Social Distancing: de crisis door de ogen van onze isolatie-stagiair
18 maart 2020
Een snotterende student, die eenzaam in zijn Tilburgse studentenkamer van niet zoveel vierkante meters, stukjes ligt te tikken over een lamgeslagen sector in nood. Het zou nog best een hit kunnen worden…
Kort maar krachtig: zo kun je mijn tijd als stagiair bij The Daily Indie het beste verwoorden denk ik. Na een aanloop van een halfjaar, waarin ik steeds meer zin kreeg om te beginnen, zat ik vorige week na twee schamele dagen op kantoor alweer thuis. Het ‘inwerken’ heeft dus grotendeels vanuit huis plaatsgevonden en het is nog maar de vraag of ik mijn mede-redacteuren daadwerkelijk nog ga zien deze periode. Het leven van een Tilburger met neusverkoudheid gaat niet langer over rozen.
Daar gaan de interviews en liveverslagen
Gedurende deze hectische week ben ik er wel in geslaagd om het begrip ‘flexwerken’ naar een hoger niveau te tillen. Met vijf verschillende improvisatie- kantoren in zes dagen, zou je haast willen dat het een olympische sport zou worden. Afijn, het leven gaat door en de muziekindustrie, gehavend maar levend, voorlopig ook. Hopelijk.
Met ieder stuk dat ik schrijf zie ik het beeld dat ik bij deze stage had als een uitstervende utopie aan de horizon verdwijnen. Het schrijven van liveverslagen over mooie festivals en het spreken van inspirerende artiesten heeft uit het niets het veld moeten ruimen voor materiaal over de ondergang van de sector. Een scherp contrast dat stof tot nadenken geeft, gelukkig heb ik daar op dit moment alle tijd voor, aangezien het laden van de TDI-redactieplanning haast al een dagtaak is met het waardeloze internet in mijn kamertje. Als hij dan eindelijk geladen is, dan kan het zomaar zijn dat het nieuws je al in heeft gehaald óf dat er een wildvreemde door je tuin loopt, omdat je huisbaas van de week besloten heeft om je schuur aan een totale vreemdeling te verhuren….never a dull moment in Tilburg-Noord.
Strijdend tegen de momenten van verveling en wazige schuurhuurders die loeren tijdens dit isolement, probeer ik te zoeken naar wat positieve kanten. Die kleine stukjes zonlicht, die op een donkere lentedag alvast verraden dat de zon meer gaat schijnen binnenkort. Ik ben een boek gaan lezen (The Subtle Art of Not Giving a Fuck), ik heb eindelijk tijd om de playlist op mijn telefoon te perfectioneren en tenslotte wordt het curriculum van deze stage ook nog eens aangevuld met crisisjournalistiek. Dit stageverslag wordt er eentje om in te lijsten!
