Kliko Fest
Zaterdag 13 juli
Patronaat Haarlem

In een wereld die zo gevoelig is voor vernieuwing als de muziekscene, kun je je afvragen waar een band die door zijn discografie heen niet bijzonder veel ontwikkeling laat horen, zijn bestaansrecht ontleent. Naar aanleiding van de show van Cloud Nothings aankomend weekend op Kliko Fest in Patronaat, legt onze redacteur Mick nog eens uit waarom het nog steeds de moeite is om naar de band te luisteren.

Tekst Mick Arnoldus

Altijd lastig, een genre-stempel op een band plakken. Noise? Post-hardcore? Garage-grunge? Gewoon indierock? Het is dat poppunk zo’n nare associatie heeft met puberale films over high schools in de VS, anders zou je overwegen die voor de sound van Cloud Nothings te gebruiken. De brute gejaagdheid is zeker aanwezig en doet je bij tijd en wijle naar adem snakken, maar tegelijk komen er veel melodieën langs die aangenaam in het gehoor liggen en waarbij je hartslag even tot rust kan komen. De sfeer rond de band uit Cleveland, Ohio ademt de jaren negentig, met name de emo van American Football. Maar bij tijd en wijle doet de energie van Cloud Nothings niet onder voor die van Minor Threat of Anti-Flag. Met zes platen (eigenlijk zeven, daarover later meer) in een kleine tien jaar, voelt in de discografie van de band duiken alsof je een opgerolde bal van stoffig spinrag moet ontkluwen. Toch doen wij in deze klassieke The Daily Indie-longread een poging voor je.

One-man-band
Cloud Nothings had ook zomaar niet kunnen bestaan. Rond 2009 neemt de dan achttienjarige Dylan Baldi met Garageband op zijn Macje nummers op in de kelder van z’n ouders in Cleveland. Hij is dan net gestopt met zijn studie voor saxofonist. Hij maakt meerdere accounts aan op Myspace, die allemaal bedoeld zijn voor andere muziek. Zijn enorme productiviteit valt op in de blogosphere en resulteert in een uitnodiging van concertpromotor Todd Patrick om wat support-acts in New York te komen spelen. Plots moet Baldi vanuit Cleveland een band optrommelen om te openen voor Woods en Real Estate: het kan snel verkeren. Krap een jaar later tekent hij als one-man-band bij Carpark Records, dat de cassettes en EP’tjes die tot dan toe in beperkte oplage door Baldi zelf verspreid werden, uitbrengt op één album: Turning On. De tracks zijn door Baldi bij elkaar geplakt in Garageband, maar ondanks het uitgesproken lofi-geluid van de plaat, valt zijn talent voor catchy melodieën op en wordt geprezen door recensenten.

Turning On zorgt ervoor dat Cloud Nothings het jaar daarop door de Verenigde Staten kan touren en zelfs al bescheiden Europa aandoet, waaronder op 19 november 2010 in de inmiddels ter ziele gegane club Trouw in Amsterdam. Bij thuiskomst begint Baldi aan de opvolger van zijn debuut. Dit album, dat simpelweg Cloud Nothings zou gaan heten, wordt opgenomen in een echte studio in Baltimore, met producer Chester Gwazda. Zonder de zolderkamerruis klinken de liedjes van Baldi plots een stuk meer als gitaarpop, ook vanwege die vaardigheid in het ontwerpen van hooks die blijven hangen. Dat Baldi daar bedreven in is, is een logisch gevolg van het leren spelen van meerdere instrumenten in zijn jeugd. Op zijn basisschool spijbelde hij om piano in de lerarenkamer te spelen. Daarnaast speelde hij banjo in een schoolmusical en gitaar in het koor. “Het concentreren op liedjes hielp mij op de middelbare school, omdat ik niemand daar echt aardig vond”, zei hij daar later over. Baldi benadert de gitaar meer als een piano om tot interessante composities te komen: “Alsof elke vinger afzonderlijk een apart instrument is”.

De doorbraak
Achteraf blijken leuke melodietjes niet Baldi’s enige kracht. Dit wordt maar al te goed duidelijk met het keiharde Attack On Memory uit 2012. Behalve dat dit album de band definitief faam bezorgt bij een wereldwijd publiek, zou het ook het geluid van Cloud Nothings gaan definiëren. Het samengeraapte zooitje muzikanten dat Baldi uit noodzaak bij elkaar sprokkelde, is vanaf hier een volwaardige band, in dezelfde bezetting live als in de studio. Baldi schrijft de liedjes nog steeds zelf, maar heeft nu een stuk meer input van de bandleden tot zijn beschikking. Neem bijvoorbeeld drummer Jayson Gerycz: als je iemand achter je hebt zitten die honderd procent van zijn talent in één aspect van je nummer kan gieten, is dat ook in de studio een luxe. Bovendien luisterde Gerycz veel ‘hard, noisy stuff‘ in het tourbusje, aldus Baldi. Vooral het ontdekken van The Wipers heeft veel invloed op de periode dat Baldi de liedjes voor Attack On Memory schrijft. Dezelfde band werd al door Nirvana en Dinosaur Jr. genoemd als inspiratiebron.

Attack On Memory werd geproduceerd door Steve Albini, een producer die je mogelijk kent van bijvoorbeeld Nirvana, The Stooges, Mogwai, The Ex en The Pixies. Blijkbaar is een grootheid strikken voor je productie makkelijker dan die namen doen vermoeden: tegen Pitchfork vertelt Baldi dat Albini elke klus aanneemt die hij toegeworpen krijgt. Albini gebruikte toen al twintig jaar dezelfde (goed voorziene) studioruimte om op te nemen en dat is voor Cloud Nothings de voornaamste stempel: “Hij zat bijna de hele tijd Scrabble te spelen op Facebook. Dat wisselde hij dan af met het bijwerken van z’n blog over eten. Ik weet niet eens of hij nog weet hoe ons album klinkt.” Baldi heeft daarentegen al een duidelijk beeld van hoe Attack On Memory moet gaan klinken. Alleen de bewust gekozen albumtitel verraadt al hoe hij wil breken met zijn vorige werk. Baldi wil hardere, moeilijkere muziek maken, die de talenten van zijn band ten volle kan benutten.

Uit geen nummer blijkt dat gegeven meer dan uit Wasted Days, zonder twijfel de sleuteltrack van het album. Een epos van bijna negen minuten was je op de vorige platen van Cloud Nothings nog niet tegenkomen. Hoewel de muziek van Cloud Nothings strikt genomen allang geen lo-fi meer is, kun je altijd een textuur in de productie ontwaren die als een gruizige verzameling bouwpuin in de akoestiek van de studio aanwezig lijkt te zijn. Door die ruis krijg je als het ware een bouwhelm inclusief oorbeschermers en veiligheidsbril opgezet. Desondanks wordt elke nietsvermoedende leek meteen overweldigd door de intensiteit van het nummer en de niet door enige zangtechniek gehinderde stem van Baldi. ‘I thought, I would, be more than this‘ schreeuwt hij in de climax van die track, terwijl zijn voltallige band hun instrumenten tot het uiterste geselt.

Het is ook het moment op Attack On Memory waar Baldi’s persoonlijke verhaal over de angstaanvallen en depressies waar hij regelmatig mee kampt, het meest direct doorklinkt. Baldi is onzeker over zijn muziek en over erkenning, en kan daar als adolecent moeilijk mee dealen. Attack On Memory fungeert in zekere zin als manier om zijn frustraties eruit te schreeuwen. Zelf grapte hij ooit luchtig dat het, als zoon van twee docenten, in de familie zat: ‘I’m continuing the family tradition of yelling at kids.’ Maar wanneer hij twee jaar later, in 2014, in een interview met The Daily Indie op de periode terugkijkt, kan hij er iets luchtiger op reflecteren. Deels heeft dat te maken met de tour van Attack On Memory, waarin Baldi veel liedjes onderweg kan schrijven:

“Ik wilde gewoon een aantal nummers schrijven die ik goed vond, zonder écht na te denken voor wie en waarom ik ze schreef. Op Attack On Memory probeerde ik een boze rockplaat te maken, ik wilde zien hoe dat was. Als ik dat nu zou doen, zou het totaal onoprecht zijn! Begrijp me niet verkeerd, Attack On Memory was heel persoonlijk, alleen bekijk ik nu deze thema’s in een ander licht. Op de vorige plaat was alles voor mijn gevoel fucked up, terwijl ik nu denk: meh, it will be OK!

Vorig jaar waren we voortdurend op tour en wanneer we niet aan het touren waren bleef ik doorreizen, omdat ik niet graag stil zit. Vraag mij niet waarom, maar ik kan niet lang op dezelfde plaats blijven. Daarom zijn alle nummers op verschillende plekken in de wereld geschreven, misschien zelfs wel elk nummer in een ander land. Het probleem van toeren is dat je zelfs je beste vrienden gaat haten, doordat je elkaar elke dag ziet. Juist doordat we elkaar een tijd niet hadden gezien, voelde het weer als rondhangen met vrienden. Het is heel fijn om die scheiding tussen die werelden te hebben, waardoor touren nu zelfs aanvoelt als wat aankloten met vrienden! Het heeft dus eigenlijk ervoor gezorgd dat ik gelukkiger ben.

Nieuwsgierigheid en rusteloosheid
De onderweg geschreven stukjes komen pas samen in de studio, wanneer de band bezig is met het opnemen van opvolger Here And Nowhere Else dat verschijnt in 2014. Dankzij het succes van de tour hebben Baldi’s angsten plaatsgemaakt voor nieuwsgierigheid en rusteloosheid. De albumtitel is al net zo letterlijk bedoeld: genieten van het ervaren dat je hier en nergens anders bent, als jezelf, en niets anders dan jezelf. “Dat gevoel, waarbij je gewoon bent en nergens anders over nadenkt, is erg belangrijk voor mij in de afgelopen paar jaar geworden, dus heb ik er een album over gemaakt.” Het nummer Pattern Walks is zelfs een letterlijke reactie op Wasted Days. ‘I thought I would be more than this’ is vervangen door een wat meer mijmerende rasp, die ‘I thought’ blijft herhalen. Het vat precies het verschil tussen iemand die na de tour voor zijn tweede album vreest dat niemand zijn muziek leuk vindt en daar depressief van wordt, met iemand die op tour gaat met een album dat iedereen geweldig vindt.


Maar als je die positieve achtergrond aan iemand uitlegt en daarna het album laat horen, zul je diegene waarschijnlijk nogal slecht voorbereid hebben. Net als Attack On Memory is Here And Nowhere Else wat de muziek betreft een nietsontziend noiserock-monster. Producer John Congleton heeft dan ook met meer indiebands van groot kaliber gewerkt: bijvoorbeeld Modest Mouse en Cymbals Eat Guitars. Gitarist Joe Boyer heeft de band verlaten en is niet vervangen, maar horen doe je dat niet. De gruizige textuur die inmiddels Cloud Nothings’ handelsmerk is geworden, is uiteraard weer aanwezig. Jammer, want zo hoor je niet hoe de band zichzelf uitdaagt in de studio om beter te worden in wat ze doen. Baldi vertelt in het interview bijvoorbeeld, waarin hij Pattern Walks tegenover Wasted Days zet, dat hij in elk nummer expres iets schrijft wat hij nog niet kan spelen.

Foto: Rudy Sablerolle

Album in tien dagen
Ondertussen maakt Baldi in deze periode een interessant uitstapje. Wanneer hij met een kater wakker wordt in het huis van zijn toenmalige vriendin in Parijs, heeft hij een sms’je van Nathan Williams van de Californische band Wavves: ‘Yo, wanna make a record together?’. Binnen tien dagen zijn ze klaar en is No Life For Me een feit. Het is een logisch uitstapje dat zeker de moeite waard is: Cloud Nothings’ eerste twee albums werden al veel vergeleken met het werk van het destijds eveneens zeer lo-fi opererende Wavves, maar beide bands zijn anno 2015 wel uit dat jasje gegroeid.

Ten opzichte van het grauwe Cloud Nothings steekt Wavves af als een kleurige LSD-trip (hoewel dat niet de drug is waar je Williams mee associeert; dat is wiet, heel veel wiet). Samen vullen ze elkaar vooral aan met harder werk, waar Williams ook nooit vies van is geweest. Twee muzikanten die beide de kunst van het liedjes maken onder de knie hebben, en die beide vanuit ongeveer dezelfde zolderkamer bekend werden met een lofi-sound: het is een enorm logische match. Onder het ‘Fans vinden dit ook leuk’-gedeelte op de Spotify van Cloud Nothings staat Wavves bij ons op de vierde plek. Geen enkele algoritmische benadering zal besluiten om het voor jou heel anders te doen.

Cloud Nothings’ volgende eigen wapenfeit Life Without Sound wordt eind januari 2017 uitgebracht. Het is op eerste gehoor het meest toegankelijke en, zoals dat dan vaak gaat, misschien wel het minst spannende album van Cloud Nothings, dat met de komst van gitarist Chris Brown inmiddels weer een viertal is. De softere sound heeft een andere reden. Baldi is veranderd, vertelt hij aan The Daily Indie: “Ik ben ouder geworden, heb alles meer op een rijtje en heb meer rust. Dat zou goed kunnen komen doordat ik een poosje thuis geweest ben. Ik was gewoon een beetje een gek: crazy. Egoïstischer ook. Ik geef nu meer om andere mensen”.

Voor het eerst is hij écht goed zitten om de teksten te schrijven, iets wat normaal gesproken hooguit twee uur van tevoren gebeurde. Sprak Baldi in het verleden niet graag over hoe zijn muziek door zijn persoonlijkheid gevormd werd (‘interview-modus’ noemt hij het, wanneer hij meestal verklaarde ‘gewoon liedjes’ te maken), op Life Without Sound wil hij opener zijn. Juist op het album waar hij zich voorneemt goed na te denken over de teksten, valt het denken zwaar. Baldi belandt opnieuw in een depressie via een verslechterende relatie en de eenzaamheid van een vreemde stad. Het mantra van Here And Nowhere Else werkt niet meer, wanneer je niets anders dan jezelf hebt. Hij schrijft de depressie niet van zich af, maar accepteert de duisternis, het daarbij ook loslatend. Ervoor kiezen je niet zo te voelen: ‘It’s supposed to be inspiring.’ Baldi verhuist terug naar zijn vertrouwde Cleveland, waar hij een huis deelt met drummer Gerycz vlakbij waar hij ooit opgroeide. “Als je hiervandaan komt, ga je er snel weg of je blijft hangen. Ik ben uiteindelijk alsnog blijven hangen”, concludeert hij er nuchter over.

De nabijheid van de bandleden gebruikt Cloud Nothings om, onafhankelijk van kostbare studiotijd, samen muziek te maken. En dat hoor je nergens beter dan op recent wapenfeit Last Building Burning. Het album grijpt terug op de verzengde energie van Attack On Memory en doet daar nog een schepje bovenop. Producer Randall Dunn weet als ex-geluidsman van Sunn O))) als geen ander hoe je een goede bak herrie neer moet zetten. Het album vangt goed hoe Cloud Nothings live is: keihard en catchy. En toch is het nooit bedoeld als stomp in je maag, zegt Baldi zelf op KEXP in een anekdote over de zanger van The Wipers: “Greg Sage ontwikkelde zijn teksten vanuit ideeën die hij kreeg door in een koffietentje te gaan zitten. Hij luisterde naar de mensen om hem heen en schreef hoe de toekomst eruit zou komen te zien op basis van wat ze zeiden. Allemaal vrij vreugdeloos. Die aanpak heb ik mij ook eigen gemaakt.”

Last Building Burning is het meest intense werk dat Cloud Nothings ooit uitgebracht heeft, een die het het niveau van ‘sleutelplaat’ Attack On Memory benadert. Dan rest de vraag hoe je die eventueel moet gaan overtreffen, of hoe je op dit constante niveau kunt blijven. Bij KEXP gaat Baldi ook op die vraag in: “Ik vraag me af op welk punt je de top bereikt. Ga je nog intenser? Like, wat kunnen we nu nog doen?” Om de vraag direct te beantwoorden: “Ik speel ook free jazz op de saxofoon in Cleveland. Dat gaat al helemaal alle kanten op als ik met Jayson (drummer, red.) even niet in rock mode ben en we vrij aan het jammen zijn. Ik vraag mij vaak af of we met Cloud Nothings uiteindelijk een free jazz-album zouden kunnen maken dat niemand wil hebben. Waarschijnlijk niet.”


WEBSITE PATRONAAT | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Nog geen 30 is ‘ie, Cloud Nothings’ Dylan Baldi. Het verklaart wellicht waarom hij het voor elkaar krijgt plaat na plaat uit te brengen en toch telkens volwassener te klinken dan voorheen. Life Without Sound is cleaner dan voorganger Here and Nowhere Else (2014), dat op zijn beurt cleaner was dan doorbraak Attack On Memory (2012). U snapt het.  
 
Een van de oorzaken daarvan is de producer John Goodmanson, die eerder werkte met onder meer Death Cab For Cutie en Sleater-Kinney. Zijn mengpaneel verrijkt het kleurpalet van Cloud Nothings van de grijstinten van Here and Nowhere Else naar een rammelende regenboog. De band vliegt bij vlagen nog steeds uit de bocht, maar Life Without Sound biedt ook de gelegenheid eens lekker uit het raam te kijken en het landschap te bewonderen.  
 
Dat lijkt ook een direct resultaat van de langste pauze die de band uit Ohio ooit tussen twee platen nam. Here and Nowhere Else? Nee, het genuanceerde Life Without Sound is een hier én daar. Vaak worden beide werelden juist gecombineerd binnen één nummer, zoals op opener Up To The Surface of afsluiter Realise My Fate, beiden gestructureerde songs die van niets íéts weten te maken.  
 
Een ander stuk spierweefsel dat de krachtpatserij op Life Without Sound bijeen houdt is Baldi’s nieuwe interesse in teksten. De persoonlijke aard daarvan, al duidelijk op het vooruitgesnelde Modern Act, is de échte revolutie op Life Without Sound. Dat Cloud Nothings ook op andere vlakken stappen zet is immers geen verrassing; Dylan Baldi schrijft al volwassen platen sinds hij jong was.

Lees hier ons eerder verschenen interview met Cloud Nothings over Trump, de nieuwe plaat en Dylan Baldi’s liefde voor Nederland.

Wavves is terug. Nadat er in 2014 voor de verandering eens geen materiaal van de garagerockers uit San Diego verscheen, komt de band nu met de vijfde langspeler, toepasselijk ‘V’ getiteld. Een aantal van de tracks, waaronder opener Heavy Metal Detox, verscheen al eerder als single en daaruit bleek al dat er van vormverlies geen sprake is.

Wavves gaat er zoals altijd met gestrekt been in en weet met zijn catchy rammelrock aan te zetten tot ouderwets meeschreeuwen. De skatepunksound is nog steeds alom aanwezig, maar op ‘V’ lijken Nathan Williams en consorten iets meer structuur aan hun nummers te hebben gegeven. Het algehele plaatje is grotendeels onveranderd, maar met nummers als Redlead, waarin gespeeld wordt met abrupte stops en breaks, weten de band toch het volle half uur dat de plaat duurt, te boeien.

Met songs over verlangen (Heart Attack) en in de put zitten om datzelfde meisje (My Head Hurts) zijn de thema’s weinig verrassend, maar Wavves laat de randjes ouderwets rafelen en daardoor wordt het nergens slap of zoetsappig. 2015 mag dus met recht een goed jaar voor Wavves genoemd worden, want naast hun split met Cloud Nothings hebben de mannen met ‘V’ ook gewoon weer een prima album afgeleverd.

Luister het volledige album hieronder!

 

 

1_indie

 

Coverillustratie: Marina Tadic

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe en alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

The Daily Indie | Issue #11
In de elfde editie zijn er interviews te lezen met The Horrors, Wild Beasts, Metronomy, Cloud Nothings, CHEATERS, Mountainbike, The Amazing Snakeheads, Holy Wave en Yuko Yuko.

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Radar, The Daily Literature, The Daily Art en Best Of The Blog en hebben we Adam & The Relevants gevraagd om een Spotify Mixtape te maken.

Los van deze rubrieken hebben we uiteraard een hoop bladzijden volgeschreven met allerlei kersverse nummers, redactietips, een hele hoop albumrecensies, een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!

—————————————————————————————————————————————————––

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

—————————————————————————————————————————————————––

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store
Uitgever: Rising Step

icon-Available-on-the-AppStore

—————————————————————————————————————————————————––

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

 

Screenshots

 

 

cloud nothings band

 

Voordat Cloud Nothings in 2012 doorbrak met het fenomenale ‘Attack On Memory’, bracht de band uit Ohio al twee platen uit die zo’n beetje in het blije surf- en grungepunk-hoekje zaten. Des te meer viel het op dat Cloud Nothings op ‘Attack On Memory’ vooral kwáád was. Heel kwaad. De plaat kende een spaarzaam luchtig momentje, maar op het gros van de songs schreeuwde voorman Dylan Baldi de longen uit zijn lijf, al dan niet zijn gitaar molesterend in minutenlang, in distortion gedrenkt beukwerk.

 

Donkere periode
In interviews vertelde Baldi destijds steevast dat hij door een donkere periode van zijn leven ging en dat zo van zich af wilde schreeuwen. Dat lijkt anno 2014 enigszins gelukt. ‘Here And Nowhere Else’ is een luchtigere en positievere plaat. Dat wil niet zeggen dat Cloud Nothings terug gaat naar zijn begindagen. Op Just See Fear en No Thoughts zet Baldi als vanouds zijn schuurpapieren, niet door enige zangtechniek gehinderde strot vol open. Anderzijds zijn opener Now Hear In en single I’m Not Part Of Me onmiskenbaar catchy, bijna vrolijk.

 

 

 

 

Beide persoonlijkheden
En het vergt wat luisterbeurten, zeker wanneer je zoals ondergetekende het indrukwekkende ‘Attack On Memory’ nog vers in het geheugen hebt. Maar ‘Here And Nowhere Else’ is absoluut geen slechte plaat. Nee, een nieuwe Wasted Days staat er niet op. Het ruim zeven minuten durende Pattern Walks heeft een opvallend gelijke structuur, maar is velen malen minder, eh, ja, boos. En dat tekent de hele plaat. Wie beide persoonlijkheden van Cloud Nothings wel goed trok, zal ook geen moeite hebben met deze nieuwe.
Robin van Essel

cloud nothings band

Gisteren kwam Cloud Nothings‘ nieuwe album ‘Here and Nowhere Else’ officieel uit. Dat verdient natuurlijk wat celebratie met een bizarre nieuwe videoclip! De afsluiter van de nieuwe plaat én eerste single, I’m Not Part of Me, wordt niet gesierd door beelden van de schorre frontman Dylan Baldi, maar een slumber party hebbende groep meisjes die meer zouden passen in een One Direction-video.

Ouijabord
Alsof de absurde tweestrijd tussen Baldi’s kermende stem en onmiskenbaar roze dames niet merkwaardig genoeg is, raken de meisjes na gebruik van een mysterieus hallucinatoir drankje bedwelmd en wordt alles geleidelijk steeds vreemder. Onder begeleiding van de dames die een plastic rockband vormen en met hun iPhones en een Ouijabord spelen, bereikt Cloud Nothings een bizar hoogtepunt en proclameert onze redactie enthousiast: ‘Best.Video. Ever’.

 

In tegenstelling tot wat de titel van de tweede single van Cloud Nothings’ nieuwe album ‘Here And Nowhere Else’  (26 maart uit) suggereert, is voorman Dylan Baldi niet rijp voor de gesloten psychiatrie. Close was het wel, als we de beste man mochten geloven in de interviews die de band rond het uitkomen van de vorige plaat ‘Attack On Memory’ gaf. Baldi was boos, depressief en teleurgesteld en schreeuwde dat op die plaat van zich af.

 

Ruige strot
En dat lijkt te hebben geholpen. Eerste single I’m Not Part Of Me klonk al toegankelijker en hitgevoelig en dat geluid is ook terug te horen op Psychic Trauma. Halverwege het nummer trekt Baldi weliswaar zijn ruige strot open, de song kent veel ritme- en volumewisselingen en een climax met de kenmerkende repetitieve ritmesectie en rammelende grunge-gitaren. Maar overall klinkt Cloud Nothings blijer en positiever dan op het leeuwendeel van de songs op ‘Attack On Memory’.

 

Psychic Trauma is niet zo hitgevoelig als de eerste single, maar dat schizofrene geluid maakt het interessant luisterwerk dat hopelijk wordt doorgezet op de aankomende plaat. Eén ding is zeker: slechter is de band uit Cleveland niet geworden. Hooguit wat minder boos.

 

 

cloud nothings

 

Twee jaar na de release van hun derde  studioalbum ‘Attack On Memory’ zijn de Amerikaanse indie-rockers van Cloud Nothings met het uitbrengen van de gloednieuwe single I’m Not Part Of Me begonnen aan de aanloop naar hun vierde plaat ‘Here And Nowhere Else’. De eerste stap is meteen een reuzensprong.

 

Chaos en orde
Nadat de formatie uit Cleveland in 2012 definitief doorbrak met de eerdergenoemde derde plaat, ging het snel. De hele wereld mocht kennis maken met de gruizige alternatieve rock, waarin een typisch Amerikaanse sound doorklinkt. Invloeden vanuit surfpop en grunge-rock zijn Cloud Nothings niet onbekend, bewijst ook de nieuwe single.

 

I’m Not Part Of Me is namelijk een stevige, maar opgewekte track, met de nodige hitpotentie. Het nummer, dat de gulden middenweg vindt tussen chaos en orde is, vooral vanwege het gitaarwerk en het refrein, enorm aanstekelijk. Herinneringen aan oude met Amerikaans DNA verweven videospelletjes worden opgeroepen door dit nummer, dat ietwat als een soundtrack klinkt.

 

Fris doch prettig
Cloud Nothings levert met deze single het eerste ingrediënt van een plaat die waarschijnlijk als een fris doch pittig gerecht zal smaken, met een vleugje nostalgie. Aan energie heeft de band, ruim vier jaar na hun debuut, in ieder geval nog niets verloren. Op 1 april verschijnt ‘Here And Nowhere Else’ en komt uit via Carpark Records.

 

 

London Calling 2012. Als je je nog afvraagt waar volgende week het feestje is, dan kunnen we je vertellen dat het feestje in Paradiso is. Op vrijdag 2 en zaterdag 3 november is er weer een mooie line-up bij elkaar geprogrammeerd, waarvan we hieronder de hoogtepunten van The Daily Indie op een rijtje zetten. Tijdens het maken van dit overzicht kwamen we erachter dat we eigenlijk alles wel heel graag een keer live willen zien.

Dan nog even voor het overzicht: het tijdschema


Te beginnen bij de vrijdag!

In de bovenzaal beginnen we om 19.00 met TOPS. Een leuke indie-band uit Montréal die zich daar begeeft in het levendige ‘DIY art pop scene’. Samen met artiesten als Claire Boucher (Grimes), die de band laatst “a bunch of weirdos” noemde, maar wel “in the most affectionate way possible”. Dat schijnt in Montréal een compliment te zijn overigens. Maar het is belangrijker wat jij al lezer/luisteraar er van vindt, dus daarvoor hebben we ‘Turn Your Love Around’ hieronder neergezet. Daar hoor je ook gelijk dat de band wat wegheeft van Fleetwood Mac, maar ook zeker veel van Ariel Pink’s Haunted Graffiti (de light-versie dan). Een interessante combinatie!




Daarna gelijk door naar de Grote Zaal voor één van onze favorieten van het weekend: Hooded Fang! Man, wat hebben die Canadezen me een toffe plaat gemaakt met Tosta Mista (luister hem alsjeblieft, it’s for your own good). Uptempo garagerock, met lekker valse gitaren, goede riffs en een rammelende, maar donders strakke show. Wat wil je nog meer? 19.30. We zien je daar!




Het volgende wat ons erg in de smaak valt is The Joy Formidable. Luister maar eens naar het liedje Austere hieronder. Da’s toch gaaf ofnie?! Deze driekoppige band uit Wales zal om 22.00 haar set beginnen in de Grote Zaal. Debuutalbum The Big Roar is alweer uit 2010, maar er staat in januari 2013 een nieuw album gepland. Daar zullen we waarschijnlijk dus wel iets van gaan horen vrijdag.




Daarna is het rennen om één van onze favoriete, nieuwe bandjes te zien spelen in de Bovenzaal rond 22.30. Temples is de dienstdoende band en zij zitten precies in die sixties/psychedelica-stroming die op ’t moment zo ontzettend populair is. In juli kwamen ze toevallig al tegen, dus we waren blij verrast dat de band ineens op London Calling zou spelen. Zodat we ze een keer live kunnen zien en dat de Londenaren zich hier een keer kunnen presenteren aan ’t Nederlandse publiek. We hebben ’t vermoeden dat het London Calling publiek het goed gaat trekken. Afijn, we kunnen er kort of lang over lullen: het is gewoon bloedmooi muziek.




Daarna: Cloud Nothings. Grote zaal om 23.15. Moeten we daar nog iets aan toevoegen? Ik heb geen idee. De laatste plaat ‘Attack On Memory‘ is ongeloof lekker en live staat ’t als een huis. Wegens een matig geluid op Lowlands was ’t optreden daar iets minder, maar van dat probleem heb je in Paradiso niet zo vaak last gelukkig. Voorspelling: crowdsurfend van het het podium naar de bar, en weer terug.




Next up, we zitten nu echt in een soort stroomversnelling van bands die we graag een keer live in actie willen zien. Gross Magic speelt direct hierna om 0.00 in de Bovenzaal. We kennen deze band eigenlijk voornamelijk van het onderstaand nummer en van YesterdaysWe zijn benieuwd wat de band allemaal nog meer in petto heeft. Dat houdt ’t spannend.




Daarna, ik denk toch wel, de headliner van de vrijdag. Twin Shadow. De besnorde indie-god komt rond 0.30 even laten zien hoe je een goede indie-set neerzet. We hebben ‘m nog nooit eerder live gezien, maar dat is wel iets waar we al een tijdje naar uitkijken. Voor meer muziek van George Lewis Jr. (z’n echte naam) verwijzen we je door naar Spotify.




Is het na Twin Shadow al afgelopen? Zeker niet, daarna wurmen we ons namelijk door naar de Bovenzaal voor Aluna en George van AlunaGeorge. Een Londens duo dat al een tijde goed bezig is, maar zich zeker even flink op de kaart heeft gezet met het onderstaande nummer Your Drums, Your Love. Electro-soul van hoge klasse.




Daarna rest ons alleen nog te dansen op Kill All Hipsters en da’s altijd leuk. Dan vraag je je waarschijnlijk nog af waar je kaartjes kan kopen: dat kan hier!

 

Hij is er weer! De Spotify Playlist van juli staat klaar om geluisterd te worden. Met 66 nieuwe nummers, die bij elkaar  garant staan voor meer dan vier uur aan indie-plezier!

Zo vonden we deze maand onder andere de volgende bands:
Alt-J, Atlas Genius, Baio, Beach House, The Blanche Hudson Weekend, Bombay Show Pig, Cat Power, The Cast Of Cheers, Citizens!, Cloud Nothings, Crocodiles, DIIV, Dirty Projectors, French Films, Friends, Glass Animals, Glow Kit, The Griswolds, Hot Chip, Hotel Mexico, The Hundred In The Hands, Iamamiwhoami, Jaill, Knickers, Lemaitre, Liars, Lola Kite, Major Lazer, Melpo Pene, Metric, NZCA/LINES, Peaking Lights, A Place To Bury Strangers, POP ETC, San Cisco, Silversun Pickups, Simian Ghost, Slowdance, Splashh, Sures, Twin Shadow, Twinsy, The Walkmen, We Were Evergreen, Weird Dreams, Westkust, Woodkid

Check de lijst hier!!

Alle oude playlists zijn hier te vinden!