Taal noch teken: Deerhoof verschijnt met de post-apocalyps van Future Teenage Cave Artists
13 juni 2020
Ik stond gespannen en in een publiek van vierduizend man opgepropt te wachten op de hoofdact, maar voordat het zover was moesten we met z’n allen nog even door het voorprogramma. Dat verplichte nummer bestond uit een half uur neurotisch gehak op een drumstel, rammelende gitaartjes en een huppelend Japans vrouw-kind. Taal noch teken: ik snapte er geen zak van*.
Het zal de ouderdom wel zijn, maar met de verschijning van nieuwe plaat Future Teenage Cave Artists voelde ik ondanks de wat moeizame eerste kennismaking toch een soort opluchting: blijkbaar zijn er ook in deze vreemd tijden toch nog een aantal constanten waar je op kunt rekenen. Deerhoof, dus.
Vreemd actueel
Dat rekenen met constanten beperkt zich in dit geval hoogstens tot de productiviteit van Deerhoof. Trends en hypes komen en gaan, eens in de twee à drie jaar verschijnt er toch tenminste nog een nieuwe Deerhoof. Tegelijkertijd: waar voorgaande platen zich meer bezighielden met het volhouden van hun eigen gekke universum, lijkt deze toch wel vreemd actueel.
Een toekomstige prehistorie waarin de jeugd zich met fakkels, krijt en kapotte techniek terugtrekt in holen en grotten vraagt vandaag ineens niet meer zoveel fantasie. En zo klinkt Future Teenage Cave Artists dan ook: als een opgegraven, gruizig maar springlevend stuk herrie, inclusief vreemde herinneringen aan Bach en Haydn, als radiosignalen uit een inmiddels volledig uitgespeeld verleden. Weyes Blood haalde min of meer hetzelfde trucje uit op de slottrack van Front Row Seat To Earth, Front Row Seat: we hebben nog wat fragmentarische herinneringen, de rest is geschiedenis.
Uit de mond van Satomi Matsuzaki klinken die scherven bij vlagen even akelig als infantiel. Op New Orphan Asylum for Spirited Deerchildren vraagt ze zich bijvoorbeeld af: ‘Why would you shoot my Bambi’s / What did my Bambi’s do to you?’ Van die onschuld is dus ook al geen spaan meer heel. Opvallend is dat de plaat afsluit met de bijna hoopvolle bede van Bach, I Call On Thee. Na drie maanden keihard oefenen op de piano van zijn kamergenoot in de uitvoering van drummer-muzikant Greg Saunier. I Call On Thee: het vies-bruine licht van de laatste waakvlam.
* 28-08-2006: Radiohead in de toenmalige Heineken Music Hall.
