Veertig rovers op Harley-Davidsons: de nieuwe van King Gizzard is een masculien sprookje van Duizend-en-een-nacht

Wat doemt daar op uit de mist? Wat is dat geluid? Het zal toch niet? Jawel, het is King Gizzard & The Lizard Wizard! Als een motorcolonne die ternauwernood uit een zandstorm ontsnapt, gieren de eerste klanken van Flying Microtonal Banana de oorschelpen in. ‘Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake. Rattlesnake.’ Duizend rattlesnakes vliegen om de oren. Geen tijd voor vragen. 

Alhier, het negende album van King Gizzard & The Lizard Wizard. Negen, ja. Na garagerocker 12 Bar Bruise (2012), de western-conceptplaat Eyes Like The Sky (2013), het gargantuaanse psychfest Float Along – Fill Your Lungs (2013), herfstplaatje Oddments (2014), de op hol geslagen horde bosolifanten I’m In Your Mind Fuzz (2014), het jazzy Quarters (2015), blokfluitparel Paper Mâché Dream Balloon (2015) en stoomtrein Nonagon Infinity (2016) was het de hamvraag waar de maniakale Melburnians nú weer mee zouden komen. Het mag geen verrassing meer zijn dat ook Flying Microtonal Banana, de eerste van vijf(!!!) platen dit jaar, op veel fronten weet te verrassen.

Dat de heren nerdy waren, wisten we al. Daarvan getuigden reeds de lengtes van de songs op Quarters – allen tien minuten en elf seconden – en de vele quirky video’s. Die nerdiness krijgt nu een nieuwe dimensie met een plaat vol louter microtonale arrangementen. Stu Mackenzie legde het even uit aan The Guardian: “Without getting too technical, it’s like dividing the musical notes so there’s one extra space: 24 notes an octave instead of 12. It opens up a bunch of possibilities.” Het is een onconventionele werkwijze voor westerse muzikanten en westers is Flying Microtonal Banana dan ook geenszins. Met speciaal omgebouwde gitaren en een toevoeging van de Turkse bağlama (een soort Ottomaanse luit) en de zurna (een blaasinstrument) aan het wapenarsenaal, waan je jezelf al gauw op een vliegend tapijt in King Gizzard’s masculiene sprookje van Duizend-en-een-nacht.

 

 

Geen sabelzwaarden in dit sprookje, maar jengelende gitaren, met veertig rovers op ronkende Harley-Davidsons in plaats van op Arabische volbloeden – Mad Max in achtste-eeuws Baghdad, als het ware. Dat een sound van versterkte volksmuziek her en der wat gimmick-y wordt, zoals op de Fata Morgana-esque titeltrack, Billabong Valley en Anoxia, is onvermijdelijk. Elders zijn de invloeden minder karikaturaal uitgewerkt en weten de Gizzard’s te mesmeriseren met vervreemdende mantra’s en ontregelende ritmesecties, met Melting – over ISIS en het broeikaseffect – voorop.

Een enkele keer laait de zandstorm van openingstrack Rattlesnake weer op, zoals op Open Water en Doom City, en blijkt dat ondergronds al die tijd Nonagon Infinity lag. Elke plaat is voor King Gizzard & The Lizard Wizard tot nu toe een first geweest en op Flying Microtonal Banana lijkt de band voor het eerst op oud werk te teren, ook een first. De zaadjes die ten tijde van Oddments, Quarters en die laatste stoomtrein geplant zijn, liggen nu aan de oppervlakte. En daar zit een voorzichtig zwaktebod van deze negende plaat, eentje waarvan je wist dat het zou komen. Wat we horen klinkt veelal bekend, zij het met flink wat munt en currykruiden.