Zonder een stralende zon ziet de pont die ons naar de andere kant van het IJ brengt er een stuk minder fijn uit. Daar sta ik dan – mensen rond mij haasten zich om nog naar binnen te kunnen. Het is druk voor een grauwe donderdagmiddag in februari. De drukte ontvluchten doe ik even later met Aldous Harding tegenover mij. Over haar nieuwe plaat: Designer.

De Nieuw-Zeelandse is een dag in Amsterdam om te praten over haar derde album. Het is al ruim voorbij de middag en de vermoeidheid slaat toe. Het raam even open om toch wat frisse lucht naar binnen te laten. “It’s good to be here”, begint Harding. Ze staart naar buiten: fietsers die de volgende regenbui te snel af proberen te zijn, de pont die om de paar minuten van de ene naar de andere kant gaat. Routine. Ik vind het wel mooi, dat je zelf kan bepalen of alles wat buiten de vier muren waartussen je je bevindt een invloed op je heeft of dat je je terugtrekt in je bubbel.

“De plekken waar ik ben, hebben niet echt een invloed op mij. Niet rechtstreeks, maar ik zou het je niet met zekerheid kunnen zeggen. Ik let niet zo veel op alles rondom mij. Een landschap, een gevoel van nostalgie… Ik haal daar niet zo veel uit, dat beïnvloed niet echt wat ik wil zeggen. Denk ik.”

Ze denkt zorgvuldig na over elk woord en ik twijfel of het de vermoeidheid is na een hele dag praten of een zekere terughoudendheid. “We hebben een sprong gemaakt van onzekerheid naar artistieke zekerheid om vooruit te kunnen, maar toch vastgehouden worden door iets. Dat was Party, Designer laat je los. Ga maar!”

“Het is een nieuwe fase, een andere tijd”

We hebben het over Party en hoe Aldous Harding toen zei dat ze zich een stuk gelukkiger voelde. “Ik voel mij nu, met Designer, nog gelukkiger. I’m just growing up, ik leer steeds meer. Over alles. Het is een nieuwe fase, een andere tijd.” 

Harding klinkt alsof ze er al drie levens op heeft zitten. Doordacht, bij momenten bijna afwezig, alsof een onderbewustzijn het overgenomen heeft en een gedachtestroom op ons afvuurt. Levenswijsheid. Wie door het mysterie wil prikken, moet geduld hebben. 

Designer: het album
“Designer verwijst naar alles waaraan het doet denken. Hoe je het ook ziet. Sterk. Ik hou mij niet vast aan iemand. Je hoeft niet iets te zijn of te blijven. Beweeg. Je kunt een ruimte op zo veel manieren benutten. Ik moet aan dat nummer van Cat Stevens denken. ‘And if you want to be me, be me.  And if you want to be you, be you. ‘Cause there’s a million things to do.‘ Ik houd van dat nummer, dat resoneert met wie ik ben: a lot of things. Elke staat waarin je je kunt bevinden, elke fase, betekent iets. Je moet niet bang zijn om jezelf voor schut te zetten of iets nieuws te proberen.”

Het gesprek wijkt een beetje af en opeens worden de zinnen aangevuld door stilte. Ze denkt na, alsof ze bang is om iets verkeerd te zeggen. “Sinds wanneer is gelukkig zijn, je geïnspireerd voelen en hard werken un-cool?” Als het al een vraag was, dan moet ik haar het antwoord schuldig blijven. 

“Ik wil mensen laten voelen wat andere artiesten mij laten voelen”, gaat ze verder. “Soms hoor ik iets en denk ik: ‘dat is slim’, maar soms weet ik ook niet of de artiest de intentie had me zo te laten voelen. En dan loop ik ervan weg. Ik ga niet graven, hoef het niet te weten. Misschien wel als ik ouder word. I just wanna do something interesting, maar dat lijkt tegenwoordig als een hele opgave. Ik wil doen wat voor mij natuurlijk aanvoelt, maar ook anders.” 

“Er ligt veel druk op mij, mensen verwachten iets van mij en dan zijn er nog mijn eigen verwachtingen van wie ik moet zijn”

Ze laat de woorden even bezinken. Misschien is het anno 2019 helemaal niet zo vanzelfsprekend meer om die dingen te doen. Hoe zorg je ervoor dat je interessant en relevant bent? “Er ligt veel druk op mij, mensen verwachten iets van mij en dan zijn er nog mijn eigen verwachtingen van wie ik moet zijn.” En op dat moment besef ik mij dat Aldous Harding – hard nut to crack – ook maar gewoon een mens is, met dezelfde twijfels en onzekerheden als diegene die we allemaal hebben. 

Climbing the stairs
“Het zijn stapjes: van de debuutplaat, via Party en dan nu Designer. Het voelt alsof ik een trap op loop, elke stap voelt anders. Hoe verder ik kom, hoe meer energie ik krijg. Daar zijn verschillende redenen voor: de keuzes die ik gemaakt heb, maar vooral ook de realisatie dat je niet serieus moet zijn om serieus genomen te worden. Ik weet niet wat het doel van het leven is, dus ik kan niet veralgemenen, maar ik doe waar ik zelf zin in heb. Vrijheid. In a way. Je moet jezelf dat comfort geven, want je zet jezelf al op om te falen als je gedreven wordt door de gevolgen wanneer je iets niet zou doen. Ik wil niet iets maken met een doel. Ik bedoel, natuurlijk heeft het een doel, maar dat is eerder persoonlijk.”

“Ik zou het wel kunnen, stoppen, maar ik zie daar nu niet echt een reden toe”

En de volgende stap, die ligt alweer om de hoek. Designer is nog niet eens verschenen wanneer we dit gesprek voeren, maar Harding is al bezig met what’s next. “Helaas, het is mijn job, maar ik kan niet stoppen. Als er iets gebeurt, wil ik daar een nummer over schrijven en voor je het weet ben je alweer een stuk verder. Ik ben niet goed in ergens mee ophouden, dat is een beetje mijn obsessieve kant. Ik zou het wel kunnen, stoppen, maar ik zie daar nu niet echt een reden toe.”

Ik wil mezelf
Op Heaven Is Empty horen we het al: ‘People ask me all the time what I want. The answer is one.’ Maar wie is one? “Dat ben ik. Ik wil wat ik wil. Als je zegt wat je wilt, dan gaat het per definitie toch al om jezelf, dan mag je zeggen dat je andere mensen wilt helpen. Dat is wat jij wilt. En ik, ik wil mezelf, want uiteindelijk is dat alles wat ik heb. Zelfs al heb ik andere mensen, die heb ik niet als ik mezelf niet heb.”

“Ik ben niet onzeker over mijn ideeën, maar wel over mijn ability om de druk te kunnen dragen”

Waar we een paar minuten geleden nog voorzichtige antwoorden kregen, is Harding heel zeker van wat ze hier zegt. Ietwat dromerig, maar de boodschap is duidelijk. “Ik ben niet onzeker over mijn ideeën, maar wel over mijn ability om de druk te kunnen dragen. Het is niet de muziek zelf, maar alles wat erbij komt, dat is veel enger. En ik ben de enige hier en er is een limiet van hoeveel we van de wereld rond ons kunnen zien.” 

Ik zie de tijd opeens heel snel aan mij voorbijrazen en stilaan voel ik dat ik weer in de echte wereld kom. Opeens hoor ik gesprekken uit de ruimte naast mij en ik weet dat mijn tijd er bijna op zit. Nog even over optreden, want dat heeft Aldous Harding – zo blijkt – al maanden niet meer gedaan. “Als ik op het podium sta, wil ik het publiek alles geven. Soms word ik mij heel bewust van wat ik aan het doen ben en dan is de magie weg, niet voor het publiek, soms wel voor mezelf. Je gaat zo op in een moment en opeens realiseer je je wat je aan het doen bent. Ik denk dat je dat soms, als je goed oplet, ook kan zien.” Net voor ik de kamer verlaat, kijk ik haar aan. Voorzichtig vraag ik of het wat uitmaakt als iemand dat dan ziet. “Actually, no. It doesn’t.”

In juni speelt speelt Aldous Harding op Best Kept Secret en 27 november is zij live te zien in Paradiso.

---

Volgende week verschijnt het derde album van het wandelend muzikale mysterie Aldous Harding. Volgende week gaat bij ons een interview met de Nieuw-Zeelandse zangeres online, maar omdat Fixture Picture zo heerlijk in ons hoofd rond blijft zweven, kon deze onmogelijk ontbreken tijdens ons wekelijkse uurtje op Pinguin Radio.

Ook voor fans van Tame Impala zou er binnenkort wel eens heel goed nieuws kunnen zijn. Met Patience en Borderline kregen we alvast twee ontzettend fijne voorproefjes voor het album dat er misschien nog wel voor de festivalzomer aan zit te komen. We weten namelijk dat Kevin Parker niet graag unreleased materiaal speelt, maar anderzijds weet je nooit wat je kan verwachten van Tame Impala.

Verder waren er ook nieuwe nummers van Swine Tax, SONS, Olden Yolk, Superet, Babe Rainbow en Steve French te horen. We maakten het je zo makkelijk mogelijk en verzamelden zoals altijd alle nummers in een playlist die is te vinden op Spotify.

1. Omni – Delicacy
2. Swine Tax – I’d Like
3. Froth – Laurel
4. Crumb – Nina
5. Family Time – The Grand Collide
6. Babe Rainbow – Morning Song
7. Superet – YDS2M
8. Olden Yolk – Cotton & Cane
9. Steve Lacy – N Side
10. Hayden Thorpe – Love Crimes
11. Lime Cordiale – Money
12. SONS – Family Dinner
13. Aldous Harding – Fixture Picture
14. Steve French – I Dream of Being a Machine
15. Tame Impala – Borderline
16. Sinkane – Dépaysé

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!

Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!

---

We werden weer helemaal betoverd door Aldous Harding. Het Nieuw-Zeelands muzikaal mysterie komt in april met een nieuwe plaat: Designer. De eerste single daarvan, The Barrel, zag inmiddels het levenlicht en kon dan ook absoluut niet ontbreken tijdens ons uurtje op Pinguin Radio.

Na de break-up van Wild Beasts, ging frontman Hayden Thorpe aan het werk als solo-artiest. Dat kwam er in de vorm van de eerste single Diviner die vorige week verscheen. Het klinkt alvast een stuk rustiger dan Wild Beasts in zijn gloriedagen klonk. Wie ook weer op zoek ging naar rust is Homeshake. Met zijn nieuwe plaat Helium begeleid Peter Sagar de luisteraar van het ene verhaal naar het andere. We houden van een gezonde portie variatie en draaien daarom de volumeknop graag open voor de nieuwe single van Versing: Tethered.

Verder waren ook nieuwe nummers van onder meer Albert Hammond Jr., Pavlove, Low Life en The Love Language te horen. We maakten het je alvast zo makkelijk mogelijk en verzamelden alle nummers in een playlist die zoals altijd te vinden is op Spotify.

1. Albert Hammond Jr. – Fast Times
2. Aldous Harding – The Barrel
3. Ellis – Something Blue
4. Hayden Thorpe – Diviner
5. Homeshake – All Night Long
6. Low Life – Lust Forevermore
7. Moby Rich – Blink
8. Palehound – Killer
9. Pavlove – Anything but Cupid
10. Priests – Good Time Charlie
11. SASAMI ft. Devendra Banhart – Free
12. The Love Language – Bees
13. Versing – Tethered
14. W.H. Lung – Simpatico People

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!

Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!

---

Marlon Williams wordt overal in één adem genoemd met de term ‘singer-songwriter.’  Een zanger is ‘ie zonder twijfel: om de uithalen die hij live zonder een greintje moeite uit zijn strot perst kan niemand heen. Maar het songwriter-aspect ontbrak lang. Het debuut uit 2016 van de 27-jarige Nieuw-Zeelander werd gesierd door covers, nummers die zijn vrienden hebben geschreven en verhalen over (soms verzonnen) karakters. Tot vorig jaar. De break-up met Aldous Harding heeft hem achter de schrijftafel gekregen, met Make Way For Love als resultaat. Een album dat volledig anders is dan alles dat we tot nu toe van hem hebben gehoord.

Voor het eerst krijgen wij een kijkje in het hoofd van Williams, die ons tot nu toe enkel met zijn kenmerkend emotionele stem meenam in andermans verhalen. In een café in Amsterdam-Noord rookt hij nog snel een sigaret voor hij plaatsneemt, gewapend met een glas rode wijn. Voor het eerst leren we de flamboyante muzikant met de oude ziel kennen, zowel aan tafel als via zijn muziek. “Ik ben zelf nog aan het onderzoeken wat er precies allemaal van mijzelf in het album zit. Voor mij was het schrijven en opnemen van de nummers eigenlijk één groot verwerkingsproces van wat er was gebeurd en wat ik nu moet. Over hoe ik alleen moet zijn: een vrijgezel en onafhankelijk persoon. Ik heb een lange geschiedenis waarin ik bijna altijd een vriendin had. Ik ontdek nu waar ik sta als een individu, maar ook wat er precies is gebeurd in mijn relatie. Ik zou willen dat ik een perfecte oneliner had om de relatie met Hannah (Aldous Harding, red.) en mijn ervaringen erna samen te vatten, maar het leven is niet een oneliner samen te vatten.” Dan maar in een heel album.

 

“Ik heb altijd het gevoel gehad dat schrijven een verbastering van de waarheid was”
Marlon Williams heeft nooit onder stoelen of banken geschoven dat hij niet van nummers schrijven houdt. Hij heeft de kunst van coveren goed onder de knie, speelt nummers zoals Dark Child – zijn grote hit van het vorige album – die zijn geschreven door vrienden of vertelt andermans verhalen. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat schrijven een verbastering van de waarheid is, waarbij de realiteit constant verkeerd wordt geïnterpreteerd. Het is voor mij vaak proberen gevoelens te articuleren die niet gearticuleerd willen worden. Het voelde altijd goedkoop, op een of andere manier. Maar met dit album, voor de eerste keer, voelde het onvermijdelijk en ontzettend belangrijk voor mezelf en mijn groei als persoon en muzikant. Ik heb een reden gevonden achter de schrijftafel te kruipen.”

 

“Vroeger hadden we bijvoorbeeld een ruzie en dan zag ik haar fanatiek in haar notitieblokje schrijven. Fuck, dacht ik dan, deze ruzie echoot door tot in de eeuwigheid”

 

Die reden was de relatie met Aldous Harding, die na een aantal jaar vorig jaar op de klippen is gelopen. Ze waren uit elkaar gegroeid, waarbij het muzikale succes dat hen ongeveer tegelijk overspoelde, een rol speelde. Zowel Harding als Williams hebben deze break-up vertaald in hun albums. Party van Aldous Harding verscheen vorig jaar mei en bijna een jaar later is hier Make Way For Love, waar zij tevens meezingt op Nobody Gets What They Want Anymore. “Party is mijn favoriete album van 2017. Ik heb er natuurlijk een intense connectie mee, veel van de nummers heb ik tot leven zien komen. Het doet pijn om te luisteren, maar ik ben bovenal trots. We zijn allebei heel respectvol tegenover elkaars creatieve processen. Altijd al zo geweest. We hebben al heel lang terug geaccepteerd dat nummers schrijven een deel van ons bestaan is, al is zij er veel beter in dan ik. We waren muzikale partners en muzikale vrienden lang voordat we samen waren. We wisten allebei dat dit de norm was, het voelt natuurlijk op een rare manier. Vroeger hadden we bijvoorbeeld een ruzie en dan zag ik haar fanatiek in haar notitieblokje schrijven. Fuck, dacht ik dan, deze ruzie echoot door tot in de eeuwigheid. Maar er zit iets in het ego van een artiest dat ons toestaat op die manier te werk te gaan. Ze behandelt mij niet met fluwelen handschoenen en vertelt haar verhaal hard en realistisch, en ik doe hetzelfde.”

 

“Het schrijven van dit album voelde als een daad van passie in plaats van een bewuste keuze”
Williams had al jaren de pen niet opgepakt, maar na deze break-up lagen er binnen een paar dagen vijftien nummers klaar. “Het was heel gepassioneerd, in termen van schrijven. Jarenlang voelde ik de drang om te schrijven niet, maar ik had nu het gevoel dat ik écht een doel had. Iets waar ik diep over na moest denken en moest uitdrukken op een manier die alleen in muziek werkt. Het voelde als een daad van passie in plaats van een bewuste keuze: ik had bloed aan mijn handen en had geen idee hoe dat was gebeurd, dit was mij nooit eerder gebeurd. Ik had altijd een soort geprivilegieerde afstand van mijn eigen muziek. De mentaliteit van: ‘Laat mij jou eens een verhaaltje vertellen’, of: ‘Hier is iets waar ik over heb nagedacht.’ Ik kon me daar met dit album niet meer achter verstoppen. Dit album was een volledig nieuwe ervaring. Ik ben geen verteller meer, er is geen empathie naar buiten in dit album. Ik realiseer me dat verhalen vertellen altijd een sterk punt van mij als muzikant is geweest, maar nu speelt mijn ego de hoofdrol. Dat is compleet nieuw.”

Maanden voordat het album uit was speelde Marlon Williams op London Calling, waar zijn set voor het overgrote deel bestond uit nieuw werk. “Natuurlijk gelooft elke artiest dat het nieuwe werk het beste is, anders beweeg je niet vooruit. Daarbij helpt live spelen met het ontdekken van mijn individualiteit, ook als performer. Voor mij is er een duidelijke scheidingslijn tussen dat en het zijn van een schrijver. Ik heb al die nummers geschreven en dat was het. Nu zijn het onderdelen van een setlist, ik denk nooit meer na over hun persoonlijke natuur. Als een nummer klaar is, wordt het een abstract ding. Ik maak me geen zorgen meer om mijn persoonlijke verhaal, misschien komt dat omdat ik er nog niet aan gewend ben dat dat bestaat in mijn muziek. Ik behandel ze als elk ander nummer. Misschien realiseer ik me op een dag: shit, ik leg hier mijn leven bloot voor een ruimte vol vreemden. Maar dat zie ik dan wel weer.”

 

“Ik had altijd een soort geprivilegieerde afstand van mijn eigen muziek”

 

Nieuwe studiodata staan al in de agenda van Williams genoteerd, maar hoe het volgende album eruit ziet weet hij nog niet. “Ik heb niks meer geschreven sinds die vijftien nummers. Ik weet niet wat er hierna gaat gebeuren. Ik houd niet van schrijven, maar ik houd ervan te hebben geschreven. Er is iets dat het voor mij heel moeilijk maakt om pen op papier te zetten, het voelt als een slecht ding. Ik sluit mezelf af van alle mogelijkheden en zing constant in mijn hoofd, maar niks heeft toestemming om een vaste vorm te krijgen. Ik ben bang om te falen, bang om te schrijven. Ik wil geen slecht nummer maken, ik ben liever stil dan slecht. Schrijven moet ik doen voor mezelf, zoals dat ik dit nodig had om over Hannah heen te komen. Als ik eenmaal een nummer af heb gaat het prima, dan is het klaar. Ik kijk nooit meer terug: de nummers zijn dan wat ze zijn en als een performer speel ik ze vervolgens live. Ze hebben dan een vaste vorm aangenomen en dan zijn alle twijfels weg. Ik kan me nog vaag herinneren hoe ik me voelde toen ik de nummers schreef, maar nu interpreteer ik ze vast net zo als jij. Het is nu iedereens eigendom, een complete verschuiving in hoe ik altijd heb gewerkt.”

Make Way For Love is sinds 16 februari uit via Dead Oceans. 

Dat het de vierde en tevens laatste dag is van Le Guess Who? valt aan alles te zien. Het weer is druilerig, de moeheid is toegeslagen. Het centrum van Utrecht krioelt op zondagmiddag van de Le Guess Who?’ers die van hot naar her crossen, om maar niet te laat te zijn bij de middagshows waar ‘Full Capacity’ de meest gebruikte woorden zijn.

Tekst Matthijs van Rumpt, Jente Lammerts & Mabel Zwaan

Aan het begin van de middag is de zaal relatief leeg voor aanstormende pop-sensatie Mozart’s Sister. Caila Thompson-Hannant, de echte naam van dit soloproject, staat gelijk voor een moeilijke kwestie. Niet het schrale aantal mensen, maar de locatie staat haar ietwat tegen, wat ze zelf ook benoemt. Want ja, waarom staat een electropopzangeres ook in vredesnaam in een kerkachtige zaal waar bijna alleen maar stoelen staan? Hoe dan ook maakt Mozart’s Sister er het beste van. Haar geluid klinkt vol, haar liedjes zijn aanstekelijk en de performance oogt net wat anders dan de gemiddelde “popster”. Ondanks dat laatste wordt de Canadese al vergeleken met Grimes, wat wij alleen maar kunnen beamen vanmiddag.  (JL)

Het mag dan wel zondag zijn, in EKKO begint de dag gewoon met een wilde show van Londense rapper Flohio. Een rapshow om drie uur ’s middags lijkt op papier misschien niet per se een topidee, maar Flohio en haar producer/dj weten het publiek zonder problemen op te hypen. Er zitten zeker wat grime-nummers tussen, maar Flohio beperkt zich daar niet toe. Voor wie er geen zin heeft om mee te springen, is er genoeg spanning in de verses en de melodieuze beats om je wakker te maken voor de vierde en laatste dag van Le Guess Who?.  (MvR)

Naarmate de middag vordert, wordt het alsmaar drukker in de stad. Twitter blijft overvloeien met geklaag over de kleine capacitieit van de zalen overdag, waar de festivalorganisatie toch lijkt te hebben onderschat hoeveel mensen er wel niet naar kleine podia moeten als het programma in TivoliVredenburg nog niet aan de gang is. Eerder stond er al een rij van pakweg 30 meter voor het vrij onbekende Visible Cloaks in Theater Kikker, en ditmaal puilt het Academiegebouw uit voor Julianna Barwick, die samen met cellist Maarten Vos haar met synthesizer overgoten soundscapes ten gehore brengt. Ondanks het grote publiek, dat voor tachtig procent moet staan, is het muisstil in de zaal. De engelachtige stem van Barwick brengt ons voor een klein uurtje naar een andere wereld. Zorgvuldig neemt ze haar stem op met een looper, die haar gezang blijft herhalen, waar ze vervolgens weer overheen zingt. De ondersteuning van Maarten Vos is hierbij essentieel: soms lijkt Barwick geen controle meer te hebben over haar eigen instrument, waar Vos dan een goede basis geeft. En dan is het op naar EKKO, voor de keiharde noise van Yves Tumor. Het blijft ten slotte Le Guess Who?. (JL)

 

Yves Tumor, dus. Wij kennen maar weinig artiesten wiens live performance zo ver van zijn of haar albums ligt. Waar Tumor zich op zijn album van zijn warme, lome en atmosferische kant laat zien, maakt hij live van EKKO zijn duistere, bijna enge grot. De show begint met een rondvliegend geluid van een zwerm bijen met af en toe een soort bries die zó hard staat dat het zelfs met oordoppen in moeilijk te doen is. Tumor neemt je in ieder geval helemaal mee in zijn show. Alle lichten in de zaal moeten uitblijven, zodat hij alleen goed te zien is als hij onder het lampje van de nooduitgang komt te staan. Hij rent heen en weer als een bezetene, mosht in zijn eentje het hele publiek door elkaar. Van die filmische nummers als Limerence en The Feeling When You Walk Away komt hier heel weinig terecht, maar dat hij goed is in een mood zetten, staat helemaal vast.  (MvR)

 

Door de rijen van het Academiegebouw tot aan de Dom hebben alleen de meest gepassioneerde bezoekers het tot de show van Aldous Harding geschopt. De zelfbenoemde gothic-folk zangeres heeft al een halfuur voor haar show een volle zaal klaar staan. De regen druppels glijden nog uit ons haar terwijl zij de indrukwekkende zaal in een seconde stil weet te krijgen met haar ideale zondagmiddagmuziek. Dromerige, gemoedelijke, lange nummers die sommige bezoekers, die er al een paar dagen op hebben zitten, fataal wordt. Mensen verdwijnen in de sluimerstand, er wordt geknikkebold, en dan vooral bij de staande ploeg achterin de zaal. De intense blik van Harding is immers de helft van de show. Waar bij Yves Tumor EKKO een soort duivelse dungeon was geworden, zijn we hier in de hemel. Opnieuw een prachtig gebouw als locatie en Harding met haar engelenstem en haar witte gitaar.  (MZ, MvR)

 

De drukte heeft De Helling, een minuut of tien fietsen verderop, nog niet bereikt. Hier kan nog op het gemak een Le Guess Who? Session IPA besteld worden, in afwachting van Insecure Men. Aan het roer van dit bijzondere project staan Saul Adamczewski van Fat White Family en zijn oud klasgenoot Ben Romans-Hopcraft van Childhood, maar de muziek is onvergelijkbaar met allebei de partijen. Het tempo ligt bij deze lofi jazz revival een stuk lager en neigt eerder naar een smerige lounge-vibe. Opvallend is dat de bezetting aanzienlijk is geslonken sinds hun concert op London Calling een paar weken terug, ook het plezier dat er toen vanaf spatte ontbrak nu. Resultaat van een half gevulde zaal? Vermoeidheid van de tour? Het gelummel met de techniek? Joost mag het weten: maar Adamczewski en Romans-Hopcraft zijn er na twintig minuten van het uur al klaar mee. De kabel wordt nog voor de laatste noot demonstratief uit de gitaar gejast en de band is pleitte. ‘Encore?’, wordt er vertwijfeld vanuit het publiek geroepen. Maar het mocht niet baten. (MZ)

 

Sevdaliza zet ’s avonds een legendarische show neer in Pandora. De in Iran geboren Rotterdamse is niet alleen met een drummer en toetsenist vanavond, maar ook met een strijkkwartet en een danser. Het is de eerste keer dat ze live met het kwartet speelt, maar direct is duidelijk hoe perfect de combinatie is. In de rustigere nummers komt de waarde van de violen en de cello heel mooi naar voren en in de actievere nummers is de indrukwekkende dans tussen Sevdaliza en haar danspartner de grote toevoeging. De show wordt zo een verhaal waar je moeilijk je oren en ogen vanaf kunt houden. Haar sterke zelfverzekerdheid die in haar muziek zo duidelijk wordt overgedragen zie je hier op het podium alleen maar groter worden. Voor haar is de eerste show van haar tour niet even om te oefenen, alles zit perfect in elkaar.  (MvR)

 

Wat roltrappen naar beneden en ineens wanen we ons in een heel andere wereld bij Shabaka & The Ancestors. Ze worden omschreven als ‘spirituele jazz’ en dat is precies wat het is. Er hangt een heerlijk ontspannen sfeertje in Ronda, die je weer even doet herinneren aan het feit dat het zondagavond is. De gospelachtige stem die soms naar voren komt samen met de jazzband maakt een combinatie die zó goed klopt dat het gek aanvoelt.  (MvR)

 

Drie jaar terug stond Perfume Genius op de cover van ons TDI-Magazine, in het interview vertelde hij dat hij elke zaal waarin hij speelt volledig wil ‘ownen.’ Nu straalt hij op honderden posters door Utrecht als een van de curatoren van Le Guess Who?. De wereld kan niet langer om hem heen en dat is precies de attitude die hij vanavond neerzet in de Grote Zaal. En hij ownt ‘m. Zijn muziek is bombastisch op de meest fragiele manier. Mike Hadreas kronkelt en glijdt heen en weer op het gigantische podium. Hij verleidt en speelt met het publiek. De zaal wordt omhelsd door alles dat hij is: een open ziel met een sterk gevoel voor humor, maar een bloedserieuze boodschap. Hij verliest zichzelf in zijn show en sleurt ons in een razend tempo met hem mee. (MZ)