Sports Team: “Wij beseffen dat we onderdeel zijn van het systeem, het zou hypocriet zijn om het te veroordelen”
6 juni 2020
Na een bak singles, een paar EP’s en talloze shows in binnen- en buitenland is het dan eindelijk tijd voor het debuutalbum van Sports Team. Hoewel we er vanwege een pandemie langer op hebben moeten wachten dan de bedoeling was, wordt ons geduld met Deep Down Happy meer dan beloond. In aanloop daar deze heerlijke plaat sprak The Daily Indie met frontman Alex Rice over de lockdown, het album en de warme band die de groep met Nederland heeft.
Waar hij met de band ten tijde van dit interview eigenlijk in Mexico hoorde te zitten voor een reeks optredens, zit Rice nu thuis met zijn telefoon in de hand. Hoewel hij zich best prima houdt onder de huidige beperkingen blijft het hier en daar natuurlijk lastig: “Het is een vreemde gewaarwording dat we nu thuis zitten terwijl we eigenlijk aan de andere kant van de oceaan shows hoorden te spelen om onze debuutplaat te promoten. In plaats van onze nieuwe tracks ter gehore te brengen, denken we nu na over een eventuele tweede plaat. Daarnaast missen we het ook gewoon om naar de pub te gaan, met vrienden te ouwehoeren, nummers te spelen en lol te hebben.”
Is het niet vreemd om aan een tweede album te werken terwijl het eerste nog niet uit is?
“Ja, het is soms lastig om de motivatie te vinden, omdat je een bepaald gevoel van urgentie mist als je al een complete plaat in de kast hebt liggen die klaar is om uitgebracht te worden. Maar we hadden ‘geluk’ dat we toen de lockdown werd afgekondigd in de studio zaten. Deze hebben we kunnen verlengen, waardoor we toch productief konden blijven en al een mooie voorsprong hebben voor als we echt werk gaan maken van onze volgende plaat. Het proces is alleen wel anders, aangezien we normaal alles al live spelen om te kijken of dingen werken of niet. Dat is een werkwijze die nu natuurlijk niet opgaat, dus het blijft zoeken.”
Laten we even teruggaan naar het begin. Hoe is Sports Team ontstaan?
“We waren als tieners al een groep met een voorliefde voor gitaarmuziek die regelmatig naar concerten ging op zoek naar nieuwe dingen. Toen we samen op de universiteit belanden waren we van die gasten die altijd een gitaar aan de muur van hun kamertje hadden hangen. Zodra je in die situatie zit, is er maar één logische vervolgstap: die gitaren van de muur halen, ze samen brengen en wat aankloten. We begonnen muziek te maken en op te treden in lokale pubs. Het is dus begonnen als een simpele groep vrienden die lol had met gitaren. Eigenlijk is het dat nog steeds, alleen nu is het ons werk.”
“Ik denk dat het zo goed gaat in Nederland, omdat de mensen ons snappen”
Waar halen jullie je inspiratie vandaan?
“We zijn een band die gedreven wordt door live te spelen. We willen in eerste instantie vooral tracks maken die te gek zijn om te spelen, waar we samen met het publiek helemaal los op kunnen gaan. Dat moet ook wel, aangezien we afgelopen jaar alleen al rond de 150 shows hebben gespeeld. Bezieling en energie zijn voor ons belangrijker dan precisie. Je heb van die bands die net beginnen en zichzelf superserieus nemen, die staan met strakke gezichten op het podium alsof ze de nieuwe Rolling Stones zijn. Daar lachen wij soms een beetje om, want wij zijn precies het tegenovergestelde. Wij proberen juist met humor en een bak energie heel veel lol te hebben op het podium en dit over te brengen op het publiek. Ja, het is dan live misschien technisch niet helemaal foutloos, maar dat maakt niet heel veel uit, zolang je die beleving maar hebt.”
Is het album dan een verzameling van losse livetracks, of zit er ook een boodschap in?
“Ja en nee. Er zitten ook wel ideeën en thema’s in de tracks. Bij Here’s The Thing zaten we bijvoorbeeld in de VS om shows te doen, terwijl thuis in het VK alle spanningen rondom de Brexit bleven opbouwen. Er ontstond een steeds verder polariserende discussie via sociale media, die nog steeds woedt en waar mensen dag in dag uit hun eigen meningen en overtuigingen blijven ventileren. Het sentiment dat je eigen waarheid de enige waarheid is, wordt steeds sterker. We wilden deze mensen op de hak nemen, maar wel op een luchtige en beetje sardonische manier. Wij beseffen ook dat we zelf onderdeel zijn van het systeem waar we over zingen. Het zou hypocriet zijn om het heel bot te veroordelen of af te keuren. Tegelijkertijd is klakkeloos volgen ook geen optie, humor en ironie geven hierin denk ik een mooie middenweg.”
Jullie hebben in ieder geval in Nederland al een flinke groep fans opgebouwd, waar komt die band vandaan?
“Heel eerlijk werden wij hier ook door verrast, ook al heb ik een tijdje in Den Haag gewoond. We dachten in eerste instantie dat het wel ongeveer het hetzelfde zou gaan als hier in het VK: dat we langzaam een fundering moesten leggen met een klein clubje hechte fans. Dit ging net even wat anders, want het blies al vrij snel helemaal op en voor we het wisten stonden voor een kolkende mensenmassa te spelen op Best Kept Secret. We hebben genoeg tijd gehad om met fans te praten en ik denk dat het zo goed gaat in Nederland, omdat de mensen ons snappen. We hebben een bepaalde spot in onze teksten en manier van spelen. Als we in bijvoorbeeld Amerika staan, snappen de mensen dit niet meteen. Maar Nederlanders, met al hun directheid, zitten qua humor op één lijn met ons, waardoor er meteen een soort chemie ontstaat.”
Wat dachten jullie toen er ineens duizenden mensen voor het podium stonden op BKS?
“Ja, dat was gekkenwerk! Dat soort optredens zijn zo leuk om te spelen omdat je zelf ook in shock bent. Als je een zaaltje speelt, weet je precies wat de capaciteit is en hoeveel kaarten er zijn verkocht, dus je bent voorbereid. Op zo’n festival kom je op en sta je echt even met je mond open: shit man, kijk dat is nog eens een publiek! Dat weekend op BKS was sowieso een van onze beste weekenden ooit. We zouden volgens mij eigenlijk de dag na ons optreden alweer uitreizen, alleen uiteindelijk hebben we het volledige festival meegepakt. We hebben vier volle dagen gekampeerd, in een meer gezwommen en zijn zelfs nog een keer uit een bar gegooid. Shows in Nederland zijn altijd wel te gek. Meestal eindigen we op een of andere manier altijd in Utrecht als we hier spelen, altijd gezellig.”
