Sunflower Bean van jeugd naar jongvolwassenheid: “Wij zijn net zo verward als de gemiddelde 22-jarige”

De kijker is ongeveer driekwart door de videoclip van Sunflower Beans recente single Crisis Fest als de muziek plotseling onderbroken wordt. Een minuut lang bevraagt de band zijn leeftijdsgenoten: hoe is het om jong te zijn anno 2018? De één vindt het geweldig, de ander noemt het een shit show. “De video maakt mij erg emotioneel”, vertelt frontvrouw Julia Cumming aan de telefoon vanuit Londen. “Het is heel bijzonder om hun antwoorden te horen, zeker omdat wij alle drie van dezelfde leeftijd zijn.”

De antwoorden die in de video gegeven worden vormen dan ook een soort samenvatting van Twentytwo In Blue, een uitstekend tweede album dat uitkomt nu alle leden van de New Yorkse band tweeëntwintig geworden zijn. Op die plaat vol hoop en vrees groeit het trio van jeugd naar jongvolwassenheid, kijkt het door een persoonlijke bril naar het huidige politieke klimaat en trekt het ondertussen klassiek klinkende gitaarmuziek de tegenwoordige tijd in.

“We waren een beetje uitgekeken op ons geluid”
Het is een druilerige dag in Londen, vertelt Cumming aan de andere kant van de lijn. We geloven haar graag: hier motregent het ook. Niet dat de bandleden dat erg vinden, hoor. “We zitten bij het raam koffie te drinken. Heerlijk.” Veel tijd om dat te doen heeft Sunflower Bean normaal gesproken namelijk niet. Het waren precies de spaarzame vrije uurtjes die na een uitgebreide tour het startpunt vormden van wat uiteindelijk Twentytwo In Blue zou worden. “We zijn in december 2016 begonnen met schrijven, nadat we de tour rondom Human Ceremony hadden afgerond”, vertelt drummer Jacob Faber. Gitarist Nick Kivlen vult aan: “Het was lang geleden dat we gewoon met z’n drieën in een kamer konden jammen. De creativiteit die na die tijd plotseling vrijkwam, zorgde ervoor dat we samen een enorm productieve periode konden doormaken.” De band schreef een aantal ideeën in de eerste maanden van 2017 en spendeerde de rest van het jaar in de studio. “We begonnen en zijn niet meer opgehouden”, vat Cumming samen. “Dat gaf ons meer dan vorige keer de kans om heel gericht een samenhangend album te maken.”

Die creatieve bloei gaf Sunflower Bean ook de mogelijkheid zijn sound opnieuw uit te vinden in aanloop naar Twentytwo In Blue, dat geenszins te kwalificeren valt als moeilijk tweede album. “We waren een beetje uitgekeken op ons geluid toen we terug thuis kwamen van tour”, herinnert Kivlen zich. “We besloten wat nieuwe spullen te kopen. Julia en ik hebben allebei een nieuwe gitaar aangeschaft, plus een aantal nieuwe pedalen. Julia heeft een fuzzpedaal voor haar bas waar we veel gebruik van hebben gemaakt. Daardoor leerden we onze instrumenten op een nieuwe manier bespelen. De sound volgde toen vanzelf.”

 

“De politieke situatie was onmogelijk te negeren”
De basis voor het album ligt echter kort vóór de band begint met schrijven en opnemen, precies in de periode dat het einde van the road in zicht kwam voor de New Yorkers. “De laatste tour die we deden vond plaats tegen het eind van 2016, rond de tijd van de presidentsverkiezing”, vertelt Faber. “Normaal gesproken gaan we vooral met onze vrienden uit New York om, waardoor zulke dingen niet altijd zo echt lijken als ze zijn. Nu kregen we de kans naar elke uithoek van de VS te reizen en overal met mensen te praten en het politieke klimaat te voelen. Dat heeft veel indruk op ons gemaakt en is van groot belang geweest voor de sound en inhoud van het nieuwe album.” Kivlen is het roerend met hem eens: “De politieke situatie was zo alomtegenwoordig dat hij onmogelijk te negeren was.”

Niet dat Sunflower Bean die situatie wilde negeren. De band bestaat juist uit jonge activisten. Cumming, die naast muzikant ook een veelgevraagd model is, is lid van de zogeheten Model Alliance, die strijd voor een modewereld waarin geen plaats is voor kinderarbeid en eetstoornissen. Daarnaast begon ze vorig jaar Anger Can Be Power, een DIY-beweging waarmee ze jonge mensen (en dan vooral vrouwen) motiveert politiek actief te worden. “Anger Can Be Power is mijn poging om de energie die ik heb ook op andere gebieden dan muziek, zoals politiek, te gebruiken”, legt ze uit.

“We worden vaak gevraagd om te spelen op fundraisers. Dat is een mooie manier om geld op te halen voor organisaties die goed werk doen, maar ik wilde mijn activisme ook graag op een andere manier uitdrukken en er meer mensen bij betrekken. Nu probeer ik een plaats te creëren waar je elke dinsdag of donderdag rond een uur of zeven heen kunt om een goed gesprek te hebben of een interessante discussie te voeren. Activisme zou onderdeel moeten zijn van het dagelijks leven, het zou socialer moeten zijn: We moeten proberen activisme socialer te maken: als we samen zijn, zijn we sterker en is het moeilijker om ons tot stilte te manen.”

Toch vindt ze het belangrijk te benadrukken dat niet alleen woede een rol speelt in haar activisme, en dus ook niet op het nieuwe Sunflower Bean-album. “Het album bevat onze persoonlijke reactie op grotere gebeurtenissen die vaak politiek van aard waren. Dat betekent niet dat ieder nummer heel politiek geëngageerd is, maar wel dat elke emotie op het album een gemeende is”, verheldert ze. “Mensen zijn heel intuïtief als het aankomt op kunst. Ze hebben het meteen door als je alleen maar een politiek album maakt omdat alle punkbands dat doen, niet omdat je echt iets voelt en echt iets te zeggen hebt.”

 

“Het gouden randje is een essentieel onderdeel van elke donderwolk”
Ook ruim een jaar na de bewuste presidentsverkiezingen valt er nog genoeg te voelen en te zeggen, al blijkt de reden daartoe – vooral in de VS – vaak intens verdrietig. Ons gesprek vindt plaats kort nadat Nikolas Cruz met een geweer de levens van zeventien voormalig schoolgenoten heeft geëist in Florida. Op Twentytwo In Blue hoor je bij vlagen het verdriet en de verbijstering om zulke verschrikkingen, die in de VS veel te veel vergelijkbare voorgangers kennen. Toch bood de nasleep van de tragedie in Parkland ook hoop: studenten van de getroffen school sloten de handen ineen en voeren een verbluffende campagne tegen het grote geld van de NRA en de politici die zich tot op heden als schoothond schuilhouden achter die schietfanatici.

Op Twentytwo In Blue blijkt dan ook dat verwarring niet altijd iets slechts is: vaak volgt daarna hoop op een betere toekomst. “Ik ben blij dat het album dat ook duidelijk maakt”, stemt Nick Kivlen in. “Dat is een essentieel onderdeel van alles wat we doen, dat gouden randje rond iedere donderwolk. Het is heel makkelijk om een boos nummer te schrijven en fuck you te zeggen, maar het is veel krachtiger om muziek te maken die hoop geeft.” Op de eerdergenoemde single Crisis Fest komt alles samen. Daar bezingt Cumming, wiens vocals sowieso een prominentere plek gekregen hebben, vol overgave dat ze een coup gaat plegen en dat de realiteit niets meer dan een ziek toneelstuk is. De belangrijkste regel bevindt zich vlak voor het laatste refrein, als ze zingt: ‘Every tragedy has its sad clown, every victory has its dark cloud.’ Het voelt op zulke momenten bijna alsof Cumming het tegen zichzelf heeft.

 

“Ik ben net zo verward en heb net zoveel geruststelling nodig als de gemiddelde 22-jarige”
Dat is ook het geval op Twentytwo, een van de hoogtepunten van het album dat door zijn melancholische melodieën doet denken aan de hoogtijdagen van ABBA. ‘Independent, that’s how you view yourself, now that you’re twenty-two’, beschouwt Cumming zich met de nodige zelfspot. “Ik schrijf mijn liedjes vaak met iemand anders in m’n hoofd”, lacht de zangeres. “Maar als ik dan het eindresultaat teruglees, realiseer ik mij dat ik het al die tijd tegen mezelf had. Dat komt omdat ik net zo verward ben en net zoveel geruststelling nodig heb als de gemiddelde 22-jarige. Ik hoop dat de dingen die ik mezelf op het hart druk, ook anderen troost en steun kunnen bieden.”

De moraal van het verhaal relativeert op Twentytwo In Blue vaak de harde of hard lijkende realiteit: hij luidt in het geval van Cumming dat 22 ook maar een leeftijd is die voorbij zal gaan, een momentopname die je moet doorstaan, hoe moeilijk dat soms ook lijkt. Haar beschrijving klinkt daarmee oneindig veel realistischer dan die van Taylor Swift, wiens 22 in scherp contrast staat met de gelijknamige single van Sunflower Bean. “Ik wist niet eens dat zij ook een nummer heeft dat zo heet. Niet best zeker?”

 

“Het is soms lastig om erop te vertrouwen dat je nóg verder kunt groeien”
Het moge duidelijk zijn dat de leden van Sunflower Bean in een paar jaar veel gegroeid zijn. Niet zo gek, want ten tijde van hun debuut Human Ceremony waren ze pas een jaar of negentien. Sindsdien is een periode aangebroken die in het leven van iedere jongvolwassene, laat staan dat van een doorbrekende muzikant, op alle vlakken vormend is. “Ik weet van mezelf dat ik de afgelopen tijd veel volwassener geworden ben”, stemt Nick Kivlen in. “En ik hoop dat ik nog veel volwassener zal worden. Persoonlijke ontwikkeling is erg belangrijk en ik denk dat we met z’n drieën een periode van groei doorgemaakt hebben. Vroeger speelden we vaak harde riffs en jamden we veel. Nu vertrouwen we veel meer op onszelf en durven we onze nummers op zichzelf te laten staan.” Faber vervolgt: “Als je nu terugkijkt op je 18-jarige zelf, zie je hoe ver je al gekomen bent. Maar als je aan de toekomst denkt, is het soms lastig erop te vertrouwen dat je nóg verder kunt groeien. Het is belangrijk om daardoor niet uit balans te raken. Je moet toepassen wat je al geleerd hebt, maar niet te veel naast je schoenen gaan lopen.”

Het heden en verleden kwamen voor Cumming in aanloop naar Twentytwo In Blue op een bijzondere manier bij elkaar. Ze verhuisde naar het huis van haar ouders, waarin ze zelf opgroeide. Niet te betalen? Vanwege oude regelingen op het gebied van huurbescherming hoeft ze maar een relatief klein bedrag af te dragen. “In New York doe je wat je kunt om een woonruimte te vinden”, vertelt ze. “Iedereen in mijn gebouw heeft verhalen over familieleden van wie ze appartementen hebben overgenomen of bij wie ze een tijdje op de bank hebben geslapen. Ik ben erg blij dat ik weer in dat deel van New York kan wonen, want ik voel me er erg verbonden mee. Ik woon nu in de kamer van m’n ouders en m’n huisgenootje woont in mijn oude kinderkamer. Grappig genoeg was dat voor mijn geboorte de studio van mijn ouders, die samen muziek maakten. Het voelt alsof de cirkel nu rond is.”

Twentytwo In Blue is uit via Mom + Pop Music. Sunflower Bean speelt op 11 april in Paradiso, tickets zijn hier te koop.