Perfume Genius: “Het is alsof ik ben teruggekomen en niet weet waar ik ben”
14 mei 2020
Met zijn vijfde album Set My Heart On Fire Immediately duikt Mike Hadreas, oftewel Perfume Genius, diep in zijn droomwereld en brengt deze tot leven. Hij zoekt de connecties met zichzelf, zijn lichaam en zijn mannelijkheid. Hij snapt niet altijd wat er precies aan de hand is in zijn leven maar omarmt de veranderingen, zowel intern als extern.
Hadreas klinkt vrolijk en is openhartig tijdens ons gesprek. Net zoals de rest van de wereld zit ook hij in isolatie vanwege de pandemie: “Ik ben altijd rusteloos en de quarantaine maakt het alleen nog gekker. Ik had een hele visie voor deze plaat en nu moet ik uitvogelen hoe ik die wereld tot leven breng vanuit mijn kleine huisje. Die wereld moet zich aanpassen aan de situatie.” In het verleden gaf de zanger aan het liefst de hele dag thuis te willen zitten en niks te doen. Dus hoe is het voor hem om nu eindelijk zijn zin te krijgen? “Het is gek. Als iemand mij vroeg wat ik het allerliefst zou willen is het inderdaad de hele dag thuis zitten, maar op dit moment wil ik alleen maar naar buiten. Misschien ben ik gewoon rebels.”
Constante transformaties
De transformatie die Perfume Genius de afgelopen tien jaar heeft ondergaan is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend te noemen. Beetje bij beetje ontpopte hij zich van introverte pianist naar een avant-garde popster. Een queer-icoon in spe. Maar wat altijd is blijven hangen in zijn werk is tragedie en interne conflicten. Niet gek, als je een bewogen leven achter de rug hebt vol misbruik, verslavingen en zelfhaat. Dit keer lijkt hij langzaam maar zeker zijn verleden met zich mee te kunnen te dragen. Op het openingsnummer Whole Life blikt hij terug en lijkt hij het een plek te geven. ‘Half of my whole life is done/ let it drift and wash away/ it was just a dream I had‘, zingt hij theatraal. Volgens Hadreas gaat het liedje over hoe het leven en hijzelf constant veranderen: “Het is een hoopvol idee daarover. Soms voelt het alsof ik zoveel verander dat wie ik was en wat er met mij gebeurd is, van mij is losgetrokken. Ik denk dat dat goed is. Ik houd van veranderen en ik hoop dat al mijn veranderingen goed zijn.”
Hij blikt even terug op zijn leven: “Ik ben pas later in mijn leven muziek gaan maken en had nooit gedacht dat het een carrière zou worden. De afgelopen tien jaar waren in dat opzicht echt verrassend voor mij. Het is niet alsof het slechte nooit is gebeurd. Je draagt het met je mee en voegt er warmte en vergeving aan toe zodat het draaglijker wordt. Het is moeilijk om te vergeven en te vergeten dat je dat voor jezelf doet, maar uiteindelijk laat je het slechte gewoon gaan.”
Loskomen van een droomwereld
Een belangrijke invloed op de plaat is de dansvoorstelling The Sun Still Burns Here, die hij maakte met Katie Wallich en vorig jaar enkele keren uitvoerde. Hij maakte de muziek, co-regisseerde en danste mee. Deze ervaring maakte diepe indruk op hem: “Ik voelde alle magie van het creëren in mijn hoofd tot leven komen. Ik had altijd het gevoel dat ik in mijn eigen brein moest zijn voor mijn muziek en het schrijfproces. Ik realiseerde mij tijdens het maken van deze dansvoorstelling dat ik juist op zoek was naar andere mensen. Mijn lichaam met andere lichamen in één ruimte; op een aardse plek maar waar ik nog steeds de magie van mijn verbeelding kon voelen. Door het spirituele aspect van het schrijven kwam ik erachter dat ik al die elementen kon verbinden.”
Zo ontstond langzaam het maakproces van zijn nieuwe album, waarin hij zoekt naar alle connecties: “Ik denk dat ik het meest bezig was met hoe lang ik al naast de realiteit leef. Niet helemaal, maar wel op verschillende manieren: Ik ben niet heel aanwezig, sta niet goed in verbinding met mijn lichaam en blijf altijd hangen in mijn hoofd. De verhuizing naar Los Angeles en betrokken zijn bij de voorstelling zorgde voor verandering. Ik werd gezonder en vond meer verbinding met mijn lichaam en de dingen om mij heen.”
Een wereldvreemd gevoel
Het is aangrijpend hoe Hadreas dit keer met de juiste afwisseling een prachtplaat heeft afgeleverd. Waar hij op zijn vorige album speelde met blues-, soul- en Kate Bush-achtige popsongs, horen we dit keer euforische pop-anthems, elementen van country, schurende gitaren en barokke ballads. Zijn stem klinkt betoverend, maar ook speelser dan ooit. Luister maar naar de falsetto op Jason of de diepe toon waarmee hij One More Try opent. Hij klinkt soms zelfs als Frank Sinatra of Roy Orbison. Hij zingt als een crooner maar verliest zijn eigen kracht nooit: “Ik ben opgegroeid met de muziek van die mannen. Ik luister er nog steeds naar. Tijdens de opnames realiseerde ik mij dat mijn stembereik lager is dan ik dacht, maar ik wilde ook die swagger en zelfverzekerdheid van die artiesten uitstralen. Dat gevoel is een vreemde wereld voor mij, maar ik heb het toegepast en mijzelf erin verplaatst.”
De plaat gaat over connecties en daarmee ook de connectie met zijn mannelijkheid: “Mijn meest gecompliceerde en vreemdste connectie is die met mannen en wat het inhoudt om een man te zijn. Ik deed het nooit goed volgens anderen. Op mijn tiende vertelden mensen mij dat ik niet mannelijk liep, dat mijn stem te hoog was of dat ik een weirdo ben. Het is zo’n fucked up en bizar systeem, maar ook heel leuk om mee te spelen.” Dus poseert hij ditmaal stoer voor zijn artwork, zonder shirt en besmeurd met modder: “Er zit warmte in mannelijkheid, maar het is ook campy en absurd. Daar houd ik van. Mensen snappen het niet, maar ik koos ervoor om zo te poseren omdat ik dat zelf wil en mij zo voel. Het is ook om een reactie uit te lokken, natuurlijk, uiteindelijk voel ik mij altijd zowel man als vrouw.”
Surrealistische ervaringen
In de videoclip voor single Describe brengt Hadreas zijn droomwereld tot leven: een vreemde gemeenschap die een antwoord is op hoe shitty de wereld en Amerika is. Hij regisseerde de video zelf: “Voorheen was ik heel verbaasd als ik een liedje had geschreven, nu heb ik dat bij alle andere aspecten van mijn werk. Ik wist precies hoe alles eruit moest zien. Dat is in essentie regisseren en daar heb ik geen hulp bij nodig. Waar ik wel hulp bij nodig heb, is het maken ervan. Het was bevrijdend maar ook heel surrealistisch.”
Toch voelen alle nieuwe wending nog onwennig voor hem: “Het is alsof ik ben teruggekomen en niet weet waar ik ben. Alsof ik hier niet hoor te zijn. Het is verwarrend maar het voelt ook goed. Ik dramatiseer het misschien allemaal, maar dat doe ik nu eenmaal.”
