Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan de Australische singer-songwriter en multi-instrumentalist Nat Vazer.

Wie of wat is Nat Vazer?
Nat Vazer maakt gitaarpop met flinke grunge-invloeden. Ze is geboren en opgegroeid in Melbourne, waar ze voorafgaand aan haar muziekcarrière werkte als advocaat. Een paar jaar terug besloot ze dit echter op te geven om zich volledig te richten op de muziek. Dit resulteerde in 2018 in debuut-EP We Used To Have Real Conversations. Sinds deze release heeft ze met name in Australië al naam weten te maken en vorige week was daar dan ook de release van haar debuutplaat Is This Offensive And Loud?

Vazer is oorspronkelijk klassiek geschoold op de piano. Ze ondervond tijdens haar lessen echter dat ze niet genoeg ruimte had om dingen te ontdekken, omdat ze veel tijd kwijt was aan het bestuderen van regels en muziektheorie. Deze ruimte vond ze wel toen ze zichzelf leerde om gitaar te spelen en te drummen door gewoonweg instinctief te jammen.

De muziek van Vazer is lastig in een hokje te plaatsen, aangezien het zich uitstrekt van intieme singer-songwriter tracks tot dreampop en bij vlagen Nirvana-achtige grunge. Ook de individuele tracks op het album zwemmen vrij tussen deze genres. Bijvoorbeeld het openingsnummer Like Demi begint relatief rustig en ingetogen, maar eindigt enkele minuten later met gierende gitaren. Vazer creëert binnen nummers bruggen en overgangen waardoor alles feilloos in elkaar overloopt.

Voor fans van:
RVG, Beach House en Julia Jacklin

Fun fact:
De titel het album is een verwijzing naar alle gedachten en twijfels die in het hoofd van Vazer rondspookten tijdens het schrijven van de nummers. “Het was één van de vele vragen die ik mezelf toen stelde: ‘ben ik dit? Ben ik te eerlijk in mijn teksten? Ben ik eerlijk tegen mezelf? Dit is aanstootgevend en luid!'”

Voor in je playlist:
Het dromerige For A Moment is een must-have voor iedere indiepop-playlist. De track neemt je als luisteraar van begin tot eind mee in een zweefvibe. Het beschrijft die fractie van een seconde dat er een vlaag van pure paniek door je heen gaat, zodra je iemand ziet waar je verse gevoelens voor hebt. Een gevoel dat zowel door de stem van Vazer, als door het catchy gitaarriffje perfect wordt overgebracht.

Steuntje in de rug:
Mocht je Vazer in deze moeilijke tijden willen steunen, neem dan gerust een kijkje op haar Bandcamp!

---

The Murlocs, dat is een hutspot van indie en soul uit Melbourne. Amper een maand geleden kwam de bands tweede album Young Blindness uit en vandaag lossen de Aussies hun gloednieuwe clip voor Unknown Disease. 

Frontman Ambrose Kenny-Smith, ook bekend van King Gizzard & The Lizard Wizard, haalde naar eigen zeggen voor deze single de mosterd bij The Velvet Underground. Het originele idee, vergezeld met harmonica, werd namelijk volledig gestript tot wat we nu horen: R&B-getinte, verleidelijke indie.Kenny-Smith omschrijft Unknown Disease als ‘that mysterious gut feeling of anxiety you get when you know you’re in the wrong’. Die gedachte wordt dan weer gevisualiseerd via een geanimeerde en psychedelische clip. Naast The Murlocs zelf, zie je hier ook een zweem van fluor, een overvloed aan cheeseburgers en figuren die schijnen opgebouwd te zijn uit PlayDoh.

 

 Ah, kijk eens wie we daar hebben. Onze vrolijke vrienden van Koning Spiermaag & De Hagedissentovenaar. Er gaat geen kwartaal voorbij of er valt wel weer een nieuwe Nederlandse show of plaat te melden. Dus om nou te zeggen dat de band ’terug van weggeweest’ is of ‘dat de nieuwe plaat ons verrast’: mwah. Dat niet. Het zevenkoppige psychmonster uit Melbourne is simpelweg niet te stoppen, met alweer een zevende plaat in iets meer dan drie jaar. Toch is Nonagon Infinity zeker geen sappig tussendoortje. Druk op play en ga met ons mee.

Goed. We beginnen maar met het leuke gebbetje van de plaat. Nonagon Infinity is namelijk de eerste oneindig loopende plaat ter wereld. Zet op repeat en: Het. Stopt. Nooit. Meer. Het laatste nummer van de plaat loopt over in de eerste en vanuit daar blijf je rondjes draaien. Want er staan ook niet zozeer negen nummers op dit album, de plaat ís eigenlijk het nummer. Vandaar ook de plaatnaam, die zoveel betekent als ‘negenhoekige oneindigheid’. Maar hoe het allemaal ook moge zijn. Na de acidjazz op Quarters en de pastorale kleiwereld op Paper Mâché Dream Balloon van vorig jaar, leken de heren hun garagekant in de stalling te hebben geparkeerd. En dan sta je bij de eerste tellen van deze plaat wel even met je oren te klapperen. De snoeiharde ‘head first’ King Gizzard is namelijk terug, met een onverbiddelijk ruige plaat.

 

 

‘All shook up, time to fuck shit up’, klinkt het al in opener Robot Stop. Binnen tien seconden zit je tot aan je enkels in de opgefokte garagepsych-modder van de band en zijn alle registers inmiddels al wagenwijd opengetrokken. Zet je schrap en hijs nog een teug adem naar binnen, voordat je je in deze wildwaterbaan laat glijden. Er is geen tijd om van het uitzicht te genieten, want voor je het weet zit je alweer in Big Fig Wasp, het tweede nummer. Aan het einde daarvan begint de band weer het openingsnummer (wat in het zesde en negende nummer trouwens ook weer gebeurt) waarna het hele zootje plots overschiet in nummer drie van de plaat: Gamma Knife. Hallo…? Ben je er nog?! Inmiddels is je zicht al wazig, suizen je oren, hangt je maag ondersteboven en je zit voor je gevoel in een achtbaankarretje dat in een vrije val naar beneden wordt gesodemieterd.

Is dat cool? Fuck, ja! Al moeten we ook zo frank en vrij zijn om te vertellen dat het op momenten ook wel een béétje te veel van het goede kan worden. Er zit genoeg beweging in de plaat, maar er had af en toe wel uit een ander vaatje getapt mogen worden. Nonagon Infinity is wel echt een plaat waar je heel erg voor in de stemming moet zijn. Het is bijna driekwartier lang knallen, zuigen, pompen, gassen, harken en hijsen geblazen. Nummer vier Mr. Beat zou enigszins door kunnen gaan als ‘break’ op de plaat, maar na een korte pauze is het alweer tijd voor het zeven minuten durende nummer Evil Death Roll. En dan mag jij één keer raden. Inderdaad: het gaspedaal gaat weer tot de grond.

Tijdens het laatste nummer van de plaat, Road Train, transformeert de King zelfs in een eind jaren tachtig Metallica. Wij hebben geen idee waar de fok dat dan weer vandaan komt en wat er allemaal in die studio gebeurd is. Maar man, man, man. Bi-zar. Al staan we als jonge hertjes te schudden op onze pootjes, we hebben het einde gehaald. Het was een heftige en turbulente rit, maar we hadden hem niet willen missen. Wat een energie weten die gasten toch telkens uit zichzelf en uit hun muziek te halen. Het blijft verbazingwekkend hoeveel kwalitatief goede shows en platen deze band binnen zo’n korte tijd af weet te leveren. Bewonderenswaardig.

 

 

Stel je een low-budget gothic horrorfilm voor, met in de hoofdrol een bloeddorstige man met de kop van een gier. Heb je ‘m? Zo niet, dan biedt deze track graag een helpende hand. People-Vultures is de nieuwste single van King Gizzard & The Lizard Wizard en hij is tamelijk huiveringwekkend.

Een track als People-Vultures is de reden waarom de band uit Melbourne twee drummers heeft, want na een track als People-Vultures zal iedere menselijke drummer een break nodig hebben. De snoeiharde psychrock dendert door en door en door met, los beschouwd, nauwelijks een kop of een staart. Maar dat mankementje zal met de release van zoveelste album Nonagon Infinity eind april moeiteloos worden opgelost, dat kunnen wij alvast verklappen.

UPDATE: er is nu ook officiële videoclip bij het nummer. WAUW!

 

 

Hij is weer in het land en dat moet gevierd worden. We interviewden de apocalyptische popmaker al eerder dit jaar, om eens wat meer over ‘m te weten te komen. Daarna zagen we Jackson Scott (niet te verwarren met de pornoacteur) nog een keer live en dat was zo leuk dat we wel kaartjes weg móésten geven voor zijn show Tivoli aanstaande zondag!

 

 

 

Prijsvraag
Scott speelt 10 november in de Spiegelbar van Tivoli en daar hebben we 2 x 2 kaartjes voor. Wat moet je daar allemaal voor doen? Nou, dat is goed te overzien, je hoeft alleen maar een mailtje te sturen naar prijsvraag@thedailyindie.nl . En als je helaas niet in de gelegenheid bent om te gaan zondag, dan kun je alsnog even zijn debuutalbum ‘Melbourne’ luisteren hieronder.

 

 

 

 

Op een rustige avond begin juni, tijdens een urenlange zoektocht naar nieuwe muziek, was er weinig dat onze aandacht wist te trekken. Tot Sandy ineens voorbij kwam zetten uit het niets! Qua sound lijkt het erop alsof Scott tijdens een studiosessie van MGMT stiekem in de rookpauze naar binnen is geglipt met zijn bandje en direct het nummer heeft opgenomen. Zelf noemt hij zijn muziek ‘apocalyptische pop’, en daar zouden we op zich wel goed in kunnen komen. Op 23 juli verscheen er een album genaamd ‘Melbourne’ en 11 augustus speelt hij in het MC Theater te Amsterdam. Wij stelden de muzikant de ‘Vijf W-Vragen’

 

Wie is Jackson Scott? En wat doe je graag naast het maken van muziek?
“Ik ben een gemiddelde Amerikaanse jongen die erg veel bezig is met muziek en kunst. Daarnaast hang ik graag in de bossen en lees ik boeken enzo.”

 

Waar kom je vandaan? Geografisch en muzikaal gezien.
“Ik ben opgegroeid in Pennsylvania, waar ik als kind veel bloot werd gesteld aan de klassieke bands uit de jaren ’60, mijn ouders waren heel erg into de Stones en Jimi bijvoorbeeld. Als tiener hield ik van een hoop verschillende muziek, maar ik trok vooral richting rock en psychedelische muziek van allerlei decennia. Van Velvet Underground, Nirvana, Beatles, Pixies, etc.”

 

 

Wat kunnen we verwachten van je show in Amsterdam op 11 augustus?
“Mijn vrienden en ik proberen altijd zo ‘psychoactief’ mogelijk te zijn als we het podium op gaan, dus ik verwacht dat je wat ‘out of body experiences’ kunt verwachten. Zeker omdat Amsterdam daar zo’n legendarische plaats voor is.”

 

Waarom begon je muziek te maken?
“Ik ben ermee begonnen omdat ik dacht het prachtig was. Het kan ook erg lelijk en misleidend zijn. Daarom is het mijn wens om deze twee aspecten in één element te gieten zodat een aantal mensen zich er hopelijk in kunnen vinden.”

 

Wanneer heb je je debuutalbum ‘Melbourne’ opgenomen? Kun je er iets over vertellen?
“Ik heb de plaat opgenomen tussen september 2012 en januari 2013. Het is een collectie van verschillende nummers die ik geschreven heb, maar het is wel de bedoeling dat het als één samenhangend geheel te beluisteren is. Ik was in een rare, hyperactieve en angstige staat toen ik op aan het nemen was. Maar goed, waarschijnlijk ben ik momenteel nog steeds wel in die gemoedstoestand.”

 

Nog iets anders dat je wilt delen?
“Als je het moet vragen zal je het nooit weten.”

 

LIVE:  Jackson Scott + WOODS + The Daily Indie DJ Team
11 augustus, MC Theater 

 

Fat Possum brengt altijd de meest uiteenlopende artiesten uit, waarbij het deze keer de tijd is voor Jackson Scott. Qua sound lijkt het erop alsof Scott tijdens de studiosessies van MGMT stiekem in hun rookpauze naar binnen is geglipt met zijn bandje en het nummer Sandy heeft opgenomen. Zelf noemt hij zijn muziek apocalyptische pop, en daar zouden we op zich wel goed in kunnen komen. Op 23 juli verschijnt er een album genaamd ‘Melbourne’, we houden je op de hoogte!

 

Zo af en toe gebeurt het dat je gelijk geraakt wordt door een nieuwe band. Sinds een tijdje is dat vandaag weer het geval met Glaciers. Een dream-pop band uit Australië die op het moment van schrijven precies 43 likes op Facebook heeft. Je bent in ieder geval dus één van de eerste. Dat is natuurlijk leuk, maar het zal dus ook nog wel een tijdje duren voordat ze naar Nederland komen. Tot dan kan je genieten van de drie nummers die de band op Bandcamp heeft gezet.

 

[wp_bandcamp_player type=”album” id=”87624756″ size=”grande3″ bg_color=”#FFFFFF” link_color=”#4285BB”]