Interview

INTERVIEW: Cloud Nothings


1 juli 2014

In een buitenwijk van Leiderdorp staat een computer aan, verbonden met Cleveland, verbonden met een lichtelijk vermoeide maar ontspannen aandoende jongen. De stem van de tweeëntwintig jarige slungelige Dylan Baldi, beter bekend als het brein achter Cloud Nothings, galmt in de zonovergoten slaapkamer. Hij is net terug van een korte Europese tour voor zijn nieuwe album ‘Here and Nowhere Else’ en heeft niet veel geslapen, maar is onwaarschijnlijk opgewekt en spraakzaam.

Dylan, ‘Attack on Memory’ was een aanval op de herinnering van wat mensen dachten dat de band was. Kun je uitleggen wat de titel van het nieuwe album, ‘Here and Nowhere Else’, voor jou betekent? 
”‘Here and Nowhere Else’ is een zin van afsluiter I’m Not Part of Me. Eigenlijk gaat de hele plaat over hetzelfde als I’m Not Part of Me. Bij beide was ik bezig met het leren om dingen te vinden die jou als individu definiëren en je geen zorgen te maken over wat anderen vinden, zolang je maar jezelf bent. ‘Here and Nowhere Else’ is het ervaren dat je ergens bent, als jezelf en niets anders dan jezelf. Dat gevoel, waarbij je gewoon bent en nergens anders over nadenkt, is erg belangrijk voor mij in de afgelopen paar jaar geworden, dus heb ik er een album over gemaakt.”

Voor mijn gevoel was het vorige album, ‘Attack on Memory’, een album met een sterk gevoel van urgentie. Een dringendheid die je terugvindt op ‘Here and Nowhere Else’, hoewel dit nieuwe album positiever aanvoelt. Wat denk jij over deze verandering in mentaliteit?
“Ik denk dat je gelijk hebt. Die verandering komt doordat ik eindelijk overtuigd was om dingen te doen die ik zelf graag doe. Ik wilde gewoon een aantal nummers schrijven die ik goed vond, zonder écht na te denken voor wie en waarom ik ze schreef. Op ‘Attack On Memory’ probeerde ik een boze rockplaat te maken, ik wilde zien hoe dat was. Als ik dat nu zou doen, zou het totaal onoprecht zijn! Deze plaat geeft een goed beeld van waar ik op dit moment ben. Begrijp me niet verkeerd, ‘Attack on Memory’ was ook persoonlijk, alleen bekijk ik nu deze thema’s in een ander licht. Op de vorige plaat was alles voor mijn gevoel fucked up, terwijl ik nu denk: meh, it will be OK!”

Iedereen loofde producer Steve Albini om het vorige album, maar persoonlijk denk ik dat de ontwikkeling van Cloud Nothings van solo-project tot een échte band een veel grotere invloed heeft gehad. Jammer genoeg heeft gitarist Joe Boyer na de vorige plaat de band verlaten. Heeft dit verlies de dynamiek van de band veranderd?
“Om eerlijk te zijn: nee, niet echt. Het zorgde eigenlijk juist voor een nieuwe uitdaging! Ik denk dat je gelijk hebt. Die verandering komt doordat ik eindelijk overtuigd was om dingen te doen die ik zelf graag doe. Ik wilde gewoon een aantal nummers schrijven die ik goed vond, zonder écht na te denken voor wie en waarom ik ze schreef. Op ‘Attack On Memory’ probeerde ik een boze rockplaat te maken, ik wilde zien hoe dat was. Als ik dat nu zou doen, zou het totaal onoprecht zijn! Deze plaat geeft een goed beeld van waar ik op dit moment ben. Begrijp me niet verkeerd, ‘Attack on Memory’ was ook persoonlijk, alleen bekijk ik nu deze thema’s in een ander licht. Op de vorige plaat was alles voor mijn gevoel fucked up, terwijl ik nu denk: meh, it will be OK!”

Ik was gewend om gitaarpartijen met twee gitaren te schrijven, dus toen ik maar één gitaar tot m’n beschikking had voelde het instrument compleet nieuw aan. Daarnaast wilde ik iets nieuws horen, ik wilde de gitaren bottom-heavy maken. De grootste uitdaging was interessante gitaarpartijen te blijven schrijven met slechts één gitaar. Niet bepaald makkelijk, aangezien je al snel als Green Day klinkt wanneer je een paar powerchords speelt!”

In tegenstelling tot het snelle schrijven van de vorige albums heb je ‘Here and Nowhere Else’ geschreven tijdens het toeren. Hoe heb je het schrijfproces op dit album benaderd?
“Vorig jaar waren we voortdurend op tour en wanneer we niet aan het touren waren bleef ik doorreizen, omdat ik niet graag stil zit. Vraag me niet waarom, maar ik kan niet lang op dezelfde plaats blijven. Daarom zijn alle nummers op verschillende plekken in de wereld geschreven, misschien zelfs wel elk nummer in een ander land! Ze waren eerst nog maar little skeletons of songs, pas twee weken voordat we in de studio gingen zitten heb ik de nummers samen met drummer Jayson Gerycz en bassist TJ Duke uitgewerkt. Op reis schreef ik maar van alles wat vervolgens overal rondslingerde. Mijn vriendin woont in Parijs, dus daar heb ik flink wat tijd doorgebracht. Gelukkig had één van haar vrienden zo’n goedkoop klein akoestisch gitaartje dat ik mocht lenen. Het was niets bijzonders, maar ik had het nodig.”

Ik las ergens dat je van plan was om naar Parijs te verhuizen na de aankomende tour. Hoe zal dat de toekomst van Cloud Nothings beïnvloeden?
“Wanneer we niet op tour waren was ik of in Parijs of op reis. Zelfs tot twee weken voordat we moesten opnemen zat ik daar nog. Het probleem van toeren is dat je zelfs je beste vrienden gaat haten, doordat je elkaar elke dag ziet. Juist doordat we elkaar een tijd niet hadden gezien voelde het weer als rondhangen met vrienden. Het is heel fijn om die scheiding tussen die werelden te hebben, waardoor toeren nu zelfs aanvoelt als wat aankloten met vrienden! Het heeft dus eigenlijk ervoor gezorgd dat ik gelukkiger ben.”