Interview

Shame: “Vertrouw nooit op een vrolijke band”


15 januari 2021

Het ene moment ben je frontman van ieders favoriete jonge, Britse kwajongenspunkband en speel je avond na avond de show van je leven, het andere moment sluit je jezelf vrijwillig op in een piepklein kamertje in je huis om tot rust te komen. Dat gebeurde er met Charlie Steen van Shame, die inspiratie uit deze drastische overgang putte voor Shame album nummer twee, Drunk Tank Pink, waarop de band zich van een hele andere kant laat horen. We spraken Steen via Zoom begin december, voordat de Britse variant van het coronavirus goed en wel aan zijn opmars begon en de toekomst er dus nog ‘iets’ zonniger uit zag.

Tekst Reinier van der Zouw
Illustratie Zep de Bruyn

Drunk Tank Pink verwijst naar een bepaalde kleur roze die een kalmerende werking zou moeten hebben op dronkaards en daarom vroeger in Engeland de muren van zogeheten drunk tanks bekleedde. Die kleur roze schilderde Steen dus ook op de muren van the womb, zoals hij zijn zelfgekozen isoleercel betitelde. Dit alles vond plaats toen corona nog gewoon een matig biertje was, dus ging Steen dit jaar van een vrijwillige naar een geforceerde lockdown, wat de teksten nu wel een extra laag aan relevantie meegeeft. “Ik snap dat de teksten wel eens meer zouden kunnen resoneren, na het jaar wat we met zijn allen gehad hebben. De meeste teksten gaan over wat er door mij heen ging nadat ik terugkwam van onze tours, maar ik wil het niet expliciet scheiden van de eigen ervaringen die mensen met zich meedragen als ze er naar luisteren. Ik denk dat het hoofdthema van het album voor mij het leren genieten van je eigen gezelschap is. Wat best lastig kan zijn als je gedwongen in isolatie gaat.”

David Byrne en John Cooper Clark
Het album ligt dus ook al even op de plank. “De opnames hadden we afgerond in januari 2020, dus toen de lockdown begon moesten we een besluit maken of we het album in het midden daarvan wilde uitbrengen of of we het nog wat langer wilden vasthouden. Uiteindelijk namen we het besluit hem uit te stellen, omdat iedereen die aan het album heeft meegewerkt er tijd, energie en geld heeft ingestoken, wilden we niet dat de uiteindelijke release gehaast zou zijn. Dus namen we maar even een pauze, sowieso had de wereld wel belangrijkere zaken aan zijn hoofd dan het nieuwe album van Shame.”

Waar de eerste single Alphabet nog vintage Shame was, laat de band op diens opvolger Water In The Well een duidelijke nieuwe sound horen. Elastischer dan ooit tevoren en een stuk minder rechttoe rechtaan punk. De vergelijking met Talking Heads is al ontelbare keren gemaakt, maar is ook haast niet aan te ontkomen. Steen ligt toe: “Sean (Coyle-Smith, gitarist, red.)  en ik zijn erg fan van Talking Heads geworden, dat heeft hem echt geïnspireerd wat betreft de ritmes en gitaarstemmingen die hij gebruikt.” Voor Steen zelf is de invloed van Talking Heads, en dan David Byrne in het bijzonder, het meest hoorbaar op het nummer Born In Luton. “Die song gaat gewoon over op iemand wachten buiten een flat. Ik denk dat de nogal grandioze aard van het nummer komt doordat ik veel naar songwriters geluisterd heb die iets soortgelijks doen. Denk aan John Cooper Clarke of David Byrne, die nemen vaak ook een doodgewone activiteit of situatie en blazen het op zodat je alle onderliggende absurditeiten blootlegt.”

Zonder T-shirts in een sneeuwstorm
Midden in het schrijfproces trok de band naar Schotland, om even uit Londen te zijn. Daar deed Steen op een bijzondere manier inspiratie op voor de tekst van het heerlijk voort dreunende Snow Day, een van de beste nummers op het album. “Dus we waren in Schotland, omringd door Schotten. Dat werd al snel fucking heavy. Op een dag namen we wat LSD en beklommen we de helft van een berg. Toen we daar mee begonnen was het erg zonnig, maar toen werd het al snel enorm koud dus zaten we daar vast in een sneeuwstorm zonder T-shirts. Voor de meesten was dat geen aangename ervaring, maar ik heb er van genoten, persoonlijk. We dachten dat we iets van zeven uur weg waren, maar dat bleek een half uur te zijn. Toen we terug in Londen kwamen leek dat ons een goede gebeurtenis om uit te putten, om een beetje lol mee te hebben. En dat nummer werd uiteindelijk Snow Day.”

Al hoef je niet voor ieder nummer shirtloos in een sneeuwstorm te belanden, soms kan het veel simpeler zijn. zoals voor het nummer March Day. ”Vanuit Seans perspectief was March Day een nummer waarmee hij zijn angsten en onzekerheden wilde overbrengen. Ik wist niet zo goed wat voor tekst daar bij zou moeten, maar ik kan altijd onmogelijk mijn bed uitkomen ’s ochtends, dus Sean stelde voor dat ik daar maar gewoon over moest zingen. En zo geschiedde.”

De waarde van privacy
Sowieso heeft Steen zijn aanpak wat betreft de teksten op het album veranderd. “Op Songs Of Praise waren mijn teksten vooral commentaar op of observaties over bepaalde personages. Hier was het proces veel interner. Ik denk dat mensen verwachten dat ik een extrovert ben en in mijn teksten praat over wat ik zie en wat ik doe. Maar ik denk dat dat er vanzelf toe leidt dat ik mij meer terug trok in mezelf. Toen voelde ik ook de waarde van privacy, omdat ik dat voor een lange tijd niet gehad heb. Dus mijn aanpak voor dit album was dat ik bewust de uitdaging aan wilde gaan van mezelf meer blootstellen.”

Dat maakte het niet het meest makkelijke album om te schrijven, of op te nemen. “Ik wist dat deze teksten er ooit een keer uit moesten. Ik denk dat het meest intimiderende was toen ik ze liet horen aan de rest van de band, omdat die mensen de volledige context van je leven kennen. Dus dat ligt dan allemaal op straat. En dan moet je ze nog opnemen en live vertolken. Maar het luchtte ook op. Ik denk dat het noodzakelijk was, dit was het enige waar ik over kon schrijven. Er stond natuurlijk ook wel enige druk op ons na het laatste album, maar dat is er altijd. We wilden het natuurlijk niet verpesten, maar uiteindelijk kwam alles wel goed. We zijn wel wat gewend. Life is pressure, innit?

Een soort therapie
Ook denkt Steen dat hij en de rest van de band gezonder uit de opnamesessies zijn gekomen, dan dat ze erin gingen. “Er zat veel catharsis in het maken van dit album. Ik denk we ons gelukkig mogen prijzen dat we het privilege hebben om een mogelijkheid tot creatieve uitdrukking als beroep te hebben. Het is haast een soort therapie. Dus in het proces van het schrijven, opnemen en afwerken van dit album, kwam ik op veel vlakken in het reine met mezelf. Ik denk dat het erg geholpen heeft met het omgaan met de lockdown en algemene isolatie dit jaar. Dus natuurlijk zijn we erg dankbaar voor wat we hebben, voor het feit dat dit onze baan is. En hopelijk gaan we een bright new world tegemoet.”

Dat de opnamesessies gezien de omstandigheden van de band toch behoorlijk soepel verliepen, is misschien wel te danken aan de vaste hand van producer James Ford. Een graag geziene naam in de muziekscene, zo werkt hij onder meer met Arctic Monkeys, Foals, Haim en Gorillaz. Met Ford trok de band voor een deel van de opnamesessies naar Frankrijk en Steen is niets dan positief over die samenwerking: “James Ford was fucking geweldig, fantastische gast. Werkt hard, kan ieder instrument spelen, heeft een heleboel geweldige platen geproduceerd, laat je zo ongeveer doen wat je wil. Dus dat was super aangenaam. Hij is best selectief en heeft het erg druk, dus we waren erg blij om hem aan boord te hebben.”

Ford zorgde eveneens voor die drastische locatiewisseling. “We gingen met hem naar een studio net buiten Parijs. Zoveel van dit album gaat over de plaatsen waar we geweest zijn en de mensen die we hebben ontmoet, dus dat geldt ook voor onze tijd in Frankrijk. Ik denk dat iedere werkomgeving belangrijk is voor het creatieve proces en in Frankrijk was de sfeer super relaxt, wat ervoor zorgde dat we goed vaart konden maken en alles heel aangenaam was.  Het interieur van de studio was bijna net zo mooi als de omgeving. Ik bedoel, wie zou er nee zeggen tegen drie en een halve week in een chateau buiten Parijs, daar moet wel wat moois uitkomen.”

Hechter dan ooit tevoren
Wat allemaal niet wil zeggen dat er helemaal geen frictie was tijdens de opnamesessies. “Er waren altijd wel ruzies, vertrouw nooit op een vrolijke band. Maar zo gaat het nou eenmaal als je met andere mensen samenwerkt. Als het eindproduct maar goed is, is iedereen weer blij. Af en toe was het zeker een beetje aanpoten, maar het is altijd beter om maar gewoon wat te proberen. Er zijn zeker periodes geweest waarin we daar minder goed in waren, maar goed, dat hoort allemaal bij vrienden zijn. Als je een groep 21-jarigen bij elkaar zet zullen die het heus niet altijd met elkaar eens zijn, maar iedereen kan het wel goed met elkaar vinden. Ik zou zelfs zeggen dat het lang geleden is dat we als groep zo hecht geweest zijn als nu, misschien komt dat juist doordat er geen tour is.”

Al kijkt Steen natuurlijk wel uit naar het moment dat ze weer ouderwets op tour kunnen: “Ik kijk zo enorm uit naar het moment waarop we weer een normale show kunnen spelen, dat ik het amper kan bevatten.” Maar de bright new world die hij voor zich ziet, zal voorlopig nog vooral shows op anderhalve meter afstand kennen. Ook dat bekijkt de frontman van de zonnige kant: “Je moet het afgelopen jaar niet bekijken vanuit het perspectief van wat er had kunnen gebeuren als alles normaal was geweest. Ik ben al enorm dankbaar dat dit soort shows ons de kans geven om onafhankelijke podia te steunen en het brengt ons naar plekken in het Verenigd Koninkrijk waar we nog nooit geweest zijn. Dit is een nieuwe uitdaging, een nieuwe manier om een show te spelen. Dus dat is leuk en hopelijk duurt het niet al te lang voordat we weer terug kunnen naar zoals we het vroeger deden. Maar hé, ik ga tenminste aan mijn kleinkinderen kunnen vertellen dat opa wel eens coronashows heeft gespeeld. Wie weet worden dat wel mijn beste verhalen.”


Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is Banner-Magazine-25-660x246.png