Het was een tijdje stil rond King Gizzard & The Lizard Wizard, maar met de nieuwe single Cyboogie is de band keihard terug. We namen voor onze uitzending ook wat muziek mee uit Groningen. Sports Team stond een paar weken geleden nog op Eurosonic en vond zo een weg naar ons uurtje op Pinguin Radio.

Ook de nieuwste van Car Pets, Concrete Corner mocht niet ontbreken. Het nummer ging bij ons in première en op 2 maart presenteren we de release show van Car Pets zijn debuutalbum in Db’s. Dat kan je bij deze dus ook in je agenda noteren. Verder waren ook nieuwe nummers van Apparat, Ryan Adams en Price te horen. We maakten het je alvast zo makkelijk mogelijk en verzamelden alle nummers in een playlist die zoals altijd te vinden is op Spotify.

1. Apparat – Dawan
2. PUP – Kids
3. Andrew Bird – Sisyphus
4. Avey Tare – Saturdays (Again)
5. Banana Cream – We’ll Shine
6. Car Pets – Concrete Corner
7. JAWS – Do You Remember
8. King Gizzard & The Lizard Wizard – Cyboogie
9. Orville Peck – Dead of Night
10. Price – The Spell
11. Ryan Adams – Fuck the Rain
12. Sports Team – M5
13. Sundara Karma – Higher States
14. The Specials – 10 Commandments

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date! 

Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!

Wat worden ze snel groot hè? Van een bizar bandje met een belachelijke naam is King Gizzard & The Lizard Wizard uitgegroeid tot een van de populairste psychbands in de popwereld. Het duurde overigens wel zes jaar (hetgeen in het geval van de Australiërs gelijk staat aan acht albums) voor dat gebeurde, en dus is het niet meer dan logisch dat het zevental nu het ijzer smeedt terwijl het heet is. Murder Of The Universe is het tweede van vijf albums die de formatie dit jaar uit wil brengen.

Met nog zes maanden te gaan lijkt dat ondoenlijk. Voor een normale band welteverstaan, want voor King Gizzard & The Lizard Wizard is tot nu toe nog niets onmogelijk gebleken. De band brak vorig jaar definitief door met Nonagon Infinity, en verplaatste zich met Flying Microtonal Banana van clubs naar populaire talkshows als Conan. Nu is er dus Murder Of The Universe: niet slechts een normaal album dat snel volgt op zijn voorganger, maar een heuse driedubbeldekker die nog het meest doet denken aan de rockopera’s van bands als The Who. Verhalen over een altered beast, een Balrog en een cyborg worden in drie delen verteld door muzikante Leah Senior, frontman Stu MacKenzie en stemapp NaturalReader (versie “UK, Charles”).

Zoals die beschrijving doet vermoeden, had het septet die concepten wellicht beter kunnen verspreiden over de overige drie albums die dit jaar nog moeten verschijnen. We houden wel van ambitie, maar op Murder Of The Universe overschreeuwt King Gizzard & The Lizard Wizard zichzelf zodanig dat het muzikale materiaal ondergesneeuwd raakt. Op zijn beurt is de muziek, die min of meer klinkt als een vervolg op Nonagon Infinity, slechts bij vlagen sterk genoeg om de aandacht van de luisteraar bij het lopende verhaal te houden.

Het album is ontegenzeggelijk een nieuwe stap voor een van de meest interessante en intrigerende bands van het moment. King Gizzard klinkt door de doldwaze concepten die nergens heen lijken te leiden echter als een karikatuur van zichzelf, die gek doet om gek te doen, niet om zijn luisteraar te verassen of zijn eigen horizon te verbreden. Wie weet blijkt deze plaat aan het eind van het jaar perfect te passen in het totaalplaatje dat de Australiërs in elkaar aan het puzzelen zijn, maar op dit moment lijkt Murder Of The Universe meer een misstap dan een stap vooruit.
 

Drie albums, vier albums, vijf albums in 2017. In de blije wereld van King Gizzard & The Lizard Wizzard bestaat er blijkbaar niet iets als een verzadigingspunt. Het septet lijkt donders goed in de gaten te hebben waar het mee bezig is, getuige de vieze stemmetjes op Rattlesnake: Sweat drips out of every pore / as I bite you more and more and more.  

Met de prooi klemvast in de muil zuigt de slang er grijnzend al het leven uit. De luisteraar zal zweten, en er zal vooral geen ontkomen aan zijn. Muzikaal is het evenwel allemaal niet zo schokkend. Op Rattlesnake is het King Gizzard als vanouds: gruizige gitaartjes, dreindend slagwerk en koortsige randherrie. De clip voegt daar met haar wanstaltige graphics niet zoveel aan toe. Beter is het de hallucinante toestand vrolijk over je heen te laten waaien.

Rattle, rattle, rattle, verstand op nul. Rattlesnake zal de plaatopener zijn van Flying Microtonal Banana. Een vliegende microtonale banaan met daarop zeven losgeslagen Australiërs.

De tweede helft van 2016 is alweer eventjes onderweg en normaal gesproken zou dat betekenen dat een nieuw, tweejaarlijks King Gizzard & The Lizard Wizard-album niet lang meer op zich laat wachten. In plaats van een eerste single van dat album, verschijnt er van het psychrockseptet uit Melbourne nu echter een derde video van het in mei verschenen Nonagon Infinity, en wel bij het nummer Robot Stop. 

Met elke nieuwe release lijkt de Australische band een nieuwe dimensie aan het woord ‘bizar’ te geven. De duizelingwekkende, duistere visuals bij Robot Stop zijn niet geschikt voor eenieder die ook maar lichtgevoelig is voor migraine of epilepsie. Al maakt dat de clip niet minder fenomenaal.

Het negende album is dus nog even niet in zicht, maar wat er wel in de pijplijn lijkt te zitten is een videoalbum bij Nonagon Infinity, oftewel een korte film die net zo eeuwig doorgaat als de bijbehorende plaat. Je kunt hieronder alvast van Part I genieten en ook Part III (Gamma Knife) en Part IV (People Vultures) zijn online te bewonderen.

The Murlocs, dat is een hutspot van indie en soul uit Melbourne. Amper een maand geleden kwam de bands tweede album Young Blindness uit en vandaag lossen de Aussies hun gloednieuwe clip voor Unknown Disease. 

Frontman Ambrose Kenny-Smith, ook bekend van King Gizzard & The Lizard Wizard, haalde naar eigen zeggen voor deze single de mosterd bij The Velvet Underground. Het originele idee, vergezeld met harmonica, werd namelijk volledig gestript tot wat we nu horen: R&B-getinte, verleidelijke indie.Kenny-Smith omschrijft Unknown Disease als ‘that mysterious gut feeling of anxiety you get when you know you’re in the wrong’. Die gedachte wordt dan weer gevisualiseerd via een geanimeerde en psychedelische clip. Naast The Murlocs zelf, zie je hier ook een zweem van fluor, een overvloed aan cheeseburgers en figuren die schijnen opgebouwd te zijn uit PlayDoh.

 Ah, kijk eens wie we daar hebben. Onze vrolijke vrienden van Koning Spiermaag & De Hagedissentovenaar. Er gaat geen kwartaal voorbij of er valt wel weer een nieuwe Nederlandse show of plaat te melden. Dus om nou te zeggen dat de band ’terug van weggeweest’ is of ‘dat de nieuwe plaat ons verrast’: mwah. Dat niet. Het zevenkoppige psychmonster uit Melbourne is simpelweg niet te stoppen, met alweer een zevende plaat in iets meer dan drie jaar. Toch is Nonagon Infinity zeker geen sappig tussendoortje. Druk op play en ga met ons mee.

Goed. We beginnen maar met het leuke gebbetje van de plaat. Nonagon Infinity is namelijk de eerste oneindig loopende plaat ter wereld. Zet op repeat en: Het. Stopt. Nooit. Meer. Het laatste nummer van de plaat loopt over in de eerste en vanuit daar blijf je rondjes draaien. Want er staan ook niet zozeer negen nummers op dit album, de plaat ís eigenlijk het nummer. Vandaar ook de plaatnaam, die zoveel betekent als ‘negenhoekige oneindigheid’. Maar hoe het allemaal ook moge zijn. Na de acidjazz op Quarters en de pastorale kleiwereld op Paper Mâché Dream Balloon van vorig jaar, leken de heren hun garagekant in de stalling te hebben geparkeerd. En dan sta je bij de eerste tellen van deze plaat wel even met je oren te klapperen. De snoeiharde ‘head first’ King Gizzard is namelijk terug, met een onverbiddelijk ruige plaat.

‘All shook up, time to fuck shit up’, klinkt het al in opener Robot Stop. Binnen tien seconden zit je tot aan je enkels in de opgefokte garagepsych-modder van de band en zijn alle registers inmiddels al wagenwijd opengetrokken. Zet je schrap en hijs nog een teug adem naar binnen, voordat je je in deze wildwaterbaan laat glijden. Er is geen tijd om van het uitzicht te genieten, want voor je het weet zit je alweer in Big Fig Wasp, het tweede nummer. Aan het einde daarvan begint de band weer het openingsnummer (wat in het zesde en negende nummer trouwens ook weer gebeurt) waarna het hele zootje plots overschiet in nummer drie van de plaat: Gamma Knife. Hallo…? Ben je er nog?! Inmiddels is je zicht al wazig, suizen je oren, hangt je maag ondersteboven en je zit voor je gevoel in een achtbaankarretje dat in een vrije val naar beneden wordt gesodemieterd.

Is dat cool? Fuck, ja! Al moeten we ook zo frank en vrij zijn om te vertellen dat het op momenten ook wel een béétje te veel van het goede kan worden. Er zit genoeg beweging in de plaat, maar er had af en toe wel uit een ander vaatje getapt mogen worden. Nonagon Infinity is wel echt een plaat waar je heel erg voor in de stemming moet zijn. Het is bijna driekwartier lang knallen, zuigen, pompen, gassen, harken en hijsen geblazen. Nummer vier Mr. Beat zou enigszins door kunnen gaan als ‘break’ op de plaat, maar na een korte pauze is het alweer tijd voor het zeven minuten durende nummer Evil Death Roll. En dan mag jij één keer raden. Inderdaad: het gaspedaal gaat weer tot de grond.

Tijdens het laatste nummer van de plaat, Road Train, transformeert de King zelfs in een eind jaren tachtig Metallica. Wij hebben geen idee waar de fok dat dan weer vandaan komt en wat er allemaal in die studio gebeurd is. Maar man, man, man. Bi-zar. Al staan we als jonge hertjes te schudden op onze pootjes, we hebben het einde gehaald. Het was een heftige en turbulente rit, maar we hadden hem niet willen missen. Wat een energie weten die gasten toch telkens uit zichzelf en uit hun muziek te halen. Het blijft verbazingwekkend hoeveel kwalitatief goede shows en platen deze band binnen zo’n korte tijd af weet te leveren. Bewonderenswaardig.

Met een ludieke primeur op Apple’s Beats 1 bij the one and only Zane Lowe zag de eerste single van het zoveelste album van King Gizzard & The Lizard Wizard het levenslicht. Gamma Knife heet-ie en holy shit!

Volgens de welbekende formule verschijnt er elk halfjaar een plaat van de zeven mesjogge psychrockers uit Australië en elk album heeft zijn unique selling point. Een jaar geleden verscheen het jazzy Quarters en in november kwam de retropopparel Paper Mâché Dream Balloon uit. Afgaande op deze bizarre single mogen we binnenkort, als Nonagon Infinity verschijnt, gaan genieten van een snoeihard Thee Oh Sees-achtig spektakel dat de maximumsnelheid ver overstijgt.Met gierende drums en loeiende gitaren van seconde één tot seconde 261 is Gamma Knife hoogstwaarschijnlijk onderdeel van een groter geheel, zoals de I’m In Your Mind Fuzz-vierluik op het gelijknamige album uit 2014. Maar ook als single is dit een onweerstaanbaar staaltje idioterie.

Voor een band met twee drummers, drie gitaristen, een manusje-van-alles en een frontman die afwisselend de gitaar, de mondharmonica, de dwars- en de blokfluit speelt, zullen jamsessies een vermoeiende aangelegenheid zijn. De laatste twee platen van King Gizzard & The Lizard Wizard – het onstuimige, dampende ‘I’m In Your Mind Fuzz’ en het virtuoze vierluik ‘Quarters’, waren een tour de force; een bouillabaisse van muzikale lijntjes die dwars door en over elkaar heen liepen. Het is dan hoogst begrijpelijk dat de Australiërs zich voor hun zevende album ‘Paper Mâché Dream Balloon’ vergrepen aan hun akoestische speelgoed en kozen voor de eenvoud.

Binnen het extensieve repertoire van King Gizzard & The Lizard Wizard – wij krijgen nooit genoeg van de bandnaam – is dit een popplaat pur sang. Enkel het met Americana doordrenkte ‘The Bitter Boogie’ overschrijdt de grens van vier minuten en ook die track kent een doorsnee songstructuur. Desalniettemin is er binnen de perken genoeg ruimte voor creativiteit en blijft deze vernieuwende sound, een mengelmoes van tripfolk, freakpop en psychjazz, het volledige halfuur overeind. Het gapende gat waar de elektrische gitaar zich ooit bevond, wordt ruimschoots bijgevuld met de toevoeging van een saxofoon, piano, banjo, marimba, klarinet, fiddle en een paar tromstokken aan het wapenarsenaal. Zo bewijst de band dat ieder instrument een waardevolle toevoeging kan zijn, als het maar op de juiste manier wordt bespeeld.

Knuffelbaarder en melodieuzer dan op de eerste vier tracks van ‘Paper Mâché Dream Balloon’ was de band uit Melbourne nooit. Erg ver verwijderd van kinderslaapliedjes zijn ‘Bone’ en ‘Dirt’, afgezien van de songtitels, niet. Het is dan ook verfrissend als de plaat met ingang van ‘Trapdoor’ op het excentriekere pad gaat. Weelderige blokfluitsolo’s, spookachtige teksten en een nerveus achtergrondkoortje sieren het beste nummer van de plaat. Het tempo gaat omhoog en de band swingt. Het gaspedaal wordt pas losgelaten bij het slotnummer ‘Paper Mâché’, dat zich het best laat omschrijven als één grote reprise, waarin alle voorafgaande melodieën nog eenmaal de revue passeren.

Als ‘Paper Mâché Dream Balloon’ één ding bewijst is het dat ‘akoestisch’ niet altijd een vies woord hoeft te zijn. De Australiërs rekken het label, dat ze zelf op de plaat hebben geplakt, tot het uiterste. Geen seconde wordt de elektrische gitaar gemist. King Gizzard & The Lizard Wizard mag trots zijn. Dit is verreweg de beste blokfluitplaat van 2015.

In mei leggen alle vogels een ei, zo ook veel rare vogels van de muziekindustrie! Wij hebben de pareltjes van deze vijfde 2015-maand voor je op een rijtje gezet.

Jacco Gardner – Hypnophobia
1 mei (Excelsior/Polyvinyl)

“In de twee jaar tussen zijn twee albums is ook de muziek van Gardner twee jaar vooruit in de tijd gegaan: van het eind van de sixties naar begin jaren ’70. Voor ‘Hypnophobia’ liet hij zich inspireren door de zogenaamde library music die in dit tijdperk uitzendingen op tv sierde. Gardners dromerige barokmuziek klinkt dan ook alsof het uit een zwartwit-televisie komt.”

Mikal Cronin – MCIII
4 mei (Merge Records/Konkurrent)

“Het valt allereerst op dat ‘MCIII’ een album is in twee duidelijke delen: de eerste vijf songs zijn popnummers, gemaakt met een handjevol instrumenten dat Cronin tot zijn beschikking had. Vooral in dit gedeelte lijkt Cronin ietwat gereserveerd en legt hij meer en meer het accent op zijn popgeluid. De overige zes songs zijn rauwer en doen meer denken aan het werk op ‘MCII.'”

METZ – II
4 mei (Sub Pop/Konkurrent)

“In vergelijking met het debuut is ‘II’ – om het even cliché te zeggen – hetzelfde maar anders. Het geheel klinkt meer uitgebalanceerd. De band bewijst af en toe het evenwicht tussen kabaal en melodie perfect onder de knie te hebben. De melodie mag eens de boventoon voeren, zoals dat gebeurt in het furieuze Spit On You en het nerveuze Eyes Peeled.”

Palma Violets – Danger In The Club
4 mei (Rough Trade)

“Soundwise zijn er een aantal zaken veranderd sinds het debuut van Palma Violets. Veel vaker wordt er naar rustmomenten gezocht, zoals op het Bob Dylan-achtige The Jacket Song – waarachtig een oase van rust. Ongeëvenaard blijven de Londenaren echter in het maken van hoogst aanstekelijke garagepopliedjes, recht uit het hart en deze keer overgoten met een speelse, nonchalante drive.”

King Gizzard & The Lizard Wizard
25 mei (Heavenly Recordings/PIAS)

“Onze favoriete septet uit Melbourne doet niet graag tweemaal hetzelfde en slaat ook nu een geheel nieuw pad in. Op openingstrack The River is het afrobeat en jazz(!) wat de klok slaat en ook janglepop, soul en psychfolk drukken hun stempel op een plaat die daardoor erg zomers en sereen aandoet.”

Verder in mei: 

01 mei

The Womb – The Womb

04 mei

Django Django – Born Under Saturn

Other Lives – Rituals

Best Coast – California Nights

11 mei

Juan Wauters – Who Me?

Crocodiles – Boys

Ben Khan – 1000 EP

The Holydrug Couple – Moonlust

Surfer Blood – 1000 Palms

The Weather Station – Loyalty

18 mei

Hot Chip – Why Make Sense?

Torres – Sprinter

Shamir – Ratchet

Thee Oh Sees – Mutilator Defeated

Tanlines – Highlights

Holly Herndon – Platform

Total Babes – Heydays

25 mei

Unknown Mortal Orchestra – Multi-Love

The Vaccines – English Graffiti

Gaan we weer: nieuw werk van King Gizzard & The Lizard Wizard (die we laatst nog in ons blad op de cover hadden staan! We trappen af met de nieuwe single God Is In The Rhythm van het in mei nieuw te verschijnen album ‘Quarters’. Hun laatste – en nog steeds snoeihard rockende – album ‘I’m In Your Mind Fuzz’ kwam pas november 2014 uit, maar dit tempo zijn we inmiddels wel gewend van de band.

Ook de hang naar de Unknown Mortal Orchestra-achtige sferen komen ons bekend voor. Single God Is In The Rhythm staat weer bol van de schichtige gitaarloopjes en hoge, subtiele zangpartijtjes. Iets minder psychedelisch dan het ‘vol gas’ werk dat we aan de andere kant ook kennen van de band, maar juist door die afwisseling weet de band het altijd spannend te houden.