Snares Like A Haircut van No Age zal de wereld niet in vuur en vlam zetten, maar hoeft dat eigenlijk ook niet

Een evolutie die je bij veel rockduo’s ziet, is dat ze met een heel primitieve sound beginnen, om die op latere albums te verrijken en verder uit te bouwen. Neem een band als Japandroids, die op hun debuutplaat Post-Nothing (2009) de basis essentie van hun sound opbouwde – rauwer en kaler dan I Quit Girls worden rocknummers niet snel – en één album later al Springsteen-esque anthems over jeugdigheid en vrijheid als Night Of Wine And Roses schreven.

Dat geldt niet voor alle rockduo’s. No Age bracht in 2007 met Weirdo Rippers een debuut uit vol noiserock zonder al te veel poespas, en heeft elf jaar later met Snares Like A Haircut een plaat afgeleverd… vol noiserock zonder al te veel poespas.

Tuurlijk, wie goed luistert hoort heus wel  verschillen tussen Snares Like A Haircut en een plaat als Everything In Between (2010), maar No Age heeft nooit echt een grootschalige muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Is dat heel erg? Zeker niet, want de band levert op deze plaat een paar van zijn fijnste nummers tot nu toe. Zo is het heerlijk voortjakkerende Popper zo’n nummer waarbij je de zweterige moshpit zo ongeveer al om je heen ruikt. Ook plaatopener Cruise Control en single Soft Collar Fad zorgen voor een dergelijke adrenaline-rush die je er weer aan herinnert waarom je naar dit soort platen luistert.

Toch is  dit bovenal een type noise-rock zoals je die al vaak gehoord hebt. Echter hebben wij liever dat No Age om de paar jaar zo’n solide, weinig verrassende plaat uitbrengt met genoeg stof om de liveshows weer nog wat opwindender te maken, dan dat ze wild aan het experimenteren slaan en totaal van het padje afraken. Dit is dus niet een plaat waarmee No Age de wereld gaat veroveren, maar nu op dit punt wel duidelijk is dat ze die ambitie niet hebben, hoeven ze dat van ons ook helemaal niet te doen.

Zo is Snares Like A Haircut dus een prima plaat geworden, met als enige minpuntje de twee nogal nietszeggende instrumentale intermezzo’s. Denk die even weg en er blijft een heerlijk half uurtje aan noise-rock over. Met knallers Secret Swamp en de eerdergenoemde single en opener, maar ook met songs als het melancholische Send Me en het deinende Squashed, waarop de heren toch even mooi laat horen dat ze niet alléén in dezelfde versnelling kunnen spelen. Wie weet biedt dat toch nog andere opties voor de toekomst, maar met een soort Snares Like A Haircut 2 zouden we in 2020 of 21 ook nog wel tevreden zijn.