Say whut?! Dat dachten wij ook inderdaad! Volgende week vrijdag komt niemand minder dan Father John Misty naar Effenaar toe met zijn schitterende album God’s Favorite Customer. Wij kunnen ons haast niet voorstellen dat je niet al op het puntje van je stoel zit om ons te mailen voor die kaarten, maar we gaan eerst nog even lekker wat voorspel bedrijven.
Want laten we niet te snel doordraven en Bedouine over het hoofd zien. De muzikante Azniv Korkejian is het nieuwe mega-talent uit de warme Spacebomb Records-familie die ons vorig jaar omver blies met haar tranen trekkend mooie zelfgetitelde debuutalbum. Liefhebbers van Nick Drake en Joni Mitchell, wees om 20:15 uur aanwezig!
The Father Allemaal opbouwend naar de grote showman himself: Josh Tillman AKA Father John Misty. De afgelopen jaren hebben we al zoveel over hem geschreven en meegemaakt met deze man dat ook wij even niet meer weten waar we moeten beginnen. Uiteraard ging hij in het begin van zijn solocarrière rondom het debuut Fear Fun vooral als ‘ex-drummer’ van Fleet Foxes door het leven, maar ik denk dat we rustig kunnen stellen dat hij zijn oude bandje toch wel behoorlijk ver achter zich heeft gelaten. Zijn eigen geluid had hij al snel gevonden, maar vanaf I Love You, Honeybear in 2015 is de beer pas echt los.
Meer achtergrond Mocht je nou nog veel meer willen weten over de Vader, de John en de Heilige Mist: wij interviewden hem in 2015 over het proces van I Love You, Honeybear, waarin hij zegt: “Ik durfde heel lang geen nummers te maken die mooi waren, uit angst dat het heel cheesy zou worden. Sentimentaliteit is geen emotie, het is iets dat alle gevoelens heel triviaal laat lijken.”
Later doken we diep in zijn album Pure Comedy dat vorig jaar verscheen, waarin onze FJM-kenner Ruben vertelt: “Met veertien minuten én zonder refrein is Leaving LA, over het vertrek van Tillman en zijn vrouw uit Los Angeles, de piek van 74 minuten poëtisch-egotistische klaagzang en tirade. Pure Comedy verwordt tot An Evening With Father John Misty, een avondvullend programma in je huiskamer met de gastheer als dirigent van een prijswinnend orkest: de titeltrack als bombastische opener, het genoemde In Twenty Years Or So als contemplatieve epiloog.”
Dit jaar ging hij opnieuw tot de bodem rondom God’s Favorite Customer en het heftige, gitzwarte verhaal achter dit album van de absurdisme-dirigent, een album dat tot stand kwam tijdens een maandenlange depressieve periode in een New Yorks hotel: “Een hallucinerende, verdwaasde meneer Tillman loopt door de lobby van het hotel waar hij al weken verblijft, waant zich de hoofdrolspeler in zijn eigen Truman Show en treft onder meer een bezorgde Jason Isbell van The Drive-By Truckers. Diezelfde Isbell kon de in Mr. Tillman bezongen ontmoeting onlangs in een interview beamen: “Ik denk dat iedereen zich zorgen had gemaakt als ze hem hadden gezien die dag. Hij zag er niet goed uit.” Daarin voorspelde onze schrijver dat het huilen geblazen wordt in Effenaar, wees dus voorbereid.
Naar de show? Stuur dan vlot een mailtje naar ricardo@thedailyindie.nl, leg daarin uit waarom je graag zou willen gaan en doe dat wel vóór 1 november.
Jonathan Wilson Zaterdag 8 september
Zo makkelijk als Jonathan Wilson zingt, zo lastig praat hij. Een prachtige tegenstelling. We Facetimen terwijl Wilson in Oslo zit, waar hij op tournee is met Roger Waters, de grootste tournee uit zijn carrière. Daarnaast, maar eigenlijk is dit de hoofdzaak, ligt zijn nieuwe soloplaat Rare Birds in de winkel. Zijn derde in Europa, en de langverwachte opvolger van Fanfare uit 2013. Bovendien is hij een gewilde producer (onder meer voor Father John Misty) en sessiemuzikant met een voorliefde voor georkestreerde popmuziek uit de jaren zestig en zeventig. Weinig artiesten die we hier bespreken hebben zo’n indrukwekkend cv en toch zit er een naar bijsmaakje aan. Zijn show in de Melkweg wordt daarom zijn laatste in Nederland, onthult hij in dit interview.
Op het moment van schrijven is Wilson dus op tournee. Een eindeloze tournee. Maar als hij thuis is, in North-Carolina, werkt hij gestaag door in zijn eigen studio. Wilson is een echte muzikant, die vrijwel continu werkt aan zijn eigen muziek. Ook een met een echte visie, die de mooiste geluiden uit het verleden naar het heden vertaald. “Gisteren kwam er een nummer van mij voorbij op de radio in Oslo. Ik vind het bijzonder om mijn eigen muziek weer te horen. Het voert mij terug naar de tijd dat ik het opnam. De melodieën, de geluiden, de drums. Over elk geluidje is nagedacht en doet mij denken aan het team waarmee ik het heb gemaakt. De love en care die in elk nummer is gelegd. Futuristic, weird.”
Rare Birds werd inderdaad door een heel team opgenomen. Net als bij zijn vorige platen staan er interessante, verrassende namen in de liner-notes. “Het is inderdaad de eerste plaat waar je zowel Laraaji als Lana Del Rey op hoort. Het zijn allemaal vrienden van mij. Ik ben lang met deze plaat bezig geweest, zo’n drie jaar, en telkens dacht ik: wie kan dit nummer nog ietsje mooier maken? Het zijn geen zwaarwichtige samenwerkingen, ze ontstonden spontaan. Zowel Lana als Laraaji voegen iets kleins, maar perfects toe aan mijn liedjes. Weet je, Laraaji zag ik samen met Father John Misty toen we mushrooms deden. De hoes werd gemaakt door mijn vriendin, die me beter kent dan wie dan ook. Ze heeft de perfecte, weirde afbeelding gemaakt die de vibe van de plaat dekt. Wacht, laat mij even roomservice bellen, momentje. Hallo, ik wilde even checken of mijn kruidenthee onderweg is? Ja, perfect. Thanks, man.”
“Mijn vriendin kent me beter dan wie dan ook” Als je Wilson hoort praten of spelen weet je: deze man heeft een groot muzikaal hart. Geen wonder dat oud en nieuw Wilson weten te vinden. Bonnie ‘Prince’ Billy en Conor Orberst zijn vaste gast en als rechterhand van Father John Misty speelt hij een grote rol in diens succes. “Josh zocht mij op. Hij had wat liedjes geschreven en die waren onwijs bijzonder. Zijn teksten zijn fantastisch. Iemand fluisterde hem in dat hij mij moest ontmoeten en we became best friends. Ik bracht mijn vrienden mee, mijn sounds, mijn favoriete keyboards, drums en favoriete strijkers. Eigenlijk alle geluiden die we opnamen in mijn studio. Het orkestrale, dat wilden we beiden wel proberen. Zijn eerste album zette de toon voor de vibe, expansief orkestraal, die perfect past bij de teksten van Father John Misty. Hij is enorm cocksure. Hij weet nu de grote zaal van Paradiso te vullen en zalen van drieduizend tot vijfduizend man, als je eenmaal in dat circus meedraait gaat het goed.”
We vragen hoe het is om op tournee te zijn met Roger Waters. “Hij is een van mijn jeugdhelden! Mensen bellen mij vaak om op andermans materiaal te spelen. Zo raar was de vraag van Waters dus ook weer niet. ik mocht gitaarspelen op het album en later werden we de tourband. Toen werd het opeens een lange termijn-project. Het eerste gesprek met Waters was zakelijk, over een song die hij inbracht. De tweede dag gingen we meteen de studio in. Hij was aardig, maar zat midden in het opnemen van een album en moest even aan het idee wennen van een aantal jongere gasten die plotseling in de studio betrokken werden. Hij speelde eerder met Clapton en Gilmour, dus in het begin had hij wel zoiets van: who is this guy Jonathan, who is this fucking punk? It took a while, maar nu hebben we 130 optredens samen gedaan en voelt het vertrouwd. Het is een onverwachte reeks evenementen. We spelen vaak voor twintig, vijftig of zelfs zeventigduizend mensen. Het rekt je grenzen als artiest op. Publiek waar maar weinig muzikanten uit de indiescene voor mogen spelen, maar ik zing toch liever mijn eigen liedjes voor vierhonderd man dan die van iemand anders voor veertigduizend.”
“Who is this guy, Jonathan? Who is this fucking punk?” Hoewel hij inmiddels alweer dik zeven jaar een gevestigde naam is, brak Wilson relatief laat door, toen hij midden dertig was. In Nederland zagen we hem voor het eerst samen met zijn vrienden van Wilco, over wie Jonathan vol liefde praat. Daarvoor was hij al lange tijd actief in de muziekscene. Hij bouwde gitaren, speelde in een bluegrassband en onderzocht wat hij als muzikant wilde doen. “Toen ik erg jong was, maakte ik veel shitty muziek. Dat was meer een poging om uit te vinden hoe muziek werkt en dat duurde lang. Maar ik wist altijd dat ik de muziek in wilde. Toen ik veertien was kreeg ik mijn eerste platencontract bij Warner Brothers aangeboden. Muziek was voor mij echt de enige optie. Inmiddels ben ik trots op het werk dat ik maak, zoals mijn laatste plaat.”
“Natuurlijk is het een geweldige ervaring, maar dat festivaloptreden kostte mij ook zeker 15 grand”
We vragen of zijn leven in de muziek geworden is wat hij er vroeger van verwachtte. Daarmee verandert ons gesprek plotseling totaal van richting. Wilson zucht heel diep. “Ik weet niet hoe ik hierop moet antwoorden”, zegt hij. Het wordt stil. Prima; niet iedere vraag hoeft beantwoord te worden. Voor we een volgende vraag kunnen stellen breekt Wilson echter los. “No. No, it wasn’t. Ik had niet verwacht dat de muziekwereld zó met ups-en-downs werkt, mentaal belastend is en financieel verre van vruchtbaar is. Je haalt Lowlands 2014 aan, dat weet ik nog heel goed. Iemand als jij, een vrolijke festivalganger, begrijpt niet wat er werkelijk gaande is in die situatie. Ik kom daarheen met mijn band, doe Lowlands en een tour met Wilco, dat zie je. Maar wat je niet ziet is dat het mij meer kost dan dat het oplevert. Not funny. I’m still paying for that. It’s bittersweet. Natuurlijk is het een geweldige ervaring, maar dat festivaloptreden kostte mij ook zeker 15 grand.”
“De indiescene is één grote getto” “Ach”, vervolgt Wilson zuchtend. “Laten we de muziek een interessant spel noemen. Sommige mensen hebben de muziekwereld nodig om zichzelf goed, beter te voelen. Dat is niet het geval voor mij. Ik doe dit omdat ik kwaliteit wil leveren, mooie muziek wil maken en dat wil delen met mensen. Ik ga op tour en het kost mij iedere keer veel geld. Heel eerlijk: ik zou niemand een muzikantenbestaan aanraden. Echt niet. Tenzij je een mainstream poptalent bent en de prille, gemaakte indie-scene over kunt slaan. Het is een getto. Op dit moment, om als Amerikaans bandje in Nederland te spelen, kost je dat 15.000 dollar. Niemand gaat dat voor je betalen.”
“Om deze reden maakt de Melkwegshow van september deel uit van mijn laatste Europese tour ooit”
Uit onbegrip begint Wilson te lachen en ergens begrijpen we dat wel. Terwijl The War On Drugs naar de Ziggo Dome groeit, blijft Jonathan Wilson een niche-muzikant. Amerikaanse media als Pitchork prees zijn muzikale maatje Father John Misty de hemel in, maar negeerde doodleuk alle platen van Wilson, zonder wie Father John Misty niet Father John Misty zou zijn geworden. Maf, want zijn laatste plaat moet aanslaan bij liefhebbers van Father John Misty of The War On Drugs. Wilson is zeker zo’n begenadigd gitarist als Granduciel. “Het is gewoon een grote grap, man. Ik speel misschien quitte als ik een solotournee doe, met zaaltjes als de Amstelkerk. Dat is leuk voor een keer, maar niet de echte show. Niet iets waar je je compleet in kan verliezen. Niet wat ik wil doen. Ik ben heel eerlijk tegen je nu, ik speel iedere dag, mijn show is nog nooit zo goed geweest, met projecties en een zeskoppige band, maar ik kom niet verder. Ik wil niet klagen, maar touren is niet vol te houden. Door twee wereldtournees heb ik een schuld opgebouwd van 200.000 dollar. Afgelopen maart stond ik weer 15.000 in het rood, september wordt hetzelfde verhaal. Maar dat wordt in de media verzwegen.”
“Jonathan Wilson als coole rockster is de ene kant van het verhaal, liefhebbers zoals jij denken dat het goed met mij gaat, dat ik binnen ben, maar nee, ik ben mijn eigen financier. Sommige mensen doen dat graag, het voedt hun ego en het maakt hun leven zinvol. Voor mij, als veteraan in de muziekwereld, bekijk ik dit vanuit een ander perspectief. Het gaat niet om mij. Het gaat om de liefde voor muziek en niet mijn fucking ego. Ik ben geen asshole die dit spelletje maar blijft spelen. Ik kom terug voor mijn fans, die graag mijn liedjes en mijn specifieke sound willen horen, maar voor mij is het achteruitgang. Ik ga niet meer half dood hiervoor. Om deze reden maakt de Melkwegshow van september deel uit van mijn laatste Europese tour ooit. Ik hoop dat je ieder fucking woord hiervan opschrijft. Ik wil niet negatief overkomen, maar dit is de realiteit.”
Het muzikale verleden van Jonathan Wilson valt min of meer samen te vatten aan de hand van de muzikanten met wie hij samenwerkte. Als producent of instrumentalist was Wilson de afgelopen jaren betrokken bij projecten van onder meer Father John Misty, Karen Elson en Roger Waters van Pink Floyd. Na Gentle Spirit (2011) het verdienstelijke Fanfare (2013) treedt Wilson nu nogmaals zelf in de spotlight en spreidt hij definitief zijn vleugels als solomuzikant.
Rare Birds – dat de Amerikaanse liedjesschrijver zelf omschreef als zijn ‘maximalistische’ album – is zonder twijfel Wilsons rijkste plaat tot nu toe. Niet alleen grossiert de veertiger hier zelf in grootse arrangementen die vanaf opener Trafalgar Square doen denken aan het beste werk van The War On Drugs (bijvoorbeeld bij leadsingle Over The Midnight).
Nee, hij krijgt ook hulp van verscheidene getalenteerde vrienden. Vaste sparringpartner Father John Misty (Wilson produceerde diens vorig jaar verschenen Pure Comedy) doet mee, net als Lucius, Lana Del Rey (die achtergrondzang verzorgt op Living With Myself) en de levende new age-legende Laraaji. Zij stellen Wilson stuk voor stuk in staat zijn voorheen wat traditionele sound in te ruilen voor bij vlagen best vooruitstrevende passages. Crosby, Stills, Nash & Young? Nee, die slaan niet langer de klok.
In plaats daarvan is het door Wilson zelf geproduceerde Rare Birds een album dat zich ontvouwt tot een zoektocht naar iets nieuws. Met dank aan drumcomputers en synthesizers duikt Wilson verder de diepte in dan hij tot nu toe deed. Niet dat Rare Birds een zwaarmoedige worp is, hoor. Wilson is een vakman die zijn liedjes op haast ambachtelijke wijze luchtig weet te houden. Jonathan Wilson heeft de tijd genomen te rijpen en plukt nu de vruchten van dat geduld.
Na een reeks folky boeketromans onder het alter-ego J. Tillman en een bijdrage aan Fleet Foxes’ Helplessness Blues brak in 2012 de era van Father John Misty aan. Fear Fun was een autobiografie, de eerste plaat waarop de destijds 32-jarige Joshua Michael Tillman uit Rockville, Maryland de deur naar zijn ziel wagenwijd openzette. Ook opvolger I Love You, Honeybear was een hartenkreet, een kroniek van Tillman’s transitie van hedonist naar getrouwd man. Baard geschoren en blik verbreed, ligt er nu met Pure Comedy een derde biografie op de plank. De insteek blijft persoonlijk, maar de bijsmaak is met alle sores van de wereld bitterzoet.
Als er één zin opvalt op Pure Comedy is het wel de eerste van Total Entertainment Forever: ‘Bedding Taylor Swift / Every night inside the Oculus Rift’. Media-aandacht kreeg Tillman in overvloed na de première bij Saturday Night Live. Hilariteit alom, maar zo komisch als het op de oppervlakte leek, was het in werkelijkheid niet, zoals dat bij Father John Misty zelden het geval is: “The tools represent some kind of technological advancement, but if we can’t act like more than angry ecstasy freaks with the most advanced technology in the world, then how much have we really progressed?”, aldus Tillman in een interview met Exclaim.
Die balans tussen komedie en cynisme is nu meer dan op de voorgangers verstoord, in het voordeel van de laatste. Zoals Tillman zelf feet first uit de baarmoeder kwam, zou het bij het merendeel van de mensheid mis gegaan zijn. De angry ecstasy freaks die de hoofdrol spelen in wereld van Pure Comedy laken beschaving, zijn slechts half ontwikkeld, egocentrisch en machtsbelust. Men is gedoemd te mislukken en als een nachtkaars uit te gaan, en wel In Twenty Years Or So, zeer gepast de slottrack. Protagonist én antagonist in zijn eigen verhaal, is Tillman geen haar beter: hij steelt bebloede lakens van een geamputeerde en verkoopt die vervolgens als kunst, ‘painted by a chimpanzee’, zo zingt hij op The Memo.
Met veertien minuten én zonder refrein is Leaving LA, over het vertrek van Tillman en zijn vrouw uit Los Angeles, de piek van 74 minuten poëtisch-egotistische klaagzang en tirade. Pure Comedy verwordt tot An Evening With Father John Misty, een avondvullend programma in je huiskamer met de gastheer als dirigent van een prijswinnend orkest: de titeltrack als bombastische opener, het genoemde In Twenty Years Or So als contemplatieve epiloog. Wie Misty live gezien heeft, zal het beeld van een lang, tenger figuur, met of zonder baard, niet uit die spotlichten kunnen denken, wild maar gecontroleerd gebarend, zoals het een bekwaam dirigent betaamt. In tegenstelling tot de galerijen van gefragmenteerde popliedjes die de vorige twee FJM-platen waren, voelt Pure Comedy vooral als een organische, orkestrale kolos, waarin de hoofdpersoon met ieder gebaar en met al zijn mooie, gitzwarte woorden de muziek naar zijn hand weet te zetten.
Is de wereld zo anders, of drukt deze gewoon zwaarder op de inmiddels getrouwde, gesettelde bijna-veertiger, ontdaan van zijn oude genotsmiddelen? ‘Oh great, that’s just what we all need / Another white guy in 2017 / Who takes himself so goddamn seriously’, roept de boeddhistische duivel Mara op Leaving LA bij de aanblik van Tillman. De ironie straalt, want zo serieus als op Pure Comedy was hij zelden, en toch houden teksten als deze en luchtige intermezzo’s als A Bigger Paper Bag en Ballad Of The Dying Man het raam op een kiertje. Boven alles dient echter benadrukt te worden dat Pure Comedy, van kaft tot kaft, een diamant van een plaat is. Tot in den treuren gepolijst, zonder enige smet of imperfectie, een beetje kitsch, en toch vooral o, o, o, zo prachtig.
Josh Tillman, aka Father John Misty is het niet eens met de gang van zaken in de wereld omtrent immigratie. Dat laat hij luid en duidelijk merken in zijn nieuwe single Two Wildly Different Perspectives, van zijn in april te verschijnen derde album Pure Comedy. In deze prachtige pianoballad zingt FJM over extreme polarisatie, bijgestaan door een net zo prachtige én belangrijke video van Matthew Daniel Siskin.
In de clip zien we jonge kinderen spelen met nepwapens, Breaking News op CNN presenteren en in nette kleren vergaderen op kantoor, afgewisseld met oorlogsbeelden. Met het oog op de Muslim Ban van zeven landen die Donald Trump onlangs invoerde in de Verenigde Staten, schrijft FJM in de beschrijving van de video:
Hear hear, Father John Misty, hear hear.
Father John Misty verblijdt ons weer met een nieuwe single: Real Love Baby. De bebaarde singer-songwriter laat voor de rest bitter weinig los over wanneer die bijbehorende nieuwe plaat uitkomt.
Wat we wel weten: dit zeemzoete zomerliedje met prachtig Motown-refrein is perfect voor bij een barbecue in het park, met een biertje in de hand. In Real Love Baby laat Father John Misty zich van zijn nederigste kant zien. Een eerlijke, pure song besprenkeld met een laagje ‘honey’, zoals we van hem gewend zijn.
“Oh, the smell of dead birds that are burning in the yard. The pile of dead birds that you worked on so hard.” Er zijn betere manieren om iemand mee in slaap te zingen. Father John Misty doet het toch in zijn angstaanjagende lullaby Maybe, Sweet One, You Won’t Have Nightmares Tonight.
Nachtmerriemateriaal, dus. En volgens het oorspronkelijke plan zouden vijf miljoen kijkers van The Late Show with Stephen Colbert met datzelfde nachtmerriemateriaal naar bed moeten gaan. Het optreden van Father John Misty aan het einde van de uitzending werd echter geschrapt en dus werd het slaapliedje alsnog uitgebracht, maar dan via het internet.
Was het werkelijk een tekort aan tijd dat de extravagante singer-songwriter zijn sketch kostte, of waren het toch de hachelijke teksten? Josh Tillman toont zich in ieder geval weer een tekstuele meester der vermommingen, door te zingen over dode vogels op een vuurstapel en bruut afgerukte ledematen alsof het schaapjes zijn die vredig door de weide huppelen.
TDI MAG – het tijdschrift van The Daily Indie – is terug op digitaal vlak! Vanuit de redactie in Utrecht begonnen we het muziekblad in 2012 als iPad-magazine, maar we zijn afgelopen september gestopt met deze uitgave voor een nieuw avontuur: het uitbrengen van een geprint muziekmagazine. Dat fysieke muziekblad blijft zeker bestaan, maar vanaf vandaag is er ook weer een digitale editie verkrijgbaar!
TDI MAG Digital Edition Tegen een kleine vergoeding van 2 euro kunnen liefhebbers van indiemuziek TDI MAG digitaal aanschaffen via de webshop. Zowel het maartnummer als de editie van februari zijn vanaf vandaag digitaal verkrijgbaar. Als digitale lezer krijg je voor dit bedrag een interactief bestand dat je op jouw destkop, tablet of smartphone kunt lezen!
In het nieuwe nummer van maart zijn er interviews te vinden met o.a. Father John Misty, White Fence en All We Are, in de februari-editie staan interviews met o.a. King Gizzard and the Lizard Wizard, Afterpartees en Wampire. TDI MAG brengt zijn blad opnieuw digitaal uit, om zo zijn lezers extra keuzemogelijkheden te geven over hoe zij het blad tot zich willen nemen. Nieuwe verkooppunten TDI MAG Het jaar 2015 is nog maar net begonnen, maar het muziekblad is nu al op vier nieuwe plaatsen in Nederland beschikbaar:
TDI Video Van onze laatste coverhelden – All We Are – schoten we ook een video op het dak van Kunstacademie Minerva in Groningen, check ‘m hieronder!
Father John Misty (a.k.a. Joshua Tillman) is lekker bezig. Deze maand zag zijn album ‘I Love You, Honeybear’ het licht en daarnaast had hij ook nog een gaatje in zijn drukke touragenda om covers van zijn helden uit zijn hoofd te leren. Afgelopen week deed hij een cover van Nirvana’s Heart Shaped Box en nu is er ook een cover van Leonard Cohen boven komen drijven. Hiermee verraste de bebaarde ex-Fleet Foxer zijn publiek in het El Rey theater in Californië.
De filmpjes zijn hieronder te bekijken! Vijf maart staat hij in de uitverkochte Paradiso Noord, wie weet waar hij dan mee aankomt. Ben je benieuwd waar deze interesse vandaan komt? Wie weet vertelt hij het in het interview in onze volgende issue, die dit weekend het licht ziet!
Nirvana – Heart Shaped Box
Leonard Cohen – I’m Your Man
Het lijkt wel gisteren dat we de jaarlijstjes van 2014 online knalde, nu is het alweer februari. Which means, we zitten al op iets minder dan 1/12de van het jaar. Ook deze maand komen er weer veel nieuwe pareltjes van albums naar boven drijven, wij zetten de toppers alvast op een rijtje voor je!
Tekst: Mabel Zwaan
Hiss Golden Messenger – Southern Grammar EP (2 februari)
Nee, Hiss Golden Messenger is niet meer de minste in het circuit. Toch was zijn vijfde album ‘Lateness of Dancers’ met het schitterende Lucia een van de meest onder-de-radar-pareltjes van 2014. Maar, na drie gigs als Ben Howards voorprogramma in de Heineken Music Hall, krijgen jullie in 2015 een herkansing met het drie nummers tellende Southern Grammar. Daarnaast zal hij zijn giga-oeuvre ten gehore brengen in Rotown (14/2) en EKKO (15/2).
SHINIES – Nothing Like Something Happens Anywhere (2 februari)
Ergens in 2013 kwamen deze shoegazers voor het eerst in ons vizier met een aantal meeslepende en pakkende EP’s en singles. Nu is het tijd voor het echte werk en brengt SHINIES uit Manchester deze maand hun debuutalbum ‘Nothing Like Something Happens Anywhere’ uit. Reken maar dat dat een plaat is die je wilt horen. De C, klinkt puntgaaf en weet een perfecte balans te vinden tussen allerlei door elkaar heen bewegende instrumenten die trillen op een licht zenuwachtige synth. En o ja, de plaat is geproduceerd door MJ van Hookworms.
Father John Misty – I Love You, Honeybear (9 februari)
Huh? Amerikaanse familie van broeder Dieleman? Neen, alhoewel ook deze Father John Misty zijn liedjes in een fraai folk-jasje hijst. J. Tillman, de man achter Father John Misty, was onder andere drummer van indiefolkers Fleet Foxes. In 2012 bracht hij al een prachtig debuutalbum uit en zo aan het einde van 2014 mochten we twee nieuwe singles ontvangen, nu is het tijd voor album número dos.
Peace – Happy People (9 februari)
SPOILER ALERT: ‘Happy People’ gaat vooral over unhappy people. Bands zoals Swim Deep, Temples en Peace hebben de kracht van het positief denken teruggebracht in de indiewereld en hebben zich met deze blije vibes tussen de boze bands als Fat White Family en Bass Drum of Death weten te wringen. Tenminste, zo bleek op debuutalbum ‘In Love’. De paar singles die het licht al hebben gezien verraden een twist in de manier van denken. Gelukkig zijn deze nog wel even heerlijk als we gewend zijn.
Vision Fortune – Country Music (9 februari)
Vision Fortune: een groter contrast met ‘Country Music’ is er niet. Deze albumtitel slaat dan ook meer op de prachtplaats waar het album is opgenomen. Een villa met zwembad in een uitgestrekt landschap die Google Maps’ig van de albumcover afstraalt. Met een beperkte collectie dvd’s, vergeten bordspelletjes en het ontbreken van enig talent voor paardrijden, zat er voor de Britten niks anders op dan zich volledig te gooien op hun tweede album.
The Districts – A Flourish And A Spoil (9 februari)
The Districts timmert al behoorlijk aan de weg. Met één EP in de merchandise, een plekje op de posters van onder andere Motel Mozaïque, Lowlands en London Calling en twee bijzonder veelbelovende singles Peaches en 4th And Roebling voor het album. En met John Congleton (o.a. St. Vincent, Angel Olsen) als producer kan het bijna niet misgaan. The Districts kent veel stuwende lagen waar bands als Spoon en Cold War Kids ook zo heerlijk mee kunnen spelen. De band weet de spanning ultiem beet te houden met op- en afbouw van sound en volume, zoals Pixies dat ook kan.The Districts musiceren met grote zorg en een bijzonder uitgekiende timing.
Ibeyi – Ibeyi (16 februari)
Ooit gehoord van Yoruba? Geeft niet. Volgens Google is dit een Nigiriaanse taal die zich via slaven naar Cuba heeft verplaatst in de achttiende eeuw. Maar de bloedmooie tweeling Lisa-Kaindé en Naomi Diaz spreekt het vloeiend. Ibeyi (ee-bey-ee) zingt ons toe in het Engels en de inheemse taal. Door de magische combinatie van deze twee talen is de sfeer rondom de plaat een mengeling van een traditioneel stamfeest in de Afrikaanse woestenij en James Blake, King Krull en FKA twigs. Intrigerend op z’n minst.
A Place To Bury Strangers – Transfixation (16 februari)
We kijken al een tijdje reikhalzend uit naar nieuw werk van shoegazetrio A Place To Bury Strangers a.k.a. ‘The Loudest Band From New York’. Het is alweer ruim twee jaar geleden dat de band ons met EP ‘Onwards To The Wall’ en langspeler ‘Worship’ voor het laatst ondersteboven blies. Met de nieuwe single Straight doet de band nog harder verlangen naar dit nieuwe album, deze klinkt als een strak gespannen elastiek, dat stuiterend losschiet en je frontaal in je bakkes raakt.
Cheatahs – Sunne EP (23 februari)
Binnen een jaar na je debuutalbum met nog een EP komen: nee, Cheatahs zit niet stil. De ingrediënten zijn in de tussentijd grotendeels hetzelfde gebleven. De combinatie van een simpele maar goede song, gruizige gitaren en kekke hook werken in ieder geval nog steeds als een trein! De bas in de recent uitgebrachte single Controller klinkt elektronischer dan wat we van de band gewend zijn. Experiment voor een volgend album?
Spectres – Dying (23 februari)
Spectres refereert naar een geest, een Runescape-aspect of naar een groovy disco band in Beatles-pakjes. Maar nee, deze Spectres komen uit Bristol. Dat zegt al genoeg. De band wordt bestempeld als een gazy noise band, dus even kort door de bocht; ze zijn luid. Twee EP’s en flink wat fuzz rondom de band is daar dan eindelijk het debuut ‘Dying’.
Verder in februari
Two Gallants – We Are Undone (2 februari)
California X – Nights In The Dark (2 februari)
H Hawkline – In The Pink Of Condition (2 februari)
Title Fight – Hyperview (2 februari)
The Amazing – Picture You (16 februari)
The King Khan & BBQ Show – Bad News Boys (23 februari)
The Pop Group – Citizen Zombie (23 februari)
Dutch Uncles – Oh Shudder (23 februari)
The Pop Group – Citizen Zombie (23 februari)
Dan Deacon – Gliss Riffer EP (23 februari)
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
