ALBUM REVIEW: King Gizzard & The Lizard Wizard – Nonagon Infinity

 Ah, kijk eens wie we daar hebben. Onze vrolijke vrienden van Koning Spiermaag & De Hagedissentovenaar. Er gaat geen kwartaal voorbij of er valt wel weer een nieuwe Nederlandse show of plaat te melden. Dus om nou te zeggen dat de band ’terug van weggeweest’ is of ‘dat de nieuwe plaat ons verrast’: mwah. Dat niet. Het zevenkoppige psychmonster uit Melbourne is simpelweg niet te stoppen, met alweer een zevende plaat in iets meer dan drie jaar. Toch is Nonagon Infinity zeker geen sappig tussendoortje. Druk op play en ga met ons mee.

Goed. We beginnen maar met het leuke gebbetje van de plaat. Nonagon Infinity is namelijk de eerste oneindig loopende plaat ter wereld. Zet op repeat en: Het. Stopt. Nooit. Meer. Het laatste nummer van de plaat loopt over in de eerste en vanuit daar blijf je rondjes draaien. Want er staan ook niet zozeer negen nummers op dit album, de plaat ís eigenlijk het nummer. Vandaar ook de plaatnaam, die zoveel betekent als ‘negenhoekige oneindigheid’. Maar hoe het allemaal ook moge zijn. Na de acidjazz op Quarters en de pastorale kleiwereld op Paper Mâché Dream Balloon van vorig jaar, leken de heren hun garagekant in de stalling te hebben geparkeerd. En dan sta je bij de eerste tellen van deze plaat wel even met je oren te klapperen. De snoeiharde ‘head first’ King Gizzard is namelijk terug, met een onverbiddelijk ruige plaat.

 

 

‘All shook up, time to fuck shit up’, klinkt het al in opener Robot Stop. Binnen tien seconden zit je tot aan je enkels in de opgefokte garagepsych-modder van de band en zijn alle registers inmiddels al wagenwijd opengetrokken. Zet je schrap en hijs nog een teug adem naar binnen, voordat je je in deze wildwaterbaan laat glijden. Er is geen tijd om van het uitzicht te genieten, want voor je het weet zit je alweer in Big Fig Wasp, het tweede nummer. Aan het einde daarvan begint de band weer het openingsnummer (wat in het zesde en negende nummer trouwens ook weer gebeurt) waarna het hele zootje plots overschiet in nummer drie van de plaat: Gamma Knife. Hallo…? Ben je er nog?! Inmiddels is je zicht al wazig, suizen je oren, hangt je maag ondersteboven en je zit voor je gevoel in een achtbaankarretje dat in een vrije val naar beneden wordt gesodemieterd.

Is dat cool? Fuck, ja! Al moeten we ook zo frank en vrij zijn om te vertellen dat het op momenten ook wel een béétje te veel van het goede kan worden. Er zit genoeg beweging in de plaat, maar er had af en toe wel uit een ander vaatje getapt mogen worden. Nonagon Infinity is wel echt een plaat waar je heel erg voor in de stemming moet zijn. Het is bijna driekwartier lang knallen, zuigen, pompen, gassen, harken en hijsen geblazen. Nummer vier Mr. Beat zou enigszins door kunnen gaan als ‘break’ op de plaat, maar na een korte pauze is het alweer tijd voor het zeven minuten durende nummer Evil Death Roll. En dan mag jij één keer raden. Inderdaad: het gaspedaal gaat weer tot de grond.

Tijdens het laatste nummer van de plaat, Road Train, transformeert de King zelfs in een eind jaren tachtig Metallica. Wij hebben geen idee waar de fok dat dan weer vandaan komt en wat er allemaal in die studio gebeurd is. Maar man, man, man. Bi-zar. Al staan we als jonge hertjes te schudden op onze pootjes, we hebben het einde gehaald. Het was een heftige en turbulente rit, maar we hadden hem niet willen missen. Wat een energie weten die gasten toch telkens uit zichzelf en uit hun muziek te halen. Het blijft verbazingwekkend hoeveel kwalitatief goede shows en platen deze band binnen zo’n korte tijd af weet te leveren. Bewonderenswaardig.