag vullen op Stage One. Een afgeladen veld wacht in spanning af tot Justin Vernon verschijnt op het podium. Wanneer dat gebeurt, barst direct een daverend applaus en gejuich los. Vernon neemt het in ontvangst met een bescheiden glimlach en plaatst vervolgens een koptelefoon over zijn oren. Focus. Als hij Perth inzet stroomt een golf van kippenvel het terrein over.
Over de anderhalf uur die daarna volgen kunnen fans en niet-fans elkaar hoogstwaarschijnlijk de hand schudden: muzikaal gezien leveren Vernon en zijn band een haast briljant optreden. Van begin tot eind in opperste concentratie toont Vernon zich een meester in balans. Zijn set is hoorbaar zorgvuldig samengesteld en laat geen moment van afdwalen toe. Toegankelijke nummers worden afgewisseld met inventieve, lastiger behapbare stukken. Voert elektronica het ene moment de boventoon, klinkt het volgende moment de kraakheldere stem van Vernon met enkel zijn gitaar als ondersteuning. Het moment waarop je neigt weg te dommelen, pakt Bon Iver je weer op magistrale wijze bij je lurven. Er rest mij één conclusie na afloop: dit is nu al een hoogtepunt. (BH)
De laatste moshpit vinden we vandaag gegarandeerd bij Shame. En die staan in Five toch echt verkeerd. Iedereen die na Bon Iver niet is gaan slapen, lijkt hier naartoe getrokken te zijn. Het staat dan ook echt bomvol tot buiten het loodsachtige podium. Niet heel gek, natuurlijk, met de flink gehypte plaat Songs of Praise, die vorig jaar op een zeer respectabele achtste plaats stond in onze top tien. Zanger Charlie Steen is er ook op dit uur niet minder energiek onder: “You’re gonna move! Front to back!” De Brit heeft een cowboyhoed op en overhemd aan die beide na een half uur al verdwenen zijn. Uiteraard. De band speelt ook twee gloednieuwe, onuitgebrachte songs: Human For A Minute en Exhaler, die ze eerder dit jaar al speelden in Londen. Het is garagerock met een hardcorepunkhouding. Het trekt dat laatste beetje energie op deze festivaldag uit onze lijven. (MM)
