Ron Gallo gaat weer meta op Really Nice Guys en levert kritiek op de muziekindustrie (en misschien ook een beetje op ons)

Rockartiesten lijken het perfecte leven te leiden. Ze doen wat ze leuk vinden, reizen de wereld over én krijgen flink wat aandacht. Ron Gallo lijkt met zijn uitstraling en afro het archetype van zo’n coole rocker. Op z’n nieuwe EP Really Nice Guys kijkt Gallo in de spiegel en laat hij het artiestenbestaan van 360 graden zien, inclusief de wat mindere kanten.

Ron Gallo is al lang geen onbekende meer. In 2007 begon hij met Toy Soldiers en sinds 2014 is hij actief als soloartiest. In die hoedanigheid bracht hij vorig jaar nog de heerlijke classic rockplaat Heavy Meta. Met al zijn kennis van de muziekwereld en die meta-ervaring, neemt hij op Really Nice Guys de muziekwereld eens goed onder de loep.

Neem het beatlesque Emotional Impact For Sale, waar Gallo zich verwondert over de basistaak van muzikanten: het verwoorden van de gevoelens van luisteraars. Dit heeft volgens hem het vreemde gevolg dat luisteraars hem denken te kennen, zonder ook maar iets van hem te weten. In de onwaarschijnlijke situatie dat een vlogger een goede muzieksmaak blijkt te hebben en dit nummer hoort, zal hij zich zeker herkennen in deze track. Op deze manier beschrijft Gallo met zijn muziek die klinkt alsof het in de sixties is gemaakt een onderwerp dat nu meer herkend zal worden dan ooit. Het is overigens geen toeval dat dit nummer wat aan de Beatles doet denken, volgens Rolling Stone zijn de Britten namelijk ‘The greatest emotional impacters of all time’.

Ook het maakproces zelf wordt beschreven. Op Rough Mix demonstreert Gallo de verschillende fases in het opnameproces van een albumopener: eerst een vage opname op een telefoon, dan een livedemo met band en als laatste een belachelijk overgeproduceerde studio-opname inclusief autotune.

Het succes van Gallo en z’n band zorgt ervoor dat iedereen die hem ook maar een beetje kent maar wat graag naar z’n shows komt. Op de gastenlijst vanzelfsprekend, je ‘kent’ de artiest immers. De bandleden zelf zijn er echter nogal klaar mee, op I’m On the Guestlist snoeren ze iedereen die nog eens om een gastenlijstplekje durft te vragen de mond.

Als laatste wordt de muziekjournalistiek, Spotify en de rest van de wereld ook nog even aangesproken. Gallo vindt het namelijk frustrerend om zijn muziek met alle nuances en bijbehorende emoties van dien (zie ook: Emotional Impact For Sale) gereduceerd te zien worden tot een rijtje met artiesten die er op zouden lijken omdat ze toevallig ook een gitaar met distortion gebruiken. Na het luisteren van Related Artists (For Fans Of…) denken wij in het vervolg wel twee keer na voordat we deze band vergelijken met acts als The Black Keys en Car Seat Headrest.

De EP Really Nice Guys is als een muzikaal dagboek van het leven van een artiest naast het podium. Naast zang wordt het verder opgevuld met echte opnames van supermarktgesprekken en het commentaar van Gallo’s stiefvader bij het horen van deze EP. Over meta gesproken. Muzikaal gezien is Really Nice Guys niet zo bijzonder als Heavy Meta, maar conceptueel is het heel boeiend. Gallo’s observaties, humor en experimentele aard zorgen ervoor dat je het dagelijks leven van een muzikant leert kennen. Eigenlijk is Ron Gallo net een muzikale vlogger.