Ruim tien jaar na haar debuut horen we op Change een oudere, wijzere maar nog net zo herkenbare Anika

Fans hebben er meer dan tien jaar op moeten wachten, maar de Brits-Duitse multidisciplinair kunstenaar Annika Henderson brengt nu dan toch eindelijk die langverwachte tweede plaat uit, na haar debuut uit 2010.

Ze maakte in de tussentijd nog wel een uitstapje naar Exploded View, de band waarmee ze in 2016 en 2018 platen uitbracht die min of meer in het verlengde lagen van haar karakteristieke sound. En die sound, die kenmerkt zich vooral door glitchy beats, spookachtige synths en Anika’s nogal kille en gedistantieerde vocalen, die een beetje klinken als een 21ste-eeuwse versie van Nico, de Duitse zangeres die ooit doorbrak met The Velvet Underground en daarna angstaanjagende maar zeer invloedrijke platen als The Marble Index en Desertshore maakte.

Een scherp narratief
Anika begeeft zich op vergelijkbaar terrein met haar krakende, onheilspellende popsongs die op het eerste gehoor nogal bevreemdend aandoen, maar bij herhaaldelijk luisteren een scherp narratief prijsgeven over macht, liefde, politiek, geschiedenis en de manier waarop deze zich allemaal met elkaar verstrengelen.

De visuele aankleding rondom Change voelt minder zwartgallig aan dan de vorige plaat. De zwarte jurken, streepjesshirts en omineuze rookmachines hebben plaatsgemaakt voor een kleurrijk en sterk contrast tussen rood en wit met een meer futuristisch sausje. Inhoudelijk is deze plaat echter wel degelijk zware kost. Het ligt net iets makkelijker in het gehoor en hier en daar is het zelfs dansbaar, maar Anika toont zich nog steeds een songwriter aan de donkere kant van het spectrum, reflecterend op de staat van de maatschappij en wat er van ons mensen is geworden en nog zal worden.

Sommige mensen zullen wellicht moeite hebben om zich onder te dompelen in de esoterische sound die Anika geschapen heeft, maar voor de liefhebber was die tien jaar wachten het meer dan waard, want Change is een van de sterkste platen van dit jaar.