Sufjan Stevens worstelt met patriottisme op America
8 juli 2020
Sufjan Stevens houdt er de afgelopen vijftien jaar een bijzonder strikt tijdschema op na. Zijprojecten daargelaten, heeft de zanger en multi-instrumentalist sinds 2005 elke vijf jaar een nieuw album met solomateriaal uitgebracht. Eigenlijk heel logisch dus dat de release van zijn nieuwe album The Ascension, gepland staat voor 25 september aanstaande. Eerste single America is nu uit.
Carrie & Lowell heeft een bijzondere positie in Stevens’ oeuvre. Waar zijn voorgaande albums zich typeerden door een constant verleggen van muzikale grenzen en het inweven van nieuwe geluiden en invloeden, is dat album in zekere zin een terugkeer naar de basis voor Stevens. Zo fungeert het als een rustpunt in zijn discografie en is het misschien wel zijn meest introspectieve album. America is geen nieuw nummer. In een aankondiging zei Stevens dat het nummer geschreven is tijdens de sessies voor Carrie & Lowell, maar dat het zo ver verwijderd was van alles op dat album dat hij niet wist wat hij ermee aan moest en het daarom maar opzij heeft geschoven.
Duistere drone
Dat dit nummer niet op Carrie & Lowell gepast had, wordt inderdaad al snel duidelijk. Hier is de elektronica heer en meester. Verwrongen, glitchy drumbeats vormen de basis van een nummer dat gaandeweg intenser wordt, tot het op ongeveer de helft implodeert en scherpe, losse vlagen muziek ons om de oren vliegen. Nadat deze storm uitgeraasd is, bevinden we ons opeens in ander gebied. De vervormde klappen zijn van het toneel verdwenen en in hun plaats bevindt zich nu een duistere drone die ons de finale van het nummer inleidt. De donkere klanken worden vervolgens op hun beurt verdrongen door een kalme, ambient-achtige structuur die vaag doet denken aan het zijproject Planetarium uit 2017.
Zoals vaker het geval is bij het werk van Sufjan Stevens, zal ook bij dit nummer de tekst ongetwijfeld een belangrijk punt van discussie worden. Stevens klinkt boos en wanhopig op Amerika, smekend dat hem niet hetzelfde aangedaan wordt als wat er met Amerika gebeurd is. De verscheidene referenties aan de Bijbel zouden de indruk kunnen wekken dat Stevens het hier tegen God heeft, maar toch weet Stevens het dusdanig abstract te houden dat er een hoop ruimte voor interpretatie is.
Meesterlijke composities
America voelt in zekere zin als een terugkeer naar de geluiden zoals we die al eerder gehoord hebben op The Age of Adz uit 2010. De experimentatie is weer een paar tandjes opgevoerd en het nummer als geheel voelt levendig en spannend aan. Stevens heeft zijn talent duidelijk nog niet verloren om meesterlijke en innemende composities te construeren. Vrijdag 25 september kan niet snel genoeg komen.
